Σωστή, αν και αδικαιολόγητα καθυστερημένη, η απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ (23/6) για την κομματική αποκατάσταση του Άρη Βελουχιώτη, μετά από Εισήγηση της ΚΕ του ΚΚΕ.
Όπως είναι γνωστό, με μια αυθαίρετη και παράλογη διάκριση, το ΚΚΕ είχε ξεχωρίσει με ένα πρωτόγνωρο «εφεύρημα» τον «πολιτικό» Άρη, από τον «κομματικό» Άρη, και είχε αποκαταστήσει τον πρώτο, αλλά όχι και τον δεύτερο, μετά από 66 χρόνια (!), στις 16/7/11.
Η σημερινή θέση για την κομματική αποκατάσταση του Άρη, όπως τονίσαμε, είναι σωστή αλλά η σχετική απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ, στην βάση της οποίας στηρίζεται η κομματική αποκατάσταση του Άρη, μπάζει από παντού νερά.
Και μπάζει νερά, διότι είναι αντιφατική, μη ειλικρινής και το σκεπτικό της περιέχει παράλογους και ακατανόητους ισχυρισμούς.
Πιο συγκεκριμένα επί της απόφασης της Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ (βλ. ολόκληρη παρακάτω) για την κομματική αποκατάσταση του Άρη έχουμε να κάνουμε τις εξής παρατηρήσεις.
Πρώτη: Η Συνδιάσκεψη τονίζει ότι, ανεξάρτητα από την απόφαση, δεν δικαιώνεται η κομματική απειθαρχία του Άρη.
Η αντίφαση είναι εξόφθαλμη.
Αν η απειθαρχία του Άρη δεν ”δικαιώνεται”, τότε πως νομιμοποιείται και αποκαθίσταται κομματικά;
Το ΚΚΕ εδώ πατάει σε δυο βάρκες και επιχειρεί, για να κρατήσει κάποια προσχήματα, να κρατήσει δυο καρπούζια στην ίδια μασχάλη, οδηγούμενο σε έναν παραλογισμό.
Δεύτερη: Η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ επιχειρεί να δικαιολογήσει την «απειθαρχία» του Άρη, η οποία, όμως, κατά τα άλλα δεν «δικαιώνεται», με την διαπίστωση, 73 χρόνια μετά, ότι είχε υποβαθμιστεί η «συλλογική λειτουργία του Π.Γ. της Κ.Ε.» και κατ’ επέκταση όλης της «κομματικής δομής», με αποτέλεσμα να μην μπορεί να γίνει «ουσιαστική συζήτηση» επί των απόψεων του Άρη και να ληφθούν λανθασμένες αποφάσεις.
Εδώ, όμως, ανακύπτουν πολλά ερωτήματα:
Ποιος και με ποια κριτήρια θεωρεί ότι υπάρχει ή δεν υπάρχει συλλογική, δημοκρατική λειτουργία;
Kαι αν κάποιος ή κάποιοι θεωρούν «διαρρηγμένη τη συλλογική λειτουργία», θα μπορούν να παραβιάζουν, στο όνομά της πολιτικής ορθότητας όπως την κατανοούν, τις αποφάσεις του Κόμματος, διεκδικώντας την μη διαγραφή ή και μετά, την τυχόν, διαγραφή τους , την αποκατάσταση τους;
Αλλά και αν σε κρίσιμα θέματα οι αποφάσεις λαμβάνονται με πλήρεις και συλλογικές λειτουργίες, τότε είναι ως αποφάσεις σωστές;
Δεν μπορεί και σε μια τέτοια περίπτωση να είναι λαθεμένες;
Δεν μπορεί και τότε κάποιος/οι να διαφωνήσουν και να ενεργήσουν αντίθετα με την απόφαση, στάση που μπορεί αργότερα να αποδειχθεί και να θεωρηθεί σωστή;
Τι γίνεται τότε με βάση το σκεπτικό της Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ;
Αυτοί δεν μπορούν να αποκατασταθούν, ανεξάρτητα από την ποινή που υπέστησαν, πολιτικά και κομματικά, διότι οι αποφάσεις ελήφθησαν με συλλογικό τρόπο;
Tέλος, ποιος ή ποιοι κρίνουν αν το κόμμα δουλεύει συλλογικά;
Και αν το κόμμα δουλεύει συλλογικά, σημαίνει ότι oι αποφάσεις του είναι σωστές και δεν μπορεί να είναι καταστροφικές;
Και όσοι, επίσης, θεωρούν ότι το κόμμα δεν διαθέτει συλλογική λειτουργία, μπορεί να την επικαλούνται για να μην τηρούν όσες αποφάσεις θεωρούν λαθεμένες και να διεκδικούν βασίμως αποκατάσταση, σε περίπτωση ποινής, μεταθέτοντας τη συζήτηση σε άλλη από την Καταστατική βάση;
H απόφαση της Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ προκαλεί τραγέλαφους.
Και αυτό, γιατί το ΚΚΕ δεν θέλει να πει, χωρίς περιστροφές, ορισμένες απλές αλήθειες πολύ επίκαιρες για το σήμερα.
Να πει δηλαδή ότι:
«Ο Άρης είχε τότε και πολιτικά και κομματικά δίκιο και ότι κακώς αντιμετωπίστηκε με έναν εχθρικό και απάνθρωπο τρόπο από το Κόμμα, απομονωμένος και συκοφαντημένος για την θέση του, με ό,τι αυτά τα τελευταία σήμαιναν για τον ίδιο και τους συντρόφους του. Γι’ αυτό και δικαιώνουμε και τιμούμε σήμερα τον Άρη. Και τον τιμούμε κυρίως ως ένα μεγάλο επίκαιρο σύμβολο και πρότυπο για ένα σύγχρονο ενωτικό κίνημα και μέτωπο για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση της χώρας μας, με στρατηγικό ορίζοντα έναν νέο σοσιαλισμό, μακριά από πρότυπα που δοκιμάστηκαν και απέτυχαν».
Αν, όμως, το ΚΚΕ με απόφασή του έλεγε σήμερα αυτά τα πράγματα, θα έθετε ευθέως σε αμφισβήτηση το δόγμα του λεγόμενου «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού», ως βασικού κανόνα, συχνά κι αυτού παραμορφωμένου στην πράξη, λειτουργίας του κόμματος, όπως θα έθετε σε αμφισβήτηση και την σημερινή «αντιενωτική» στρατηγική του, η οποία συνάμα τα παραπέμπει όλα «στον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό», παραμερίζοντας τα επίκαιρα και κεντρικά ζητήματα της εθνικής ανεξαρτησίας, της δημοκρατίας, της λαϊκής κυριαρχίας και της στοιχειώδους κοινωνικής δικαιοσύνης, στη βάση ενός μεταβατικού προγράμματος.
Αυτό που ο τόπος μας χρειάζεται σήμερα είναι καινούργιους αντάρτες και πρωτοκαπετάνιους, καινούργιους Άρηδες, έτοιμους να αναλάβουν ρίσκα και να σπάνε θαρραλέα, με γνώση, σκέψη και καρδιά τις αμετάθετες κομματικές γραμμές, εφόσον κρίνουν ότι αυτό επιβάλλεται από το συμφέρον του οράματος μιας νέας ανεξάρτητης, ελεύθερης, δίκαιης και δημοκρατικής Ελλάδας.
Κ.Γ.
ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΚΚΕ
Ολόκληρη η απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ έχει ως εξής:
Η απόφαση για την κομματική αποκατάσταση του Άρη Βελουχιώτη από την Πανελλαδική Συνδιάσκεψης για το Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1918-1949:
«Στην Απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης (16 Ιούλη 2011) «Για την Πολιτική Αποκατάσταση του Αρη Βελουχιώτη», αναφερόταν μεταξύ άλλων:
«Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη αποφασίζει την επίσημη πολιτική αποκατάσταση του Αρη Βελουχιώτη. Θεωρεί ότι είχε δίκιο ως προς την εκτίμηση που έκανε για τη Συμφωνία της Βάρκιζας.
Παράλληλα, η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη σημειώνει ότι η διαφωνία του Αρη με τη Συμφωνία της Βάρκιζας δεν δικαιώνει τη στάση του απέναντι στη συλλογική θέση του Κόμματος και την παραβίαση από αυτόν της κομματικής πειθαρχίας, καθώς και την αξιοποίηση από τον Αρη της φήμης και του σεβασμού που είχε κατακτήσει την προηγούμενη περίοδο ως καπετάνιος του ΕΛΑΣ και στέλεχος του ΚΚΕ. Η στάση αυτή, που αποτέλεσε ρήξη με τη θεμελιώδη αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, δεν καθιστά δυνατή τη μετά θάνατο αποκατάσταση της κομματικής του ιδιότητας.
Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη καταγγέλλει την απόπειρα της αστικής και οπορτουνιστικής προπαγάνδας και ιστοριογραφίας, που παίρνουν δήθεν υπό την προστασία τους τον Αρη, για να επιτεθούν στο ΚΚΕ. Στη λαϊκή συνείδηση ο Αρης Βελουχιώτης είναι ταυτισμένος με την ηρωική πορεία του ΚΚΕ, τον αγώνα για την ανατροπή της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας. Ο Αρης Βελουχιώτης τάχθηκε υπέρ της ένοπλης πάλης, που την απορρίπτουν όσοι επιχειρούν να τον οικειοποιηθούν».
Στο διάστημα που πέρασε από την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του 2011, η όλη διαδικασία για τη συγγραφή του Α’ τόμου του Δοκιμίου Ιστορίας, ιδιαίτερα της περιόδου 1939 – 1949, έδωσαν τη δυνατότητα μεγαλύτερης εμβάθυνσης στη δράση και την κατάσταση του ΚΚΕ στα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μελετήθηκαν παραπέρα η λειτουργία του Κόμματος και η σχέση του με το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης.
Τεκμηριώνεται το συμπέρασμα ότι η συλλογική λειτουργία των καθοδηγητικών οργάνων (ΠΓ και ΚΕ) ήταν ανεπαρκής, με ανάλογη επίδραση σε όλη τη δομή του ΚΚΕ. Αυτή η ανεπάρκεια εκφράστηκε ακόμα περισσότερο στο διάστημα της απελευθέρωσης και το Δεκέμβρη του 1944, έως την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, περίοδο κατά την οποία παραγκωνίστηκε ταυτόχρονα το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ.
Η υποβάθμιση της συλλογικής λειτουργίας του ΠΓ και της ΚΕ συνεχίστηκε και μετά από την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, ενώ εκφράστηκε χαρακτηριστικά και στον τρόπο αντιμετώπισης του Αρη Βελουχιώτη από το ΠΓ. Δίχως να δικαιώνεται η απειθαρχία του, συνάγεται ότι η διαρρηγμένη συλλογική λειτουργία όχι μόνο δεν προσέφερε στον Αρη, καθώς και σε χιλιάδες άλλα κομματικά μέλη, πεδίο για μια ουσιαστική συζήτηση, αλλά και τροφοδοτούσε εξ αντικειμένου φυγόκεντρες κινήσεις, που βεβαίως είχαν πολιτική βάση. Προκάλεσε τη μαζική αντίδραση των μελών του Κόμματος και ΕΛΑΣιτών στη Συμφωνία της Βάρκιζας, που γρήγορα ανατράπηκε από τη ζωή.
Τα παραπάνω ενισχύουν το σκεπτικό ότι η μη κομματική αποκατάσταση του Αρη Βελουχιώτη δεν εναρμονίζεται με την πολιτική του αποκατάσταση που έγινε το 2011.
Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ αποφασίζει να αποκατασταθεί ολόπλευρα ο Αρης Βελουχιώτης.
Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη εκτιμά ότι το ΚΚΕ διαθέτει την απαραίτητη ωριμότητα να κρίνει τα ιστορικά γεγονότα αντικειμενικά και εξάγοντας συμπεράσματα, ένα από τα οποία είναι η ανάγκη τήρησης των αρχών της συλλογικότητας, της σταθερής προσήλωσης στις αρχές λειτουργίας του».
ΕΡΩΤΗΣΗ:Τι σχέση μπορεί να έχει ο Άρης Βελουχιώτης με έναν εννιαετή, διαρκώς προεκλογικό (και ευρω-προεκλογικό!!!) διαγκωνισμό, που παρέχει επίφαση δημοκρατικότητας στον “τι κι αν είναι κατοχικός” Αντι-προσωπευτικό Κοινοβουλευτισμό και ταυτόχρονα ΑΠΑΞΙΩΝΕΙ ΠΛΗΡΩΣ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 120Σ;
Εγώ έχω ήδη γράψει στην Ίσκρα,ότι για διάφορους λόγους είμαι αντίθετη με το δημ. συγκεντρωτισμό.Πέραν απ’ αυτό όμως,σχετικά με τον Άρη,υπάρχει μια άποψη από τότε συντρόφους του,ότι δεν αντέδρασε έγκαιρα,όταν ακόμα διέθετε το επιχείρημα της υποβάθμισης της συλλογικής λειτουργίας του ΠΓ,γιατί πράγματι παίρνονταν κ εφαρμόζονταν αποφάσεις αυθαίρετα,με παράκαμψη της δημοκρατικής διαδικασίας.Σε κια τέτοια περίπτωση πρέπει κανείς να δίνει πρωτεραιότητα κ να αντιπαλεύει με όλες τις δυνάμεις του το καπέλωμα.Ο Άρης διαφοροποιήθηκε μόνο όταν το κακό είχε πια γίνει κ αυτό ήταν ως προς την κομματική λειτουργία ολέθριο πολιτικό σφάλμα.Γιατί το κόμμα είναι το εργαλείο της πολιτικής πάλης.Όση ευθύνη έχει αυτός που το σαμποτάρει,άλλη τόση έχει κι αυτός που οφείλει να το υπερασπίζεται.Αν ο Άρης είχε συνειδητοποιήσει κ αποδεχτεί αυτό το λάθος του,αντι να αντιδράσει σπασμοδικά,ίσως τα πράγματα να είχαν πάρει άλλη τροπή στη συνέχεια.Βέβαια είναι εύκολο,να λέει κανείς.Από ένα σημείο κ πέρα είναι κ θέμα ψυχοσύνθεσης κ ικανοτήτων,ίσως κ τύχης.Σε κάθε περίπτωση,ο Άρης είναι ηθικά δικαιωμένος.
Είναι δυνατόν να μιλά για τον Άρη η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία τύπου ΛΑΕ , που από το 1991 και επίσημα απορρίψατε την επαναστατική πάλη για τον σοσιαλισμό και αποδεχτήκαμε την διαχείρηση;
Και αλήθεια, όλοι εσείς που για χρόνια είσασταν ηγεσία στο ΚΚΕ μέχρι το 1991, τι κάνατε για την αποκατάσταση του Άρη και των υπολοίπων συντρόφων;
Καταρχάς, να ξεκινήσουμε από το γεγονός, ότι το 1991 ΛΑ.Ε ΔΕΝ υπήρχε…
Κατά δεύτερον, η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία είναι αυτή που ενσωματώθηκε πλήρως στη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία πολιτική πρακτική, σε βαθμό που να μην την ξεχωρίζει κανείς από τους «ορίτζιναλ» νεοφιλελεύθερους (βλ. SPD στη Γερμανία, Γάλλοι Σοσιαλιστές, Εργατικό Κόμμα στη Βρετανία, ειδικά επί Μπλερ κοκ). Μην μας μπερδεύετε με αυτούς τους οποίους αντιμαχόμαστε πολιτικά και ιδεολογικά…
Κατά τρίτον, πουθενά και ποτέ δεν έχουμε απορρίψει την επαναστατική πάλη για τον σοσιαλισμό. Εάν μας βρείτε ΕΣΤΩ και ένα γραπτό κείμενο που να πιστοποιεί κάτι τέτοιο σε όλη την πορεία των στελεχών του Αριστερού Ρεύματος, είτε μέσα από τον ΣΥΝ, είτε μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε σήμερα μέσα από την ΛΑ.Ε, παρακαλούμε να μας το παρουσιάσετε… Επιπλέον, να σας θυμίσουμε ότι κατά την λήψη της Πολιτικής Απόφασης του 12ου Συνεδρίου του 1987, όπου σημειώνεται ότι «και ο βίαιος και ο μη βίαιος δρόμος αποτελούν επαναστατικούς δρόμους», Γενικός Γραμματέας του κόμματος ήταν ο Χαρίλαος Φλωράκης… «Σοσιαλδημοκράτης» θα ‘ταν κι αυτός, φαίνεται…
Κατά τέταρτον, τα μέλη της σημερινής ηγεσίας του Αριστερού Ρεύματος, τα οποία συμμετείχαν μέχρι το 1991 στο ΚΚΕ, δεν ήταν «Η» ηγεσία, αλλά συμμετείχαν σε αυτήν, χωρίς να αποτελούν την πλειοψηφία. Γενικός Γραμματέας του κόμματος, να υπενθυμίσουμε για δεύτερη φορά, από το 1973 έως το 1991 (και μετέπειτα Πρόεδρος, έως τον θάνατό του) ήταν ο Χαρίλαος Φλωράκης. Και στο Πολιτικό Γραφείο συμμετείχαν στελέχη, τα οποία (όσα ζούσαν) και μετά το 1991 παρέμειναν στο ΚΚΕ. Επειδή, ως γνωστόν, οι αποφάσεις εντός του ΚΚΕ λαμβάνονται δια της αρχής του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, όπου η άποψη της πλειοψηφίας αποτελεί και την άποψη του κόμματος εν συνόλω προς τα έξω, αναζητείστε τις ευθύνες σε αυτούς που έφεραν το βάρος της λήψης των αποφάσεων…
Εντελώς γενικά,δεν πρέπει να ξεχνά κανείς,ότι το κόμμα είναι το όχημα που τον έχει φέρει εκεί που έφτασε,άρα δεν μπορεί να το γράφει ξαφνικά στα παλιά του τα παπούτσα,για να μη μείνει πεζός στη μέση του δρόμου.Αντίθετα πρέπει να το διεκδικεί,όπως έκαμε ο Λένιν τον Απρίλη του 1917.
Πρέπει, ωστόσο, να λαμβάνει κανείς υπόψη του και τις ειδικές συνθήκες κάθε περίστασης και κατά πόσο ήταν εφικτό να συμβεί αυτό που λέτε στις συνθήκες του 1945. Ο Λένιν τον Απρίλη του 1917 βρισκόταν στο Πετρογκράντ (Πετρούπολη) και συμμετείχε ΑΜΕΣΑ στις κομματικές διαδικασίες. Ο Άρης ήταν απομονωμένος στο βουνό (κυριολεκτικά) και μακριά από τα κέντρα αποφάσεων μέσα στο κόμμα του…
Κι εγώ συμφωνώ,ότι τα πράμματα ήταν πολύ δύσκολα τότε,γι’ αυτό αναφέρθηκα εντελώς γενικά στην εσωκομματική διαπάλη.Πάντως οι ενδείξεις συντείνουν στο ότι,η στιγμή που αντέδρασε ο Άρης ήταν ακατάλληλη,γιατί η παρτίδα εκείνη είχε ήδη χαθεί.Επίσης αποφασιστικός παράγοντας που επέδρασε στην επιλογή του,φαίνεται να ήταν η απογοήτευσή του,από τη στάση του Ζαχαριάδη.Όμως ποτέ δεν πρέπει να απελπίζεται κανείς.Το δεύτερο αντάρτικο που ακολούθησε,ήταν,πιστεύω,η μεγαλύτερη δικαίωση,μετά θάνατον,από την ίδια τη ζωή,της πολιτικής άποψης του Άρη.Μόνο που ο λαός τον χρειαζόταν κ δεν τον είχε πια.
Ο Οπορτουνισμός υπερ της ….επαναστατικής πάλης…. για τον σοσιαλισμό. Οπου παίχτηκε αυτό το έργο όλες οι επαναστάσεις πνίγηκαν στο αίμα. Καταρχήν ξέχασες οτι το 1989 1991 ήταν Γ.Γ ο ….φαράκος…… και οτι οι αποφάσεις είναι συλλογικές. Μην είσαι ξεχασιάρης…………. Το Πρόβλημα του ΚΚΕ και της Κ.Δ μετά το 1935 είναι οτι δεν είχαν Στρατηγικό στόχο τον Σοσιαλισμό αλλά την …..λαοκρατία Ευρωκομμουνισμός….. με αποτέλεσμα να εγκλωβιστούν σε πολιτικό σχηματισμό με την Σοσιαλδημοκρατία και τον Οπορτουνισμό δηλαδή την 5η Φάλαγγα του Καπιταλισμού διαχρονικά. Αποτέλεσμα τον ΟΚΤΩΒΡΗ ΤΟΥ 1944 ΜΕ Επαναστατική κατάσταση δεν μετέτρεψαν τον Πόλεμο σε ΤΑΞΙΚΟ και καταστρέψαν τα πάντα. Πράγμα που θα γινόταν με ΕΑΜ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ σύμφωνα με τα ΤΡΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ για τον ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ απο την απομόνωση της Φυλακής. Τα συμπεράσματα για τους Κομμουνιστές πολύτιμα.
Υπέρμαχο του ΚΚΕ που να τα βάζει με τις αποφάσεις της 3ης Διεθνούς, μας τυχαίνει πρώτη φορά να συναντήσουμε!… Αν και με τα πρόσφατα, σχετικά, φλερτ του ΚΚΕ με τον νεοτροτσκισμό, κάτι τέτοιο δεν φαντάζει και τόσο απίθανο… Αλλά να κατηγορείται η 3η Διεθνής για… ευρωκομμουνισμό, δηλαδή μία ιδεολογική τάση που εμφανίστηκε γύρω στα 20 με 25 χρόνια μετά τη διάλυσή της, αυτό αποτελεί εκτός από αυθαίρετο, επιπλέον και ανιστόρητο συμπέρασμα…
Επίσης, η Κομμουνιστική Διεθνής αυτοδιαλύθηκε στις 15 Μάη 1943 κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Συνεπώς οι αποφάσεις για την Ελλάδα, σε ό,τι αφορούσαν στο ΚΚΕ και τη δική του στάση βάραιναν ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ το ίδιο, τουλάχιστον από εκείνο το σημείο και μετά… Και, φυσικά, την τότε ηγεσία του, η οποία έλαβε και τις ανάλογες αποφάσεις…
Παρακάτω: Το 1989-1991 όντως ΓΓ του κόμματος ήταν ο Γρ. Φαράκος – ο Χαρ. Φλωράκης ήταν ήδη Πρόεδρος, αλλά ουσιαστικά ήταν πάντα ο επικεφαλής (όπως παρέμεινε και μετά το 13ο Συνέδριο και την εκλογή της Αλ. Παπαρήγα και μέχρι τον θάνατό του). Ωστόσο, το 1987, όταν λήφθηκε η Πολιτική Απόφαση του 12ου Συνεδρίου, ΓΓ του κόμματος ήταν ο Χαρίλαος (η θέση Προέδρου δεν είχε καλυφθεί ποτέ, μετά τον θάνατο του Απ. Γκρόζου)… Και το 1989-1991, όταν ήδη είχε γίνει ΓΓ ο Γρ. Φαράκος, ο Χαρίλαος ήταν ο βασικός πρωταγωνιστής στην επίτευξη του Κοινού Πορίσματος ΚΚΕ-ΕΑΡ και τη δημιουργία του πρώτου Συνασπισμού… Εσείς, λοιπόν, πρέπει να τα θυμάστε όλα και όχι επιλεκτικά…
Τέλος, για τα τρία γράμματα του Ζαχαριάδη (εκ των οποίων μόνο τα δύο ήταν γνωστά στα στελέχη και τα μέλη του κόμματος την εποχή εκείνη, καθώς το 2ο αποκαλύφθηκε και δημοσιεύθηκε πολύ αργότερα), θα ήθελα να μας πείτε τη γνώμη σας για το 1ο… Το οποίο αρκετοί κομματικοί σας συνοδοιπόροι σχεδόν το αντιπαραθέτουν με τα άλλα δύο, παρόλο που είναι γραμμένα από τον ίδιο άνθρωπο και σε σχετικά κοντινά χρονικά διαστήματα…
Τα συμπεράσματα, ασφαλώς, για τους κομμουνιστές είναι πολύτιμα… Μόνο που το συγκεκριμένο είδος ιδεολόγων δεν φαίνεται να ευδοκιμεί ιδιαίτερα στις γραμμές του σημερινού ΚΚΕ…
Τα Συμπεράσματα οι Κομμουνιστές απο την Καταστροφική δράση του Οπορτουνισμού τα έχουμε βγάλει και τα χρησιμοποιούμε στο Σήμερα. Οπορτουνιστές στο ΚΚΕ ασφαλώς και δεν έχουμε σήμερα έχεις δίκιο. Τα Γράμματα του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ και τα ΤΡΙΑ μιλάνε για ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ για όποιον βέβαια θέλει να καταλάβει. Το 3ο είναι δημοσιευμένο στην 2η ΚΟΜΕΠ του 1942. Αρα το ξέρανε. Οτι συνέβη απο το 1974 μέχρι το 1991 ήταν με βάση το Πρόγραμμα του ΚΚΕ με τα ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΜΕΤΩΠΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΑΔΙΑ που καταστρέψανε το Κ.Κ. Τελειώσανε αυτά το ….1991……
Μη μας ερμηνεύετε κατά το δοκούν… Εμείς αναφερθήκαμε σε ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ και ΟΧΙ σε οπορτουνιστές ως είδος εν ελλείψει στο σημερινό ΚΚΕ… Το «κομμουνιστής» και το «μέλος του κόμματος» είναι δύο ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ έννοιες και με διαφορετικού βάρους ποιοτικά χαρακτηριστικά (δεν είναι της παρούσης να το αναλύσουμε).
Να διαβάζετε, επίσης, προσεκτικά τι σας γράφουμε… Το 3ο γράμμα του Ζαχαριάδη είναι όντως δημοσιευμένο στην 2η ΚΟΜΕΠ του 1942, ωστόσο εμείς αναφερθήκαμε στο 2ο γράμμα, το οποίο ανακαλύφθηκε και δημοσιεύθηκε πολύ αργότερα, γιατί το είχε «μπλοκάρει» η Ασφάλεια του Μανιαδάκι… Όσο για το 1ο γράμμα, λησμονείτε, προφανώς, ν’ αναφερθείτε στον εθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα που είχε για την Ελλάδα ο Β’ΠΠ, στον οποίο μπήκε παρά την θέλησή της και επειδή της επιτέθηκε ένα φασιστικό κράτος, κάτι που επισημαίνει με μεγάλη σαφήνεια ο Ν. Ζαχαριάδης… Επίσης, λησμονείτε να παρατηρήσετε ότι και οι τρεις επιστολές γράφτηκαν ΠΡΙΝ την είσοδο της ΕΣΣΔ στον Β’ ΠΠ, οπότε ο χαρακτήρας του πολέμου συνολικά ΔΕΝ μπορούσε να θεωρείται «ιμπεριαλιστικός» (αλλιώς θα έβγαινε το ΑΥΘΑΙΡΕΤΟ συμπέρασμα, ότι ο Ν. Ζαχαριάδης θεωρούσε ΚΑΙ την ΕΣΣΔ… ιμπεριαλιστική δύναμη!!!).
Τέλος, μας εκπλήσσει το γεγονός, ότι «διαγράφετε», ουσιαστικά, ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας του κόμματός σας, θεωρώντας ότι η γραμμή που είχε ήταν εσφαλμένη, όταν μάλιστα υπάρχουν μέχρι και σήμερα στελέχη στο ΚΚΕ, τα οποία «γεννήθηκαν» «μεγάλωσαν» και «ανατράφηκαν» κομματικά ΑΚΡΙΒΩΣ σε αυτήν την περίοδο που περιγράφετε…
Τελικά, εάν κάνουμε ένα άθροισμα των χρόνων που το ΚΚΕ είχε, κατά την άποψή σας, «εσφαλμένη» γραμμή, ΠΟΣΑ μένουν συνολικά, από τα 100 της ιστορίας του, που η γραμμή του κόμματος ήταν «σωστή» και συμφωνεί με τις δικές σας αντιλήψεις;;; Γιατί, εάν τα περισσότερα από τα 100 χρόνια ιστορίας του ΚΚΕ ήταν με «λάθος», κατά την άποψή σας, γραμμή, τότε προς τι οι φιέστες και οι εορτασμοί των 100 χρόνων του κόμματος;;; Η γραμμή την οποία υπερασπίζεστε έχει «ζωή» λιγότερα από τα 27 χρόνια που πέρασαν από την διάσπαση του 13ου Συνεδρίου (ουσιαστικά ξεκινά από το 1996 και το 16ο Συνέδριο). Αυτή είναι η ιστορία σας, αυτήν πρέπει να υπερασπιστείτε… Τα υπόλοιπα 75+ χρόνια της ιστορίας του ΚΚΕ (αυτά που είναι γεμάτα «λάθη». κατά την αντίληψή σας) ΔΕΝ σας ανήκουν – απλώς τα ΣΦΕΤΕΡΙΖΕΣΤΕ, επειδή διατηρήσατε την «ταμπέλα» του κόμματος… Καληνύχτα σας!…
Το γνωρίζω οτι δεν σας ανήκει η ιστορία του ΚΚΕ και όλα όσα κάνατε για να τα σφετεριστείτε. Δυστυχώς για τον Οπορτουνισμό και ευτυχώς για τον λαό και τους Κομμουνιστές όλα τελείωσαν το ….1991…… Το οτι βιαστήκατε δεν μας αφορά…..
Εξακολουθείτε να καταλαβαίνετε ό,τι σας βολεύει… Η ιστορία του ΚΚΕ ανήκει στο σύνολο των ανθρώπων που έχουν περάσει από τις γραμμές του και σίγουρα όχι (τουλάχιστον όχι μόνο) στη σημερινή του κομματική γραφειοκρατία, η οποία μάλιστα θεωρεί δικαίωμά της να ορίζει ποιος ήταν «συνεπής» κομμουνιστής, αν και η δική της συνέπεια μπορεί να ελεγχθεί από χίλιες-δυο πλευρές… Τέλος, την «καραμέλα» του «οπορτουνισμού» ας την πουλήσετε κάπου αλλού· αν και είναι ληγμένη και μάλλον θα δυσκολευτείτε αρκετά να την «σπρώξετε» κάπου… Αν η… «επαναστατική» απάντηση του ΚΚΕ είναι η αναγωγή των πάντων (κυρίως, δε, η βελτίωση των συνθηκών ζωής του πολύπαθου ελληνικού λαού) στο… κάποτε, που θα έρθει ο σοσιαλισμός/κομμουνισμός, «ζήσε Μαύρε μου, να φας τριφύλλι», κατά την γνωστή παροιμία (σσ: το πόσο «επαναστατικό», δε, είναι το σημερινό ΚΚΕ, είναι μια κουβέντα που δεν μας παίρνει χωροταξικά να την κάνουμε εδώ, ωστόσο υπάρχουν πολλά στοιχεία που, πιθανότατα, είναι ικανά να χαλάσουν την «ιστοριούλα» που έχετε χτισμένη στο μυαλό σας)…