Τα άγνωστα μονοπάτια μιας πρωτόγνωρης σύγκρουσης
Χωρίς καμιά αμφιβολία αυτό που συμβαίνει σήμερα στις σχέσεις Ιταλίας και διευθυντηρίου της Ευρωζώνης είναι πρωτόγνωρο με άγνωστες συνέπειες για το ίδιο το μέλλον της Ιταλίας αλλά ακόμα και της ίδιας της Ε.Ε!
Για να προσεγγίσουμε όμως αυτή την νέα εκρηκτική κατάσταση στις σχέσεις της Ιταλίας μέσα στην Ευρωζώνη θα πρέπει να μην κάνουμε όπως συνήθως συμβαίνει το σοβαρό λάθος των μηχανιστικών μεταφορών και συγκρίσεων με την Ελληνική πραγματικότητα. Να συγκρίνουμε δηλαδή ανόμοια πράγματα, ανόμοια μεγέθη και επί αυτών να γίνει εξαγωγή συμπερασμάτων.
Είναι γνωστό σε όλους ότι η θέση, στον Ευρωπαϊκό καταμερισμό, της Ιταλίας βρίσκεται στην Τρίτη σειρά κατάταξης ενώ της Ελλάδας στην 27. Η δυναμική χρέους της Ιταλίας είναι τεράστια και από αυτό και μόνο αποτελεί απασφαλισμένη χειροβομβίδα μέσα στην Ε.Ε και επομένως τα κερδοσκοπικά παιγνίδια δεν έχουν απεριόριστες δυνατότητες όπως είχαν και έχουν για την Ελλάδα..
Η Ιταλία είναι μια μεγάλη εξαγωγική χώρα τεχνολογίας και προϊόντων βαριάς βιομηχανίας και επηρεάζει αποφασιστικά το διεθνές εμπόριο. Παράλληλα όμως η Ιταλία είναι και η μοναδική χώρα, πέραν της Ελλάδας, στην οποία το πραγματικό εισόδημα των νοικοκυριών εξακολουθεί να είναι χαμηλότερο σε σχέση με τα προ κρίσεως 2008 επίπεδα και στα ίδια επίπεδα με εκείνα του 2000. Το 20% των Ιταλών ζουν με λιγότερα από 10.000 ευρώ ετησίως σε μία χώρα, στην οποία το κόστος ζωής είναι ανάλογο με εκείνο της Γερμανίας. Είναι μια χώρα με τεράστιες ανισότητες φτώχιας και φυσικά ανάπτυξης μεταξύ της Βόρειας και τις νότιας Ιταλίας. Η ανεργία στο Παλέρμο της Συκελίας και την Νάπολη δεν συγκρίνεται με το Μιλάνο και την Μπολόνια. Οι Ιταλοί έχουν λοιπόν λόγο να είναι απογοητευμένοι αλλά και θυμωμένοι.
Τι θέλουν όμως οι Ιταλοί
Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Τον περασμένο Μάρτιο οι Ιταλοί ψήφισαν πολιτική αλλαγή. Ο Ιταλικός λαός απεφάσισε να γυρίσει σελίδα.
Διάλεξαν ένα δεξιό ξενοφοβικό κόμμα (Lega) και ένα λαϊκιστικό κόμμα ( M5S) με πολλές ιδεολογικό-πολιτικές αντιφάσεις που στις γραμμές του έχει ενσωματωθεί και ένα σημαντικό κομμάτι των παραδοσιακών ψηφοφόρων της αριστεράς. Ο Ιταλικός λαός επέλεξε πάντως δικαιολογημένα να τιμωρήσει την κεντροαριστερά του Ρέντσι (PD) και την δεξιά του Μπερλουσκόνι (F.I ) το παλιό πολιτικό κομματικό κατεστημένο δηλαδή. Προτίμησε να συγκυβερνήσουν τα δύο αυτά πολιτικά υποκείμενα (Lega – M5S) και εξακολουθεί να τους χαρίζει υψηλά ποσοστά στις δημοσκοπήσεις.
Τους ψήφισαν – μεταξύ άλλων- για να καθιερώσουν ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, να καταργήσουν την ασφαλιστική μεταρρύθμιση του 2011, το νόμο της πρώην υπουργού Φορνέρο, μειώνοντας έτσι στην πράξη τα υφιστάμενα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, να αυξήσουν τις κατώτατες συντάξεις, να αυξήσουν τις δαπάνες για υποδομές και να ελαφρύνουν τα φορολογικά βάρη. Παρεμβάσεις που εκ των πραγμάτων είναι ενάντια των πολιτικών λιτότητας και πλεονασμάτων που αφορούν όλον τον κόσμο της εργασίας στην Ευρώπη και κύρια στην Νότια… Η κυβέρνηση της Ιταλίας για να προωθήσει αυτές τις πολιτικές έκανε την «τρομερή» επιλογή για τις Βρυξέλλες να διαμορφώσει έναν προϋπολογισμό για το 2019 με έλλειμμα 2,4%!
Η κυβέρνηση Λέγκας-Πέντε Αστέρων υποστηρίζει ότι για να δοθεί ώθηση στην ιταλική οικονομία και να μειωθεί το ιταλικό χρέος θα πρέπει να κινηθεί σε ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, που κατήρτιζαν προϋπολογισμούς στη γραμμή της δημοσιονομικής πειθαρχίας και των μειωμένων ελλειμμάτων.
Οι θέσεις αυτές θα πρέπει να πούμε δεν διαμορφώθηκαν ερήμην ενός τμήματος της αστικής τάξης της Ιταλίας που αμφισβητεί ανοικτά πλέον τις Γερμανικές κυρίως επιλογές μέσα στην Ευρωζώνη. Αυτά τα τμήματα της εθνικής αστικής τάξης της Ιταλίας στήριξαν και εκλογικά κύρια το Κίνημα 5 Αστέρων και εν μέρει την Λέγκα του Σαλβίνι στην βάση υπεράσπισης των δικών τους συμφερόντων που είναι σε αντίθεση και ανταγωνιστικά κύρια με αυτά της Γερμανίας.
Οι Ευρωπαίοι από την πλευρά τους προειδοποιούν, οι Ιταλοί αντιδρούν, οι ειδικοί ανησυχούν και οι αγορές είναι σε πλήρη σύγχυση. Η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης και το δεύτερο πιο υπερχρεωμένο μέλος της είναι η υπ’ αριθμόν ένα ανησυχία στην Ε.Ε, από τη στιγμή που η κυβέρνηση Κινήματος Πέντε Αστέρων και Λέγκας παρουσίασε το προσχέδιο για τον προϋπολογισμό του 2019.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή απέρριψε το σχέδιο του ιταλικού προϋπολογισμού και έτσι βαθαίνει η κρίση στην Γερμανοκρατούμενη Ευρώπη!
Ένα κινδυνολογικό παραλήρημα έχει ξεκινήσει κατά της ιταλικής κυβέρνησης που έχουν εξαπολύσει οι Βρυξέλλες και η γραφειοκρατία τους, ενώ ταυτόχρονα εκτοξεύουν ανοικτές απειλές με αιχμή τα μικρομεσαία στρώματα της Ιταλίας, οι οποίες θυμίζουν Ελλάδα αμέσως μετά τις εκλογές του Γενάρη του 2015. Προσπαθούν να Φοβίσουν τους Ιταλούς πολίτες με αναδιάρθρωση του Ιταλικού χρέους μέσω κουρέματος των καταθέσεων.
Όλα τούτα γίνονται φυσικά ως αντίδραση στην απόφαση της Ιταλικής κυβέρνησης να κλείσει τον Ιταλικό προϋπολογισμό του 2019 με έλλειμμα 2,4%, που, σημειωτέον, είναι και αρκετά κάτω του επίσημου ορίου του 3%. Δεν είναι όμως προϋπολογισμός ισολογισμένος όπως επιβάλει το σύμφωνο σταθερότητας.
Η Ιταλική κυβέρνηση μέχρι τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές στυλώνει τα πόδια αντιστέκεται, επιμένει στην ρήξη με τις Βρυξέλλες και με τις πολιτικές λιτότητας. Κάνει ανοίγματα μάλιστα προς την Ρωσία, επιθυμεί να σπάσει το εμπάργκο που έχουν επιβάλει τα ευρω-ενωσιακά γερμανοκρατούμενα επιτελεία προς την Μόσχα.
Απ όλη αυτή την κατάσταση γεννιέται όμως ένα φυσιολογικό ερώτημα γιατί δεν έχουμε στην πραγματικότητα και καμιά επαναστατική κυβέρνηση. Θα υποχωρήσει η Ρώμη προς μεγάλη χαρά των υποστηρικτών της λιτότητας ή θα υποχωρήσουν οι Βρυξέλλες και η Γερμανοκρατούμενη Ε.Ε και τότε θα φανεί ως πρότυπο αντίστασης μια κυβέρνηση με την συμμετοχή μιας ξενοφοβικής συντηρητικής δύναμης όπως η Λέγκα.
Ένα άλλο μεγάλο ερώτημα είναι το πώς παρεμβαίνει η αριστερά σ΄ αυτή την σκληρή πραγματικότητα. Γιατί η Ιταλική αριστερά με μεγάλη παράδοση σ΄ αυτή την χώρα έμεινε πίσω αδύναμη να ενσωματώσει πολιτικές ρήξης με τον νεοφιλελευθερισμό που ξεφύτρωναν από την κοινωνία αφήνοντας χώρο στην ξενοφοβική δεξιά και στον ξεκοκαλισμένο ιδεολογικά λαϊκισμό του Κ5Α
Ο κοσμοπολίτικος φιλοευρωπαϊσμός που δυστυχώς ασπάστηκε και ένα μέρος της Ιταλικής και Ευρωπαϊκής αριστεράς σε αντίθεση με την ταξική ριζοσπαστική αγωνιστική τοποθέτηση ενάντια στις πολιτικές λιτότητας και των αιματοβαμμένων πλεονασμάτων οδήγησε σε πολιτικό «μαράζωμα» της αριστεράς με αποτέλεσμα να βγαίνουν άλλες δυνάμεις στο προσκήνιο. Δυνάμεις που δεν έχουν καμιά σχέση με την εργατική τάξη και τον λαό. Το θετικό είναι πάντως ότι σημαντικά τμήματα της Ιταλικής αριστεράς αρχίζουν σιγά σιγά να ξαναβρίσκουν τον βηματισμό τους ξυπνούν από τον «ευρωπαϊκό» τους λήθαργο και θέλουν να ωθήσουν τα πράγματα προς την ρήξη με τα επιτελεία των Βρυξελών μέχρι τέλους, προς όφελος του κόσμου της εργασίας στην Ιταλία και όχι μόνο.
