Οι εκλογές στην Τουρκία ΔΕΝ έφεραν την ανατροπή στην οποία κάποιοι επένδυαν, και όλοι όσοι οικοδόμησαν προσδοκίες στην αυτοκατάργηση της Τουρκικής εξαλλοσύνης μέσα από την ήπια διαδικασία της πολιτικής αλλαγής, είναι φανερό πως θα κληθούν τώρα να διαχειριστούν όλα όσα απετόλμησαν να σπρώξουν κάτω από το χαλί της εθελοτυφλίας…
Η νίκη του Ερντογάν υπήρξε θεαματικότατη και εξ ίσου θεαματική αναμένεται να είναι και η ολοκλήρωση της επιθετικά ηγεμονικής μεταστροφής της Τουρκίας στο ευρύτερο γεωπολιτικό περιβάλλον της Ευρασίας.
Στο επίπεδο της κοινωνιολογικής προσέγγισης, το αποτέλεσμα των Τουρκικών εκλογών επιβεβαίωσε πως η Τουρκική κοινωνία στην συντριπτική της πλειοψηφία, έχει ενσωματωθεί στην επιθετικά αναθεωρητική αντίληψη Ερντογάν, η οποία επιπροσθέτως ισχυροποιεί τα μιλιταριστικά χαρακτηριστικά στην γεωπολιτική της φυσιογνωμία.
Ομοίως η Τουρκική κοινωνία, δείχνει να έχει συμβιβαστεί με την αντίληψη, πως η θέση των “προδοτών” είναι στη φυλακή, και έτσι δεν έδειξε να ενοχλείται σοβαρά που ο μισός της εαυτός παρακολουθεί τον άλλο μισό, είτε με εμφανή δυσπιστία, είτε με ντεκόρ τα κάγκελα των Τουρκικών κολαστηρίων.
Αντίστοιχη υπήρξε και η εκλογική συμπεριφορά των Τούρκων της διασποράς. Η δυτικότροπη αντίληψη προφανώς δεν τους ενέπνευσε… Οι αποδομητικές περί των «εθνικισμών» λογικές προφανώς δεν τους ενσωμάτωσαν… Η αποστασιοποίησή τους από τα τεκταινόμενα στην Τουρκική επικράτεια -ειδικά μετά το «πραξικόπημα» του 2016- δεν διαφοροποίησε πολιτικά την εκλογική τους συμπεριφορά, από την αντίστοιχη συμπεριφορά του σκληρού πυρήνα της Τουρκικής κοινωνίας.
Το γεγονός βεβαίως ότι οι Τούρκοι πολίτες εν συνόλω, δεν είχαν να επιλέξουν και μια υποψηφιότητα τοποθετημένη με τρόπο καθαρό στον αντίποδα του επιθετικού Τουρκικού αναθεωρητισμού, όχι μονάχα δεν αποδυναμώνει την ισχύ των παραπάνω διαπιστώσεων, αλλά αντιθέτως την επιβεβαιώνει με τρόπο καταλυτικό, αφού όλα δείχνουν πως δεν υπήρξε ζωτικός χώρος στις συνειδήσεις των πολιτών, σε βαθμό και σε έκταση ικανή να τον μετουσιώσει σε αντίστοιχο πολιτικό ρεύμα.
Έτσι… Η ισλαμοεθνικιστική περί του πατριωτισμού αντίληψη την οποία μετουσίωσε ο Ερντογάν, και η διάχυση αυτής της αντίληψης σε όλο το φάσμα των υποψηφίων, αποτελεί πλέον στοιχείο αναπόσπαστο στη φυσιογνωμία της Τουρκίας του 2018, το οποίο οικοδομείται με ταχύτατους ρυθμούς, και αυτό συνιστά μια παράμετρο που θα είναι εγκληματικό λάθος να την αγνοήσουμε.
Ο εθνισμός βεβαίως ως στοιχείο της εκλογικής συμπεριφοράς των ψηφοφόρων, προφανώς επιβεβαιώνεται και από το ποσοστό που απέσπασε το Κουρδικό κόμμα. Και είναι αυτό μια άλλη πλευρά που συστηματικά παραμερίζεται -έως και συστηματικά αφορίζεται- από την βολική τεχνική ανάλυση εκλογικών συμπεριφορών και αποτελεσμάτων.
Για όλους αυτούς τους λόγους, προφανώς και δεν αρκεί η τεχνική ανάγνωση των αποτελεσμάτων των Τουρκικών εκλογών, γιατί αυτό που έχει ξεχωριστή σημασία, είναι η ανάγκη πλήρους επίγνωσης της δυναμικής που αποπνέουν.
Σε μια ιστορική συγκυρία, όπου η Τουρκία κλιμακώνει με επιθετικά τολμηρό τρόπο την καθιέρωσή της ως ισχυρή περιφερειακή δύναμη, η Τουρκική κοινωνία κατέδειξε πρωτοφανή εκλογική υπερσυγκέντρωση – προσήλωση, σε δυνάμεις, τακτικές και αντιλήψεις, που δείχνουν ικανές και αποφασισμένες να διαχειριστούν αυτή την πρόκληση.
Στη συγκεκριμένη λοιπόν ιστορική συγκυρία, που η κλιμάκωση της Τουρκικής επιθετικότητας προσλαμβάνει χαρακτηριστικά μιλιταριστικού εξωστρεφούς προσανατολισμού, η Τουρκική κοινωνία έδειξε να εμπνέεται από την επιθετική ρητορική και να την επιβραβεύει με πολύ συγκεκριμένο τρόπο.
Στη συγκεκριμένη επίσης ιστορική συγκυρία, που η Τουρκική πολιτική ηγεσία επαναπροσδιορίζει με συγκεκριμένο τρόπο τις νέες στρατηγικές συμμαχίες της χώρας, ενώ την ίδια στιγμή οι παραδοσιακοί σύμμαχοι με προεξάρχουσες τις ΗΠΑ επιχειρούν να κλιμακώσουν ένα σύστημα από ιδιότυπες πιέσεις και εκβιασμούς για να την επαναφέρουν στο μαντρί, η Τουρκική κοινωνία δείχνει προσηλωμένη στις επιλογές του Ισλαμοεθνικιστή ηγέτη της, αγνοώντας πλήρως το περιεχόμενο και τις πιθανές συνέπειες αυτών των εκβιασμών.
Σημαίνουν άραγε όλα τα παραπάνω ότι ο παραδοσιακός δυτικός κώδικας οριοθέτησης προσδοκιών και αποτίμησης πολιτικών συμπεριφορών έχει ανατραπεί εκ βάθρων και χρειάζεται θεμελιακή αναθεώρηση;;;
Όχι… Σημαίνει κάτι πολύ πιο απλό… Σημαίνει πως είναι ένας απολύτως ανεπαρκής και λαθεμένος κώδικας, γιατί στην μεθοδολογία της ερμηνείας που επιχειρεί, δεν έμαθε να συνυπολογίζει το σημαντικό ειδικό βάρος των πολιτισμικών χαρακτηριστικών, και την καταλυτική επίδρασή τους στις πολιτικές συμπεριφορές των ανθρώπων.
Σημαίνει επίσης πως ο μιμητισμός και η μηχανιστική μεταφορά ενός κώδικα ανάλυσης και ερμηνείας σε ένα κοινωνικό περιβάλλον με έντονο πλην ιδιότυπο δυναμισμό, είναι μια λαθεμένη μεθοδολογία προσέγγισης, πλήρως ανακόλουθη με τα καινούρια στοιχεία που αναδεικνύονται σε κυρίαρχα τη νέα εποχή, ακόμη και μέσα στις παραδοσιακές δυτικές κοινωνίες.
Στην Τουρκία λοιπόν έχουμε μια διεργασία πολιτική και κοινωνική, κατά την οποία διαμορφώνεται μια ισχυρά δομημένη σχέση του πολιτικού ηγεμόνα με την πλειοψηφία της κοινωνίας, κατά τρόπο εναρμονισμένο με τις ευρύτερες ανατροπές στη Γεωπολιτική.
Έτσι… Η Τουρκική κοινωνία αναγορεύεται σε ουσιαστικό υποστύλωμα του επιθετικού αναθεωρητισμού, και ως τέτοιο εμφανίζεται να “διψά” για νίκες και όχι για συνεννοήσεις και ήπιες διευθετήσεις διαφορών.
Πρόκειται για αντίληψη που ενσωματώνεται στην ενδυναμούμενη ισλαμοεθνικιστική κουλτούρα, και όσο «κλειδώνει» αυτή η αντίληψη, τόσο υποχρεούνται εκ των πραγμάτων οι πρωταγωνιστές του ισλαμοεθνικιστικού ηγεμονισμού, να διασφαλίσουν τις απαραίτητες νίκες στις οποίες δομείται η προσδοκία των ανθρώπων.
Επομένως… Παρά τους ήπιους τόνους της μετεκλογικής ομιλίας Ερντογάν, οι διαβεβαιώσεις του για ευθεία παρέμβαση με στόχο την ανατροπή των δεδομένων της Λωζάνης, με πρόσχημα την «απελευθέρωση Συριακών εδαφών προκειμένου να μπορούν σ αυτά να επιστρέψουν πρόσφυγες», όπως επίσης και οι προειδοποιήσεις του για «συνέχιση του πολέμου κατά της τρομοκρατίας» οι οποίες επίσης προσβλέπουν στην ανατροπή της Λωζάνης, από την Μοσούλη μέχρι την ΝΑ Μεσόγειο και πάει λέγοντας, δεν αποτελούν παρά μέρος αυτής της επικίνδυνα νοσηρής σχέσης του ηγεμόνα με τις προσδοκίες του ηγεμονευομένου.
Επειδή λοιπόν αυτή ακριβώς είναι η φυσιογνωμία που οικοδομείται ταχύτατα στην μετεκλογική Τουρκία, οφείλουμε σαν χώρα να μην υποτιμήσουμε αυτό που έρχεται, διότι τώρα τίποτε πλέον δεν μπορεί να αποδοθεί στην εξυπηρέτηση των προεκλογικών αναγκών του Ερντογάν.
Οτιδήποτε εκπορεύεται τώρα πια και έχει το μέτωπο στραμμένο στο Αιγαίο, στην Κύπρο και στην Θράκη, συνιστά καθαρή απειλή… Καθαρή πρόκληση… Ολοκάθαρη προειδοποίηση… Ολοφάνερη αφορμή για την ανάγκη επανακαθορισμού μιας στρατηγικής αποτελεσματικής προάσπισης της εθνικής κυριαρχίας και της εδαφικής μας ακεραιότητας, μακριά από αυταπάτες ολέθριες και αδιέξοδες συμβιβαστικές -στο πλαίσιο των συμμαχικών προβλέψεων- πρακτικές.
Η επόμενη πενταετία με τον Ερντογάν αδιαμφισβήτητο ηγέτη στο τιμόνι της Τουρκίας, είναι πενταετία σημαντικών προκλήσεων… Εκτεταμένων ανατροπών… Ευρύτατων γεωστρατηγικών ανασυνθέσεων… Αλλά και γεωπολιτικής αποτίμησης του νέου ρόλου που προσδοκούν για την χώρα τους στο πλαίσιο της στρατηγικής επιλογής του IMPERIUM, που ξεδιπλώνεται επιθετικά.
Σε αυτή την προοπτική, το Αιγαίο, η Κύπρος και η Θράκη, δεν αποτελούν περιοχή ουδέτερου ενδιαφέροντος για την Τουρκική επιθετικότητα, αλλά υπολογίσιμη ζωτική περιφέρεια εμφανώς στοχοποιημένη για ευρύτερο πλιάτσικο, και αυτός ο κίνδυνος, δεν θα πρέπει να υποτιμηθεί, ούτε στο επίπεδο των άμεσων… Ούτε στο επίπεδο των υβριδικών απειλών.
Και προφανώς θα πρέπει να υπενθυμίσουμε, πως η επιλογή που θέλει να εναποθέτει ελπίδες στον κόκορα των ισχυρών – στρατηγικών μας συμμάχων, αν δεν αποτελέσει αντικείμενο ουσιαστικής και εκ βάθρων επαναξιολόγησης, πάρα πολύ σύντομα θα αποδειχτεί ολέθρια και καταστροφική αυταπάτη.
