Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΗΛΙΑΔΗ
Κάποτε ο υπουργός της Δεξιάς Κ. Λάσκαρης κατάργησε την πάλη των τάξεων. Δεν ήταν ο πρώτος ούτε θα είναι ο τελευταίος που εφηύρε το ιδεώδες της αταξικής κοινωνίας μέσα στον καπιταλισμό και μάλιστα με δεξιάδιαχείριση του.
Δεν θέλω να κάνω εύκολες συγκρίσεις. Μοιάζουν. Όμως, εξίσου εφήμεροι και ανιστόρητοι οι αφορισμοί του Λάκη Λαζόπουλου περί αριστερών και Αριστεράς τους οποίους ακούσαμε από την εκπομπή του Θέμου Αναστασιάδηκαι οι οποίοι με απέραντη ευχαρίστηση διακινήθηκαν παντού από τον δεξιόχώρο.
Δεν υπάρχει, μας πληροφόρησε ο Λάκης Λαζόπουλος, αριστερός δημοσιογράφος. Δεν ξέρω από πού και ως πού γνωρίζει όλους τους δημοσιογράφους ο Λαζόπουλος και γιατί με τόση ευκολία προβαίνει στην πολιτική κατάταξή τους. Κάποιοι πρέπει να του εξηγήσουν ότι δημοσιογράφοι δεν είναι μόνο οι τηλεοπτικοί αστέρες που τον καλούν στα πάνελ τους και οι παρατρεχάμενοι τους. Δημοσιογράφοι είναι και οι αρκετές χιλιάδες, που δουλεύουν σε συνθήκες «γαλέρας», ορισμένοι εκ των οποίων πληρώνουν πανάκριβα την αξιοπρέπεια, την εντιμότητα, την πολιτική συνέπεια και τη σταθερότητα τους. Και αυτοί οι ορισμένοι δεν είναι τόσο λίγοι!
Το χειρότερο, όμως που εκστόμισε στην ίδια εκπομπή ο Λάκης Λαζόπουλος είναι για την Αριστερά. Η λέξη αυτή τελείωσε, μας είπε. Πέθανε!
Ο Λάκης Λαζόπουλος στήριξε, σχεδόν άκριτα, και στήριξε έξυπνα και αρκετά αποτελεσματικά, τον Αλ. Τσίπρα και την ομάδα του στον παλιό αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ. Στήριξε, όμως, για να μη χαθούμε σε λεπτομέρειες και δικαιολόγησε τον Τσίπρα, ακόμα κι όταν αυτός διέβη εντελώς τον Ρουβίκωνα και προέβη στην ταπεινωτική συνθηκολόγηση του Μνημονίου, καυτηριάζοντας κάποιους οι οποίοι αντέδρασαν σθεναρά στην προδοσία, ως «ανθρώπους των σπηλαίων».
Δικαίωμα, φυσικά, του Λάκη Λαζόπουλου οι επιλογές του.
Από κει, όμως, μέχρι που να εμφανίζει ως θάνατο της Αριστεράς και το τέλος της την «προδοσία» και τις «κωλοτούμπες» του Τσίπρα πάει πολύ. Και όχι μόνο πάει πολύ αλλά αντιπροσωπεύει κάτι πολύ χειρότερο, το οποίο αποφεύγουμε να χαρακτηρίσουμε.
Η Αριστερά δεν τελείωσε, Λάκη Λαζόπουλε, εξαιτίας του Τσίπρα.
Η Αριστερά δεν μπορεί να τελειώσει.
Η Αριστερά θα υπάρχει και θα αντεπιτίθεται όσο υπάρχουν αδικίες, ανισότητες, φτώχεια και εκμετάλλευση.
Ο Λαζόπουλος, φυσικά, είναι ευφυέστατος άνθρωπος, διαθέτει κεραίες επαφής με τον λαό και αντιλαμβάνεται το εις βάρος του κοινωνικό κλίμα, όπως και τη γενικότερη κατεύθυνση αυτού του κλίματος, εξ ου και η έκδηλη αμηχανία στο λόγο και τις τοποθετήσεις του.
Οι συγκυρίες, όμως, είναι εφήμερες όπως και οι καιροσκοπισμοί και οι τοποθετήσεις απογοήτευσηςκαι αμηχανίας.
Αυτήν την ώρα οι έννοιες της Αριστεράς και της ανατροπής πράγματι έχουν δυσφημιστεί και κατασυκοφαντηθεί.
Και βεβαίως πρωτοστατούν σε αυτό οι δεξιοί μηχανισμοί, που θέλουν να επανέλθουν «δικαιωμένοι», ταυτίζοντας την Αριστερά με τον Τσίπρα, που εφαρμόζει τις δικές τους πολιτικές και τα δικά τους μνημόνια.
Όμως τα παλιρροϊκά αυτά κύματα είναι προσωρινά και δεν διαρκούν στο χρόνο.
Αρκεί και η Αριστερά, που αντέχει και επιμένει, να αντιληφθεί ότι χρειάζεται να επαναθεμελιώσει και μάλιστα εκ βάθρων, τη στρατηγική, τους προσανατολισμούς και τις αντιλήψεις της.
Όχι φυσικά για να γίνει αρεστή στους κλειδοκράτορες αλλά για να μπορέσει να ανοίξει νέους αξιόπιστους, ιστορικά βιώσιμους, κοινωνικά δίκαιους, οικονομικά αποδοτικούς και βαθιά δημοκρατικούς δρόμους για τις κοινωνίες.
Αυτό είναι το στοίχημα και η πρόκληση για την Αριστερά της εποχής μας.
Η πρόκληση είναι να βγάλουμε ως Αριστερά διδάγματα από τις αποτυχίες και τα λάθη μας και όχι να αναμασήσουμε το φθαρμένο και καλομασημένο σλόγκαν περί του «τέλους της ιστορίας».
Η ιστορία του Τσίπρα τελείωσε και όχι η ιστορία της Αριστεράς.
Αυτή μόλις αρχίζει, όχι ως ετικέτα και εύκολο δογματικό αναμάσημα αλλά ως αρχές, αξίες, ως ανοικτό, βαθιά δημοκρατικό και κριτικό πνεύμα που αναζητεί το σύγχρονο, το καινοτόμο, το ριζοσπαστικό και το αυθεντικά λαϊκό για τους νέους ιστορικούς δρόμους.