Από την επομένη των Γερμανικών Εκλογών στη Χώρα μας χύθηκε πολύ μελάνι και στέγνωσαν πολλά στόματα, για το εάν η Μέρκελ θα θελήσει στην τέταρτη και τελευταία θητεία της, ν’ αλλάξει γραμμή. Να αφήσει το ηγετικό της αποτύπωμα σε μια πιο δημοκρατική και κοινωνική Ευρώπη.
Οι αναλύσεις αυτού του περιεχομένου θεωρούμε ότι κινούνται στο άγονο πεδίο της ρηχότητας και της αφέλειας, αν δεν είναι εκ του πονηρού. Γιατί, όπςω έχει γραφεί, όσο εύκολ είναι να γίνει ο ιγκουάνα μονόκερος, τόσο και η αλλαγή της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η Ε.Ε., η Ο.Ν.Ε. και το ευρώ σχεδιάστηκαν και δομήθηκαν οικονομικά, θεσμικά και πολιτικά, για την προώθηση της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής ολοκλήρωσης των ευρωπαϊκών οικονομικών. Για τη δημιουργία ενός παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, ελεγχόμενου από μία ελίτ τραπεζικών, διεθνών κερδοσκόπων και ηγετών πολυεθνικών εταιρειών και πολιτικών, υποτακτικών και θεραπαινίδων της.
Η υλοποίηση έγινε με μυστικότητα, μεθοδικότητα και ερήμην των λαών. Διευκολύνθηκε μέσω του ελέγχου της πίστωσης και της προσφοράς χρήματος και στη συνέχεια με την εσωτερική Κοινή Αγορά. Όταν η διάθεση χρήματος και ο έλεγχος του νομίσματος μιας χώρας εκχωρούντια, η χώρα δένεται πισθάγκωνα. Έρχεται και η εσωτερική Κοινή Αγορά, με τους ενιαίους κανόνες ανταγωνισμού, την ενιαία αγροτική πολιτική κ.ά. και ολοκληρώνεται η υποτατή της στο νεοφιλελεύθερο δόγμα.
Και υπακοή στον δεστραμμένο παγκοσμιοποιημένο Καπιταλισμό σημαίνει, ενίσχυση της κερδοφορίας των εταιρειών μέσα από την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και την εντατικότερη εκμετάλλευση των εργαζομένων. Διεύρυνση της ανακατανομής του εισοδήματος και του πλούτου, μονιμοποίηση της λιτότητας και αρπαγή του εθνικού πλούτου μέσα από τις ιδιωτικοποιήσεις. Σημαίνει, εν τέλει, αυτό που ζούμε στην Ελλάδα και υπόσχεται να συνεχίσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με συνοπτικότερες διαδικασίες, ο οποίος κυνικά, γλαφυρά και με καμάρι συνέδεσε την κοινωνική ανισότητα με φυσική νομοτέλεια.
Τα προβλήματα φτώχειας αφορούν, πρωτίστως, τις περιφερειακές χώρες, οι οποίες είναι καταδικασμένες σ’ έναν αγώνα μισθολογικής προσαρμογής προς τα κάτω, αλλά και τις ισχυρές οικονομίες του Βορρά. Η Γερμανία, με τα θηριώδη πλεονάσματα, είναι η πλούσια χώρα, όμως η εισοδηματική «ψαλίδα» ανοίγει μεταξύ των πλουσίων και των φτωχών. Το 16% των Γερμανών ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.
Αυτός είναι και ένας από τους λόγους, που το νεοναζιστικό κόμμα (APD) έκανε την έκπληξη. Το ιοβόλο φίδι του Φασισμού γνωρίζει πώς να εκμεταλλεύται τις ανησυχίες των πολιτών, την αγανάκτησης των πενομένων και το εθνικό τους αίσθημα. Πώς να προσεταιρίζεται και να συσπειρώνει τα ηττημένα και αγρίως κτυπημένα από την κρίση μικροαστικά, αγροτικά και εργατικά στρώματα.
Αυτή, είναι, λοιπόν, η Ε.Ε. Ένας ιμπεριαλιστικός μακρύς βραχίονας, που συμμετέχει, ή στηρίζει επεμβάσεις, προκαλώντας ανείπωτες καταστροφές σε χώρες και λαούς. Ένας αυταρχικός, αντιδραστικός συγκεντρωτικός και ολιγαρχικός μηχανισμός, που λόγω της τεχνοδομής του δεν είναι μεταρρυθμίσιμος και δεν αφήνει περιθώρια βελτίωσης.
Δυστυχώς, το πολιτικό μας προσωπικό έχει υποστεί λοβοτομή και δεν μπορεί να πολιτευθεί, παρά μόνον με ευρωπαϊκά μέτρα και σταθμά. Και επιπρόσθετα, με τη συμμαχία των ΜΜΕ, ποινικοποιεί και διαβάλλει κάθε προσπάθεια άρθρωσης εθνικού σχεδίου και εναλλακτικής πρότασης διεξόδου.
*Πηγή: Εφημερίδα Χριστιανική Δημοκρατία
