Δυστυχώς έχουμε απέναντί μας ένα κράτος που φρόντισε να καταστήσει πανάκριβο το κόστος της νομιμότητας, για να μπορεί να θριαμβεύει στη θέση του το εξ ίσου ακριβό παράβολο της μεταχρονολογημένης νομιμοποίησης πάσης ανομίας. Κι αυτό συνιστά μια επικίνδυνη διαπίστωση, γι αυτό και δεν πρέπει να αρκεστούμε σ αυτήν…
Διαβάσαμε επίσης, και φυσικά δεν έχουμε καμία πρόθεση να αμφισβητήσουμε την εγκυρότητα και την τεκμηρίωση της είδησης, πως η αμερικανική Υπηρεσία για τους Ωκεανούς και την Ατμόσφαιρα, απεφάνθη, πως η καταιγίδα που άφησε πίσω της 21 νεκρούς στην Δυτική Αθήνα, ήταν ένα φαινόμενο με τροπικά και υποτροπικά χαρακτηριστικά, ήταν δηλαδή υβριδική καταιγίδα και ασυνήθιστη για τα σχετικά ρηχά νερά της Μεσογείου.
Βεβαίως το παραπάνω συνιστά μια άκρως ενδιαφέρουσα είδηση και για την επιστημονική κοινότητα αλλά και για όλους εμάς, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να εκλαμβάνεται ως από μηχανής συγχωροχάρτι, για τους εμπλεκόμενους.
Πίσω λοιπόν από τα σόου των μηνύσεων, τις υποκριτικές πρωτοβουλίες για τα «εθνικά πένθη», και τις τηλεοπτικές εμφανίσεις με τα φωσφοριζέ γιλέκα, υπάρχουν μια σειρά από πραγματικά μεγέθη, τα οποία έχει την αξία τους να αποτιμηθούν, με πρώτιστο βεβαίως αυτό των 21 θυμάτων, και του ενός ακόμη αγνοουμένου συμπολίτη μας.
Ελπίζουμε και ευχόμαστε αυτός ο μακάβριος κατάλογος να τελειώνει εκεί, διότι υπάρχει και η παράμετρος των πιθανών μη καταγεγραμμένων παρουσιών από…
«ανώνυμους και πιθανά μεμονωμένους» μετανάστες και πρόσφυγες, που ουδείς τους αναζητεί, και οι οποίοι ενδεχομένως να περιφέρονταν στην περιοχή, τις κρίσιμες ώρες της κολάσεως.
Οι πρόσκαιρα ενδυθέντες το προσωπείο της θλίψης, όλη την προηγούμενη περίοδο, έσπευδαν να απαριθμούν μεγέθη «ανάπτυξης», σε μια ευρύτερη περιοχή που θυσιάζεται στο βωμό της οικονομικής αναρχίας.
Υπάρχουν ωστόσο και ορισμένα μεγέθη, για τα οποία ουδέποτε μίλησαν, ούτε αυτοί που έσκασε στα χέρια τους η βόμβα, αλλά ούτε και όσοι προηγήθηκαν αυτών, με πρώτιστο βεβαίως το μέγεθος του θράσους τους.
Πραγματικό μέγεθος και το θράσος αν και κατά κανόνα στην περίπτωσή μας υπήρξε πανάκριβο στην καταμέτρησή του, ωστόσο δεν είναι το μοναδικό που δεν απαριθμήθηκε.
Πραγματικό επίσης μέγεθος, αν και δύσκολα προσμετρήσιμο, είναι οι εκατοντάδες «Μάνδρες» που καιροφυλακτούν σε ολόκληρη την επικράτεια, και με τις οποίες ουδείς και ποτέ ασχολήθηκε.
Πραγματικό μέγεθος, είναι τα έργα υποδομής και προστασίας που δεν έγιναν, διότι άλλες φορές η καταγεγραμμένη ανάγκη τους πνιγόταν στα ανύπαρκτα ή ανεπαρκή κονδύλια, και κάποιες άλλες βάλτωναν στα γρανάζια του «Καλλικράτη», του «Καποδίστρια» παλαιότερα, και των μικρών ανταγωνιστικών κοινοτήτων ακόμη πιο παλιά.
Πραγματικό μέγεθος είναι επίσης οι κακοτεχνίες που ακριβοπληρώθηκαν…
Όπως βεβαίως και οι τεχνικές υποστηρικτικές παρεμβάσεις που έπρεπε να γίνουν, αλλά αποσιωπήθηκε η ανυπαρξία τους, στο βωμό του κυνηγητού των εκπτώσεων ή των λειτουργικών «μιζών» που αποδείχτηκαν διαχρονικές ως καθεστώς, μαζί βεβαίως με το θράσος των εμπλεκομένων.
Πραγματικό μέγεθος είναι και οι ευθύνες που δεν αποδόθηκαν ποτέ και προφανώς δεν αντιστοιχίζονται με το επίσης πραγματικό μέγεθος των πολεοδομικών και άλλων παραβάσεων, σε ένα κράτος που φρόντισε να καταστήσει πανάκριβο το κόστος της νομιμότητας, για να μπορεί να θριαμβεύει στη θέση του το εξ ίσου ακριβό παράβολο της μεταχρονολογημένης νομιμοποίησης πάσης ανομίας.
Πραγματικό μέγεθος με όνομα και επώνυμο, είναι και ο πολιτικός συρφετός όλων αυτών που «υπηρέτησαν» το «λειτούργημα – φιλέτο» της υποδομής και της χοροταξίας, και που σο σύνολό τους έχουν παραδοθεί άσπιλοι και αμόλυντοι στην κοινωνία προκειμένου να υπηρετούν ξανά και ξανά από άλλα πόστα αυτό για το οποίο γεννήθηκαν. Να ασκούν διοίκηση δηλαδή, σε ένα κράτος μεγαλόκαρδο για την άδηλη εγκληματικότητα, αλλά ιδιαιτέρως αυστηρό για τον φτωχοδιάβολο του κεραμιδιού.
Αυτή η ιδιότυπη ασυλία μεγεθών και ενόχων, επιβάλλεται να ανασταλεί. Η δικαιοσύνη δεν μπορεί να επιλαμβάνεται όλων αυτών, μονάχα στο επίπεδο της… ιατροδικαστικής υπηρεσίας.
Το καθεστώς των «κλεισμένων φακέλων» ή της καθολικής παραγραφής, επιβάλλεται να επανεξεταστεί, και για τα συγκεκριμένα εγκλήματα, η έννοια του «διαρκούς» οφείλει να επαναθεσμοθετηθεί, και η άδηλη ενοχή, οφείλει να αποτυπώνεται με απόλυτη ταυτοπροσωπία.
Επιτέλους είναι καιρός να θρηνούν οι ένοχοι για την παραδειγματική τιμωρία τους, παρά οι οικογένειες για να ανυποψίαστα θύματά τους.
