Τα συμπεράσματα από τα αποτελέσματα των Γαλλικών εκλογών δεν προμηνύουν τίποτα το θετικό για το μέλλον της Ευρώπης και το δικό μας, ενώ διαμορφώνουν ένα νέο πολιτικό τοπίο στην δεύτερη, αλλά με διαφορά, πιο ισχυρή χώρα της Ευρώπης.
Πρώτος πολίτης της χώρας ένας απολίτικος τραπεζίτης, εκπρόσωπος του ακραίου ιδεολογικού ρευματος του νεοφιλελευθερισμού, που μας οδηγεί σε διανοητικούς ατραπούς του 19ου αιώνα, πιστός υπήκοος της διεθνικής ευρώπης. Δεύτερη, αλλά όχι και τόσο καταϊδρωμένη, μια αποναζιστικοποιημένη ακροδεξιά φιγούρα η Μαρί Λεπέν που θα επιχειρήσει τα επόμενα χρόνια να κατοχυρωθεί ως η μόνη δυνατή αντιπολίτευση.
Πρώτος λοιπόν ο Μακρόν που ενσαρκώνει τον πόθο του τραπεζιτικού και χρηματιστικού κεφαλαίου να κυβερνήσει δίχως αντιπροσώπους και διαμεσολαβητές και μάλιστα στην καλύτερη δυνατή εκδοχή του, με την θεσμική νομιμοποίηση που το κεφάλαιο εξασφάλισε μετά την νίκη του στις προεδρικές εκλογές.
Ταυτόχρονα, ακριβώς επειδή είναι απολίτικος παραμένει ο πιο προβλέψιμος. Αυτό που θα πρέπει να αναμένεται από εναν άνθρωπο που δεν έχει παρουσιάσει ακόμα κανένα πρόγραμμα, αλλά αποτελεί έναν πιστό που ακολουθεί με θρησκευτική ευλάβεια το νεοφιλελευθερο δόγμα, είναι η σκλήρυνση και η εμβάνθυση της εφαρμοζόμενης πολιτικής.
Ο πειθαρχικός καπιταλισμός ενδέχεται να εξαπλωθεί στην Γαλλία, άγνωστο όμως σε τι βαθμό. Το σίγουρο είναι πως το ένα άκρο του πολιτικού συστήματος που αποτελεί και τον πυρήνα του θα πολωθεί περισσότερο. Δεν ξενίζουν καθόλου οι δηλώσεις της Μέρκελ την επομένη της εκλογής του πως ο Μακρόν δεν αμφισβητεί το σχέδιο σταθερότητας και ότι γνωρίζει πως πρέπει στην Γαλλία να γίνουν κάποιες μεταρυθμίσεις. Ιδεολογία και εφαρμογή λοιπόν και το ερωτημα είναι πόση αντίσταση μπορεί και θελει φυσικά να αντιτάξει. Στη συνέχεια τα πανυγήρια στο βερολίνο για την γαλλογερμανική φιλία δίνουν ένα πρώτο στίγμα.
Στον πυρήνα της οικονομικής του πολιτικής, τα εργασιακά δικαιώματα που τα κυνηγούσε από τότε που ήταν υπαξιωματικός, ένας απλός υπουργός εργασίας σε εντεταλμένη υπηρεσία. Αυτά θα χτυπηθούνε πρώτα, ενώ θα πρέπει να αναζητηθεί η εκταση και το βάθος της επιθεσής του στο κοινωνικό κράτος καθώς και οι πιθανές ιδιωτικοποιήσεις.
Στο γεωπολιτικό επίπεδο θα συνεχιστεί η πολιτική παρακμή και η μείωση της ισχύος της Γαλλίας. Η στενότερη συνεργασία της με την Γερμανία και η απόλυτη αποδοχή της πολιτικής της θα συνεχίζει να αμαυρώνει την χώρα της Γαλλικής επανάστασης και της πολιτικής και ιδεολογικής πρωτοκαθεδρίας ειδικά κατά την δεκαετία του 60.
Γενικά η εσωτερική συνοχή του συστήματος εξουσίας στην Ευρώπη θα ενισχυθεί καθώς οι Γάλλοι αντικατέστσαν τον Ολάντ, εναν άβουλο υπηρέτη με ηθικές αναστολές με τον Μακρον που αποτελεί εναν τραπεζιτικό γενίτσαρο.
Σε κάθε περιπτωση περισσότερος νεοφιλελευθερισμός και λιτότητα για την οικονομία, λιγότερη δημοκρατία στους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ενωσης και Ευρωζώνης καθώς και περισσότερη αλαζονεία και καταπίεση στις σχέσεις μεταξύ των ισχυρών και ανίσχυρων κρατών της ηπείρου, αποτελούν τις πιθανότερες εξελίξεις αλλά και το υπόβαθρο της Ευρωπαϊκης πραγματικότητας στο άμεσο μέλλον.
Συμφωνα με τα αποτελέσματα των Γαλλικών εκλογών εναλλακτική στον Μακρόν και στην εφαρμοζόμενη πολιτική αποτελεί η ακροδεξια πολιτικός Ζαν Μαρί Λεπέν.
Η Λεπέν προετοιμάζετε για αυτό εδώ και χρόνια. Ακολούθησε πιστά τον μόνο δρόμο που απομένει στους ηττημένους του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου που επιθυμούν να αποτελέσουν ισχυρό πολιτικό και κοινωνικό πόλο στο σήμερα. Την αποναζιστικοποίηση. Έχοντας σταδιακά χτίσει ένα προσωπικό προφίλ πατριωτισμού και καθαρμένη από τους Γαλλους πολίτες φιγουράρει σαν αξιωματική αντιπολίτευση και μαλιστα σε ένα κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον ιδαίτερα ευνοϊκό για εκείνη.
Η υποταγή του Μακρόν στην Γερμανική πολιτική σε κάθε επίπεδο και ο επιδυκνειόμενος φιλοευρωπαϊσμός του θα ταυτίσει ακόμη περισσότερο τον μισητό νεοφιλελευθερισμό και την οικονομική καταπίεση με την Ευρώπη. Θα καταστεί έτσι φανερό στους πολλούς αυτό που αποδέχονται ακόμα λίγοι. Η ΕΕ δεν μεταρρυθμίζεται, τουλάχιστον όχι με ήπιο τρόπο. Ετσί ο πολιτικός και ταξικός ανταγωνισμός στην ΕΕ που εκφράζεται μέχρι τώρα στο εσωτερικό της περισσότερο με όρους οικονομίας και ιδεολογίας, θα εκφραζεται ολοένα και περίσσότερο με όρους εθνικούς.
Η ισχυροποίηση της εσωτερικής συνοχής του συστηματος εξουσίας στην ΕΕ και η ταύτιση της με τον νεοφιλελευθερισμό αφήνουν ελάχιστα περιθώρια για την υπαρξη αντιπολίτευσης. Έτσι όπως εμείς οι Ελληνες γνωρίζουμε καλά είτε είσαι αριστερός είτε δεξιός την ίδια πολιτική θα εφαρμόσεις εαν επιθυμείς να παραμείνεις μέλος της και δεν έχεις σκοπό να συγκρουστείς.
Αυτό φυσικά αποτελεί μέγιστο πλεονέκτημα για την Λεπεν που δεν μπορεί να προσεγγίσει την πλειοψηφία των Γάλλων με όρους πολιτικούς ή ιδεολογικούς, αλλά μπορεί κάλλιστα να αντιτάξει στην καταπίεση των αδυνάτων την εθνική αξιοπρέπεια και ανεξαρτησία, την ιστορία του Γαλλικού εθνους, θεσεις εργασίας, την προστασία της Γαλλικής αγροτικής και βιομηχανικής παραγωγής. Ετσί πραγματικά ο αγώνας που θα δώσει το αμέσως επόμενο διάστημα θα αφορά τόσο την ποσοτική μεταβολή της επιρροής της με τη αύξηση των εκλογικών ποσοστών της, όσο και κυρίως την ποιοτική μεταβολή από ψήφο διαμαρτυρίας με αρνητικό πρόσημο σε ψήφο υποστήριξης με θετικό.
Εξάλλου σε αντίθεση με τα ιδεολογήματα της ελεύθερης αγοράς και του άναρχου ανταγωνισμού, σπέρματα κοινωνικής προστασίας μπορούν να αναζητηθούν σε όλο το φάσμα της πατριωτικής σκέψης, φυσικά με φυλετικό και εθνοτικό και όχι με ταξικό πρόσημο.
Αυτό το δίπολο που σχηματίστηκε στην Γαλλία μεταξύ του οικονομικού και του πολιτικού φασισμού δύσκολα μπορεί να σπάσει. Η μοναδική δύναμη που θα μπορούσε να ανατρέψει την διαμορφωμένη κατάσταση είναι το τμήμα εκείνο της κοινωνίας που αντιλαμβάνεται το πρόβλημα, αποδεχεται την ρήξη και ανήκει στο προοδευτικό κοινωνικό χώρο. Αυτό όμως δείχνει να παραμένει ακόμα, σε κάθε χώρα αλλα και στην ΕΕ σαν σύνολο, πολιτικά ανοργάνωτο. Και εδώ είναι το πρόβλημα. Ενώ η ριζοσπαστική δεξιά βρέθηκε έτοιμη ως εξωσυστημική δύναμη να διεκδικήσει το πολιτικό κενό η ριζοσπαστική αριστερά αναζητά τον εαυτό της για λόγους που αξίζει να διερευνηθούν.
Ο Μελανσόν πολιτέυτικε, ενδεχομένος στηριζόμενος σε μια παρανόηση της πραγματικής δυναμης της χώρας του, με το επιχείρημα πως είναι ικανός να μεταρρυθμίσει την ΕΕ χωρις να την αμφισβητήσει, χωρίς να την απειλήσει.Αν και τα πήγε καλά, δεν κατόρθωσε να συνεπάρει την πλειοψηφία της Γαλλικής κοινωνίας εν μέρει και επειδή απέφυγε να εκφράσει το πρόβλημα στην ολότητα του και να προτείνει μία λύση του. Η αριστερά στην Γαλλία αργησε να αντιληφθεί το πολιτικό κενό και να σκεφτεί να το διεκδικήσει.
Για την Ελλάδα το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών στην Γαλλία θα σημάνει την επιτάχυνση της εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών και περισσότερο φάρμακο από αυτό που μας σκοτώνει. Ουτώς ή αλλως η Γαλλία ουδέποτε είχε την δύναμη ή την θέληση να αποτελέσει το αντίβαρο στις γερμανικές πολιτικές. Εϊναι μάλλον αδύναμη για να μεταρυθμίσει την ΕΕ, αλλά τόσο δυνατή όσο χρειάζεται για να την διαλύσει αν αποχωρήσει.
*O Σταμάτης Κωνσταντίνος είναι Μελος ΠΕ ΛΑ.Ε Κορινθίας
