Η τύχη ενός απελευθερωτικού–επαναστατικού αγώνα, που κατά κανόνα παίρνει χρόνια, δεν κρίνεται μόνο μέσα στη χώρα που διεξάγεται. Αν δεν δημιουργηθεί ένα τεράστιο διεθνές κίνημα συμπαράστασης, η έκβαση του αγώνα μπορεί να μη φτάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα.
Ενα παράδειγμα είναι το Βιετνάμ που έγινε παγκόσμιο κίνημα, ακόμα και στις ΗΠΑ. Λέγεται χαρακτηριστικά πως ο θρίαμβος του αγώνα των Βιετναμέζων κρίθηκε σε δύο μάχες. Η μία στη Σαϊγκόν και η άλλη στον Μισισιπή. Ο ελληνικός λαός (τουλάχιστον ο προηγούμενος από τον σημερινό) έχει δώσει πολλές μάχες για την ελευθερία του, αρχής γενομένης από το 1821.
Μέσα από μια μακρά περίοδο αγώνων, φτάνουμε στην κορύφωση με την Εθνική Αντίσταση και από κει μπαίνουμε σε μια πορεία παρακμής, όσο και αν δόθηκαν γενναίες μάχες, και φτάνουμε στην ήττα του κινήματος, με την έλευση της χούντας των συνταγματαρχών. Η αντίσταση στη δικτατορία ήταν υπόθεση εκατοντάδων ανθρώπων, από όλες τις παρατάξεις, με άξονα πάντα την Αριστερά. Οχι του λαού. Υπάρχει βέβαια το Πολυτεχνείο. Αλλά ήταν ένα στα εφτά χρόνια σιωπής και αδράνειας.
Αυτοί οι ελεύθεροι και γενναίοι άνθρωποι που αντιστάθηκαν με την ψυχή τους και με το σώμα τους (και εδώ το σώμα έχει σημασία, σημαίνει πράξη), σε αντιδιαστολή με τους άλλους που ήταν αντιχουντικοί αλλά αρκέστηκαν στον ρόλο του θεατή -ισχύει αυτό και για αριστερούς-, πίστευαν στον λαό -τη γνωστή φαντασίωση πως ο λαός είναι εκ φύσεως αδούλωτος και επαναστάτης την οποία έχουμε όλοι όσοι ανακατευόμαστε με τα κοινά. Για να θυμηθούμε λίγο τους κυνικούς φιλοσόφους.
Αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι της Αντίστασης είχαν συσπειρώσει τον λαό γύρω τους με μιαν άλλη ιδιότητα και δεν το είχαν καταλάβει. Με αυτή του μπάτσου, του δεσμοφύλακα, του βασανιστή και του έμμισθου δολοφόνου. Οι άνεργοι και οι φτωχοί δεν ψάχνουν δουλειά με ιδεολογικά κριτήρια. Και ο βασανιστής είναι μια σίγουρη δουλειά στο Δημόσιο και με καλές προοπτικές στην ιεραρχία. Επιπλέον έχει σίγουρη ασυλία. Ο αντιστασιακός κατά κανόνα δεν έχει μέλλον. Ας θυμηθούμε μονάχα τους αγωνιστές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
Οι αγώνες του ελληνικού λαού δημιούργησαν ένα διεθνές κίνημα που ακούει στο όνομα «φιλέλληνες» (σε κάποιες ευρωπαϊκές γλώσσες έμεινε ο όρος αμετάφραστος). Και όχι σπάνια, αυτό σήμαινε να αφήσουν τη βολή τους και συχνά τα πλούτη τους στην ωραία Εσπερία και να κατέβουν στην Ελλάδα της φτώχειας και της μιζέριας για να πολεμήσουν. Και κάποιοι δεν γύρισαν ποτέ πίσω στις πατρίδες τους. Ένας από τους αγώνες απελευθέρωσης που συγκλόνισε τον κόσμο, ήταν ο κρητικός.
Εκατό εξεγέρσεις, μικρές ή μεγάλες, έχουν καταγραφεί μέχρι να απελευθερωθούν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και να ενωθούν με την Ελλάδα (ελπίζω να μην το έχουν μετανιώσει). Ο εξεγερμένος λαός της Κρήτης έθελξε πολλούς Ελληνες και ξένους. Από Ελληνες είχαμε μια επαναστατική ελίτ που κατέβαινε στην Κρήτη να πολεμήσει, ανάμεσά τους στρατιωτικοί καριέρας, ιερωμένοι ή διακεκριμένοι πολίτες όπως τα ανίψια του Μπότσαρη. Ανάμεσα στους ξένους ήταν και ο Γουσταύος Φλουράνς, μαζί με άλλους Γάλλους και Ιταλούς γαριβαλδινούς.
Ο Φλουράνς, ο Βύρων της Κρήτης, όπως τον έλεγαν στην εποχή του, είναι ξεχασμένος παντελώς σήμερα, ακόμα και από Κρητικούς που έχουν παλέψει για το νησί τους. Υπήρξε μια μεγάλη επαναστατική φυσιογνωμία και από τους πρωταγωνιστές της Παρισινής Κομμούνας στην ίδια σειρά με τον Μπλανκί (τριάντα τρία χρόνια φυλακή, παρακαλώ) και βρίσκεται διεθνώς στο πάνθεον των επαναστατών. Για το έργο του και την πράξη του έχουν γραφτεί πολλά.
Αλλά η πρωταγωνιστική του συμμετοχή στον κρητικό αγώνα είναι άγνωστη ακόμα και στους Γάλλους. Στην Ελλάδα ήταν γνωστός και σεβαστός στην εποχή του, αλλά λίγοι ήταν εκείνοι που ήθελαν να κρατηθεί η μνήμη του. Μόνο ο Αναρχικός Εργατικός Σύνδεσμος Αθηνών, το 1900, αναφέρεται στον μύθο του Φλουράνς.
Μετά περνάει στη λήθη. Η πλήρης αξιοποίηση του έργου και της ζωής του Γουσταύου Φλουράνς έγινε από τον έγκριτο ιστορικό Λεωνίδα Καλλιβρετάκη, που αφιέρωσε τη διατριβή του στη Σορβόνη σ’ αυτό το θέμα. Εκδόθηκε στα ελληνικά από το ΜΙΕΤ πριν από είκοσι χρόνια. Παρ’ όλο το κύρος του εκδοτικού οίκου και την άψογη δουλειά του Καλλιβρετάκη -ο ίδιος Κρητικός-, δεν εντάξαμε αυτόν τον επαναστατικό θρύλο στην Ιστορία μας, δίπλα στον Βύρωνα.
Δεν είναι καιρός να γίνει κάτι; Ξέρω βέβαια πως η αριστερή μας Πολιτεία θα ενδιαφερθεί αμέσως. Αλλά θα καθυστερήσει με τη γραφειοκρατία. Χρειάζεται έγκριση από τις Βρυξέλλες, μελέτες για την ανταποδοτικότητα του μνημείου κ.λπ. Καιρός είναι να βιαστούν οι Κρητικοί. Πέρα από τον τουρισμό, υπάρχει και η Ιστορία τους. Αλλιώτικα θα είχαν τον Ερντογάν στο κεφάλι τους.
Ο Φλουράνς είχε και αυτός εμπιστοσύνη στον λαό. Στο πανδοχείο που κρυβόταν δίνει ένα γερό φιλοδώρημα στον πανδοχέα για να κοιτάξει αν στον δρόμο υπήρχαν Βερσαγιέζοι. Ο άνθρωπος αργούσε να γυρίσει γιατί έψαχνε να βρει τους διώκτες του Φλουράνς. Τους οδηγεί στο μαγαζί του, συλλαμβάνουν τον Φλουράνς και, αντί να τον οδηγήσουν σε δίκη, με μια σπαθιά τού κόβουν το κεφάλι στα δύο. Ο εκτελεστής του τιμήθηκε με παράσημο ανδρείας και εισέπραξε τη σχετική αμοιβή.
Πηγή: efsyn.gr
