Κάλεσμα για συμπόρευση των αριστερών ριζοσπαστικών δυνάμεων στο 18ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ. Δεκάδες υπογραφές αγωνιστών εκπαιδευτικών

Το 18^ο συνέδριο της ΟΛΜΕ (30/6-1/7) γίνεται σε μια κομβική πολιτική και συνδικαλιστική συγκυρία. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ έχει ήδη υπογράψει το 4^ο μνημόνιο κι έχει αρχίσει να υλοποιεί τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει για το χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης. Η εφαρμογή της αξιολόγησης με όχημα τον νόμο για την επιλογή των διευθυντών και άλλοθι την απόφαση του ΣτΕ, είναι η πρώτη πράξη, και τον Σεπτέμβρη έπεται η αυτοαξιολόγηση και τα υπόλοιπα μέτρα που θα υλοποιούν μέχρι κεραίας τις επιταγές του ΟΟΣΑ, του ΔΝΤ και της ΕΕ. Η μνημονιακή λαίλαπα πλήττει όχι μόνο το δημόσιο σχολείο και τους εκπαιδευτικούς, αλλά το σύνολο των εργαζομένων και συνταξιούχων. Η λεηλασία στους μισθούς και τις συντάξεις, στη δημόσια περιουσία και τη λαϊκή κατοικία, η φοροεπιδρομή στα πληβειακά στρώματα, η ανεργία κι η κατεδάφιση των κοινωνικών αγαθών, στοιχεία μιας πολιτικής που συνεχίζεται αμείωτη για όγδοη συνεχή χρόνιά, δημιουργούν συνθήκες κοινωνικής κόλασης. Η συνδικαλιστική περίοδος που έρχεται, θα είναι κρίσιμη και πλήρης διακυβευμάτων και επιδίκων. Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι οι μάχες θα είναι σκληρές και δύσκολες και σ’ αυτές κανείς δεν περισσεύει.

Όλοι εμείς που υπογράφουμε αυτό το κείμενο, αντιπρόσωποι στο 18^ο συνέδριο της ΟΛΜΕ, μέλη Δ.Σ. ΕΛΜΕ καθώς και εκπαιδευτικοί, μέλη ενωτικών αριστερών ριζοσπαστικών σχημάτων, θεωρούμε ότι σ’ αυτό το συνέδριο η ενότητα και η συνεργασία των δυνάμεων της αντιμνημονιακής και ριζοσπαστικής συνδικαλιστικής αριστεράς μπορεί και πρέπει να εκφραστεί και σε εκλογικό επίπεδο, στη διαδικασία, δηλαδή της εκλογής των μελών του νέου Δ.Σ. της ομοσπονδίας. Μια τέτοια προοπτική αφενός θα καταστήσει εφικτή τη συγκρότηση ενός ισχυρού αριστερού μετώπου εντός του δύσκολου αυτού συνεδρίου, ώστε να υπάρξει ένα αποτελεσματικό ανάχωμα στη συντηρητική επίθεση των δυνάμεων του παλιού και του νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού ,η οποία θα έχει ως στόχο την ανατροπή των θέσεων του 16^ου και του 17^ου συνεδρίου. Αφετέρου, η κοινή εκλογική κάθοδος θα ικανοποιήσει αλλά και θα κινητοποιήσει ένα σημαντικό και αξιόλογο τμήμα μαχόμενων συναδέλφων που αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό τον κατακερματισμό των αριστερών δυνάμεων σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο και αυτό οδηγεί πολλούς απ’ αυτούς στην «αποστράτευση».

Εξίσου σημαντικό όμως είναι και το γεγονός ότι η δυναμική που θα δημιουργήσει μια τέτοια συνεργασία , θα συσπειρώσει, ώστε να καταστεί εφικτή η αυξημένη αντιπροσώπευση των ταξικών, αγωνιστικών και ριζοσπαστικών δυνάμεων στο νέο Δ.Σ. της ομοσπονδίας και να αποτραπεί όσο είναι δυνατόν ο σχηματισμός νέας μνημονιακής πλειοψηφίας από τις παρατάξεις του παλιού και νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού και σε ευθεία σύγκρουση με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές κυβέρνησης, ΕΕ και ΔΝΤ.

Εδώ πρέπει να υπογραμμιστεί ότι δεν προτείνουμε μια ευκαιριακή, καιροσκοπική συνεργασία με αθροιστικό χαρακτήρα. Προτείνουμε συνεργασία με πλαίσιο και πρόγραμμα που θα συζητηθούν και θα συμφωνηθούν μεταξύ των σχημάτων, των παρατάξεων, των μαχόμενων εκπαιδευτικών. Κοινός τόπος όλων μας είναι η ανάγκη συγκρότησης του ευρύτερου παλλαϊκού κοινωνικού μετώπου για την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και των μνημονίων, για την επαναφορά και διεύρυνση των εργασιακών, κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, την αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου υπέρ των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, τη σύγκρουση και τη ρήξη, την έξοδο της χώρας μας από την ΕΕ και την Ευρωζώνη.

Ωστόσο δεν μπορεί κανείς να μην παραδεχτεί πως υπάρχουν εξαιρετικά θετικές προϋποθέσεις για ένα τέτοιο εγχείρημα, δεδομένου ότι σε πολλές ΕΛΜΕ υπάρχουν ήδη κοινά σχήματα που λειτουργούν εξαιρετικά και δίνουν αγώνες με σημαντικά θετικά αποτελέσματα, όπως έδειξαν και οι πρόσφατες εκλογές για ανάδειξη αντιπροσώπων για το συνέδριο. Ακόμα, τη διετία 2015-7 οι αριστερές δυνάμεις, κύρια ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ και ΑΡΕΝ αλλά και σε κορυφαίες στιγμές και το ΠΑΜΕ, που είχαν εκπροσώπηση στο απερχόμενο Δ.Σ. της ΟΛΜΕ, είχαν κοινό βηματισμό και συμφωνία σε όλα τα μεγάλα και σημαντικά ζητήματα (εθνικός διάλογος, πόρισμα Λιάκου και νέο λύκειο, αναπληρωτές, θεματική εβδομάδα και δημιουργικές εργασίες, αξιολόγηση και σύστημα επιλογής διευθυντών κλπ.)

Είναι λοιπόν αναγκαία αλλά και εφικτή η κοινή εκλογική κάθοδος των αριστερών δυνάμεων στη βάση ενός συμφωνημένου εκ των προτέρων πλαισίου – προγράμματος, ώστε να δημιουργηθούν περισσότερες προϋποθέσεις , για να πάρουν οι εργαζόμενοι την κατάσταση στα χέρια τους και να ανατρέψουν τις πολιτικές των μνημονίων και αυτούς που τις εφαρμόζουν.

Σε μια τόσο κρίσιμη συγκυρία όλοι αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας. Και ευθύνες έχει κανείς όχι μόνο όταν δρα, αλλά και όταν ολιγωρεί.