Η αντιπαράθεση περί ολοκληρωτισμού, με αφορμή το συνέδριο της Εσθονίας, αντιμετωπίζεται από διάφορες δυνάμεις είτε με μεγάλη υποκρισία είτε με επικοινωνιακούς μόνο όρους.
Η κυβέρνηση αξιοποίησε το θέμα για να στριμώξει τη Ν.Δ. και να αποπροσανατολίσει από τα σημερινά καυτά προβλήματα, αλλά ταυτόχρονα αθωώνει την Ε.Ε που είναι η μήτηρ του κακού στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Η Ν.Δ. έπεσε στην παγίδα, δέσμια των ακροδεξιών αντιλήψεων που υπάρχουν στις γραμμές της.
Αν απαλλάξουμε τη συζήτηση από τις τρέχουσες – εσωτερικές σκοπιμότητες τότε μπορούμε να δούμε την πραγματική βάση και τους στόχους της αντιπαράθεσης.
Η ηγεσία της Ε.Ε. επιχειρεί τα τελευταία χρόνια να ταυτίσει τον ναζισμό με τον κομμουνισμό, αφού εξομοιώνει ταυτόχρονα την κομμουνιστική ιδέα με τη σταλινική στρέβλωσή της, που αμφότεροι απειλούν τη δημοκρατία, η οποία δήθεν λειτουργεί άψογα στην Ε.Ε.
Η προσπάθεια αυτή θα εντείνεται όσο περισσότερο ρηγματώνεται το σημερινό νεοφιλελεύθερο και αντιδημοκρατικό ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Η ταύτιση ναζισμού-κομμουνισμού εκτός από ανιστόρητη και ψευδής λειτουργεί και απενοχοποιητικά για τις ακροδεξιές-φασιστικές αντιλήψεις.
Το φαινομενικά παράδοξο είναι ότι όσο ενισχύονται οι ακροδεξιές-νεοφασιστικές αντιλήψεις εντός των χωρών της Ε.Ε. τόσο περισσότερο οι ευρωπαϊκές ελίτ είναι πιο ανεκτικές σε αυτές και υιοθετούν τμήμα της ρητορικής τους.
Οπως κατέδειξε η υπόθεση της Ουκρανίας δεν πρόκειται μόνο για ιδεολογική ανοχή αλλά για αξιοποίηση φασιστικών–ακροδεξιών δυνάμεων για πολύ πρακτικούς πολιτικούς λόγους.
Οση, όμως, παραπειστική φιλολογία και αν αναπτύσσεται γύρω από αυτό το θέμα δεν μπορεί να αποκρυβεί η αλήθεια: ο ναζισμός, από κοντά και ο φασισμός, ήταν το πιο απάνθρωπο, ανελεύθερο, ιμπεριαλιστικό, εθνικιστικό, σοβινιστικό, ρατσιστικό σύστημα που αιματοκύλισε τον κόσμο και εκατομμύρια θύματά του ήταν Εβραίοι, Ρομά, Σλάβοι, κομμουνιστές, συνάνθρωποί μας με αναπηρίες, ομοφυλόφιλοι και οι υποδουλωμένοι λαοί της Ευρώπης ιδίως αυτοί που αντιστάθηκαν.
Ο κομμουνισμός είναι μια ουμανιστική ιδέα απελευθέρωσης της εργατικής τάξης που δεν ταυτίζεται με τις στρεβλώσεις και τον εκφυλισμό, που κυριάρχησαν στην πρώην Σοβιετική Ενωση.
Φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η σχεδόν αναίμακτη σοβιετική επανάσταση δέχτηκε τη μήνι και την πολεμική επέμβαση των καπιταλιστικών χωρών με στόχο την εξαφάνιση της νεαρής σοβιετικής δημοκρατίας.
Ομως αυτό δεν δικαιολογεί τη μετέπειτα συστηματοποίηση ενός εσωτερικού καθεστώτος ανελευθερίας, καταπίεσης και εξόντωσης φίλων και αντιπάλων που οδήγησε στην τραγωδία του σταλινισμού και δίχασε το κομμουνιστικό κίνημα.
Εντούτοις ακόμη και οι πιο απαράδεκτες και εκφυλισμένες εκδοχές των συστημάτων που έδρασαν στο όνομα του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού δεν μπορεί να εξομοιώνονται με τον ναζισμό διότι είναι ριζικά αντίθετοι οι στόχοι, οι πολιτικές, οι σχέσεις εκπροσώπησης και τα οράματά τους.
Πολύ περισσότερο, δεν μπορεί ισοπεδωτικά να εξισώνεται ο ναζισμός με τον μεγάλο αντιφασιστικό αγώνα των λαών της Σοβιετικής Ενωσης και της ηγεσίας τους, με τον αγώνα εκατομμυρίων κομμουνιστών -ανάμεσά τους και Ελλήνων- που μπήκαν μπροστά στον αντικατοχικό αγώνα, όταν οι αστικές τάξεις και οι δεξιές παρατάξεις είχαν ξεπουληθεί στους ναζιστές-κατακτητές.
Δεν μπορεί αυτός που αγωνίστηκε και είχε τόσα θύματα από τον ναζισμό να παρουσιάζεται ανερυθρίαστα ως ίδιος με αυτόν.Κανείς δεν μπορεί να παραγράψει την τεράστια συμβολή της Σοβιετικής Ενωσης στην ανθρωπότητα με την νίκη της επί του ναζισμού.
Οπως δεν μπορεί να αγνοηθεί το γεγονός ότι ακόμη και αυτά τα γραφειοκρατικά και ανελεύθερα καθεστώτα του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού επέδρασαν σαν αντίβαρο ώστε οι εργατικές τάξεις να κερδίζουν επί δεκαετίες μια καλύτερη ζωή στον καπιταλισμό, κατάσταση η οποία άλλαξε άρδην μετά την κατάρρευση του πρώην υπαρκτού και την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού και συνεχίζεται ώς τις μέρες μας.
Στο βάθος της η συζήτηση αυτή κρύβει την επιδίωξη των αστικών τάξεων της Ευρώπης να πείσουν ότι το μοναδικό σύστημα είναι ο καπιταλισμός και η αστική δημοκρατία και ότι πρέπει να εξοβελιστεί οποιαδήποτε κομμουνιστική ιδέα, οποιαδήποτε γνήσια αριστερή ιδέα που μάχεται για την αλλαγή του άδικου και εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος. Πρόκειται για μια παραλλαγή της θεωρίας του τέλους της Ιστορίας.
Η ευρωπαϊκή ελίτ φοβάται το μέλλον και γι’ αυτό επιχειρεί να συσκοτίσει το παρελθόν, να συγκαλύψει τον συμβιβασμό των αστικών τάξεων με τον ναζισμό και τον φασισμό, να ρίξει στη λήθη τα εγκλήματα της αποικιοκρατίας, τα εγκλήματα των «δημοκρατιών» στην Αφρική και αλλού, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στο όνομα της ελευθερίας του κέρδους, τις δολοφονικές πολεμικές επεμβάσεις μέσα στην ίδια την Ευρώπη, με τελευταίο παράδειγμα τη διαμελισμένη Γιουγκοσλαβία.
Η Ιστορία, όμως, δεν ξαναγράφεται με σκοπιμότητες.
Η Ε.Ε. είναι μια περιφερειακή ολοκλήρωση που ακυρώνει τα εθνικά κράτη και τα κοινοβούλιά τους, υποτάσσοντάς τα σε αδιαφανείς-αντιδημοκρατικούς θεσμούς στη δικτατορία των αγορών και στη γερμανική ηγεμονία.
Συγκροτεί μια ολιγαρχία σε βάρος των πολλών. Το μέλλον της είναι εξαιρετικά αβέβαιο και δεν θα πετύχει διαγράφοντας τη μνήμη.
Οι ευρωπαϊκοί λαοί ή την απεχθάνονται ή στην καλύτερη περίπτωση δεν ενδιαφέρονται.
Επειδή, λοιπόν, σε αυτήν την πορεία δεν μπορεί εύκολα να βρει φίλους,ανακαλύπτει τους δήθεν εχθρούς των λαών στο αριστερό ιδεολογικό και πολιτικό φάσμα.
Οσο αυτά τα ζητήματα δεν αναδεικνύονται, ο καβγάς ΣΥΡΙΖΑ-Ν.Δ. θα είναι έωλος και απόλυτα υποκριτικός.
*Πηγή: efsyn.gr
