Να μη σωπάσουμε.
Να μιλήσουμε για τη φονική και εμπρηστική πολιτική τους.
Να μη συνηθίσουμε τη μνημονιακή «καμένη γη» που αφήνει τους πολίτες απροστάτευτους.
Οι φονικές πυρκαγιές στην Ανατολική Αττική άφησαν πίσω τους έναν τεράστιο αριθμό νεκρών ανθρώπων, δεκάδες αγνοούμενους και τραυματίες. Η απώλεια τόσων ανθρώπινων ζωών, ακόμη και μικρών παιδιών, αλλά και η καταστροφή κατοικιών και περιουσιών και η τεράστια περιβαλλοντική καταστροφή στην Ανατολική Αττική, την Κορινθία, την Κρήτη, τον Έβρο και αλλού, αποτελούν ένα τεράστιο πλήγμα για την κοινωνία και προκαλούν οδύνη και βαθιά θλίψη.
Αντίθετα με τις προσκλήσεις κυβέρνησης και αντιπολίτευσης και των μέσων για σιωπή, εδώ και πολύ καιρό έχει έρθει η ώρα να σπάσει η σιωπή και να τεθούν ξεκάθαρα οι ευθύνες για αυτή αλλά και τόσες άλλες φονικές πυρκαγιές σε όλη την Ελλάδα, για τις φονικές πλημμύρες του χειμώνα και τόσες άλλες καταστροφές που δυστυχώς δεν είναι πρωτοφανείς στη χώρα μας. Ο ασύλληπτος αριθμός νεκρών συμπολιτών μας και η έκταση της καταστροφής καθιστούν προφανείς δια γυμνού οφθαλμού τις εγκληματικές ελλείψεις του κράτους σε μέτρα και μέσα πυροπροστασίας και πρόληψης, τις ελλείψεις σε προσωπικό στην πυροσβεστική υπηρεσία, σε μια χώρα που τόσες φορές οι πυρκαγιές τους καλοκαιρινούς μήνες έχουν λάβει καταστροφικές διαστάσεις.
Το ποτήρι έχει προ πολλού ξεχειλίσει. Την ευθύνη για αυτή την καταστροφική κατάσταση που επαναλαμβάνεται περιοδικά την έχουν οι αστικές κυβερνήσεις και οι μηχανισμοί της Ε.Ε. που εφαρμόζουν μια εγκληματική πολιτική που βασίζεται στην εξαντλητική λιτότητα και τις περικοπές δαπανών σε εξοπλισμό και στον αριθμό εποχικών αλλά και μόνιμων πυροσβεστών, για την παραγωγή πλεονασμάτων και την εξυπηρέτηση του χρέους. Μια πολιτική που έχει οδηγήσει στην πλήρη απογύμνωση των υπηρεσιών από τα μέσα πυρόσβεσης, και ειδικά τα εναέρια τα οποία είναι αυτά που μπορούν να αντιμετωπίσουν αυτού του είδους της πυρκαγιές. Το αποτέλεσμα είναι απαρχαιωμένος στόλος και εξαντλημένο προσωπικό. Το κόστος αυτής της πολιτικής σε, φυσικό και οικιστικό κεφάλαιο, αλλά ενίοτε όπως τώρα και σε ανθρώπινες ζωές να είναι τεράστιο. Την ίδια στιγμή, οι κυβερνήσεις και οι πολιτικές τη Ε.Ε. προωθούν ένα μοντέλο καπιταλιστικής ανάπτυξης που βασίζεται στην άναρχη και ασύδοτη «επενδυτική» και οικιστική αξιοποίηση, δασών, βουνών και παραλιών. Αποδεικνύεται, για άλλη μια φορά, ότι αυτό το μοντέλο είναι καταστροφικό.
Η έλλειψη πυροπροστασίας, οι ελλείψεις σε προσωπικό και μέσα πυρόσβεσης ή πυροπρόληψης, η διαλυμένη δασική υπηρεσία δεν είναι φυσικά φαινόμενα. Είναι τα υλικά, εγκληματικά αποτελέσματα της μνημονιακής εξαθλίωσης που έχει εξαφανίσει κάθε όψη δημόσιας πολιτικής προς όφελος του κοινωνικού συνόλου. Που δεν επιτρέπει «περιττές» δαπάνες σε πυροπροστασία ή αντιπλημμυρικά έργα, προκειμένου να εξυπηρετήσει το ληστρικό δημόσιο χρέος, να παράγει δυσθεώρητα πρωτογενή πλεονάσματα, να στηρίξει τις τράπεζες και τις ανακεφαλαιοποιήσεις τους. Ενδεικτικά, τα αεροσκάφη της πυροσβεστικής, που είναι τα μόνα αποτελεσματικά μέσα πυρόσβεσης πυρκαγιών τέτοιας έκτασης, έχουν υπο-πολλαπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια, και παρότι είναι ούτως ή άλλως αριθμητικά ανεπαρκή, δεν είναι συνολικά διαθέσιμα για επιχειρήσεις αφού χρειάζονται συχνές επισκευές, ενώ πολλά εξ αυτών είναι απαρχαιωμένα ηλικίας ακόμη και 40 ετών. Την ίδια στιγμή, προσωπικό του πυροσβεστικού σώματος μετακινείται από την Αττική σε άλλες πυροσβεστικές υπηρεσίες για την κάλυψη αναγκών (αεροδρόμια, επαρχία) χωρίς να αντικαθίστανται.
Οι ίδιοι που καλούν την κοινωνία να σωπάσει, μιλώντας και σήμερα, όπως και στις φονικές πυρκαγιές του 2007 για «ασύμμετρη απειλή», είναι αυτοί που με τις πολιτικές τους έχουν καταστήσει το κράτος ανίκανο να προστατεύσει τους κατοίκους των περιοχών που επλήγησαν και να αποτρέψει την καταστροφική εξέλιξη πυρκαγιών ή εμπρησμών. Κατέστησαν, το δημόσιο ανίκανο να στηρίξει, έστω και τώρα την ύστατη ώρα, τους εκατοντάδες πληγέντες, ανθρώπους και οικογένειες που έχασαν οικείους τους ή το σπίτι τους και βρέθηκαν στο δρόμο, παρέχοντάς τους πλήρη κάλυψη των αναγκών τους σε τρόφιμα, φάρμακα και στέγαση αλλά και αποζημιώσεις.
Τα τραγικά αποτελέσματα της νέας μνημονιακής συνθήκης που δημιούργησαν για τον κρατικό μηχανισμό οι πολιτικές των ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ επί τόσα χρόνια αποκαλύπτονται μπροστά στην απουσία δημόσιας προστασίας και πολιτικής ανακούφισης. Αποκαλύπτονται μπροστά στα άδεια ταμεία των Δήμων που επλήγησαν, οι οποίοι επαφίενται στο συγκινητικό κύμα αλληλεγγύης του λαού, ανοίγοντας τραπεζικούς λογαριασμούς και καλώντας τους πολίτες να συμβάλλουν από το υστέρημά τους για την οικονομική στήριξη των πληγέντων. Ανεξαρτήτως του αξιοθαύμαστου κινήματος αλληλεγγύης που έχει αναδυθεί, με την προσφορά ειδών πρώτης ανάγκης, αίματος και χρημάτων από πολίτες, ντόπιους και μετανάστες, δεν μπορούμε να ανεχθούμε ή να συνηθίσουμε στην απόσυρση του κράτους από το καθήκον της υποστήριξης πολιτικών και μέτρων προστασίας απέναντι σε τέτοια φαινόμενα.
Ούτε μας συγκινούν τα κροκοδείλια δάκρυα των εκπροσώπων της ΕΕ, του ΔΝΤ ή του ΝΑΤΟ για την καταστροφή που βιώνουμε ως λαός. Είναι αυτοί που χαράσσουν και ενορχηστρώνουν με τις μνημονιακές κυβερνήσεις τις πολιτικές της λιτότητας και του «λιγότερου κράτους», τις δημοσιονομικές πολιτικές περικοπής των δαπανών για αυτονόητα αναγκαία μέτρα, όπως αυτά της αντιπυρικής ή αντιπλημμυρικής προστασίας, προς όφελος του μη εξυπηρετούμενου χρέους, των πλεονασμάτων ή προς όφελος των εξοπλιστικών δαπανών για τη στήριξη των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών τους στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μ. Ανατολή.
Ούτε, όμως, και ο εγκλωβισμός των ανθρώπων χωρίς έξοδο διαφυγής από την πύρινη λαίλαπα, όπως έγινε στο Μάτι, είναι φυσικό φαινόμενο ή αναπόφευκτη εξέλιξη. Άνθρωποι κάηκαν ή τραυματίστηκαν γιατί ήταν αδύνατο να βγουν στην ανοιχτή λεωφόρο Μαραθώνος ή στην ακτογραμμή. Πρόκειται για τις τραγικές εκδηλώσεις της ασύδοτης κατασκευαστικής δραστηριότητας που αναπτύσσεται τόσα χρόνια άναρχα και χωρίς κανένα σεβασμό στο περιβάλλον ή στους αναγκαίους όρους ασφαλούς δόμησης. Του αδηφάγου μοντέλου καπιταλιστικής ανάπτυξης στην Ελλάδα που δεν αρκείται μέχρι να χτίσει και το τελευταίο δυνατό σημείο εντός δασικών περιοχών, που καθιστά τις ακτές αποκλεισμένες, ιδιωτικές πλαζ ξενοδοχείων, και υψώνει μάντρες για να αποτρέψει την ελεύθερη είσοδο πολιτών στην παραλία.
Αυτό το μοντέλο δόμησης εντάσσεται στο συνολικό σχέδιο καπιταλιστικής ανάπτυξης και αξιοποίησης του χώρου που εφαρμόζεται στην Ελλάδα, και με ιδιαίτερη ένταση στα χρόνια των μνημονίων. Ακτές και δασικές εκτάσεις φιλοξενούν πολυτελή ξενοδοχειακά συγκροτήματα ή άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες εντελώς ξένες με τις κοινωνικές ανάγκες (καζίνο). Ολόκληρες συνοικίες της Αθήνας (Εξάρχεια, Κουκάκι, Μεταξουργείο) αλλάζουν «χρήση» χάριν επιχειρηματικών χαρτοφυλακίων που επενδύουν σε διάφορες μορφές τουριστικής μίσθωσης (airbnb). Την ίδια στιγμή, η πολιτική εσωτερικής υποτίμησης, οι πλειστηριασμοί κατοικιών και ακίνητης περιουσίας και η βαρύτατη φορολογία έχουν ως αποτέλεσμα τη μεταβίβαση της στέγης από τα μικρομεσαία νοικοκυριά σε επιχειρηματικά funds. Αργά ή γρήγορα, θα ακολουθήσουν και τα φιλέτα των παράκτιων οικισμών της Αττικής, δεδομένου μάλιστα ότι σε αυτές τις οικονομικές συνθήκες, λίγοι ιδιοκτήτες των κτισμάτων που καταστράφηκαν θα μπορέσουν να τα αναστηλώσουν, τουλάχιστον άμεσα, λόγω έλλειψης ρευστότητας, καθήλωσης των μισθών και αδυναμίας τραπεζικού δανεισμού. Ουκ ολίγες είναι οι κατεστραμμένες κατοικίες και εκτάσεις μικροϊδιοκτητών σε πληγείσες από πυρκαγιές περιοχές που έχουν αγοραστεί και συγκεντρωθεί στα χέρια επιχειρηματικών ομίλων στο παρελθόν ως «αποκαΐδια» και «καμένα οικόπεδα».
Δεν μας συγκινούν, λοιπόν, ούτε τα συλλυπητήρια μηνύματα κάθε λογής «επενδυτών», κατασκευαστικών ή τουριστικών ομίλων. Είναι αυτοί που τόσα εποφθαλμιούν τις τεράστιες κατεστραμμένες δασικές ή οικιστικές εκτάσεις «αναπλάθοντας» περιοχές προς όφελος των κερδοσκοπικών συμφερόντων τους. Στη θέση των σπιτιών των κατοίκων που εξαφανίζονται εμφανίζονται τουριστικά μεγαθήρια, νέα οδικά δίκτυα, εξορυκτικές και άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες.
Δεν δεχόμαστε, συνεπώς, αυτήν την καταστροφή, όπως και τόσες άλλες προηγουμένως, ως ξέσπασμα της φύσης ή υπερφυσικών «ασύμμετρων» δυνάμεων. Παλεύουμε για να μπει ένα τέλος στις πολιτικές που αφήνουν απροστάτευτους τους πολίτες απέναντι σε πυρκαγιές και εμπρησμούς. Παλεύουμε για μια πολιτική που θα θέτει στο επίκεντρο την προστασία του λαού και του κοινωνικού συνόλου. Απαιτούμε την πλήρη στήριξη των πληγέντων για την κάλυψη όχι μόνο των άμεσων αναγκών τους, αλλά και τη μακροπρόθεσμη αποκατάσταση των ζημιών του υπέστησαν. Στηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις το κύμα αλληλεγγύης του λαού, που είναι η μόνη ελπίδα μέσα σε αυτή τη ζοφερή συνθήκη. Μια ελπίδα αλληλεγγύης που πρέπει να γίνει δύναμη συλλογικότητας και ανατροπής.
Αριστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση
