Ούτε ο Πάνος Καμμένος ως προδομένος από τον πρώην ακλόνητο εταίρο του, ούτε ο Τέρενς Κουίκ ως νεοφώτιστος αριστερός, ούτε ουδείς εκ των πληγωμένων μικρών αρχηγών μικρών ομάδων μπορούν να καθορίσουν τις εξελίξεις και να υποχρεώσουν τον Αλέξη Τσίπρα να προσδιορίσει το χρόνο των εκλογών σε άλλη ημερομηνία από αυτήν που έχει προγραμματίσει.
Τις καθορίζουν οι τράπεζες, οι οποίες δεν βρίσκονται στα χέρια της κυβέρνησης όπως τον παλιό καλό καιρό, αλλά στα χέρια των ξένων πιστωτών, οι οποίοι με τη σειρά τους έχουν επιβάλει δικούς τους ανθρώπους στις διοικήσεις και ακολουθούν πολιτική πέραν των επιθυμιών του μεγάρου Μαξίμου. Τελεία, παράγραφος.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, κατά την οποία ο πρωθυπουργός φλέγεται να προβάρει εκ νέου το προσωπείο του φιλολαϊκού, συμπονετικού και αριστερού ηγέτη, έβρισκε εξαιρετικά δυσάρεστο να αναθεωρήσει για ακόμη μια φορά (δεύτερη ή τρίτη) την παλιά θέση του «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη». Κι όμως το κάνει, καθώς αντελήφθη (επανάληψις μήτηρ μαθήσεως) ότι εξακολουθεί ο Γιάννης Στουρνάρας να είναι ισχυρότερος του ιδίου παίκτης και μαζί το τραπεζικό μπλοκ το οποίο ελέγχει για λογαριασμό της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Ας πάρουν λοιπόν μερικά σπίτια ακόμα οι τραπεζίτες (το πιθανότερο είναι να μη βρίσκονται στην Κοκκινιά, το Αιγάλεω ή την Άνω Τούμπα, οπότε θα μπορέσει να το διαχειριστεί επικοινωνιακά), αρκεί να κερδίσει χρόνο, ώστε να πιάσουν τόπο στην καθημερινότητα οι πενιχρές αυξήσεις στον κατώτατο μισθό και η κατάργηση του υποκατώτατου μισθού για τους νέους.
Αν τα «έσπαγε» με τις διοικήσεις της «Εθνικής», της «Alpha» και της «Πειραιώς» (της οποίας μεγαλομέτοχος είναι ένας από τους πιο εκνευρισμένους χαμένους ξένους εισοδιστές, ο Τζον Πόλσον), θα έβγαινε εντελώς εκτός παιχνιδιού: οι ήδη υποτιμημένες τραπεζικές μετοχές θα έπαιρναν το συντομότερο δρόμο για τα Τάρταρα και η ανακεφαλαιοποίση με χρήματα των φορολογουμένων ή των μετόχων θα ήταν επιβεβλημένη.
Οπότε τα όσα ερείσματα του έχουν απομείνει στην κοινωνία θα εξαφανίζονταν, ενώ τα πράγματα με τους επιτηρητές της ελληνικής οικονομίας και της πολιτικής θα γίνονταν πολύ-πολύ δύσκολα. Ίσως ανυπέρβλητα. Τελεία, παράγραφος.
Υποτάχθηκε λοιπόν σε έναν συμβιβασμό, ο οποίος βρίσκεται περισσότερο κοντά στις αξιώσεις των τραπεζών και λιγότερο στις δικές του προεκλογικές ανάγκες, αλλά ο ίδιος θεωρεί έντιμο, γιατί δεν μπορεί να ομολογήσει ήττα, καθώς θα ήταν αναγκασμένος να ξανασκεφτεί την άτακτη προσφυγή στις κάλπες.
Όχι και πάλι όχι, δεν τις θέλει νωρίτερα από τις αρχές του φθινοπώρου, επειδή πιστεύει στην αποτελεσματικότητα των μέτρων του, τα οποία δεν θα του δώσουν βεβαίως τη νίκη, αλλά θα κάνουν διαχειρίσιμη την ήττα του. Αυτό λέει και ξαναλέει στις συνομιλίες που έχει με συνεργάτες του, ενώ μέσω άλλων καναλιών εσωτερικής επικοινωνίας διοχετεύει την πίστη του, ότι στο μεταξύ θα μπορέσει επιτέλους να στήσει και μια κρατική επενδυτική τράπεζα, στην οποία θα συνεισφέρουν με σοβαρές καταθέσεις μεγάλοι ξένοι επιχειρηματίες, ούτως ώστε να ξεκινήσει και το μεγάλο πλάνο των επενδύσεων στην Ελλάδα, αυτό το οποίο του αρνούνται οι γερμανόφρονες Ευρωπαίοι.
Όνειρο παλιό αυτό για τον Αλέξη Τσίπρα από την εποχή που ήταν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, του οποίου την υλοποίηση είχε αναθέσει στον Γιάννη Δραγασάκη αλλά ο αντιπρόεδρος δεν τα κατάφερε ακόμη, όπως γενικώς δεν τα έχει καταφέρει με τις τράπεζες… Δύσκολο από μόνο του κι αυτό το τέτοιο εγχείρημα, διότι θα έχει συγκρουσιακό χαρακτήρα με το υπάρχον τραπεζικό κατεστημένο.
Όμως για τα δύσκολα δεν είναι ο πρωθυπουργός, το έχει αποδείξει. Οπότε… Τώρα εκείνο το οποίο επί της ουσίας απομένει είναι ένας επικοινωνιακού-εκλογικού χαρακτήρα ανασχηματισμός, κι αυτός αν του βγει. Τελεία και παύλα.
Πηγή: hellasjournal.com
