Ο φίλος της Iksra Νίκος Φωτίου Σταθάκος μας έστειλε και δημοσιεύουμε δύο εξαίρετα ποιήματα του.
“Το πρώτο της αγάπης παιδί”
Μαζί να γονιμοποιήσουμε την Αγάπη.
Το ψωμί να μοιράσουμε στα τραπέζια όλων.
Να παιανίσουμε τις στοιχειώδεις αρχές του σύμπαντος.
Την καταγωγή και το θάμα των πραγμάτων.
Του Ομήρου τους σπάνιους υπαινιγμούς.
Τις θεσπέσιες εξηγήσεις για την γέννηση των θεών. Του Ησιόδου την Θεογονία.
Τον γεννήτορα μας Ωκεανό.
Την μήτρα της πρώτης ιδέας.
“Mέτρων πάντων η φύσις”.
Απλής, περιπεπλεγμένης, γόνιμης, σοφής.
Της Γαίας το απέραντο της ωραιότητας.
Τους μαστούς της Aμάλθειας.
Το απόλυτο της ζωής και του θανάτου.
Τον ωραιότερο από τους θεούς, τον Έρωτα.
Ποιός δίνει σημασία στο χάος?
Την σιωπή του απείρου που μας καταλύει..
Ποιος λογαριάζει το τέλος του πόνου
και την αρχή του ταξιδιού με τις χαρές?
Τώρα που η ύπαρξη μας δονείται ατελείωτα,
στην αλληγορία του αφρού με τα θέλω
και το δάκρυ των υδάτων με όνειρα.
Χαίνουν οι καρδιές από ηδονή,
την ώρα της πράξης στους δρόμους.
Έχουν τα πάντα, αγνοούν τα πάντα.
Την άβυσσο περιορίζουν και κτίζουν.
Κινούν την ύλη μικροί θεοί στα αετώματα… Περιοδικά ξαναγυρίζουν οι νύχτες.
Γεννούν Αιθέρα και φώς.
Το πρώτο παιδί της αγάπης είναι εδώ.
Ορφέας και Ευρυδίκη..
Απόλλων και Ευρυνόμη.
Άρης και Αφροδίτη αντάμα.
Πρωινό ζευγάρωμα και θεσπέσιο δείλι.
Το μέλλον σμιλεύεται,
στης νιότης τον ιδρώτα.
Kοιλοπονάει η εποχή,
μαζί στερνά και πρώτα.
Στων Δωρικών τα μάρμαρα,
μουσεία αναβλύζουν.
Θηλυκιά κόρη, ξεπηδάει από το Έρεβος.
Η αιώνια γυναίκα… η μήτρα της Πανδαισίας.
Αφροδίτη, Ελένη, Πανδώρα, Μήδεια, Επανάσταση.
Σαρώνει η γη οριστικά όπλα, πόνους…. και μίση.
Σκοτώνει τα τέκνα της που μοιάζουν με εφιάλτες. Αποχαλινωμένα όντα του κόσμου που χάνεται.
Δαμάζουμε το άρρυθμο και τερατώδες της απληστίας. Υπερίων στερνογέννητος λάμπει την αυγή.
Ξαναβρίσκουν την λευτεριά τους τα σπλάχνα μας.
“Γαμούμε” όρκους και συμβάσεις ανίερες.
Τα ξόανα χώρο αφήνουν, στην τελειότητα των έργων.
Απλοί άνθρωποι μοιάζουν οι θεοί.
Αιώνια χρέη δεν υφίστανται πλέον.
Αναγνωρίζουμε το σύμπαν του μηδενός μας.
Δακρυγελώντας χλευάζουμε,
την μεγαλοσύνη του απείρου μας.
Μας πιέζουν και μας τσαντίζουν,
οι θνητοί έρωτες που μας αλώσανε…
Μπροστά μας βρίσκουμε την περιοχή των Εσπερίδων. Κύματα αμβροσίας ανθίζουν στον πλανήτη.
Ζωογόνες σταγόνες δροσιάς ποτίζουν τα μάτια.
Παρτιτούρες χαράς παιανίζουν τα πουλιά,
για τον κόσμο που φτάνει ολόφωτος.
Είναι στο χέρι μας!!!!
4η Απρίλη 21ου Αιώνα
“Ημέρα Ποίησης λένε…”
“ΠΡΑΞΕ ΚΑΙ ΦΤΑΝΕΙ” λέω..
Περί ποίησης…. “ΣΤΟΧΑΣΟΥ ΚΑΙ ΑΡΚΕΙ…”
Του Άκτιστου και Συμπαντικού “Παππού” Ομήρου….
Του Ερωτόκριτου την Αρετούσα με τα “μαντάτα”…
Του Βυζαντίου το “τη Υπερμάχω Στρατηγό” …
Του Ρήγα “Τον Θούριο και την απόλυτη θυσία”…
Του Σολωμού “τον Ύμνο στην Ελευθερία”…
Του Καβάφη “την Ιθάκη” και “τους Βαρβάρους”…
Του Παλαμά “τον Δωδεκάλογο του Γύφτου”…
Του Ελύτη “το Άξιον εστί” και “ο Μικρός Ναυτίλος”..
Του Σεφέρη “το κράτησα τη ζωή μου και την Άρνηση”.
Του Ρίτσου “την Ρωμιοσύνη” και “τον Επιτάφιο”…
Του Γκάτσου “την Αμοργό και τον Σεβάχ”…
Του Μαγιακόφσκι “Το προανάκρουσμα στο μέλλον”…
Του Πάμπλο Νερούντα “Το Κάντο Χενεράλ”…
Τέλος τα ατίμητα διαμάντια των Δημοτικών μας…
Η σκυταλοδρομία “του ορθίου όντος” καλά κρατεί.
Η ποίηση αποτελεί μια βρυσομάνα αθωότητας.
Κεφαλάρι αμβροσίας και χαρμάνι από νέκταρ…
Απαιτεί τα πάντα, δηλώνει ελεύτερη και στοργική.
Λειαίνει τον ανθρώπινο πόνο και σπαραγμό.
Τοποθετεί στους φανοστάτες των άστρων τα θέλω.
Ανοίγει τα σπλάχνα, με τους σπόρους των ερώτων.
Αποκαλύπτει και σπέρνει τα μυστικά της μάνας φύσης.
Παίρνει την ανάσα του ανέμου
και την κάνει προσκεφάλι στα παιδιά.
Τρομοκρατεί τους κακούς, “κόβοντας τους τα ύπατα”.
“Οπλίζει” τα λουλούδια με μέλι και δάκρυα. Απορρίπτει τα περιττά, αποφεύγοντας τις στερήσεις.
Σμιλεύει χρήσιμους ναούς της αγάπης
και παθιασμένους ανθρώπους.
Έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με την φθορά. “Τετραγωνίζει τον κύκλο” της άγνοιας.
Ταγεύει τις Σειρήνες και τις πλαγιάζει στα όρη.
Νικάει οριστικά τον θάνατο και “το μαύρο”.
Μοιράζει απλόχερα τον πλούτο της γνώσης,
το μόνο μάλαμα που αξίζει να υπάρχει.
Μοιάζει στον ωκεανό και νιώθει σαν βαθύ ποτάμι.
Περιέχει το μέτρο, την αρμονία και την πειθαρχία.
Προικίζει τα χρόνια με θυσίες αίμα και δώρα.
Στέλνει “ψυχή βαθιά” με την γλυκάδα των κρίνων.
“Αρμέγει” γέλια από τα μοιρολόγια και τον πόνο..
Υπηρετεί και ερμηνεύει το συμπαντικό χάος.
Έχει χώρο για τους πάντες αρκεί να νιώθουν.
Αρνείται τις τιμές γιατί υπηρετεί τις ανάγκες.
Μηδενίζει την χυδαιότητα και ποτίζει την αθωότητα.
Αποτελεί μια θεμελιώδη εκδοχή και πιθανότητα…
ότι μπορεί να υπάρχει και θεός…
Κυοφορεί τη μάταιη λαχτάρα για αιωνιότητα.
Στηρίζει το ορυχείο του νού.
Σμιλεύει ήρωες στο εργαστήρι της αιώνιας φύσης.
Απέθαντα τα έργα της, γιοφύρια αγκρέμιστα στου χάους την σκακιέρα.
Παραμένει το μοναδικό αποδείξιμο θαύμα.
Ουράνιο τόξο στους καημούς
και Βόρειο Σέλας αντάμα.
Παρατηρεί σαν ουρανός.
Ακούει όπως ο άνεμος.
Λογίζεται σαν Σύμπαν.
Ανασηκώνει μνήματα.
Καρπίζει και τις πέτρες.
Νουθετεί σαν το νερό.
Εξεγείρει τις ψυχές.
Οργιάζει με τα νέφη.
Στοχοπροσηλώνει αέναα,
τα μάτια με τα χέρια.
Στον χαλασμό της παρακμής,
στο τσάκισμα του σάπιου.
Είναι το μέλλον της χαράς,
το σπέρμα και η γέννα.
Επική, λυρική, ερωτική, σατιρική,
ρομαντική, βουκολική, δραματική,
κοινωνική, επαναστατική Δημοτική.
Είναι η Εντροπία της Ζωής…
και του Θανάτου Μνήμα….
Είναι η Ποίηση…..
“Παράνομος” Πολίτης και ποιητής
Λακεδαιμόνιος οίον του εστίν Μανιάτης…
Σάββατο 4η Απρίλη 21ου Αιώνα
Νίκος Φωτίου Σταθάκος