Και ας μη παραξενεύεται κανένας. Ο Αλέξης ο Τσίπρας είναι ο πρωθυπουργός μιας Χώρας που διαγκωνίζεται να γίνει η ηγέτιδα δύναμη στα Βαλκάνια. Είναι ο πρωθυπουργός μιας Χώρας μέλους του ΝΑΤΟ, με σημαντική επιρροή στις Βαλκανικές και Αραβικές χώρες και στη νοτιοανατολική Μεσόγειο. Ο Αλέξης ο Τσίπρας είναι πρωθυπουργός μιας χώρας που είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του σκληρού πυρήνα της Ευρω-ζώνης. Μιας χώρας, που μετά 9 έτη κρίσης και μνημονίου, παραμένει μία από της 40 μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου, και ας έχει χάσει το 40% του ΑΕΠ της.
Και ας είναι η Ελλάδα μία Αποικία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και Προτεκτοράτο του ΝΑΤΟ.
Ζούμε σε άλλη χώρα για τον απλούστατο λόγο ότι εμείς είμαστε ο πληθυσμός της Αποικίας. Στη Νότια Αφρική μια χαρά ζωή ζούσαν οι Λευκοί, που αποτελούσαν το λαό της αποικίας. Και οι Αφρικάνερς και οι Άγγλοι. Το πρόβλημα το είχαν οι Ζόσα , οι Τσουάνα και, λιγότερο ίσως, οι Ζουλού.
Και αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα.
Υπάρχει μία μικρή κλειστή ομάδα επιχειρηματιών που συγκεντρώνουν το συντριπτικό ποσοστό του Εθνικού πλούτου, και εισοδεύονται το συντριπτικό ποσοστό του Εθνικού Εισοδήματος. Αυτοί διατηρούν και μία συνδεδεμένη μερίδα με υπαλληλικές σχέσεις, οι οποίοι θεωρούν ότι ζουν χάρη στη μεγαλοψυχία αυτής της ομάδας, και όχι χάρη στην εργασία τους- αν και αυτό δεν είναι και πολύ λάθος, όταν δούμε την μισθολογική επιβράβευση σε σχέση με το παραγόμενο προϊόν πάνω από ένα μισθολογικό επίπεδο.
Υπάρχει μια Κυβέρνηση που μπορεί να παρέχει πάρα πολύ υψηλές αποδοχές σε 500 ανθρώπους, υψηλές αποδοχές σε 3.000 ανθρώπους και κάτι σε μισό εκατομμύριο κόσμο (που δεν έχει μεγάλες απαιτήσεις, διότι είναι τέτοια η συγκυρία, ώστε τα εξάμηνα, τα τρίμηνα και η μερική απασχόληση είναι φάρος ευμάρειας και σταθερότητας στο τέναγος της ανεργίας). Υπάρχει και ένα συστημικό πολιτικό μόρφωμα, που μπορεί να συντηρήσει αναλογικά με τη δύναμή του, μία μερίδα κόσμου, με ανάλογες μεθοδεύσεις.
Υπάρχει και μία δήθεν μαχητική ακροδεξιά, που υπόσχεται σε ηθικό και μεταφυσικό επίπεδο τα πάντα, αποτελεί το σιδερένιο βραχίονα της Ελληνικής Αστικής Τάξης και μπορεί να συντηρεί το μικρό στρατό της που προέρχεται από τη φτωχολογιά και δεν έχει απαιτήσεις.
Οι υπόλοιποι είμαστε οι ιθαγενείς της αποικίας.
Εκείνοι που μας καταδιώκει ο φορατζής, που δεσμεύει και ηλεκτρονικά τον τραπεζικό μας λογαριασμό. Εκείνοι που κινδυνεύουμε από τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς. Εκείνοι που φοβόμαστε να αρρωστήσουμε, διότι δεν έχουμε πρόσβαση στο Εθνικό Σύστημα Υγείας. Εκείνοι που δεν μπορούμε να καταβάλουμε ασφαλιστικές εισφορές και δεν ελπίζουμε σε συνταξιοδότηση. Εκείνοι που δεν έχουμε ασφάλεια στη γειτονιά μας. Εκείνοι που δεν έχουμε επαρκή θέρμανση. Εκείνοι που στέλνουμε τα παιδιά μας σε κατώτερα σχολεία. Εκείνοι που τα παιδιά τους έχουν ως όραμα να αποκτήσουν κάποια επαγγελματικά εφόδια για να μεταναστεύσουν
Είναι και άλλοι που είναι ακόμη χειρότερα, χωρίς ρεύμα, χωρίς νερό, χωρίς καθόλου θέρμανση, χωρίς δουλειά, χωρίς ένδυση και υπόδηση, χωρίς επαρκή τροφή.
Είμαστε η μεγάλη πλειοψηφία που ζει σε διαφορετική χώρα. Ακόμη και αν οι δικοί μας ερημότοποι είναι μέσα στις μεγαλουπόλεις. Είμαστε η μεγάλη πλειοψηφία που δεν ψηφίζει στις εθνικές εκλογές.
Και για αυτό η συζήτηση του κ. Τσίπρα δεν αφορά τη δική μας χώρα. Αφορά τη δική του. Τη χώρα που ζει ο Λαός της Αποικίας και όχι ο πληθυσμός της. Αφορά το λιγότερο από 35% που θα ψηφίσει στις Εθνικές Εκλογές, το αναγκαίο για να αναπαράξει το συστημικό πολιτικό μόρφωμα. Κι όσο λιγότερο πολυφωνικό, τόσο το καλύτερο, διότι η πίτα που θα μοιραστεί θα μοιραστεί σε λιγότερους.
Γι΄ αυτό και η παρανόηση και το ερώτημα μήπως ζούμε σε άλλη χώρα. Ναι ζούμε σε άλλη Χώρα. Γι΄ αυτό και ο κ. Τσίπρας προσπαθεί να πείσει τους Έλληνες και τους ξένους ότι θα είναι μία συνεργάσιμη, πιο σώφρων, πιο ευρωπαϊκή, πιο πειθαρχική, πιο κεντροδεξιοαριστερή Νέα Δημοκρατία από τη Νέα Δημοκρατία του κ. Μητσοτάκη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πλέον το ΚΚΕ εσωτερικού. Είναι η Νέα Δημοκρατία εσωτερικού. Και ως τέτοια πορεύεται. Και τέτοια είναι η ατζέντα του κ. Τσίπρα, όπως την εξήγγειλε από τη ΔΕΘ.
Είναι ό,τι πιθανότατα θα είχε εξαγγείλει ο κ. Σαμαράς, αν ήταν πρωθυπουργός, το Σεπτέμβριο του 2015. Μόνο που το 2015 ο μέσος Έλληνας είχε λιγότερο ΕΝΦΙΑ, είχε κάπου 30 δισεκατομμύρια ευρώ λιγότερα μέτρα, περισσότερα χρήματα στην τσέπη του, λιγότερο ΦΠΑ σε κάποιους τομείς, μπορούσε ακόμη να πληρώνει ρεύμα, νερό, κατιτίς στη θέρμανση. Και ο ένας και ο άλλος τους ίδιους οικονομικούς δείκτες χρησιμοποιούν, των ίδιων μαγαζιών.
Δεν ανατρέψαμε τον κ. Σαμαρά για να δούμε τα χειρότερα. Ούτε για να δούμε αυτή τη νεοφιλελεύθερη συζήτηση να γίνεται κυρίαρχη. Ούτε για να αναδείξουμε την πιο ευρωνατόδουλη κυβέρνηση από καταβολής ελληνικού κράτους. Δεν ανατρέψαμε τον κ. Σαμαρά για να ομιλεί ο κ. Τσίπρας όχι μόνο με περισσότερους αστυνομικούς φρουρά από τον κ. Σαμαρά, αλλά και με την επικουρία του FBI και της CIA από πάνω !
Θέλαμε να πλατύνει η συμμετοχή στους καρπούς της χώρας. Να έχουμε, διάβολε, πρόσβαση σε κάτι καλύτερο από λασποκαλύβα και χυλό από αραποσίτι και εμείς οι έρημοι οι Τσουάνα της Ελλάδας. Να δούμε λίγο και τις ανθρώπινες ζωές , όχι μόνο τους αριθμούς.
Γι΄αυτό έχει ζαλιστεί ο κ. Μητσοτάκης. Ποτέ του δεν περίμενε ότι θα του πάρει ο Τσίπρας τα ηνία του νεοφιλελευθερισμού, ούτε την προνομιακή σχέση με την Αμερική και τας Ευρώπας. Τί θα πει ο δυστυχής κ. Μητσοτάκης τώρα; Τι θα τάξει για να βγει;
Τον έχει ξεπεράσει ο Τσίπρας!
Υπάρχει όμως και η Ελλάδα των ιθαγενών. Η δική μας Ελλάδα. Που όσο δεν σχηματίζουμε το δικό μας Αφρικανικό Κογκρέσο, θα παραμένουμε Ζόσα και Τσουάνα μόνο. Χωρίς προοπτική. Και η συζήτηση θα περιστρέφεται γύρω από τα θέλω των Τσιπρομητσοτάκηδων, και όχι από το όραμα και τις ανάγκες του πληθυσμού της Αποικίας. Τις ανάγκες μας.
Τα όνειρα που αναζητούν μια Ανεξάρτητη και Δημοκρατική Χώρα. Μια ανθρώπινη Ελλάδα.
