Η ΕΕ νομίζει ότι βρήκε τον βάρβαρο που χρειαζόταν – ας βρει και τον μπελά της!
Αναμενόμενο ήταν: το «ευρωπαϊκό οικοδόμημα» δείχνει, σχεδόν διακηρύττει πλέον, ότι βρήκε στο πρόσωπο του Τραμπ τον βάρβαρο που επειγόντως χρειαζόταν. Ουδέν κακόν αμιγές καλού… Το «καλό» για τα διευθυντήρια Βερολίνου και Βρυξελλών είναι ότι ξεπρόβαλε το «αντίπαλο δέος», η σύγκριση με το οποίο (ελπίζουν πως) θα βοηθήσει την ελάχιστα δημοφιλή, πλέον, Ευρωπαϊκή Ένωση να παρουσιαστεί ως ανάχωμα. Ως «μικρότερο κακό», έστω. Προβληματικό, φθαρμένο, αντιπαθές έως και μισητό, αλλά «αναγκαίο» απέναντι στο νεοφερμένο, παγκόσμιο ταραξία. Το ευρωπαϊκό μαντρί της λιτότητας που ενίοτε λειτουργεί και ως σφαγείο – βλέπε Ελλάδα – νομίζει πως βρήκε την ευκαιρία να συστηθεί ως καταφύγιο.
Εν αρχή ην ο συναγερμός… Να προετοιμαστούμε για μια περίοδο «ταραγμένη, απρόβλεπτη, γεμάτη αβεβαιότητα» μας ζήτησε ο Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάγερ, υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας. Χώρας που – βεβαίως, βεβαίως – φροντίζει ώστε οι ευρωπαϊκές κοινωνίες και ιδιαίτερα αυτές του Νότου να ζουν σε έναν αδιατάρακτο παράδεισο σιγουριάς…
Τι ακολούθησε; Ευρω-υπερήφανο προσκλητήριο ενότητας. Λόγω του Τραμπ «συσπειρώνονται οι Ευρωπαίοι», είπε ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών Μισέλ Σαπέν, ανακατεύοντας – ως είθισται – την ΕΕ με την έννοια «Ευρώπη». Λες και οι Νορβηγοί, οι Ελβετοί και (εφεξής) οι Βρετανοί έχουν μετακομίσει στο Κέρας της Αφρικής. Να και ο πρόεδρος του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ: «Θα είμαστε μόνοι κατά τη διάρκεια των επόμενων ετών. Ενδεχομένως αυτό να χρειάζεται η Ευρώπη, ώστε να εργαστεί πραγματικά ενωμένη».
Ευρωπαίοι, ενωθείτε, λοιπόν… Όλοι πίσω από το ευρω-ιερατείο και τους τραπεζίτες – της Φρανκφούρτης ή τους «κατά τόπους»… Ενωθείτε, γιατί ήλθε ο Τραμπ. Ο Τραμπ, που τι, όμως; Για τους ίδιους λόγους άραγε εξοργίζονται με τον «τραμπισμό», από τη μία πλευρά οι Ευρωπαίοι ή Κινέζοι χαρτογιακάδες και από την άλλη όσοι αρνούνται να συμβιβαστούν με την ολοκληρωτική κτηνωδία ενός ολοκληρωτικού καπιταλισμού;
Να το θέσουμε διαφορετικά: Απέναντι σε πιο ακριβώς στοιχείο της ρητορικής και της πρακτικής του Τραμπ νιώθει η ΕΕ κατάλληλη, ηθικά και πολιτικά νομιμοποιημένη, να παρουσιαστεί ως «αναμάρτητος» αντίποδας; Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ ήδη κατάργησε το «Obamacare» και «πάγωσε» τις προσλήψεις στο Δημόσιο (πλην στρατού), δίνοντας απτά δείγματα γραφής σε δύο παραπλήσια κεφάλαια: Νεοσυντηρητικής έμπνευσης περικοπές και συμπίεση του εργατικού κόστους, για την τόνωση της ανταγωνιστικότητας. Στα σοβαρά, τώρα, χρειάζεται κανείς να …βασανιστεί για να βρει εφαρμογές τέτοιας πολιτικής στην Ευρώπη; Η φορολογική πολιτική που έχει εξαγγείλει ο Τραμπ «θα οξύνει την ανισότητα, εξασφαλίζοντας περισσότερα από τα μισά οφέλη στο ισχυρότερο 1% των Αμερικανών», έγραψε προσφάτως ο Λόρενς Σάμμερς, καθηγητής πανεπιστημίου και πρώην υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ. Να προσποιηθούμε, μήπως, ότι στην Ευρώπη η έννοια «φορολογική αδικία» είναι αδιανόητη, περίπου όσο ένα κασκόλ του Παναθηναϊκού στο γήπεδο «Γ. Καραϊσκάκης»; Επειδή όσα βλέπουμε (ανά την Ευρώπη) και βιώνουμε (στην Ελλάδα) δεν μας πείθουν …απολύτως, μάλλον μας χρειάζεται φροντιστήριο. Με διδάσκοντα – κατά προτίμηση – τον κύριο Γιούνκερ, για λόγους σημειολογικούς: Ο ίδιος άνθρωπος που έκανε το Λουξεμβούργο τέλειο φορολογικό παράδεισο δείχνει έτοιμος να αξιώσει, όπως και το υπόλοιπο «ενωμένο ληστρικό κηφηναριό ΕΕ – ΔΝΤ», να φορολογούνται στην Ελλάδα όσοι «ζουν» με περισσότερα από 357 ευρώ τον μήνα. Τόσα δεν αντιστοιχούν σε ετήσια εισοδήματα 5.000 ευρώ;
Αλήθεια, ανατριχιάζουν με την απόφαση Τραμπ για την ανέγερση τείχους στα σύνορα με το Μεξικό οι …καθαγιασμένοι Ευρωπαίοι «θεσμικοί παράγοντες»; Ποιοι; Αυτοί που δηλώνουν ανερυθρίαστα ότι η ΕΕ των 500 και πλέον εκατομμυρίων κατοίκων αδυνατεί να στεγάσει μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ξεριζωμένους, την ώρα κατά την οποία 1,2 εκατ. πρόσφυγες από τη Συρία ζουν στο Λίβανο, 640.000 στην Ιορδανία και 250.000 στο Ιράκ; Αυτοί που θεωρούν «ανθρωπιστική λύση» το στοίβαγμα στα hot spots; Αυτοί που δεν θέλουν να ξέρουν ποιας ακριβώς μεταχείρισης τυγχάνουν οι πρόσφυγες στην Τουρκία κα πόση «ασφάλεια» τους περιβάλλει εκεί;
Ποιοι ακριβώς να φανταστούμε ότι μοιράζονται – με εμάς – τη μεγάλη ανατριχίλα, για τον αχαλίνωτο ρατσισμό του Τραμπ; Μήπως ο συνονόματός του, επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, ο Ντόναλντ Τουσκ, που επαίνεσε δημοσίως τις χώρες του Βίζεγκραντ για τα συρματοπλέγματα και το κλείσιμο της βαλκανικής οδού; Μήπως ο υποψήφιος της γαλλικής κεντροδεξιάς στις προεδρικές εκλογές, ο Φρανσουά Φιγιόν, που διεμήνυσε πως δεν δέχεται περισσότερους πρόσφυγες στη χώρα του, η οποία εν γένει τους υποδέχεται με προθυμία αντιστρόφως ανάλογη των τεράστιων ευθυνών της για το ξεχαρβάλωμα της Λιβύης και της Συρίας; Μήπως εκείνος ο εξαίρετος υπουργός Μετανάστευσης του Βελγίου, Τέο Φράγκεν, που έλεγε στον Γ. Μουζάλα πως η αποτελεσματικότερη μέθοδος διαχείρισης του προσφυγικού είναι το πνίξιμο των προσφύγων στο Αιγαίο;
Μήπως ταράζεται με το τείχος του Τραμπ και η κυβέρνηση της Δανίας που κατάσχεσε περιουσίες των προσφύγων, ακόμη και σακατεμένων από βόμβες, οι οποίοι ήλπιζαν πως με τα χρήματα που μετέφεραν θα μπορούσαν να υποβληθούν σε εγχειρίσεις αποκατάστασης; Ο άγνωστος συνήγορος του νέου προέδρου των ΗΠΑ θα παρατηρούσε πως είναι λιγότερο κυνικό να ζητάς από τη χώρα προέλευσης μεταναστών (Μεξικό) να συν-χρηματοδοτήσει την κατασκευή του τείχους, παρά να ληστεύεις τους υπηκόους της.
Ναι, σύμφωνοι, στην Ευρώπη δεν αφορίζονται οι αμβλώσεις. Ούτε οργανώνονται στρατιωτικές επεμβάσεις σε Μ. Ανατολή και Αφρική με λάβαρο «πρώτα η χώρα μου». Γίνονται, «απλώς». Στην Ευρώπη, όντως, δεν ακούς κανέναν ηγέτη (επί μέρους κράτους ή κοινοτικού οργάνου) να μιλά με τρόπο που σε πείθει ότι μπορεί να επανεξεταστεί ακόμη και η Θεωρία της Εξέλιξης. Δεν κινδυνεύει ο Δαρβίνος στα σχολεία, «απλώς» επεκτείνεται ο κοινωνικός δαρβινισμός στις κοινωνίες. Η ΕΕ, όντως, δεν είπε ποτέ ότι είναι ευλογημένοι οι κτηνώδεις, σιωνιστικοί εποικισμοί στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. «Απλώς», κάθε φορά περιοριζόταν σε χαμηλόφωνες διαμαρτυρίες – τυπικές διεκπεραιώσεις. Η δε Μέρκελ χαρακτήριζε «νόμιμη άμυνα» του Ισραήλ το λουτρό αίματος στη Γάζα, ακριβώς όπως και ο Τζον Κέρι, το καλοκαίρι του 2014. Πόσα εφιαλτικά «απλώς» μπορεί να αντέξει κανείς, πασχίζοντας να πείσει τον εαυτό του ότι ο «ρεαλισμός» του «μικρότερου κακού» είναι μονόδρομος; Μα αυτός ακριβώς ο «μονόδρομος» είναι που οδηγεί στους Τραμπ…
Κι αν – με το …κακό – ενωθούμε ως «καλοί» Ευρωπαίοι για να προφυλαχτούμε από τον Τραμπ, ποια ακριβώς ΕΕ θα έχουμε για ασπίδα και δόρυ; Ασφαλώς, μια ΕΕ περισσότερο «σιδερένια» και μιλιταριστική – διότι πώς αλλιώς θα απαντήσεις στο νέο δόγμα του πλανητάρχη για το ΝΑΤΟ; Σε μία Ευρώπη περισσότερης κοινωνικής και οικονομικής αγριότητας, με περισσότερα στοιχεία «κινεζοποίησης» – διότι πώς αλλιώς θα «τα βγάλεις πέρα» στον ανταγωνισμό με το νέο, αμείλικτο εχθρό; Α, να μην το ξεχάσουμε: Να βγούμε στους δρόμους και να φωνάζουμε «Ζήτω η TTIP κι όχι δασμούς στις BMW»…
«Στην πολιτική πάνω από όλα χρειάζεσαι έναν εχθρό», έλεγε ο παλιός Καναδός συντηρητικός πολιτικός Μάρτιν Μπράιαν Μαλρόνεϊ. Η σημερινή ΕΕ τον βρήκε, αλλά θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν θα βρει την ανοχή των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Τον μπελά της από εμάς – αυτόν πρέπει να βρει!
*Πηγή: Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 29/01/2017
