«Είναι ανειλικρίνεια να αρνούνται την επιρροή αυτής της μικρής μειονότητας στην αμερικανική ζωή. Αυτή η επιρροή γίνεται πρόβλημα όταν χρησιμοποιείται για την φίμωση του ελεύθερου λόγου».
Το κατωτέρω άρθρο του διεθνώς διάσημου Αμερικανού καθηγητή, συγγραφέα, τέως υπουργού και τέως αρχισυντάκτη της Wall Street Journal, πραγματεύεται ένα θέμα ταμπού, που διεθνώς αποφεύγεται με φόβο, αλλά είναι ωστόσο πολύ υπαρκτό, υποκαίον και απειλητικά διογκούμενο.
Το θέμα-ταμπού με το οποίο καταπιάνεται εδώ ο Δρ. Ρόμπερτς αφορά στο μοναδικό προνόμιο του ακαταδίωκτου και της πλήρους ασυλίας και από την απλή κριτική που έχει κατορθώσει να επιβάλει ευρύτατα ένα έθνος, χάρις στην οικονομική και πολιτική ισχύ των ομογενειακών δορυφόρων του σε διάφορες χώρες της Δύσης και κυρίως στις ΗΠΑ. Οποιαδήποτε κριτική ενεργειών αυτού του κράτους ή ομοεθνών του σε ξένη χώρα στιγματίζεται άμεσα, από συγχορδία οργάνων, ως βαρύτατο ηθικό αμάρτημα και επισύρει συντριπτικές κοινωνικές, οικονομικές και ποινικές ενίοτε κυρώσεις.
Το κατωτέρω άρθρο αποτελεί κρούσμα των αυξανομένων εκρήξεων μιας καταπιεσμένης δυσφορίας για τον ακρωτηριασμό της ελευθερίας του λόγου -αισθήματος που παροξύνεται τώρα με την εμπρηστική εκστρατεία του προέδρου Τραμπ εναντίον του Ιράν και της διεθνούς πυρηνικής συμφωνίας με την Τεχεράνη.
Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού
Το κατά πολύ ισχυρότερο συγκρότημα πίεσης στην Αμερική
Το Λόμπυ του Ισραήλ έδειξε την δύναμή του, πάνω στις αντιλήψεις και την ικανότητα άσκησης της ελευθερίας του λόγου, μέσω της επιρροής του στα ΜΜΕ, την Ψυχαγωγία και την ικανότητα να εμποδίζει διορισμούς στα πανεπιστήμια, όπως των καθηγητών Νorman Finkelstein και Steven Salaita.
Πράγματι η ισχύς του Ισραηλινού Λόμπυ είναι τόσο ευρύτατα αναγνωρισμένη και εμπνέουσα φόβο, ώστε εκδότες, παραγωγοί (ταινιών) και επιτροπές προσλήψεων στα πανεπιστήμια προδικάζουν τις αντιρρήσεις του λόμπυ και αποφεύγουν συγγραφείς, θέματα (βιβλίων ή ταινιών) και καθηγητών που είναι απαράδεκτοι σ’ αυτό το συγκρότημα πίεσης.
Το τελευταίο παράδειγμα είναι της επιθεώρησης «Αμερικανός Συντηρητικός» που απέλυσε τον πρώην αξιωματικό της CIA Phillip Giraldi, ο οποίος είχε γράψει ένα άρθρο στην ιστοσελίδα Unz Revιew για την επιρροή του Ισραήλ στην διαμόρφωση της αμερικανικής πολιτικής στην Μέση Ανατολή. Το άρθρο δεν έλεγε τίποτα περισσότερο από αυτά που είχε γράψει προηγουμένως η ισραηλινή εφημερίδα Haaretz.
Ο εκδότης του περιοδικού, του οποίου ο Τζιράλντι ήταν τακτικός συνεργάτης από δεκαπενταετίας, τρομοκρατήθηκε ότι το περιοδικό του συνεργαζόταν με έναν επικριτή του Ισραήλ και γρήγορα έβαλε τέρμα στην συνεργασία. Η εξευτελιστική δειλία που επέδειξε ο εκδότης του American Conservative δίνει το ακριβές μέτρο της ισχύος του Ισραηλινού Λόμπυ.
Πολλοί ψημένοι εμπειρογνώμονες πιστεύουν ότι χωρίς την επιρροή του Ισραηλινού Λόμπυ, ιδιαίτερα όπως ασκείται από τους Ισραηλίτες Νέο-συντηρητικούς, οι ΗΠΑ δεν θα βρίσκονταν σε πόλεμο στην Μέση Ανατολή και στην Αφρική τα τελευταία 16 χρόνια. Αυτοί οι πόλεμοι δεν έκαναν στις ΗΠΑ τίποτα εκτός από ζημιά: κόστισαν στους φορολογουμένους τρισεκατομμύρια δολάρια και προκάλεσαν μεγάλην έκταση θανάτου και καταστροφής και ένα τεράστιο κύμα προσφύγων στην Ευρώπη.
Για μιαν υπερδύναμη όπως οι ΗΠΑ το να μην ελέγχει την εξωτερική πολιτική της είναι ένα σοβαρό πρόβλημα. Ο Τζιράλντι έχει δίκιο και ενήργησε πατριωτικά εκφράζοντας αυτή την ανησυχία.
Ο Τζιράλντι προβαίνει σε σώφρονες υποδείξεις για την διόρθωση της απουσίας ελέγχου της Ουάσιγκτον στην ίδια την πολιτική της. Αλλά αντί ανάλυσης και συζήτησης των προτάσεων του Τζιράλντι, το αποτέλεσμα ήταν η τιμωρία του από τον εκδότη ενός συντηρητικού οργάνου που πρόλαβε τις επιθυμίες του Ισραηλινού Λόμπυ.
Οι Αμερικανοί θα πρέπει να αναλογιστούν πως το Ισραήλ είναι η μόνη χώρα στη γη που απαγορεύεται να επικρίνεις.
Οποιοδήποτε επικρίνει την πολιτική του Ισραήλ, ειδικότερα με τους Παλαιστινίους, ή σχολιάζει την επιρροή του Ισραήλ, στιγματίζεται ως «αντισημίτης». Ακόμη και ήπιοι επικριτές, που προσπαθούν να οδηγήσουν το Ισραήλ μακριά από την διάπραξη σφαλμάτων, όπως ο πρώην Πρόεδρος Τζίμι Κάρτερ, στιγματίζονται ως «αντισημίτες».
Με τον χαρακτηρισμό «αντισημίτης» αυτό που επιδιώκει το Ισραηλινό Λόμπυ είναι να στιγματίσει την κριτική σαν μιαν εκδήλωση απέχθειας ή μίσους για τους Εβραίους. Με άλλα λόγια η κριτική παρουσιάζεται ως απλή έκφραση της προσωπικής αποστροφής προς τον Εβραϊσμό. ΄Ενας επίμονος κριτής θα κατηγορηθεί πιθανότατα ότι προσπαθεί να προκαλέσει ένα νέο ολοκαύτωμα.
Μπορείτε να επικρίνετε την πολιτική της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ισπανίας, της Βρετανίας, της Ιταλίας, της Βραζιλίας, του Μεξικού, της Ρωσίας, της Κίνας, του Ιράν, των ΗΠΑ και οποιασδήποτε άλλης χώρας, χωρίς να χαρακτηριστείτε αντί-Γερμανός, αντί-Γάλλος, αντί-Βρετανός, αντί-Αμερικανός κοκ.. -αν και η αμερικανική πολιτική στην Μέση Ανατολή είναι τόσο πιστά ευθυγραμμισμένη με του Ισραήλ ώστε το Ισραηλινό Λόμπυ θεωρεί τους επικριτές της αμερικανικής πολιτικής στην Μέση Ανατολή ως εχθρούς του Ισραήλ.
Παρά τις αποτυχίες της αμερικανικής πολιτικής στην Μέση Ανατολή, γίνεται ολοένα πιο δύσκολο να την επικρίνεις, χωρίς να κατηγορηθείς για έλλειψη πατριωτισμού ή ως «ισλαμόφιλος» και «αντισημίτης».
Η δύναμη του Ισραηλινού Λόμπυ φαίνεται σε πολλές εκδηλώσεις. Για παράδειγμα, το αμερικανικό Κογκρέσο ζητεί το τηλεοπτικό δίκτυο RT (Russia Today), μια ειδησεογραφική υπηρεσία, να καταγραφεί ως πράκτορας (εντολοδόχος) της Ρωσίας, αλλά η AIPAC (American Israel Public Affairs Committee), προ της οποίας κάθε χρόνο το Αμερικανικό Κογκρέσο ομνύει πίστη και υποταγή, δεν έχει καταγραφεί ως πράκτορας του Ισραήλ.
Οι πολλές ανωμαλίες στην εξουσία του Ισραηλινού Λόμπυ περνούν απαρατήρητες. Για παράδειγμα ο Αντιδυσφημιστικός Σύνδεσμος (ADL) ορίζει την επίκριση των πολιτικών ενεργειών του Ισραήλ ως δυσφήμηση και στιγματίζει τους επικριτές ως «αντισημίτες». Με άλλα λόγια ο ίδιος ο Αντιδυσφημιστικός Σύνδεσμος επιδίδεται συστηματικά στο έργο της δυσφήμισης και της εξύβρισης. Το οξύμωρο ενός οργανισμού που συστήθηκε για την καταπολέμηση της δυσφήμησης και ωστόσο έχει την άσκηση της δυσφήμησης ως αποκλειστικό έργο του περνά ωστόσο απαρατήρητο.
Το Ισραήλ είναι πολύ υπερήφανο για την εξουσία του πάνω στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι Ισραηλινοί πολιτικοί ηγέτες έχουν μιαν ιστορία κομπασμών για την εξουσία τους επί της Αμερικής. Αλλά εάν ένας Αμερικανός διαμαρτυρηθεί γι’ αυτό, είναι «εχθρός των Εβραίων». Ο μόνος ασφαλής τρόπος για έναν Αμερικανό να επισύρει την προσοχή στην εξουσία του Ισραήλ πάνω στις ΗΠΑ είναι να καυχηθεί γι’ αυτό. Είναι εντάξει να αναγνωρίζεις την ισχύ επιρροής του Ισραήλ επί των ΗΠΑ, εάν το παρουσιάσεις υπό θετικό φωτισμό, αλλά όχι αν διαμαρτύρεσαι γι’ αυτό.
Έτσι, ας το θέσω με την ακόλουθη διατύπωση: Η μοναδική ικανότητα του Ισραήλ να στιγματίζει κάθε επίκριση της πολιτικής του ως μια ωμή έκφραση αντί-εβραϊκού αισθήματος είναι η μεγίστη επιτυχία της τεχνικής των δημοσίων σχέσεων στην ιστορία των δημοσίων σχέσεων. Η βλακεία του «γκόι» (μη Εβραίου) εύκολα υποτάσσεται από τον ικανότερο. Μπράβο στο Ισραήλ για το περδίκλωμα των χοντροκέφαλων Αμερικάνων και την υφαρπαγή της εξωτερικής πολιτικής τους.
Ίσως θα έπρεπε το Ισραήλ να αναλάβει και την εσωτερική αμερικανική πολιτική. ΄Η μήπως το έχει ήδη κάνει; Έχουν περάσει τριάντα χρόνια από τότε που η Ομοσπονδιακή Τράπεζα είχε ένα μη-Ισραηλίτη διοικητή και κατά τελευταία τρία χρόνια ο Στάνλεϊ Φίσερ, πρώην πρόεδρος της Κεντρικής Τράπεζας του Ισραήλ είναι υποδιοικητής της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ.
Από την περίοδο του καθεστώτος Κλίντον, οι υπουργοί Οικονομικών κατά πλειονότητα Ισραηλίτες. Μπορούμε να πούμε ότι το χρηματιστηριακό ταλέντο τους τούς καθιστά φυσικούς υποψηφίους γι’ αυτές τις θέσεις, αλλά θα ήταν ανειλικρίνεια να αρνηθεί κανείς την επιρροή αυτής της μικρής μειονότητας στη ζωή της Αμερικής. Και αυτή η επιρροή γίνεται πρόβλημα όταν χρησιμοποιείται για την φίμωση του ελεύθερου λόγου.
Και ιδού του άρθρο του Τζιράλντι «Πώς με απέλυσαν»: http://www.unz.com/pgiraldi/how–i–got–fired/
*Η Πρώτη τροπολογία του Αμερικανικού Συντάγματος κατοχυρώνει τα Δικαιώματα της Ελευθερίας του Λόγου, του Τύπου και του Θρησκεύματος.
