Τα μέτρα που ανακοίνωσε ο πρόεδρος της ΕΚΤ, Μ. Ντράγκι εκ μέρους της Τράπεζας, στην τελευταία συνεδρίαση που συμμετείχε πριν την διαδοχή του από την Κ. Λαγκάρντ είχαν σχεδόν προαναγγελθεί, ενώ οι περισσότεροι επενδυτικοί οίκοι, συμφωνώντας και υιοθετώντας την λογική των μέτρων, τα χαρακτήριζαν, όμως, άτολμα, ζητώντας ακόμα μεγαλύτερη μείωση των αρνητικών επιτοκίων και διεύρυνση του μηνιαίου ύψους της ποσοτικής χαλάρωσης.
Σύμφωνα με τα μέτρα που ανακοίνωσε ο Μ. Ντράγκι το επιτόκιο αποδοχής καταθέσεων από τις Τράπεζες μειώνεται σε δύο στάδια από -0,40% σε -0,50%, μείωση που προσθέτει στις τράπεζες περαιτέρω ζημιές πολλών δις. Επίσης, ο Μ. Ντράγκι ανακοίνωσε στο πλαίσιο της ποσοτικής χαλάρωσης(QE), την αγορά για αόριστο χρονικό διάστημα κρατικών και εταιρικών ομολόγων μηνιαίου ύψους 20 δις ευρώ, με περιορισμό ότι το ύψος των αγορών για κάθε χώρα δεν θα υπερβαίνει το 33%.
Τα μέτρα Ντράγκι, συνεχείς μειώσεις επιτοκίων αποδοχής καταθέσεων και διαδοχικές αγορές τίτλων ύψους πολλών τρις, εφαρμόζονται εδώ και καιρό στην Ε.Ε, χωρίς, όμως, να φέρνουν ιδιαίτερο αποτέλεσμα και χωρίς να βγάζουν την ευρωζώνη και την Ε.Ε από μια κατάσταση στασιμοανάπτυξης. Ο κυριότερος λόγος για την αναποτελεσματικότητα αυτών των μέτρων είναι ότι τα τεράστια αυτά ποσά κατευθύνθηκαν σε κράτη, τράπεζες και μεγάλες εταιρείες και όχι στους εργαζόμενους και τους λαούς για να τονώσουν και να αυξήσουν τα εισοδήματά τους και επομένως τη λαϊκή κατανάλωση και την ανάπτυξη.
Προοδευτικοί πολιτικοί και οικονομικοί κύκλοι θεωρούν ότι και τα νέα μέτρα Ντράγκι σε μια ευρωζώνη και Ε.Ε που λιμνάζει οικονομικά και η οικονομική της θέση συνεχώς επιδεινώνεται με άμεσο κίνδυνο ύφεσης (ήδη η γερμανική οικονομία έχει μπει σε τεχνική ύφεση) δεν είναι δυνατόν να ανακόψουν τον κατήφορο.
Οι ίδιοι κύκλοι τόνιζαν ότι αντί των πακέτων μέτρων Ντράγκι που εφαρμόζονται ή τουλάχιστον παράλληλα με αυτά τα μέτρα, θα έπρεπε να υπάρξει ένα πολύ διαφορετικό πακέτο που να περιλαμβάνει:
Πρώτον: Γενναίο και αναλογικό κούρεμα χρεών των κρατών- μελών, που να φτάνει έως τη διαγραφή τους για τις λιγότερο ανταγωνιστικές και περισσότερο χρεωμένες χώρες, μαζί με συνοδευτικά μέτρα που να στηρίζουν αυτό το κούρεμα.
Δεύτερον: Τερματισμό των αυστηρών δημοσιονομικών πολιτικών και του παράλογου, ιδιαίτερα σε περιόδους στασιμότητας, Συμφώνου Σταθερότητας, με βασικό προσανατολισμό των προϋπολογισμών την αύξηση της απασχόλησης, των μέτρων κοινωνικής εργασίας,, των επενδύσεων και των λαϊκών εισοδημάτων.
Τρίτον: Τέλος στις πολιτικές λιτότητας, πρώτα απ’ όλα της λιτότητας στους μισθούς και τις συντάξεις, που πνίγουν την κατανάλωση και την οικονομία.
Τέταρτον και τέλος, πίεση για την εφαρμογή ανάλογων μέτρων σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες και σε διαφορετική περίπτωση εφαρμογή σχεδιασμένων επιλεκτικών μέτρων προστατευτισμού για χώρες και ζώνες, όπως η Ε.Ε., που, τυχόν, θα εφαρμόσουν μέτρα στο πλαίσιο του ως άνω πακέτου.
Διευκρίνιση: Είναι πολύ δύσκολο, έως αδύνατον, η Ε.Ε, με τις οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις που κυριαρχούν σε αυτήν, να εφαρμόσει πακέτα μέτρων σαν και αυτό που προτείνεται στο παρόν σημείωμα. Ένα κίνημα που θα τα διεκδικεί, πρέπει ταυτόχρονα μα τέτοιου είδους αιτήματα να αμφισβητεί και την ίδια την Ε.Ε!
