«Καλή χρονιά». Μια ευχή, μια φράση που ακούγεται και φέτος εκατομμύρια φορές. Αλλά όλοι το ξέρουμε. Λίγοι, πια, την εννοούν. Ελάχιστοι την πιστεύουν. Ποτέ άλλοτε τόσα εκατομμύρια άνθρωποι δεν έβαλαν τόσες φορές στο στόμα τους μια φράση που δεν την πιστεύουν. Παλιά ήταν η ελπίδα που σε έκανε να μοιράζεσαι την ευχή με τους άλλους. Τώρα είναι η προσπάθεια μέσω της ευχής να βρεις την ελπίδα. Να υποδυθείς πως πιστεύεις ότι κάπου – δεν μπορεί – θα υπάρχει…
Οι ταγοί μας – πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε – σε μεγάλο βαθμό το κατάφεραν: Σκότωσαν την ελπίδα. Μοιάζουμε όλο και περισσότερο με την πιο καταθλιπτική εκδοχή της «Πανούκλας» του Καμύ. Το χειρότερο – έγραφε – δεν είναι η Πανούκλα. Το χειρότερο είναι να συνηθίσεις την Πανούκλα. Το χειρότερο δεν είναι η δυστυχία, η απελπισία. Το χειρότερο είναι να συνηθίσεις την απελπισία…
Φυσικά, μέσα στην καταχνιά, ο Τσίπρας, ο Μητσοτάκης, οι δορυφόροι και οι παραποταμίσιοι τους, παρά τις έγνοιες τους το τήρησαν το έθιμο. Στις ευχές τους για το νέο έτος μας το υποσχέθηκαν όλοι μαζί: Το 2017 θα δούμε φως στην άκρη του τούνελ…
Σαράντα χρόνια τώρα– επιτρέψτε τον προσωπικό τόνο – από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι κι έναν καλό κύριο – όχι πάντα τον ίδιο – να βγαίνει κάθε παραμονή πρωτοχρονιάς και να μου λέει ότι με το νέο χρόνο θα έρθει και το φως. Να μου εύχεται «καλή χρονιά». Να με διαβεβαιώνει ότι υπάρχει φως. Και ότι αν είμαι καλός, υπάκουος και ήσυχος τότε θα το δω κι εγώ.
Εγώ, εν τω μεταξύ, παραμένω στο τούνελ. Γεννήθηκα στο τούνελ, μεγάλωσα στο τούνελ και γερνάω μέσα στο τούνελ. Κι ο πατέρας μου το ίδιο. Και εκεί που παραλίγο να το συνηθίσω το τούνελ τους μαζί με τους εργολάβους τους και διόδια τα μεγάλα τους, τώρα βλέπω και το γιό μου να τον έχουνε αλυσοδέσει μέσα στο τούνελ. Και τα άλλα παιδιά. Που και σ’ αυτά, τα ίδια τους λένε. Που πάνε κι αυτά να τα παραμυθιάσουν. Να τα ευνουχίσουν. Με τα ίδια λόγια. Με τις ίδιες ψευτιές.
Τότε, ακριβώς, πάνω στο άκουσμα των ευχών τους για «καλή χρονιά», έτσι όπως ποζάρουν σαν «μάγοι» που θα μου φέρουν την «καλή χρονιά», μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Χτυπούν οι φλέβες μέσα μου. Ξέρω τι θέλουν. Θέλουν μαζί με εμένα να θάψουν και το γιό μου – και τα άλλα παιδιά – μέσα στο τούνελ τους.Ξέρω το κρύβει η ευχή τους: Η «καλή χρονιά» τους είναι η αρχή μιας νέας λεηλασίας που θα κρατήσει 99 χρόνια! Οσο και η αιώνια αθλιότητα που εκπροσωπούν.
Συνεπώς; Ματαιοπονούμε; Ειδικά εμείς, οι φορείς του «άλλου κόσμου», οι οργανωτές ενός νέου αύριο, τι κάνουμε; Σήμερα, τώρα, τι κάνουμε; Παίζουμε κι εμείς το παιχνίδι του «σκάσε και κολύμπα»; Πετάμε και λίγη άχνη από κανά τσιτάτο του Λένιν για να μας αντέχει ο καθρέφτης μας; Και;
Όχι! Ακόμα κι αν η Κίρκη βασιλεύει, ακόμα κι αν από παντού ξεφυτρώνουν οι «ρινόκεροι» του Ιονέσκο, υπάρχουν και οι όρθιοι. Είναι εκεί, στα εργοστάσια, στις γειτονιές, στους δρόμους. Αυτοί που δίνουν το χέρι για να σηκώσουν και τους άλλους, που απεργούν για να έχουν δουλειά οι υπόλοιποι, που λιώνουν στις πορείες για να μείνουν ανοιχτά τα περάσματα.
Λοιπόν, να το πούμε και στους «φίλους» για να το ξέρουν κι αυτοί, αλλά για να το θυμηθούμε κι εμείς: Δεν πετάμε στα σύννεφα, ξέρουμε ότι πίσω από το «καλή χρονιά» εκείνο που βασιλεύει είναι το «βόηθα Παναγιά». Αλλά η Παναγιά δεν θα βοηθήσει. Υπάρχει άλλος τρόπος να είναι καλή η χρονιά που έρχεται. Υπάρχει! Ένας είναι ο τρόπος. Και μοναδικός: Να γίνει το 2017 η χρονιά που θα τους πάρει ο διάολος.
Κι όποιος νομίζει ότι όντως ματαιοπονούμε, τον καλούμε στην παρέα του Ρίτσου: «Ωστόσο – ποιος ξέρει -ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να / αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κι η ομορφιά του άνθρωπου (…).»
Η γενιά μας, η εποχή μας, ζει την δική της «εφταετία». Που σημαίνει ότι το σκοτάδι των «σωτήρων», του συστήματός τους, της απρέπειάς τους παράγινε. Κι όσο το σκοτάδι τους γίνεται έρεβος, τόσο περισσότερο εμείς έχουμε χρέος να κρατήσουμε ζωντανή την αλήθεια: Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν ξημερώσει! Και θα ξημερώσει! Παρά και ενάντιά τους.
Θα ξημερώσει γιατί έχουμε χρέος να ξημερώσει. Έχουμε χρέος να απαντήσουμε στη νέα «εφταετία» τους με τον τρόπο που πέφτουν οι «εφταετίες»: Με την εξέγερση! Την εξέγερση που θα κάνει τους αγανακτισμένους από αποκαρδιωμένους και παραιτημένους να σηκωθούν στο μπόι των οργανωμένων και των αποφασισμένων!
2017: Ωραία χρονιά για εξέγερση! Ναι, αυτή θα ήταν μια πραγματικά «καλή χρονιά» αν στα 100 χρόνια από το νικηφόρο μειδίαμα του Ιλιτς, δίναμε το χώρο που αξίζει στο φως που βλέπω στα μάτια του γιού μου και των άλλων παιδιών. Αυτό το φως είναι που θα τους πάρει και θα τους σηκώσει. Τα μάτια τους λάμπουν! Τα μάτια τους πετάνε σπίθες! Βγάζουν φωτιές!
«Καλή χρονιά» σημαίνει φως από τη φλόγα που θα γίνει πυρκαγιά κάθαρσης και αναγέννησης! Που πάει να πει: Φως – ανάτασης από το βούρκο. Φως – αλληλεγγύης και ανασύνταξης των εκατομμυρίων ψυχών που χειμάζονται στην καταχνιά. Φως – ανυπακοής, απειθαρχίας και αντίστασης στην μαυρίλα. Φως – αντεπίθεσης και ξεκίνημα για το χτίσιμο εκείνου του λαϊκού ξέφωτου που θα σαρώσει την αιθαλομίχλη του ψεύδους, της απάτης, της βαρβαρότητας.
Τέτοιο φως, τέτοια χρονιά χρειαζόμαστε το 2017. Γιατί ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Και δεν θα τη φέρει κανείς άλλος έξω από εμάς και τα παιδιά μας. Ας τη φέρουμε. Για μας και για τα παιδιά μας.
Καλή χρονιά! Ας το πιστέψουμε. Είναι – τελικά – στο χέρι μας.
Πηγή: imerodromos.gr
