«Οι απορρίψεις, οι απελάσεις και οι ατέλειωτες καθυστερήσεις αποτελούν τρόπους σύμπλευσης νομικής και αστυνομικής εξουσίας, με σκοπό να οριστεί και να ρυθμιστεί τι θα είναι το έθνος και σε τι θα συνίσταται ο/η πολίτης της Ευρώπης.Οι εν λόγω ρυθμίσεις έχουν στόχο να διασφαλίσουν τη φυλετική ηγεμονία της λευκότητας, αλλά και εθνικών ιδανικών καθαρότητας, προδίδοντας μια αντίσταση στην πολιτισμική ετερογένεια της Ευρώπης που είναι ήδη καθοριστικά μη αναστρέψιμη».
Με τα λόγια αυτά συνοψίζει η Αμερικανίδα φιλόσοφος Τζούντιθ Μπάτλερ το δράμα των μεταναστών και προσφύγων, αλλά, κυρίως, το πώς η «λευκή» Ευρώπη δίνει μια καταδικασμένη σε αποτυχία μάχη να κρατήσει την «καθαρότητά» της, κόντρα στην ηθική και πάνω στη γραμμή του ένοχου αποικιακού παρελθόντος της.
Αυτή η πολιτική ενισχύει τις εθνικιστικές, ρατσιστικές και καθαρά φασιστικές πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες αντιμετωπίζουν το «άλλο» και το «ξένο» ως ανοίκειο, απειλητικό, εξοβελιστέο και, τελικά, άξιο να καταστραφεί. Γιατί, σε τελική ανάλυση, η αντιμετώπιση του μεταναστευτικού-προσφυγικού από τις κυρίαρχες ευρωπαϊκές ελίτ έλκει την καταγωγή της από τις πρακτικές στιγματισμού, ενοχοποίησης και εξολόθρευσης του «διαφορετικού».
Οι δολοφονίες, οι επιθέσεις, οι προσβολές, οι εξευτελισμοί και οι απαγορεύσεις εις βάρος των «ξένων» είναι η καύσιμη ύλη που φουντώνει τον ακροδεξιό εξτρεμισμό και μετατοπίζει το πολιτικό φάσμα σε όλο και πιο συντηρητικές και ρατσιστικές θέσεις.
Οπως έδειξε η εμπειρία του Μεσοπολέμου, η τακτική του αποδιοπομπαίου τράγου εφαρμόζεται αρχικά στους «ξένους», αλλά ο τελικός στόχος είναι η επιβολή μιας καθαρότητας του έθνους και της φυλής που αποκλείει κάθε ετερογένεια – πολιτισμική, πολιτική, θρησκευτική κ.λπ.
Η εργαλειακή διαχείριση της οικονομικής κρίσης, δηλαδή οι τεχνοκρατικοί χειρισμοί που αφήνουν αλώβητη τη λειτουργία του υπάρχοντος συστήματος, μεταφέρεται και στην αντιμετώπιση του μεταναστευτικού-προσφυγικού, με ανάλογη διαχείριση όχι πραγμάτων (χρήματος, ομολόγων, επενδύσεων κ.ά.), αλλά ανθρώπων: οι ξένοι μετρώνται, κατατάσσονται, διαχωρίζονται, αποθηκεύονται, ανταλλάσσονται κ.λπ.
Αυτή η στάση αναδεικνύει την ποσοτική πλευρά του προβλήματος και αφήνει απ’ έξω την ποιοτική, μετρά το «πόσοι» και αδιαφορεί για το «ποιοι». Αδιαφορεί κυρίως για το «ποιοι και υπό ποιες συνθήκες». Επικεντρώνει στο αφηρημένο και αγνοεί το συγκεκριμένο. Ομως οι άνθρωποι είναι πάντα συγκεκριμένοι, όπως και οι ιστορίες τους.
Πίσω από αυτή την αντιμετώπιση κρύβονται όχι μόνο η κυριαρχία και η επιβολή στη βιοπολιτική τους διάσταση, αλλά και μια βαθύτατα ρατσιστική αντίληψη που ελέω κρίσης και παρακμής της Ευρώπης επανακάμπτει δυναμικά. Η επιτήρηση και ο εγκλεισμός των μεταναστών και των προσφύγων σε στρατόπεδα και κολαστήρια (κατ’ ευφημισμόν κέντρα υποδοχής) είναι το απαύγασμα του διαχωρισμού και της λογικής του «μιαρού».
Συμβολικά, ο Ιησούς ήρθε στη γη σαν «ξένος», σαν «άλλος», σαν κάποιος που προοριζόταν να διασαλεύσει την υπάρχουσα τάξη και να διδάξει την αποδοχή της διαφορετικότητας. Η υποκριτική χριστιανική Ευρώπη σήμερα επιφυλάσσει για τους ξένους μόνο τη σταύρωση, χωρίς καν την προσδοκία της ανάστασης.
Υπόσχεται μια διαρκή κοιλάδα των δακρύων για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, αλλά και μια διαρκή επί γης τιμωρία για τους «χωρίς εναλλακτική» λαούς της. Ίσως η ριζοσπαστική δημοκρατική επαγγελία και εξέγερση να είναι το μόνο αναγκαίο μήνυμα των ημερών, σε μια ήπειρο βουτηγμένη στην απληστία, την αρπαγή και την αμαρτία του φυλετισμού.
*Πηγή: efsyn.gr
