Με την ελπίδα τα πιο απρόβλεπτα σενάρια να μείνουν στα χαρτιά, οδεύουν στις κρίσιμες γαλλικές προεδρικές εκλογές της 23ης Απριλίου τα επιτελεία των βασικών υποψηφίων, με τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν νίκη στη δεύτερη Κυριακή του νεοφιλελεύθερου Εμανουέλ Μακρόν, που εργαζόταν στην τράπεζα Ρότσιλντ και διετέλεσε σύμβουλος και στη συνέχεια υπουργός Οικονομικών του Φρανσουά Ολάντ.
Μέχρι τότε, ωστόσο, κανείς δεν θα κοιμάται ήσυχος. Οι δημοσκοπήσεις (αν εξακολουθούν να έχουν κάποια σημασία οι μετρήσεις τους) βγάζουν πρώτη την επικεφαλής του Εθνικού Μετώπου Μαρίν Λεπέν, στις εκλογές της πρώτης Κυριακής με 26%, ενώ για τη δεύτερη Κυριακή τη δείχνουν σταθερά δεύτερη με το ανώτερο ποσοστό στο 45%. Ο Μακρόν βλέπει την πλάτη της Λεπέν την πρώτη Κυριακή με 24%, ενώ τη δεύτερη Κυριακή αναδεικνύεται νικητής με ένα ποσοστό της τάξης του 54%. Μεγαλύτερη ωστόσο σημασία δεν έχουν τα ποσοτικά χαρακτηριστικά των δημοσκοπήσεων. Έχει, για παράδειγμα, η μέτρηση που δείχνει την κόρη του Ζαν Μαρί Λεπέν να διαθέτει το μεγαλύτερο προβάδισμα έναντι του αντιπάλου της, Εμ. Μακρόν, στους νέους ηλικίας 18 έως 24 ετών: 39% έναντι 21%. Ή η συντριπτική της υπεροχή στους χειρώνακτες εργάτες, όπου προηγείται με 49%. Επίσης, στους απόφοιτους λυκείου όπου προπορεύεται με 36% έναντι 15% που κερδίζει ο πρώην τραπεζίτης.
Η μαζική απόρριψη του Μακρόν από τα κοινωνικά στρώματα που πλήρωσαν πρώτα τον λογαριασμό της κρίσης εξηγείται (και μπορούσε εύκολα να προβλεφθεί) εξαιτίας του πρωταγωνιστικού ρόλου που διαδραμάτισε στην εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής του Ολάντ. Το όνομά του, για παράδειγμα, φέρει ο νόμος που διεύρυνε το ωράριο λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων, ενώ είναι ηθικός αυτουργός όλων των μέτρων που φιλελευθεροποίησαν την οικονομία, έτσι ώστε το 2016 το 86,4& των συνολικών προσλήψεων να είναι προσωρινές θέσεις κι εξ αυτών το 80% να αφορά συμβάσεις διάρκειας μικρότερης του 1 μήνα! Το στοίχημα, επομένως, που ανέλαβε η αστική τάξη της Γαλλίας είναι πολύ υψηλού ρίσκου, δεδομένου ότι ο Μακρόν στον δεύτερο γύρο εμφανίζει την μικρότερη δυνατή συσπείρωση μεταξύ όσων βρίσκονται στην Αριστερά κι ενδιαφέρονται για τα κοινωνικά-εργατικά δικαιώματα. Πολύ δικαιολογημένα, για παράδειγμα, το 45% των ψηφοφόρων του Μελανσόν δε θα ψηφίσει τον Μακρόν τη δεύτερη Κυριακή.
Σε αυτό το πλαίσιο, το κενό μιας Αριστεράς που θα αναδεικνύει το ζήτημα της εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ φαντάζει όχι απλώς αβυσσαλέο, μα και απειλητικό! Γιατί, σε επίπεδο δημαγωγίας το καλύπτει εδώ και τώρα η ρατσιστική άκρα Δεξιά του Εθνικού Μετώπου μόνο και μόνο για να εκφράσει τα συμφέροντα τμημάτων του γαλλικού κεφαλαίου που συνθλίβονται από τη γερμανική μπότα, χωρίς να μπορεί κανείς να αποκλείσει πως ζητούμενο, τελικά, από την αντι-ΕΕ ρητορεία της Λεπέν δεν είναι μια καλύτερη συμφωνία προς όφελος των Γάλλων τραπεζιτών και βιομηχάνων.
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΠΡΙΝ την Κυριακή 12 Μαρτίου 2017.
