Με την αποδοχή των πολιτικών του Μνημονίου από την Ελλάδα άρχισε σιγά σιγά να ξηλώνεται το κοινωνικό συμβόλαιο που χτίστηκε στα χρόνια της μεταπολίτευσης.
Η στρατηγική επιλογή της χώρας να συμμετέχει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη εκλαμβάνεται ως ο ακρογωνιαίος λίθος για την εσωτερική και εξωτερική της ασφάλεια.
Η διαπίστωση αυτή όμως αδυνατεί να δώσει προοπτική στις πληττόμενες κοινωνικές κατηγορίες
οι οποίες βιώνουν τις τραγικές συνέπειες της κρίσης.
Οι Έλληνες δεν εκφράζουν τη δυνατότητα πολιτικής διακυβέρνησης τους σ’ ένα ιστορικά διαφορετικό πλαίσιο διεθνών συσχετισμών με άξονα την πάλη ενάντια στην εξάρτηση της χώρας και την προοπτική βελτίωσης των κοινωνικών όρων διαβίωσης.
Αντίθετα, μετά την αποτυχία εφαρμογής ενός προγράμματος κοινωνικής σωτηρίας στα πλαίσια των ευρωπαϊκών θεσμών η κρίση επιδεινώνεται και καταργούνται συνεχώς κατακτήσεις αποτέλεσμα μεγάλων αγώνων.
Το πρόβλημα όμως πλεόν είναι ότι κανένα δικαίωμα προς όφελος της κοινωνικής πλεοψηφίας δεν μπορεί να κερδηθεί στα πλαίσια φιλοευρωπαϊκών πολιτικών.
Η φύση της “Ευρώπης” αποδείχτηκε στην πράξη τέτοια ώστε δεν είναι εφικτό να ελπίζουν οι λαοί στην αλλαγή της.
Βρισκόμαστε σε μια συγκυρία όπου το νεοελληνικό κράτος συρρικνώνεται οικονομικά ενώ παραμένει στην ΕΕ και ο πληθυσμός του μεταναστεύει. Παράλληλα η Τουρκία αμφισβητεί όλο και πιο έντονα την στρατηγική της ένταξης στην ευρωπαίκή συμμαχία στρεφόμενη στις δυνάμεις των Brics.
Ενώ ο πόλεμος στη γειτονική χώρα μαίνεται η εσωτερική της αστάθεια έχει δημιουργήσει καθεστωτική μετάλλαξη αλλάζοντας ριζικά την πολιτειακή κατεύθυνση που χρειάζεται η χώρα για να γίνει μέλος της ΕΕ.
Η Ελλάδα βρίσκεται σ’ αυτή την ιστορική φάση δέσμια των συμμάχων της ενώ η διπλωματική σχέση που επιχειρήθηκε να χτιστεί με την Ρωσία ως αντίβαρο στην πολιτική της οικονομικής εξάρτησης ξηλώθηκε επιμελώς.
Αν όμως ο λόγος που επικαλείται το κυρίαρχο σύστημα για την παραμονή της χώρας σ’ αυτό το πλαίσιο είναι η αποφυγή περισσότερων δεινών η αναθεωρητική πολιτική ρητορική του Ερντογάν έναντι της Ελλάδας γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη.
Η παραίτητηση από οποιαδήποτε άλλη σκέψη που θα δίνει προοπτική αποδέσμευσης από τα δεσμά των μνημονίων είναι τουλάχιστον προκλητική.
Ο Ελληνικός λαός ψήφισε ΟΧΙ κι αυτό ακόμα δεν έχει αποτυπωθεί.
Η Αριστερά και το κίνημα οφείλουν να πείσουν ότι μπορεί να εκφραστεί και πολιτικά δίνοντας στο λαό και τη νεολαία ελπίδα.
