Μετά την θριαμβευτική νίκη του ο Ερντογάν, βρίσκεται αντιμέτωπος με την κορυφαία πρόκληση της πολιτικής σταδιοδρομίας του, αλλά και με πρωτόγνωρες ασφυκτικές συντριπτικού χαρακτήρα πιέσεις.
Η πρόκληση σχετίζεται με την πιεστική προσμονή της κοινωνικής του βάσης, η οποία επιζητεί εναγωνίως την κεφαλαιοποίηση των ιστορικών της προσδοκιών, πάνω στις οποίες επένδυσε ο Ερντογάν την επιθετική ρητορική του.
Οι πιέσεις εκτείνονται σε όλο το εύρος των στρατηγικών του συμμαχιών, και επί της ουσίας τροφοδοτούνται από το στρατηγικό του οραματισμό για την Τουρκία της επόμενης μέρας.
Σε αυτό τον ακήρυχτο ενδοσυμμαχικό πόλεμο, τα “εργαλεία” που φροντίζει να διασφαλίζει ο Ερντογάν, είναι αυτά που ταυτοχρόνως τροφοδοτούν και την προσχηματολογία των συμμάχων – ανταγωνιστών του. Η πραγματικότητα ωστόσο είναι αμείλικτη, και έχει σημασία να λέγονται τα πράγματα με το όνομά τους.
Οι στοχεύσεις του Ερντογάν για το τουρκικό imperium, επιχειρούν να εκφράσουν τις θεμελιώδεις γεωπολιτικές ανατροπές που συντελούνται σε ολόκληρη την Ευρασία και σχετίζονται με το ρόλο και τη θέση της Τουρκίας στην νέα εποχή…
Αλλά την ίδια στιγμή, παλιοί και νέοι σύμμαχοι, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, δεν θέλουν μια ισχυρή Τουρκία, κατά τρόπο και σε δυναμισμό που να δραπετεύει από τα γεωπολιτικά στάνταρντς των δικών τους ανοχών.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο επομένως οφείλουμε να αξιολογήσουμε ΚΑΙ τον τρόπο με τον οποίο αποφάσισε αίφνης να “χρησιμοποιήσει” η Αμερική τον μέχρι χθες ξεχασμένο πάστορα… Αλλά ΚΑΙ την στρατηγικού χαρακτήρα διαχείριση στην οποία ενέταξε ο Ερντογάν την απελευθέρωση των δυο Ελλήνων αιχμαλώτων στρατιωτικών.
Παρά τις μεγαλοστομίες διαφόρων αναλυτών που περισσότερο αποτυπώνουν τον πόθο τους και πολύ λιγότερο τα πραγματικά περιστατικά, κανείς δεν μπορεί ακόμη να πει με βεβαιότητα ποιά θα είναι η έκβαση αυτού του ακήρυχτου πολέμου.
Το βέβαιο είναι οτι προς το παρόν, το ανατολίτικο Ερντογανικό παζάρι στην Γεωπολιτική, παραμένει κατά βάση υπό τον έλεγχο του Τούρκου Προέδρου, αφού όλα δείχνουν πως χρησιμοποιεί πετυχημένα τα “πούλια” που έχει στη διάθεσή του…
Είτε για ν αποσπάσει αντισταθμίσματα με βαρύτητα γεωπολιτική… Και τέτοια είναι αυτά που απέσπασε από τον ανεκδιήγητο πρωθυπουργό και αφορούν στην μουφτεία στη Θράκη…
Είτε για να “χτίσει” θέσεις στη διαρκώς μεταβαλλόμενη συμμαχική γεωπολιτική σκακιέρα, άλλοτε περνώντας μηνύματα και άλλοτε πουλώντας νομικοπολιτικό καθωσπρεπισμό ποντάροντας ακόμη και στις ενδοσυμμαχικές αντιθέσεις… Και σε αυτά επένδυσε ΚΑΙ με την απελευθέρωση των δυο ομήρων στρατιωτικών…
Είτε για να “κλειδώσει” καινούρια αφετηρία στην επιθετικά αναθεωρητική του στρατηγική, επενδύοντας στο κενό στρατηγικής των ανταγωνιστών του… Και σε αυτό φρόντισαν από τις πρώτες στιγμές να καταστήσουν επιτυχημένη την επένδυσή του, οι ντόπιοι πολιτικοί εγκέφαλοι που έσπευσαν να δουν δυνατότητες για ακόμη πιο… βελτιωμένες ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Προφανώς αντίστοιχη θα είναι και η φιλοσοφία στρατηγικής μεταχείρισης του αμερικανού πάστορα.
Ο Ερντογάν ρευστοποιεί “κεκτημένα” μετατρέποντας το αποτέλεσμα της ρευστοποίησης σε γεωπολιτικό προϊόν.
Ωστόσο, πέρα και πάνω από τον καημό των αναλυτών που ενστερνίζονται ο καθένας με το δικό του τρόπο την σύγχρονη αμερικανική γεωπολιτική αντίληψη, ένα είναι βέβαιο…
Ή οι εξελίξεις θα οδηγηθούν σύντομα σε μια νέα κατάσταση που θα δρομολογήσει τον γεωπολιτικό διαμελισμό της Τουρκίας στο πλαίσιο ενός πολυπολικού κόσμου με καινούρια δομικά χαρακτηριστικά…
Ή η ανθρωπότητα θα βρεθεί σύντομα αντιμέτωπη με ένα νεο γεωπολιτικό αφήγημα, από το οποίο οι ΗΠΑ θα προκύψουν εμφανώς αποδυναμωμένες στο περιβάλλον της δυναμικά αναδυόμενης πολυπολικότητας.
Αυτή την αλήθεια την γνωρίζει καλά ο. Κ. Τραμπ… Η έκβαση της παράλληλης σύγκρουσης ωστόσο με το βαθύ αμερικανικό κατεστημένο, είναι αυτή που θα απασφαλίσει εξελίξεις.
