Αυτό το ερώτημα απασχολεί όλο και πιο επίμονα χιλιάδες ανθρώπους που ανησυχούν για την εξέλιξη της υπόθεσης του κρατούμενου Βασίλη Δημάκη, που μετά από πολυήμερη απεργία πείνας και δίψας βρίσκεται αντιμέτωπος με σοβαρούς κινδύνους για την υγεία του και για την ίδια του τη ζωή.
Ένας νέος άνθρωπος που από τα δεκαεννιά του χρόνια γνώρισε τη φυλακή και επί δεκαεφτά χρόνια η φυλακή είναι το “σπίτι” του -με πολύ μικρά διαστήματα ελευθερίας- απέδειξε με τις επιδόσεις του στα μαθήματα τόσο του σχολείου όσο και του πανεπιστημίου, την αποφασιστικότητά του στην επιδίωξη μιας άλλης ζωής. Ε, και; Κέρβερος η γραφειοκρατία του κατ’ όνομα “σωφρονιστικού” συστήματος, του αρνείται το δικαίωμα να συνεχίσει τις σπουδές του, στερώντας του τις αναγκαίες εκπαιδευτικές άδειες.
Κι αν η γραφειοκρατία των φυλακών και μιας “δικαιοσύνης” της οποίας η αξιοπιστία έχει φτάσει στο ναδίρ, μετά από τις αλλεπάλληλες απαλλαγές μεγαλοαπατεώνων και μεγαλοεγκληματιών, και τις απάνθρωπα εξοντωτικές ποινές σε φτωχοδιαβόλους, αδιαφορούν για την όποια έννοια δικαίου, ακριβώς ανάλογη είναι η στάση και της κυβέρνησης Τσίπρα και ιδιαίτερα των αρμόδιων υπουργών Δικαιοσύνης, Σταύρου Κοντονή, και Παιδείας, Κώστα Γαβρόγλου.
Οι κύριοι αυτοί δείχνουν να μην έχουν κανένα πρόβλημα σχετικά όχι μόνο με το δικαίωμα ενός ανθρώπου σε μια καλύτερη ζωή, αλλά και για τη διατήρησή του στη ζωή. Οι κύριοι αυτοί εξωθούν συνειδητά έναν άνθρωπο στον θάνατο. Οι κύριοι αυτοί -ο υπάλληλος των τραπεζιτικών συμφερόντων, εμπνευστής των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, Κοντονής, και ο αχυράνθρωπος του Λάτση, Γαβρόγλου- αναλαμβάνουν τεράστια πολιτική και ηθική ευθύνη. Και μαζί τους και ο Τσίπρας που τους κρατάει στις θέσεις τους.
