Έχουν ξεχειλώσει τα πράγματα. Και φαινομενικώς ασύνδετες παθολογίες συνδέονται μεταξύ τους. Η αιτία είναι απλή: είναι τέτοιο το ξεχαρβάλωμα, που δεν ξέρει κανείς από πού θα σκάσει μύτη κάθε φορά η φάρσα ή η τραγωδία. Αίφνης και απροκλήτως ο κ. Τσακαλώτος «σκοτώνει» τους συνταξιούχους όταν γεράσουν. Αίφνης ο κουφιοκεφαλάκης τάδε της Ν.Δ. θυμάται τον Πινοτσέτ! Φλερτάρει ο Τσίπρας τη Σοσιαλδημοκρατία, «τηρήστε τα συμφωνηθέντα» του σφυρίζουν αυστηρά οι Ευρωσοσιαλιστές.
Δημοσιογράφοι συλλαμβάνονται (όπως στην Τουρκία) και ο κ. Λαφαζάνης καλείται από τη Διεύθυνση Ασφαλείας Αττικής (ταρατατζούμ) Τμήμα Προστασίας του Κράτους και του Δημοκρατικού Πολιτεύματος (ταρατατζούμ – ταρατατζούμ) «δι’ υπόθεσίν του»!! Και ποια είναι η «υπόθεσις» (κατά την επί Χούντας διατύπωση) του Πάνου; Ο αγώνας του εν μέσω κι άλλων αγωνιστών κατά των πλειστηριασμών. Αντί για παράσημο, δηλαδή, τον πάνε «επίπαραδειγματισμώ».
Απειλεί λοιπόν το κράτος ο κ. Λαφαζάνης επειδή αγωνίζεται κατά του παρακράτους των πλειστηριασμών. Κινδυνεύει το Δημοκρατικό Πολίτευμα (του Προτεκτοράτου) επειδή ο κ. Λαφαζάνης και οι συναγωνιστές του αγωνίζονται για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, εναντίον της Επικυριαρχίας. Άριστα!
Ο κ. Καμμένος, όχι μόνον δικομανής, αλλά λυσσασμένος δικομανής, παροτρύνει αξιωματικούς του στρατεύματος (!!) σε μηνύσεις κατά δημοσιογράφων, ενώ ταυτοχρόνως ο Διευθυντής του Γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού κ. Θανάσης Καρτερός υιοθετεί ποταπές σαχλαμάρες κατά του επικεφαλής της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και μάλιστα τις αναγορεύει σε αμανέ από τον μιναρέ, εις επήκοον όλης της επικράτειας – ένα γενικό αλύχτισμα,
ένα κονσέρτο για υλακές, να σου παίρνει τ’ αυτιά και να σου διαλύει το μυαλό – να απορείς συνεχώς και να αναρωτιέσαι «πού ζω;». Χάνει τη ζωή του ο δύστυχος Ζακ Κωστόπουλος και πριν αλέκτορα φωνήσαι, ώστε να μάθουμε τι έγινε, η μισή κοινωνία έστειλε στο στρατοδικείο την άλλη μισή. Βρέθηκαν συμπολίτες μας που αποφάνθηκαν ότι «καλά του κάνανε» (ω του ερέβους!) και από την άλλη βρέθηκαν ορισμένοι με την κυρία Έλενα Ακρίτα να δίνει τον τόνο, που κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι «εμείς τον σκοτώσαμε» κατά το «μαζί τα φάγαμε». Αυτή η εύκολη ενοχοποίηση της κοινωνίας, αυτό το πέρασμα της ενοχής σε άλλους – μάλιστα όλους –, αυτή η διάχυση της συλλογικής ευθύνης είναι το ίδιο βάρβαρη κι επικίνδυνη με τη ζωώδη αντίδραση εκείνων που υλακτούν «καλά του έκαναν». Έχουν ξεχειλώσει τα πράγματα – πολύ το ψέμα, αισχρή η ευκολία τού άλλα να έλεγες χθες κι άλλα να κάνεις σήμερα, πολλές οι κωλοτούμπες, πολλά τα τέρατα που βαφτίστηκαν ψάρια – δεν μπορεί, όλο αυτό σε ξεχαρβάλωμα θα οδηγούσε σε κάτι σαν ΕΡΤ παντού! Σε κελιά τύπου χαζοκούτια. Με τη δημοσιογραφία τύπου τρολ να προεξάρχει.
Τρολ πανέτοιμα να κάνουν το μαύρο – άσπρο, ώστε να έρχονται τα πάνω – κάτω και να τρυπώνει λέγε – λέγε – λέγε η προπαγάνδα στα μυαλά και τις ψυχές – ένας αλλόκοτος χορός κυμβάλων που δεν αφήνουν κανέναν ήχο να ακουστεί εντός των τειχών – ήχο υπό μορφήν λόγου. Κι όταν λέμε «εντός των τειχών» εννοούμε τον χώρο της πολιτικής και της δημοσιογραφίας. Τον χώρο, δηλαδή, όπου θα έπρεπε να βολευόμαστε κι όχι να αλληλοδουλευόμαστε. «Εντός των τειχών», διότι εκτός των τειχών, εξόριστη ή αποξενωμένη, η κοινωνία παρατηρεί άναυδη, τουλάχιστον κατά το μεγαλύτερο μέρος της, αισθάνεται το κακόκαι κρατάει λογαριασμό.
Ο ξυλοδαρμός του κ. Κωνσταντινέα ή του κ. Χατζηδάκη ή του κ. Μπουτάρη, οι μπούκες του Ρουβίκωνα, οι χωσιές των Χρυσαυγιτών σχετίζονται με αυτό το ξεχείλωμα, με αυτόν τον ου τόπο (όπου ανθεί η δυστοπία), με αυτό το ξεχαρβάλωμα. Πορευόμαστε προς το χειρότερο, με τις αγριοφωνάρες του Πολάκη ή του Αδώνιδος να συνθέτουν το τραγούδι της διαδρομής μας στριγγό, σαν σε μια μαύρη, κολασμένη σχολική εκδρομή όπως εκείνες στα θρίλερ και τα B-movies…
*Πηγή: topontiki.gr
