Συγκλονιστική και αποκαλυπτική είναι η μαρτυρία νεαρού πολίτη που πιάστηκε έξω από το σπίτι του, ξυλοκοπήθηκε άγρια και προσήχθη στη ΓΑΔΑ κατά την αστυνομική επίθεση στην Κυψέλη, τη νύχτα της Παρασκευής προς Σάββατο 9 Μαΐου:
Το Σάββατο 9/5 λίγο μετά τη 1:30 π.μ. βρισκόμουν στο σπίτι μου στην Κυψέλη και έβλεπα ταινία μαζί με άλλα 2 άτομα. Ξαφνικά άρχισαν να ακούγονται απ’ έξω σειρήνες, μαρσαρίσματα από μηχανάκια και ουρλιαχτά. Βγαίνοντας στο μπαλκόνι να δω, κατάλαβα ότι κάτι συμβαίνει στην οδό Κυψέλης, λίγα μέτρα από τη συμβολή με την οδό Παξών. Είπα στα άλλα 2 άτομα που ήμαστε μαζί ότι κατεβαίνω να δω τι συμβαίνει. Μετά από 1 λεπτό βγήκα από την πόρτα του σπιτιού μου, το οποίο βρίσκεται στη συμβολή των οδών Παξών και Σπετσών και κινήθηκα προς την οδό Κυψέλης. Στο δρόμο είχαν κατέβει και άλλοι γείτονες.
Ύστερα από 30 περίπου μέτρα και χωρίς να έχω άμεση οπτική επαφή με αυτό που γινόταν στην οδό Κυψέλης, άκουσα πίσω μου μαρσάρισμα από μηχανάκι. Γύρισα και είδα μία μηχανή της ομάδας “Δράση” να κινείται γρήγορα προς το μέρος μου. Τότε ο συνεπιβάτης αστυνομικός πετάχτηκε από το μηχανάκι και ήρθε τρέχοντας κατά πάνω μου. Εγώ αντανακλαστικά κόλλησα στον τοίχο και επιδεικνύοντας τα κλειδιά που είχα στα χέρια μου, φώναξα προς τη μεριά του αστυνομικού ότι “είμαι κάτοικος” και ότι “μένω εκεί” δείχνοντας την πόρτα του σπιτιού μου. Μάταια.
Ο αστυνομικός όρμησε πάνω μου και ενώ φώναζα επανειλημμένα ότι “μόλις βγήκα από το σπίτι”, ένας δεύτερος αστυνομικός με πέταξε κάτω. Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα όλα έγιναν θολά. Κατάλαβα ότι πολλοί αστυνομικοί είχαν μαζευτεί από πάνω μου, δεν κατάλαβα πόσοι, πάντως σίγουρα πάνω από 5. Ενώ ο ένας με κρατούσε ακίνητο κάτω, οι υπόλοιποι ουρλιάζοντας πράγματα όπως “θα πεθάνεις ρε πούστη” και “τελείωσες τώρα”, άρχισαν να με βαράνε με γκλοπ, να με κλωτσάνε στο κεφάλι και στο πρόσωπο και να με χτυπάνε με μπουνιές. Δεν κατάλαβα πόσο κράτησε όλο αυτό. Νομίζω μεταξύ 30 δευτερολέπτων και ενός λεπτού. Στη συνέχεια μου φόρεσαν tire-up στα χεριά πισθάγκωνα, με σήκωσαν κρατώντας τα δεμένα χέρια μου ψηλά με αποτέλεσμα σχεδόν να σέρνομαι κάτω και με τράβηξαν αιμόφυρτο προς την οδό Κυψέλης.
Εκεί αντίκρισα περίπου 25 άτομα που ήταν δεμένα και πεταμένα στο πάτωμα, τα περισσότερα νέοι άνθρωποι της ηλικίας μου ή και μικρότερης. Όλα τα παιδιά που βρίσκονταν εκεί ήταν τρομοκρατημένα και αρκετοί ήταν χτυπημένοι εμφανώς. Οι αστυνομικοί της “Δράσης” συνεχίζοντας να ρίχνουν σε όλους σποραδικά χτυπήματα, ούρλιαζαν και μας απειλούσαν. Στη συνέχεια μας έβαλαν να καθίσουμε κάτω όλοι και όλες μαζί, ο ένας πάνω στον άλλον. Το σημείο που επέλεξαν να μας βάλουν ήταν κάτω από πυλωτή πολυκατοικίας, δεν είχε κανένα φως και είχε ελάχιστη ορατότητα από τα γύρω μπαλκόνια.
Στο σημείο αυτό ξεκίνησα να φωνάζω ότι οι αστυνομικοί μας έχουν χτυπήσει και συνεχίζουν να μας χτυπάνε και τότε ένας – δύο κινήθηκαν απειλητικά προς το μέρους μου ουρλιάζοντας να σκάσω. Εγώ τους απάντησα με φωνές ότι αυτό που συμβαίνει είναι αδιανόητο, ότι με συνέλαβαν ενώ κατέβηκα μόλις από το σπίτι μου και βρισκόμουν 30 μέτρα από αυτό, ότι φοράω πιτζάμα(!) ότι με έχουν σπάσει στο ξύλο και ότι θέλω να με δει ιατρος άμεσα και άλλα τέτοια. Τότε ένας έβγαλε το γκλοπ του και ήρθε να με χτυπήσει στο κεφάλι. Μία κοπέλα που βρισκόταν διπλά μου, δεν πρέπει να ήταν πάνω από 20, πήρε το κεφάλι μου αγκαλιά και φώναξε “μην τον χτυπήσεις” και ο αστυνομικός σταμάτησε. Αν το διαβάζει αυτό τώρα να ξέρει ότι πραγματικά την ευχαριστώ όσο δεν φαντάζεται.
Στη συνέχεια ήρθε ο επικεφαλής από ότι κατάλαβα της ομάδας, και φώναξε “πίσω όλοι, δεν τους ακουμπάει κανείς, ότι έγινε έγινε, τέλος τώρα” και οι υπόλοιποι κάπως ηρέμησαν. Εγώ συνέχισα να φωνάζω και να διαμαρτύρομαι. Μετά από λίγα λεπτά έφτασε ένα βανάκι-κλούβα για να μας πάρει. Καθώς μας έβαζαν μέσα ο επικεφαλής της ομάδας ήρθε δίπλα μου και μου είπε πολύ σιγά στο αυτί: “Θες να φας και άλλο ξύλο; Γιατί φωνάζεις; Αν δεν σταματήσεις, δεν θα μπορώ να σε προστατεύσω”. Είχα ήδη ανοιγμένο κεφάλι, 3 σπασμένα δόντια και μώλωπες.
Φτάνοντας στο ΑΤ Κύψελης, μετά από κάποια ώρα το κλίμα άλλαξε. Οι φωνές είχαν σταματήσει και λιγότερο από 30 λεπτά από τη στιγμή που οι ίδιοι αστυνομικοί μας χτυπούσαν ουρλιάζοντας, ξεκίνησαν να παριστάνουν τους φίλους μας, να κάνουν πλάκα και να μας κοροϊδεύουν με έναν φιλικό τόνο ότι “αυτό ήταν τώρα δεν θα ξαναπατήσετε σε πορεία”.
Μετά από κάποια ώρα μας ρώτησαν ποιοι είναι χτυπημένοι και πήραν έναν-έναν όσους είχαμε χτυπήματα να πλυθούμε και να μας ψάξουν πρώτους, υποτίθεται για να ξεμπερδεύουμε. Αυτό που κατάλαβα μετά από λίγο, τη στιγμή που με βάλανε στο κρατητήριο και είδα τα υπόλοιπα άτομα που ήταν μέσα, ήταν ότι οι αστυνομικοί έβαλαν μέσα κυρίως, όσους είχαμε χτυπήματα, προφανώς για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους κατηγορώντας μας με ψέμματα.
Καθώς οι ώρες περνούσαν και οι υπόλοιποι προσαχθέντες αποχωρούσαν, έγινε σαφές ότι αυτοί που βρισκόμασταν στο κρατητήριο θα μετατρεπόμασταν σε συλληφθέντες. Μέχρι τις 7 το πρωί δεν είχαμε καμία ενημέρωση για το τι γίνεται, δεν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε με δικηγόρο, ενώ όταν ζητήσαμε να μας δει γιατρός ή έστω να μας δώσουν απλά ένα ντεπόν (!) τίποτα τέτοιο δεν έγινε πότε.
Τελικά όπως έμαθα αργότερα βρέθηκα κατηγορούμενος για 4 πλημμελήματα:
Απόπειρα επικίνδυνης σωματικής βλάβης, βία κατά υπαλλήλων (αντίσταση κατά της αρχής), απείθεια και εξύβριση.
Έμαθα επίσης όταν μου διαβάστηκαν οι καταθέσεις των αστυνομικών για μένα, ότι τους έβριζα πριν και κατά τη διάρκεια της σύλληψης, ότι ΓΛΙΣΤΡΗΣΑ ΚΑΙ ΕΠΕΣΑ όταν με συνέλαβαν, ότι με κυνηγούσαν από την πλατεία μέχρι την οδό Παξών και διάφορα ακόμα, όπως ότι πέταγα μπουκάλια και πέτρες.
Δεν ξέρω τι πραγματικά τι να πρωτοπώ μετά από όλα αυτά. Αν αυτό δεν είναι αστυνομικό κράτος, πώς μπορεί να το ονομάσει ένας άνθρωπος που έζησε όλα αυτά;
Όσοι βρίσκονταν στην πλατεία Αγιού Γεωργιού και δέχθηκαν την βάναυση και απρόκλητη επίθεση της αστυνομίας, χωρίς να προηγηθεί η παραμικρή σύσταση, χτυπήθηκαν και κυνηγήθηκαν κάτω από τα σπίτια τους, τι μπορεί να σκέφτονται σήμερα;
Όσοι επέλεξαν να στήσουν όλο αυτό το τηλεοπτικό show, να μιλάνε για σεσημασμένους(!) συλληφθέντες και για απρόκλητη επίθεση που δέχθηκε η αστυνομία η οποία μας τσάκισε με αυτόν τον τρόπο τι θα πούνε αύριο;
Τι θα πούνε αυτοί οι εγκληματίες όταν της ομάδας “Δράση” οδηγηθούν στα δικαστήρια για αυτά που έκαναν σε μένα, αλλά και σε άλλους αυτή τη νύχτα;
Θα συνεχίσουν τα ψέμματα; Την προπαγάνδα; Τον τρόμο;
Θα υπερασπιστούν το ξύλο και την απρόκλητη βία που χρησιμοποιήθηκε εναντίον νέων ανθρώπων γιατί το χειρότερο που έκαναν είναι να βρίσκονται πολλοί μαζί σε μία πλατεία, σε έναν από τους ελάχιστους δημόσιους χώρους που υπάρχουν σε μία από τις ποιο πυκνοκατοικημένες γειτονιές της Ευρώπης;
Εδώ είμαστε και εδώ θα είμαστε…
ΥΓ. Ευχαριστώ από καρδιάς κάθε έναν και καθεμία που βρέθηκε δίπλα μου αυτές τις μέρες, που επικοινώνησε να δει τι γίνεται και αν είμαι καλά, που βρέθηκε έξω από το ΑΤ Κυψέλης ή έξω από τα δικαστήρια της Ευελπίδων.
Ίσως λίγο παραπάνω τους γιατρούς που με περιποιήθηκαν στο Δημόσιο Νοσοκομείο, όπου προσπαθούσαν με ελάχιστα μέτρα αυτοπροστασίας που τους παρέχονται να κάνουν τη δουλειά τους και να μας κρατήσουν όλους καλά αυτές τις μέρες.
ΥΓ2. Κατά τη μεταφορά αλλά και κατά τη διάρκεια της παραμονής μας στο τμήμα δεν μας δόθηκε κανένα μέσο αυτοπροστασίας όπως μάσκες και γάντια, παρά το πρωί πλέον του Σαββάτου και πριν μεταφερθούμε στο Τμήμα Μεταγωγών. Στο τμήμα βρισκόμασταν στις σκάλες καθισμένοι πάνω από 20 προσαχθέντες καθώς και το σύνολο σχεδόν της ομάδας “Δράση” που μας συνέλαβε. Δηλαδή πάνω από 40 άτομα, σε ελάχιστα τετραγωνικά.»
Γ.Κ