Όλα έχουν τη μελαγχολία της εικόνας ενός τύπου που ενοχικά, ρίχνοντας κλεφτές ματιές γύρω του, εγκαταλείπει τον σκύλο του.
Και ταυτοχρόνως όλα σκεπάζονται απ’ τον ορυμαγδό του συρφετού. Δεν πάνε στον διάολο οι συντάξεις! αρκούν τα ουρλιαχτά περί όνου σκιάς. Ο όνος – το μήλον της έριδος και η σκιά του – το πέταγμα του όνου. Και οι ολίγιστοι αποδεικνύεται να είναι όλο και πιο πολλοί.
Πολλοί μεταμορφώνονται ησύχως και κατά το σούρσιμο του χαμαιλέοντος. Κι άλλοι ουρλιάζουν αλλάζοντας τομάρι, όπως οι λυκάνθρωποι. Ένας αφόρητος συμψηφισμός της αθλιότητας πλημμυρίζει την επικράτεια σαν τσουνάμι γεμάτο σκουπίδια, ράκη και ψοφίμια. Ο δικός έκανε αυτό, ο δικός σας έκανε εκείνο.
Ακόμα και η προσπάθεια προσεταιρισμού όμορων δυνάμεων, όπως εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ προς το ΚΙΝΑΛΛ πραγματώνονται με ύβρεις, λοιδορίες, εκβιασμούς, απειλές, αλαζονεία και φανερή περιφρόνηση.
Οι ημέρες μένουν με ανοιχτό το στόμα: εκείνοι που διαχειρίζονται την ακίνητη περιουσία του έθνους έχουν ποινική ασυλία, ενώ για το όνομα της FYROM κόπτονται τόσοι Αμερικανοί αξιωματούχοι όσοι χρειάστηκαν για να κάνουν κατά καιρούς κομμάτια τη Γρενάδα και τη Γιουγκοσλαβία, τον Παναμά και το Ιράκ, την Κύπρο και το Αφγανιστάν. Αμόκ με τη συμφωνία των Πρεσπών – ευτυχώς που κατ’ αντίβαρον την υποστηρίζουν και οι εκ των αριστερών ανοιχτόμυαλοι – σπολλάτη!
Αλλά, αν η αλληλοσφαγή που γίνεται επί σκηνής είναι περίοπτη όσον και ειδεχθής, η σφαγή που οργιάζει στο εσωτερικό των κομμάτων αρχίζει να λαμβάνει διαστάσεις κανιβαλισμού στα άδυτα δώματα της Λαίδης Μάκβεθ. Δεν θα μπορούσε να ‘ναι διαφορετικά. Όσον η πολιτική είναι η διαχείριση μιας προδοσίας, η κάθε πράξη του έργου θα είναι χειρότερη από την προηγούμενη. Πιο παράλογη, πιο ανήθικη, πιο κακόγουστη.
Οι χθεσινοί θεράποντες του «ήθους και του ύφους» σε αγαστή σύμπνοια σήμερα με τους επιγόνους του «αυριανισμού» – τι τέρας! Θα μονολογούσε ο Μάνος Χατζιδάκις. Θα μονολογούσε…
*Πηγή: topontiki.gr
