Την έναρξη μιας νέας περιόδου μετά την ήττα του Ισλαμικού κράτους στη Συρία, που θα είναι εξ ίσου θερμή με την προηγούμενη, παραμένοντας ωστόσο άγνωστο πόσο θα διαρκέσει, σηματοδότησε η κατάρριψη του ισραηλινού αεροσκάφους F-16I το Σάββατο 10 Φεβρουαρίου.
Η σοβαρότητα του περιστατικού υπογραμμίζεται από το γεγονός ότι η τελευταία φορά που καταρρίφθηκε ισραηλινό πολεμικό αεροσκάφος ήταν το 1982, κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Λίβανο, με την πολιορκία της Βηρυτού και τη σφαγή των Παλαιστινίων στη Σάμπρα και τη Σατίλα.
Με βάση την ερμηνεία του Τελ Αβίβ η κατάρριψη του μαχητικού του ήταν απάντηση στον βομβαρδισμό μιας ιρανικής βάσης πλοήγησης επί συριακού εδάφους που είχε την ευθύνη για την αποστολή μη επανδρωμένων κατασκοπευτικών αεροσκαφών εντός των ισραηλινών συνόρων. Συνεπάγεται έτσι ότι η αποστολή του F-16I δεν ήταν επιθετική κι αφορούσε άμεσα την προστασία των ισραηλινών κυριαρχικών δικαιωμάτων, αν ακολουθήσουμε φυσικά την ισραηλινή εξήγηση.
Η πραγματικότητα είναι πώς τις τελευταίες ημέρες (και όχι εβδομάδες) υπάρχει μια ασυνήθιστη κλιμάκωση των μαχών σε όλη την έκταση της Συρίας που, όπως όλα δείχνουν σχετίζεται με το στάτους της στη νέα περίοδο που διανοίγεται. Βασικά της χαρακτηριστικά είναι η συντριβή του ISIS και η ακύρωση ως προς το παρόν των αμερικανικών σχεδίων για «αλλαγή καθεστώτος», όπως υλοποιήθηκε στο Ιράκ, άμεσο διαμελισμό της Συρίας και ανατροπή του Άσαντ. (Δεν είναι τυχαίο ότι στις διπλωματικές συζητήσεις για τη ειρήνευση στη Συρία το αίτημα της εκδίωξης του Άσαντ τίθεται ως απαράβατος όρος από τη συριακή αντιπολίτευση). Να θυμίσουμε ότι πριν την κατάρριψη του ισραηλινού πολεμικού, ρωσικό αεροπλάνο καταρρίφθηκε από τζιχαντιστές στην Ιμπλίντ, τουρκικό ελικόπτερο καταρρίφθηκε από κούρδους μαχητές στη βορειοδυτική Συρία ενώ κυβερνητικές συριακές δυνάμεις που συνεπικουρούμενες από άραβες μαχητές και Σιίτες του Αφγανιστάν επιχείρησαν να στραφούν ενάντια στους Κούρδους που βρίσκονται ανατολικά του Ευφράτη και ενεργούν υπό την απόλυτη προστασία των Αμερικανών συνετρίβησαν. Το μήνυμα που έφυγε προς την Άγκυρα δεν επιδεχόταν παρερμηνείας. Προσθέτοντας σε αυτό το παζλ και το πλήγμα που δέχθηκε το Ισραήλ έχουμε μια εικόνα που μόνο εφησυχασμό δεν προκαλεί.
Το Ισραήλ θέλοντας να νομιμοποιήσει την επιθετική του δράση εκτός συνόρων υποστηρίζει ότι τελεί υπό διαρκή απειλή εκ μέρους των Αράβων και δη των σιιτών. Σε αυτό το πλαίσιο έχει χαρακτηρίσει ως αιτία πολέμου την δημιουργία μόνιμων εγκαταστάσεων του Ιράν και της Χεζμπολάχ στη Συρία, δεδομένου ότι θα επιτρέψουν τον εξοπλισμό της λιβανέζικης αντιστασιακής οργάνωσης που με τη σειρά του αυτός θα κάνει εφικτό ένα πόλεμο κατά του Ισραήλ… Η αλήθεια ωστόσο είναι ότι ανατρέχοντας στο πρόσφατο παρελθόν το Ισραήλ ήταν που επιτέθηκε στο Λίβανο με τον πόλεμο των 33 ημερών το 2006 για να υποστεί ταπεινωτική ήττα και να υποχωρήσει άρον-άρον, μετρώντας πολλά θύματα. Ήττα υπέστη το Ισραήλ και στη Συρία, αν θεωρήσουμε πραγματικές τις φωτογραφίες που δημοσιεύονται σε συριακές και λιβανέζικες ιστοσελίδες δείχνοντας στη σειρά παλέτες με πολεμικό υλικό ισραηλινής κατασκευής που αφήνουν πίσω τους οι τζιχαντιστές υποχωρώντας, κάτω από τα σφοδρά πυρά του συριακού στρατού. Και το ίδιο μάλιστα το Ισραήλ δεν κρύβει, ίσα-ίσα επαίρεται για τις περισσότερες από 100 αεροπορικές επιθέσεις που έχει πραγματοποιήσει στη Συρία από το 2013, παραβιάζοντας τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Εύκολα επομένως συνάγεται ότι στις ετερόκλητες δυνάμεις που μάχονταν με σκοπό ο Άσαντ να κρεμαστεί όπως ο Σαντάμ ή να λιντσαριστεί από το πλήθος όπως ο Καντάφι και να μετατραπεί η Συρία σε μια Γιουγκοσλαβία της Μέσης Ανατολής συμμετείχε και το Ισραήλ. Αυτή η αποστολή όμως απέτυχε!
Τώρα, αυτό που επιδιώκει το Ισραήλ είναι να μετριάσει την επιτυχία του Ιράν και της Χεζμπολάχ, θέτοντας όρους και όρια στην κυριαρχία του Άσαντ, επιδιώκοντας πιθανά μια γκρίζα ζώνη στα νότια σύνορα της Συρίας, ανάλογη και συμμετρική με την (κάτι περισσότερο από) γκρίζα ζώνη που έχουν επιβάλει Κούρδοι και Αμερικάνοι στα βόρια σύνορα της Συρίας. Αφού μπορούν κι επεμβαίνουν στη Συρία όποτε θέλουν οι Τούρκοι που βρίσκονται σε τροχιά σύγκρουσης με τους Αμερικάνους γιατί όχι εμείς; φαίνεται να σκέφτονταν οι επιτελείς του Ισραήλ.
Η κατάρριψη από το συριακό στρατό του ισραηλινού αεροπλάνου φέρνει ωστόσο στην επιφάνεια τη νέα πραγματικότητα που έχει δημιουργηθεί και μια σύγκρουση με ένα και μοναδικό επίδικο: την επόμενη μέρα της Συρίας. Στο πλαίσιο αυτής της πραγματικότητας οι επιτυχίες του συριακού στρατού δεν απηχούν τόσο τη νέα του αυτοπεποίθηση όσο την υλική υποστήριξη της Ρωσίας. Άλλωστε, η κατάρριψη έγινε με ρωσικούς αντιαεροπορικούς πυραύλους S-200 και φαίνεται από δύσκολο έως απίθανο για τη Μόσχα να μη γνωρίζει και να μην εγκρίνει πρώτα τους στόχους που «κλειδώνουν» τα δικά της όπλα στη Μέση Ανατολή πριν πατηθεί το κουμπί της εκτόξευσης. Προς επίρρωση, το τηλέφωνο του Νετανιάχου στον Πούτιν την Κυριακή το απόγευμα, που φέρνει στην επιφάνεια ένα κατόρθωμα όχι και τόσο αναμενόμενο για τη Ρωσία, που οι πιο σώφρονες Αμερικάνοι διπλωμάτες θα έπρεπε να ζηλεύουν: την ικανότητά της να επικοινωνεί και με το Ιράν και με το Ισραήλ! Να επιχειρεί από κοινού με τους Φρουρούς της Επανάστασης και να παροτρύνει τα εμπλεκόμενα μέρη να επιδείξουν αυτοσυγκράτηση για να αποφευχθεί μια κλιμάκωση της σύγκρουσης!
Παρόλα αυτά, μένει να αποδειχθεί κατά πόσο το Ισραήλ θα αποδεχθεί τα τελεσμένα στη Συρία και τους κανόνες εμπλοκής που αποκάλυψε η κατάρριψη του F-16I ή θα επιχειρήσει να ολοκληρώσει την αποστολή που άφησαν στη μέση οι αδρά χρηματοδοτούμενοι τζιχαντιστές, μετατρέποντας τη χώρα των Άσαντ κι ενδεχομένως το Λίβανο (πώς αλλιώς να εξηγηθούν οι συνεχείς παρεμβάσεις του Ριάντ;) σε πεδίο μάχης όπου θα λύσει τις διαφορές του με το Ιράν. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο που στην πράξη μπορεί να ερμηνευθεί κι ως απόρριψη εκ μέρους του Ισραήλ των Αμερικανικών σχεδιασμών (έστω κι αν είναι plan B) για συνύπαρξη στη Συρία με τις ειδικές δυνάμεις του Ιράν και της Χεζμπολάχ θα σημάνει νέα ποτάμια αίματος στη Μέση Ανατολή…
*Πηγή: Εφημερίδα Νέα Σελίδα
