Όποιος δεν έχει καταλάβει ακόμη το πολιτικοεκκλησιαστικό παιχνίδι που παίχτηκε και παίζεται με την ανακήρυξη του Αυτοκέφαλου της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ουκρανία και το ρόλο που έπαιξε σ’ αυτό ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος μαζί με τους άλλους φαναριώτες μητροπολίτες δεν έχει παρά να διαβάσει την θριαμβευτική δήλωση που έσπευσε να κάνει ο ειδικός εκπρόσωπος για θέματα της Ουκρανίας του Στέητ Ντηπάρτεμντ Κερτ Φόλκερ, μόλις έγινε γνωστή η απόφαση της Ιεράς Συνόδου στο Φανάρι:
«Ο διαχωρισμός της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας από το Πατριαρχείο Μόσχας, είπε ο Φόλκερ, θα τονίσει το γεγονός ότι, σε πολιτική διάσταση, ο Βλαντιμίρ Πούτιν έχασε την Ουκρανία».
Η Ευρώπη , το ΝΑΤΟ και η Δύση
Και συνέχισε αποκαλύπτοντας όλους τους στόχους που επεδίωκε η Ουάσινγκτον με το ζήτημα της Αυτοκεφαλίας στην Ουκρανία:
«Οι Ρώσοι ηγέτες απομακρύνουν τον ουκρανικό λαό από τις ιστορικές σχέσεις του με τη Ρωσία. Η Ουκρανία σήμερα είναι πιο ενωμένη, περισσότερο εθνικιστική και πιο προσανατολισμένη προς την Ευρώπη, το ΝΑΤΟ και τη Δύση από ποτέ άλλοτε. Αυτό είναι άμεσο αποτέλεσμα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία και της δολοφονίας Ουκρανών».
Καθαρά πράγματα: Ποιοί ιεροί κανόνες, ποια εκκλησιαστικά ταλμουδικά, ποιες κανονικές σχέσεις Εκκλησιών και «λίαν αγαπητών εν Χριστώ αδελφών»; Με δεδομένο το ιστορικό βάρος της Ορθοδοξίας στους σλαβικούς λαούς προέχουν τα σχέδια του Τραμπ, του ΝΑΤΟ, της Δύσης, της Ευρωπαικής Ένωσης για την ενσωμάτωση της Ουκρανίας. Και το κυριώτερο: η πολιτική, οικονομική , στρατιωτική και τώρα εκκλησιαστική περικύκλωση και απομόνωση της Ρωσίας του Πούτιν .
Και σ’ αυτή την ιστορία στο εκκλησιαστικό της μέρος , μη γελιόμαστε μεγάλοι άνθρωποι ήμαστε και δεν πιπιλάμε το δάχτυλο , το Φανάρι έπαιξε καθαρά το ρόλο του ατζέντη των ΗΠΑ του ΝΑΤΟ, της Ευρωπαικής Ένωσης και του φιλοφασιστικού ουκρανικού καθεστώτος του Ποροσένκο (βλέπε και τα σχετικά σημειώματα στον Ημεροδρόμο «Αμερικανική βοήθεια στο Βαρθολομαίο στο πολιτικο εκκλησιαστικό ζήτημα της Ουκρανίας», 28.9.2018 και«Βαρθολομαίος και Κύριλλος κι από πίσω Τραμπ και Πούτιν», 17.9.2018).
Το σχίσμα είναι γεγονός
Εκεί που έφτασαν τα πράγματα η ουσία είναι μία. Το σχίσμα στο χώρο των Ορθοδόξων Εκκλησιών είναι γεγονός.
Από τη μια μερηά το Φανάρι το οποίο από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου έχει ως βασική πυξίδα στην στάση του την πολιτική των εκάστοτε αμερικανικών κυβερνήσεων. Και από την άλλη το Πατριαρχείο της Μόσχας με το συντριπτικά μεγαλύτερο αριθμό πιστών στον ορθόδοξο κόσμο, άκρως συντηρητικό και κράτος εν κράτει στη Ρωσία του Πούτιν. Η αντίδραση της , όπως προκύπτει και από τις πρώτες δηλώσεις των εκπροσώπων της που μίλησαν καθαρά για μια «σχισματική ενέργεια» και «διάσπαση της Ορθοδοξίας», θα είναι σκληρή. Όσο για τον Πούτιν, όλοι ξέρουν πιά ότι δεν αφήνει τίποτα χωρίς να αντιδράσει. Μόνο που διαλέγει αυτός το χρόνο.
Προς το παρόν ο εκπρόσωπος του Πούτιν Ντμίτρι Πεσκόφ δήλωσε ότι το Κρεμλίνο παρακολουθεί με ενδιαφέρον τα εκκλησιαστικά πράγματα αλλά δεν ανακατεύεται (σ.σ. εμένα μου λες;) και προειδοποίησε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι «εάν παρατηρηθούν παράνομες πράξεις τότε ασφαλώς η Ρωσία θα προστατεύσει τα δικαιώματα των ρωσόφωνων της Ουκρανίας, όπως άλλωστε έχει δηλώσει επανειλημμένα ο ίδιος ο Πρόεδρος Πούτιν, ότι θα προστατέψει τα δικαιώματα των Ορθοδόξων, είναι μία απόλυτα κατανοητή και δικαιολογημένη στάση».
Πίσω από αυτές τις δυό πλευρές θα στοιχηθούν ανάλογα με τους συσχετισμούς και τα άλλα Πατριαρχεία και Ορθόδοξες Εκκλησίες. Όσο για την ίδια την Ουκρανία ένα πράγμα είναι βέβαιο: Η πόρτα του ( εκκλησιαστικού) φρενοκομείου άνοιξε διάπλατα και δεν αποκλείεται να δούμε καταστάσεις που δεν έχουμε ξαναζήσει σε εκκλησιαστικές διαμάχες εδώ και αιώνες.
Το Φανάρι στο τέλος της ανακοίνωσης για την αναγνώριση του Αυτοκέφαλου έκανε έκκληση «προς πάσας τας εμπλεκομένας πλευράς να αποφεύγουν καταλήψεις Ναῶν, Μονῶν καί άλλων περιουσιακῶν στοιχείων, ως καί πάσαν πράξιν βίας καί εκδικητικότητος, εις επικράτησιν τῆς ειρήνης καί της αγάπης του Χριστοῦ».
«Ελπίζω ότι μετά την απόφαση για Αυτοκεφαλία, δεν θα υπάρξουν διαμαρτυρίες και βία στην Ουκρανία, καθώς αυτό θα είναι μια τραγωδία» κατέληγε στη δήλωσή του και ο αμερικανός Φόλκερ.
Ζήτημα παγκόσμιας γεωπολιτικής
Και ο Ποροσένκο, αφού χαρακτήρισε την απόφαση «ζήτημα παγκόσμιας γεωπολιτικής» έσπευσε να εγγυηθεί ότι το ουκρανικό κράτος «θα σεβαστεί την επιλογή των ατόμων που αποφασίζουν να μείνουν στη δομή της Εκκλησίας, που θα διατηρήσει την ενότητα της με την Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία».
Ωραίες κουβέντες, λόγια του αέρα όμως για όποιον έχει ζήσει την ουκρανική πραγματικότητα από το 1991 και τις καταλήψεις εκκλησιών και τις διώξεις που υφίστανται οι πιστοί ( και είναι οι περισσότεροι, κυρίως στις ανατολικές περιοχές ) που ακολουθούν το μητροπολίτη Κιέβου που υπάγεται στη Ρωσική Εκκλησία. Διώξεις από ομάδες ακραίων εθνικιστών και φασιστών που, όπως είναι γνωστό, αλωνίζουν ασύδοτες στη σημερινή Ουκρανία.
Άλλωστε παρά τις διαβεβαιώσεις του Ποροσένκο για τις προθέσεις του καθεστώτος του Κιέβου ιδιαίτερα αποκαλυπτικά είναι αυτά που είπε πριν από λίγες μέρες ο προιστάμενος της Διεύθυνσης Θρησκειών και Εθνικοτήτων του υπουργείου Πολιτισμού της Ουκρανίας θέτοντας θέμα αφαίρεσης από την υπαγόμενη στο Πατριαρχείο της Μόσχας μητρόπολη του Κιέβου των μοναστηριών ( «Λαύρες») των Σπηλαίων στο Κίεβο και της Κοιμήσεως Θεοτόκου Ποτσάγιεφ. Μια κίνηση που μπορεί να οδηγήσει σε αιματοκύλισμα αφού τα δύο μοναστήρια θεωρούνται οι κοιτίδες της ρωσικής Ορθοδοξίας.
Και τώρα η σειρά μας;
Και μετά την Ουκρανία τι; Ένα καίριο ερώτημα που μας αφορά και άμεσα. Όλα δείχνουν πως θα είναι η Εκκλησία στα Σκόπια όπου ( όπως και στην περίπτωση της Ουκρανίας μέχρι την Τετάρτη δεν αναγνωρίζεται από καμία άλλη ορθόδοξη Εκκλησία) η «Μακεδονική Εκκλησία» που αποσχίσθηκε από το Πατριαρχείο της Σερβίας και τώρα ζητά από το Φανάρι, με την υποστήριξη του Ζάεφ, ο οποίος έστειλε και σχετική επιστολή στον Βαρθολομαίο, να κηρυχθεί Αυτοκέφαλη (βλέπε και το σημείωμα στον Ημεροδρόμο « Ο Βαρθολομαίος και η εκκλησιαστική πλευρά του ζητήματος των Σκοπίων», 19.9.2018). Η πρώτη απάντηση του Φαναρίου ήταν ενθαρρυντική. Θα προχωρήσουν μέχρι τέλους κι αυτή τη «δουλειά» οι φαναριώτες ανάβοντας φωτιές και στην Ελλαδική Εκκλησία που αναγνωρίζει και τιμά μόνο τον αρχιεπίσκοπο Ιωάννη που συνδέεται με το σερβικό Πατριαρχείο; Μόνο ένας Θεός το ξέρει. Κυρίως ο επίγειος, του οποίου τυγχάνουμε ( τρομάρα μας) και «κύριοι στρατηγικοί εταίροι» , που βιάζεται να κλείσει όλες τις εκκρεμότητες και στη γειτονιά μας. Κι ας καούν και όλα τα εκκλησιαστικά παληάμπελα…
