Το παρόν άρθρο δεν ασχολείται με τη σειρά εγκλημάτων που διέπραξε και διαπράττει ακόμα το κράτος του Ισραήλ αλλά με ένα διαφορετικό –εν μέρει– ζήτημα: τον μύθο του ανίκητου Ισραήλ, που μπορεί να ανατρέπει κυβερνήσεις, να ενεργεί σαμποτάζ και μυστικές επιχειρήσεις και κυρίως να νικά σε πολέμους με οποιονδήποτε αντίπαλο.
Το παράδειγμα του Ισραήλ στην πραγματικότητα είναι χαρακτηριστικό τύφλωσης, λόγω εγκλωβισμού σε περασμένες επιτυχίες. Έτσι, οδεύει σε κακοσχεδιασμένες και αδιέξοδες συγκρούσεις από τις οποίες εξέρχεται αποδυναμωμένο, έχοντας λησμονήσει –η ελίτ του και η πλειοψηφία των πολιτών του– θεμελιώδη ζητήματα, όποιας επιτυχημένης στρατηγικής διεθνώς.
Θα πρέπει να πούμε ότι κανείς δεν αμφισβητεί ότι το Ισραήλ διαθέτει από τις ισχυρότερες μυστικές υπηρεσίες, ένοπλες δυνάμεις και διεθνείς υποστηρίξεις. Λαμβάνει διαρκή στρατιωτική και διπλωματική βοήθεια από τις ΗΠΑ ενώ ταυτοχρόνως έχει κατορθώσει να διεισδύσει και να επηρεάζει με αθέμιτο τρόπο τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις σε ξένα κράτη, βλ. ΗΠΑ και κυρίως Ηνωμένο Βασίλειο με την υπόθεση Κόρμπιν, ο οποίος ψευδώς δυσφημίστηκε ως αντισημίτης επειδή αρνήθηκε να ξεπλύνει τα εγκλήματα του Ισραήλ.
Παραλλήλως, έχει στο ιστορικό του μερικές εντυπωσιακά επιτυχημένες πολεμικές αντιπαραθέσεις έναντι εχθρών του. Αυτά ακριβώς ωστόσο έχουν γίνει στοιχεία αυτοκαταστροφικού εγκλωβισμού του. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Ισραήλ είναι ότι δεν μπορεί να σταματήσει να πολεμά και μάλιστα εξαιτίας αποκλειστικά δικών του επιλογών.
Πρώτες επιτυχίες
Ενώ πριν από περίπου 30 χρόνια είχε πετύχει την αναγνώρισή του και μια εξαιρετικά ευνοϊκή για το ίδιο συμφωνία με τους Παλαιστινίους, η οποία θα εξασφάλιζε τουλάχιστον ηρεμία στα σύνορά του, υποχώρηση της τότε ακόμα στα σπάργανα, ιρανικής επιρροής και ενδεχομένως μια σειρά “buffer states” περιφερειακά, κυβερνιέται από εκείνες τις πολιτικές και κομματικές δυνάμεις που όπλισαν το χέρι του δολοφόνου του Γιτζάκ Ράμπιν και που ήταν πάντα εχθρικές προς κάθε παρουσία Παλαιστινίων σε όλα τα κατεχόμενα εδάφη.
Έκτοτε καταστρέφει κάθε πιθανότητα λύσης δύο κρατών και μετά την δολοφονία του Γιασέρ Αραφάτ, το όποιο κύρος της επίσημης παλαιστινιακής ηγεσίας. Δεν θέλει πολύ σκέψη για να κατανοήσει κανείς ότι η αυτοκτονική αυτή στρατηγική έχει επιλεγεί με την θεώρηση ότι η πολιτική της εθνοκάθαρσης και του απαρτχάιντ θα μπορέσει να ολοκληρωθεί.
Η πραγματικότητα είναι ωστόσο ότι μπορεί να ολοκληρωθεί μιας τέτοιας κλίμακας εθνοκάθαρση μόνο εφόσον το Ισραήλ πετύχει να διαθέτει την διαρκή στήριξη ξένων κυβερνήσεων, την αδιαφορία της διεθνούς κοινής γνώμης για τους Παλαιστινίους και την στρατιωτική αδυναμία των εχθρών του Ισραήλ. Τίποτα από τα τρία ωστόσο δεν επιβεβαιώνεται.
Η διεθνής κοινότητα
Πράγματι ξένες κυβερνήσεις στηρίζουν το Ισραήλ, ιδίως στην Δύση, δυστυχώς και η ελληνική μεταξύ αυτών. Το πρόβλημα όμως είναι διπλό: αφενός κυβερνήσεις κρατών που διαδραματίζουν εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στην περιοχή δεν το στηρίζουν πια ή και βρίσκονται σε ανοιχτή πολεμική μαζί του και αφετέρου, μέσα στις ίδιες τις ΗΠΑ, ο βαθμός υποστήριξης φθίνει, καθώς αντίθετα λόμπι ισχυροποιούνται.
Επιπλέον –και ίσως ακόμα χειρότερα για το ίδιο το Ισραήλ– οι ΗΠΑ διέρχονται φάση κούρασης ως προς την Μέση Ανατολή και μάλιστα σε δικομματικό πλαίσιο. Η απαίτηση Biden για άμεση κατάπαυση του πυρός προς τον “Μπίμπι” είναι ενδεικτική της κόπωσης μέρους του κατεστημένου της Ουάσιγκτον από τον τυχοδιωκτισμό –και– του ισραηλινού κατεστημένου.
Μάλιστα, το γεγονός πως άμεσα πειθάρχησε ο πρωθυπουργός του Ισραήλ παρά τις δηλώσεις του περί του αντιθέτου καταδεικνύει την βαθιά εξάρτηση του κράτους του Ισραήλ από την ξένη παρουσία και συνδρομή. Η “U-turn” του πρωθυπουργού του Ισραήλ “μίκρυνε” την εικόνα όχι του ίδιου μόνο αλλά και της πατρίδας του. Δεύτερον, κάθε άλλο παρά αδιάφορη αποδείχτηκε η διεθνής κοινή γνώμη, τόσο σε παγκόσμια όσο και σε περιφερειακή κλίμακα προς τον παλαιστινιακό αγώνα.
Παλαιστινιακή ενότητα
Απέναντι σε μια καλά συντονισμένη εκστρατεία των συστημικών ΜΜΕ υπέρ του Ισραήλ, μια πανσπερμία δρώντων, η οποία έφτασε να συμπεριλαμβάνει ακόμα και ορισμένες ΜΚΟ, με κύριο τον ρόλο λαϊκών και αριστερών κινημάτων και προσώπων στην Δύση και μερίδων του πολιτικού ισλάμ στον αραβομουσουλμανικό κόσμο, κινητοποιήθηκε εναντίον του σιωνισμού. Οι ηγεσίες που υπέγραψαν τις συμφωνίες του “Αβραάμ” εκτέθηκαν ενώ η Σαουδική Αραβία έστω ρητορικώς αναδιπλώθηκε προς αντί-ισραηλινή στάση.
Στην πραγματικότητα, όχι μόνο σε ρητορικό επίπεδο αλλά και σε πιο πρακτικό, λαμβάνοντας υπόψη το κλίμα προσέγγισης εκ νέου με το Ιράν. Το οικοδόμημα Τραμπ αποδείχτηκε ετοιμόρροπο. Αποδείχτηκε κυρίως, ότι το παλαιστινιακό ενώνει τους ίδιους τους Παλαιστινίους. Γάζα, Δυτική Όχθη αλλά και το ίδιο το Ισραήλ συνταράχτηκαν από την παλαιστινιακή ενότητα και το χυδαίο πρόσωπο της ρατσιστικής βίας της Ισραηλινής ακροδεξιάς.
Οι Παλαιστίνιοι ξεπερνούν τις ηγεσίες τους. Η στρατιωτική πτέρυγα της Φατάχ κινητοποιήθηκε και κάτι τέτοιο λέει πολλά. Η κυβέρνηση του Ισραήλ βρέθηκε απέναντι σε κοινό αγώνα, με διαφορετικά μεν μέσα, σε τρία μέτωπα δε. Το ζήτημα της Παλαιστίνης αποδεικνύεται όχι μόνο ζωντανό αλλά και το μείζον θέμα της περιοχής. Είναι στα χέρια των λαών της περιοχής και ιδίως της Παλαιστίνης να πιέσουν το απαρτχάιντ, έως ότου το νικήσουν.
Τα αδιέξοδα του Ισραήλ
Τρίτον, μετά τις πρώτες ημέρες, η στρατιωτική επιχείρηση αυτή καθ’ εαυτή αποδείχτηκε ότι βρέθηκε ενώπιον ενός αδιεξόδου. Είναι προφανές ότι το Ισραήλ μπορεί να ανασκάψει –όχι απλώς να βομβαρδίσει– μια μικρή έκταση, μικρότερη από την Αθήνα. Δεν ήταν όμως το ζητούμενο να ανακαλύψουμε το προφανές. Το Ισραήλ έχει πράξει το ίδιο άλλες δύο φορές αλλά αντί να πλήξει την στρατιωτική ικανότητα της παλαιστινιακής αντίστασης, την είδε να διευρύνεται εντυπωσιακά.
Στην πραγματικότητα, το Ισραήλ, μετά από την τραυματική εμπειρία στον δεύτερο πόλεμο του Λιβάνου και την επίσης τραυματική εμπειρία –αν και όχι το ίδιο καταστροφική– της χερσαίας επιχείρησης του 2014 στην Γάζα, όχι μόνο δεν έχει καταγράψει στρατιωτική νίκη τα τελευταία 15 χρόνια αλλά πλέον δεν αποτολμά χερσαία επιχείρηση. Ο συνδυασμός αεροπορίας, αντιπυραυλικής άμυνας και ειδικών δυνάμεων με κάλυψη πυροβολικού και τεθωρακισμένων αποδεικνύεται ολοένα λιγότερο αποτελεσματικός απέναντι σε πολύ φθηνότερα και παραδοσιακότερα μέσα.
Ήταν χαρακτηριστικό ότι σύντομα το στρατιωτικό κατεστημένο του Τελ Αβίβ ξέμεινε από στόχους. Είναι ένας εύσχημος τρόπος για να πει ότι δεν ήξερε πού να χτυπήσει ώστε να σταματήσει ολοένα πιο εξελιγμένους πυραύλους εναντίον του, που κάλυπταν με το βεληνεκές τους όλη του την επικράτεια. Μάλιστα, κατέστη σαφές ότι στην περίπτωση μιας γενικευμένης ανάφλεξης, με συμμετοχή και της Χεζμπολάχ θα δυσκολευόταν να ανταπεξέλθει και στρατιωτικά.
Ο ρόλος του Ιράν
Πρέπει εδώ να συνυπολογίσουμε ότι απέναντι σε τέτοιους αντιπάλους, η κατοχή πυρηνικών όπλων δεν προσφέρει κανένα πλεονέκτημα, εκτός φυσικά αν το Ισραήλ επιλέξει την αυτοκτονία μετά των “αλλοφύλων”. Το Ισραήλ φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται ότι το πλαίσιο ισχύος στο οποίο βάσιζε την κυριαρχία του δεν είναι εξίσου κραταιό με παλαιότερα. Οι ΗΠΑ δεν είναι ούτε το ίδιο ισχυρές, ούτε το ίδιο πρόθυμες να εμπλέκονται σε ατελείωτες συγκρούσεις στην Μέση Ανατολή.
Οι πολιτικές απαρτχάιντ γίνονται λιγότερο υπερασπίσιμες, ενώ η ίδια η ισραηλινή κοινωνία δείχνει το πιο απωθητικό της πρόσωπο, υπό την επίδραση της ακροδεξιάς ηγεμονίας.
Από την άλλη, οι αντίπαλοι του Ισραήλ –αντίπαλοι τους οποίους εν πολλοίς το ίδιο το Ισραήλ πείθει ότι θα προσπαθήσει να χτυπήσει στην πρώτη ευκαιρία συνδιαλλαγής μαζί του– το προσεγγίζουν ή και το ξεπερνούν σε αρκετούς τομείς.
Το Ιράν δεν εξελίσσεται μόνο σε ισχυρή στρατιωτική δύναμη, την οποία το Ισραήλ δεν μπορεί να κατανικήσει μόνο του αλλά επιπλέον και σε πρωτοπόρο στο πεδίο των θετικών επιστημών στην περιοχή. Η φαντασίωση της ακατανίκητης ισχύος και η συνεπακόλουθη πλήρης ηγεμονία της δεξιάς και της ακροδεξιάς οδηγούν το Ισραήλ σε ήττες. Αυτό –πέρα από το ίδιο το Ισραήλ– θα πρέπει να προβληματίσει και τους εγχώριους ιθύνοντες, οι οποίοι μετά τον ακραιφνή και ιστορικά μοναδικό αντιρωσισμό και αμερικανοδουλεία επιλέγουν να λειτουργούν πλέον ως εχθροί των Παλαιστινίων και ως μακρύ χέρι του Ισραήλ, στο πλαίσιο υπερβολών περί της ισχύος του και κίβδηλου, καταστροφικού “αντιτουρκισμού”.
Πηγή: SLpress
