Την Τρίτη 15/5 ο Πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν εγκαινίασε επίσημα την Γέφυρα της Κριμαίας, την γέφυρα δηλαδή που ενώνει την χερσόνησο (η οποία αποτελεί, πλέον, de facto τμήμα της ρωσικής επικράτειας) με το ηπειρωτικό τμήμα της Ρωσίας. Η γέφυρα αυτή, είναι πλέον η μεγαλύτερη σε μήκος στην Ευρώπη (19 χλμ), αφήνοντας στην δεύτερη θέση την περίφημη γέφυρα Vasco de Gama της Λισαβόνας (17,2 χλμ).
Το οδικό τμήμα της γέφυρας ανοίγει για το επιβατικό κοινό των ΙΧ αυτοκινήτων από την Τετάρτη 16/5, δηλαδή 6 ολόκληρους μήνες πριν από το αρχικό σχέδιο. Σε λιγότερο από ένα εξάμηνο από σήμερα θα επιτραπεί και η διέλευση φορτηγών, ενώ το σιδηροδρομικό τμήμα της γέφυρας, το οποίο κατασκευάζεται παράλληλα με το οδικό, θα παραδοθεί οριστικά τον Δεκέμβριο του 2019.
Αυτά σε ό,τι αφορά στο καθαρά ειδησεογραφικό μέρος. Η κατασκευή, όμως, αυτής της γέφυρας έχει στο υπόβαθρό της και μια σειρά από άλλες παραμέτρους, τις οποίες θα προσπαθήσουμε να εκθέσουμε παρακάτω:
Πρώτη σημαντική παράμετρος είναι αυτή καθεαυτή η ένωση της χερσονήσου της Κριμαίας με την ηπειρωτική Ρωσία, η οποία συνιστά ένα μικρό τεχνολογικό θαύμα, δεδομένης της ιδιαίτερης δυσκολίας που παρουσιάζει το γεωλογικό πεδίο και το υπέδαφος της παριοχής και το οποίο έθετε εξαρχής σημαντικά κατασκευαστικά ζητήματα που έπρεπε να λυθούν.
Το σχέδιο κατασκευής γέφυρας που θα ένωνε την Κριμαία με τον Βόρειο Καύκασο πρωτοτέθηκε επί τάπητος ακόμη επί τσαρικής Ρωσίας, λίγο πριν την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά τέθηκε στο περιθώριο ακριβώς εξαιτίας του. Στη συνέχεια το σχέδιο αυτό επανήλθε στην επικαιρότητα προς τα τέλη της δεκαετίας του ’30 και επί σοβιετικής, πλέον, εξουσίας, όμως η έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν η αιτία που το σχέδιο πήρε ξανά αναβολή.
Οι Γερμανοί ναζί, που είχαν καταλάβει προσωρινά την Κριμαία κατά τη διάρκεια του πολέμου, προσπάθησαν να κατασκευάσουν μία ανάλογη γέφυρα, όμως η κακή γνώση του γεωλογικού πεδίου της περιοχής, αλλά και οι αλλεπάλληλοι βομβαρδισμοί των σοβιετικών στρατευμάτων οδήγησαν τα σχέδιά τους σε οικτρή αποτυχία. Στη συνέχεια, η σοβιετική εξουσία έκανε την πρώτη προσπάθεια για κατασκευή γέφυρας στο ίδιο σημείο, η οποία ολοκληρώθηκε μέσα σε 5 μήνες, αλλά η κατασκευή άντεξε μόλις 3 μήνες, αφού τα θεμέλια της γέφυρας αποσαθρώθηκαν από τα μεγάλα ρεύματα πάγου που κατέβασε η Αζοφική Θάλασσα τον Φλεβάρη του 1945. Η γέφυρα αυτή είχε και προσωρινή σιδηροδρομική γραμμή, την οποία πρόλαβε να διασχίσει η σοβιετική κυβερνητική αντιπροσωπεία που κατευθύνθηκε στην Γιάλτα της Κριμαίας για την γνωστή συνδιάσκεψη που οδήγησε στην εξίσου γνωστή Συμφωνία.
Όλα τα υπόλοιπα χρόνια της σοβιετικής εξουσίας, το σχέδιο αυτό είχε τεθεί στο περιθώριο, κυρίως λόγω του ότι η Κριμαία εξυπηρετούνταν οδικά και σιδηροδρομικά μέσω του εδάφους της τότε Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Ουκρανίας, ενώ για τη διασύνδεσή της με την περιοχή του Βορείου Καυκάσου από το 1954 λειτουργούσε πορθμείο ανάμεσα στις πόλεις Κερτς (Κριμαία) και Πορτ Καβκάζ (περιφέρεια Κρασνοντάρ, Ρωσία) με ικανότητα μεταφοράς τρένων. Ωστόσο, το εν λόγω σύστημα μεταφοράς στις αρχές της δεκαετίας του ’90 οδηγήθηκε σε μαρασμό και τα 4 πορθμεία (φέρι μποτ) που εκτελούσαν το δρομολόγιο αποσύρθηκαν. Μερικά χρόνια αργότερα, εμφανίστηκαν τα πρώτα φέρι μποτ με ικανότητα μεταφοράς οχημάτων, τα οποία ένωναν τις δύο περιοχές μέχρι τις μέρες μας.
Αξιοσημείωτο είναι, βεβαίως, το γεγονός ότι την περίοδο που η Κριμαία ανήκε στην λεγόμενη «ανεξάρτητη» μετασοβιετική Ουκρανία, μέσα στη συνολικότερη παρακμή στην οποία είχε εξωθηθεί το «διαμάντι» αυτό της Φύσης που ονομάζεται Κριμαία, κάθε σχέδιο ανάπτυξης του οδικού, σιδηροδρομικού και άλλου δικτύου της περιοχής όχι απλώς είχε τεθεί στο περιθώριο, αλλά είχε παραπεμφθεί στις καλένδες. Αλλά για την Ουκρανία θα μιλήσουμε αναλυτικότερα λίγο παρακάτω…
Η δεύτερη σημαντική παράμετρος είναι τα σημαντικά οικονομικά (και όχι μόνο) οφέλη που θα αποκομίσει η περιοχή της Κριμαίας, αφού συντομεύει κατά πολύ τόσο ο χρόνος, όσο και το κόστος μεταφοράς προϊόντων, αλλά καθίσταται ευκολότερη και η μετακίνηση των ανθρώπων, παράγοντας σημαντικός ιδιαίτερα κατά την θερινή περίοδο, αφού η Κριμαία αποτελεί έναν εξαιρετικό τουριστικό προορισμό, χάρη στη φυσική ομορφιά των τοπίων της, τις εξαιρετικές παραλίες της, την πληθώρα ιστορικών και άλλων αξιοθεάτων και το ήπιο, μεσογειακού τύπου, κλίμα της. Η ραγδαία οικονομική ανάπτυξη της περιοχής είναι ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα που αναμένονται τόσο από τους κατοίκους της χερσονήσου, όσο και από την ίδια την ρωσική πολιτική ηγεσία, που έχει στηρίξει αρκετά από τα σχέδιά της για αύξηση του ετήσιου ρυθμού ανάπτυξης της οικονομίας της χώρας στα έσοδα που θα παρουσιάσει η Κριμαία από τον τουρισμό, αλλά και από την, εξαιρετικής ποικιλομορφίας, αγροτική της οικονομία.
Η τρίτη σημαντική παράμετρος αφορά στην γεωστρατηγική θέση της Κριμαίας και την ιδιαίτερη σημασία της για τα εθνικά συμφέροντα της Ρωσίας. Η προσχώρηση (και όχι κατάληψη) της Κριμαίας στη σύνθεση της Ρωσικής Ομοσπονδίας το 2014, μετά από δημοψήφισμα των κατοίκων της που κατά το συντριπτικό ποσοστό του 95,6% στην Σεβαστούπολη (που διέπεται από καθεστώς ειδικής αυτονομίας) και 96,7% στην υπόλοιπη χερσόνησο, με συμμετοχή που ξεπέρασε το 83% των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους, ξεσήκωσε κύμα διαμαρτυριών, που ξεκινούσε από το Κίεβο και την δοτή στη Δύση πραξικοπηματική ηγεσία του και τελείωνε στις πρωτεύουσες των μεγάλων δυτικών ιμπεριαλιστικών χωρών. Η αντίδραση αυτή ήταν, βεβαίως, αναμενόμενη, αφού όλοι οι προαναφερόμενοι και ειδικότερα οι χώρες της Δύσης ένιωσαν ότι χάνουν ένα εξαιρετικής ποιότητας «φιλέτο», τόσο για τις γεωστρατηγικές, όσο και για τις οικονομικές τους δραστηριότητες. Οι πρώτες θα εξυπηρετούνταν, πρωτίστως, με την μετατροπή της στρατιωτικής βάσης της Σεβαστούπολης (την οποία η Ρωσία διατηρούσε εκεί βάσει διμερούς συμφωνίας με την Ουκρανία και για την οποία πλήρωνε ένα σεβαστό τίμημα ετησίως) σε ΝΑΤΟϊκή, ενώ οι δεύτερες θα εξυπηρετούνταν κυρίως με την μετατροπή του αγροτικού τομέα της οικονομίας της περιοχής σε βιομηχανία παραγωγής Γενετικά Μεταλλαγμένων Οργανισμών (ΓΜΟ) από εταιρείες τύπου Monsanto και η μαζική εξάπλωσή τους σε όλον τον ευρωπαϊκό χώρο που βρίσκεται εκτός της λεγόμενης «σφαίρας επιρροής» της Ρωσίας, με προτεραιότητα, βεβαίως, τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Εν παρόδω, η παράδοση της αγροτικής οικονομίας στις εταιρείες – ζόμπι τύπου Monsanto, συμβαίνει ήδη με την υπόλοιπη Ουκρανία, αυτήν δηλαδή που περιήλθε στην σφαίρα επιρροής της Δύσης μετά το πραξικόπημα της 22ης Φεβρουαρίου 2014, την ανατροπή του νόμιμα εκλεγμένου Προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς και την εγκατάσταση στην εξουσία μιας δράκας πολιτικών ανδρείκελων, που η ιδεολογία τους συνενώνει τον οικονομικό νεοφιλελευθερισμό με τον πολιτικό νεοναζισμό.
Όλοι οι προαναφερόμενοι παράγοντες είχαν κάνει τα «στραβά μάτια» στην αυτοανακήρυξη του Κοσόβου ως ανεξάρτητου κράτους το 2004, χωρίς δημοψήφισμα, χωρίς κοινοβούλιο και χωρίς Σύνταγμα, αλλά τους… έθιξε σφόδρα η απολύτως ειρηνική, αναίμακτη και δημοκρατική απόφαση του λαού της Κριμαίας να καθορίσει το μέλλον του διαφορετικά απ’ ό,τι σχεδίαζαν οι Δυτικοί «φίλοι» της Ουκρανίας. Σε πείσμα τους, λοιπόν και σε πείσμα των κάθε λογής «ειδικών» που «προέβλεπαν» ότι η γέφυρα δεν θα χτιστεί ποτέ (άλλοι το τραβούσαν και παραπέρα, ισχυριζόμενοι ότι η γέφυρα… δεν υπάρχει γενικώς!!!), η Ρωσία ολοκλήρωσε ήδη κατά το μεγαλύτερο μέρος αυτό το σπουδαίο, από τεχνικής άποψης, έργο στο συντομότερο χρονικό διάστημα (δυόμιση χρόνια) και με το μικρότερο δυνατό κόστος (228 δισ. ρούβλια, δηλαδή περίπου 3 δισ. ευρώ).
Στο απέναντι «στρατόπεδο» τώρα, οι αντιδράσεις της ουκρανικής πλευράς αποτελούν δείγμα του ξεκάθαρου εκνευρισμού της χουντικής ηγεσίας της Κιέβου και θα προκαλούσαν θυμηδία, εάν δεν καθίσταντο σε αρκετές περιπτώσεις επικίνδυνες για τη ζωή, την σωματική ακεραιότητα και την ελευθερία έκφρασης ακόμη και Ουκρανών πολιτών που οι πολιτικές τους θέσεις διαφέρουν από αυτές της συγκεκριμένης δράκας εξουσιαστών. Μερικά παραδείγματα από γεγονότα των τελευταίων ημερών είναι χαρακτηριστικά της «τρικυμίας εν κρανίω» που διέπει τον Πετρό Ποροσένκο και τους υποτελείς του.
- Την ημέρα των εγκαινίων της γέφυρας (15/5) οι δυνάμεις της Ουκρανικής Υπηρεσίας Ασφαλείας (SBU) πραγματοποίησαν έφοδο στα γραφεία του ειδησεογραφικού πρακτορείου RIA Novosti Ukraina, που αποτελεί «θυγατρική» εταιρεία του γνωστού κρατικού ρωσικού πρακτορείου ειδήσεων, είναι όμως αυτόνομο διοικητικά και υπάγεται στους ουκρανικούς νόμους ως εταιρεία με έδρα την Ουκρανία. Οι ένοπλοι συνεργάτες της SBU συνέλαβαν δύο δημοσιογράφους του πρακτορείου, τους Kirill Vyshinskiy (Κιρίλ Βισίνσκι) και Alexandr Borodin (Αλεξάντρ Μποροντίν), απαγγέλοντας στον πρώτο κατηγορίες περί «εσχάτης προδοσίας», χωρίς απολύτως κανένα στοιχείο και με δεδομένο ότι ο εν λόγω δημοσιογράφος ουδέποτε εγκατέλειψε για εργασιακούς λόγους τη χώρα του και εργαζόταν πάντοτε σε ουκρανικά ΜΜΕ, με την εξαίρεση της παράλληλης συνεργασίας του με το κρατικό δίκτυο τηλεόρασης της Ρωσίας VGTRK. Από τους υπόλοιπους δημοσιογράφους του πρακτορείου αφαιρέθηκαν τα κινητά τηλέφωνα, ενώ διακόπηκαν και οι τηλεφωνικές, διαδικτυακές και δορυφορικές συνδέσεις του πρακτορείου, έτσι ώστε να μην μπορεί να πραγματοποιήσει κανενός είδους σύνδεση ή μετάδοση. Ο λόγος ήταν προφανής: με δεδομένο, ότι λίγες ώρες αργότερα επρόκειτο να μεταδοθεί από τα ρωσικά τηλεοπτικά κανάλια η τελετή παράδοσης της Γέφυρας της Κριμαίας στο κοινό και το πρακτορείο RIA Novosti Ukraina ήταν το μόνο Μέσο που μπορούσε νόμιμα να πραγματοποιήσει ζωντανή μετάδοση του γεγονότος (στγ: τα ρωσικά ΜΜΕ είναι απαγορευμένα στην, κατά τα λοιπά… «δημοκρατική» Ουκρανία εδώ και περίπου 2 χρόνια), οι ουκρανικές Αρχές απλώς στέρησαν από το ουκρανικό κοινό τη μοναδική νόμιμη δυνατότητα να παρακολουθήσουν τη συγκεκριμένη τελετή. Πράξη εκδίκησης, το λιγότερο. Πράξη που παραβιάζει κάθε έννοια νομιμότητας, δημοκρατίας και ελευθερίας της έκφρασης (πολλώ δε μάλλον του Τύπου και των ΜΜΕ), επί της ουσίας…
- Ο πραξικοπηματίας «Πρόεδρος» της Ουκρανίας Πετρό Ποροσένκο, αφού εδώ και δυόμιση χρόνια με τα λόγια… «γκρέμιζε ανώγια και κατώγια», μη παραδεχόμενος καν ότι η γέφυρα της Κριμαίας μπορεί να ολοκληρωθεί ως έργο, επιδίδεται τώρα σε ένα έργο «νομικής κατοχύρωσης των δικαιωμάτων της Ουκρανίας», καταθέτοντας αίτημα στο Διαιτητικό Δικαστήριο της Διεθνούς Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας και επιδιώκοντας την ηθική, έστω, στήριξη της Ουκρανίας από τις χώρες της Δύσης. Η συγκεκριμένη στήριξη σε πρώτη, διακηρυκτική φάση μπορεί να ήρθε, τόσο από τις ΗΠΑ όσο και από την ΕΕ, ωστόσο η δυσφορία πολλών κρατικών παραγόντων των χωρών της Δύσης για την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά της ουκρανικής ηγεσίας σε μια σειρά από ζητήματα είναι επίσης δύσκολο να κρυφτεί. Επιπλέον, η γέφυρα έχει ήδη κατασκευαστεί, είναι γεγονός και κανείς λογικός πολιτικός και κρατικός παράγοντας στις χώρες της Δύσης δεν θα επιδιώξει να την… γκρεμίσει, ενώ και οι κυρώσεις που επιβάλλονται διαρκώς προς την Ρωσία κυρίως κατ’ επιταγήν των ΗΠΑ, έχουν κουράσει σε σημαντικό βαθμό τις ισχυρές χώρες της ΕΕ (και όχι μόνο αυτές), οι οποίες και βλάπτονται κυρίως από αυτές τις κυρώσεις, δεδομένου ότι ο δικός τους κύκλος εμπορικών συναλλαγών με την Ρωσία είναι κατά πολύ μεγαλύτερος από αυτών των ΗΠΑ και το πλήγμα για τις οικονομίες τους είναι πολύ πιο βαρύ γι’ αυτές, παρά για τον υπερατλαντικό «σύμμαχό» τους…
- Βεβαίως, τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι και στην Δύση δεν υπάρχουν φωνές υστερικές και μισαλλόδοξες, οι οποίες (προ)καλούν στα σοβαρά την ουκρανική ηγεσία να προβεί σε… αεροπορικούς βομβαρδισμούς της γέφυρας, ώστε αυτή να καταστεί, έστω και προσωρινά μη λειτουργική!… Μία από αυτές τις φωνές, είναι αυτή του Tom Rogan, αρθρογράφου του εβδομαδιαίου υπερσυντηρητικού πολιτικού περιοδικού Washington Examiner, ο οποίος στις 15/5, ημέρα εγκαινίων της Γέφυρας της Κριμαίας, δημοσίευσε άρθρο με τον εύγλωττο τίτλο «Η Ουκρανία πρέπει να ανατινάξει την γέφυρα της Κριμαίας του Πούτιν», στο οποίο εξηγεί όλους τους λόγους, για τους οποίους, κατά τη γνώμη του, η Ουκρανία έχει «κάθε δικαίωμα» και «οφείλει» να καταστήσει την συγκεκριμένη γέφυρα άχρηστη. Ο σύνδεσμος του άρθρου, για όποιον αντέχει να διαβάσει ένα ρυπαρό δημοσίευμα που, επιπλέον, καλεί μια ολόκληρη χώρα να πραγματοποιήσει εγκληματική ενέργεια διεθνών διαστάσεων, βρίσκεται εδώ.
- Η αντιρωσική υστερία η οποία εμφορεί στην ουκρανική πολιτική ηγεσία έχει, ασφαλώς και άλλους τρόπους έκφρασης, ων ουκ έστι αριθμός… Πριν από 1 περίπου μήνα, το Υπουργείο Αθλητισμού της χώρας προσπάθησε να απαγορεύσει στους Ουκρανούς αθλητές να αγωνίζονται σε διεθνείς διοργανώσεις που διεξάγονται στην Ρωσία, ωστόσο η αποφασιστική παρέμβαση της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, που απείλησε ευθέως την Ουκρανία με γενική αποβολή των αθλητών της από τις διεθνείς διοργανώσεις, έκανε την ουκρανική πλευρά να ανακρούσει πρύμναν, περιορίζοντας την απόφαση στην διακοπή της κρατικής χρηματοδότησης σε όσους Ουκρανούς αθλητές… «τολμήσουν» να αγωνιστούν σε ρωσικό έδαφος.
- Στο ίδιο ακριβώς κλίμα, το Υπουργείο Αθλητισμού της Ουκρανίας συνέστησε στους Ουκρανούς φιλάθλους να μην μεταβούν στη Ρωσία για να παρακολουθήσουν το Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου, ενώ το Υπουργείο Εξωτερικών της χώρας αρνήθηκε να εκδώσει διαπιστεύσεις σε Ουκρανούς δημοσιογράφους, ώστε αυτοί να καλύψουν ειδησεογραφικά τη συγκεκριμένη διοργάνωση. Επίσης, κανένα ουκρανικό κανάλι δεν θα μεταδώσει τους αγώνες του Παγκοσμίου Κυπέλλου!!! «Όμορφα», «παστρικά» και, προπαντός, «δημοκρατικά και ελεύθερα»…
Εν ολίγοις, κρίνοντας από τα παραπάνω, αλλά και από τα υπόλοιπα γεγονότα της εποχής μας και από τον ρόλο που προσπαθεί να παίξει η Ρωσία από γεωπολιτικής, κυρίως, πλευράς, βλέπουμε ότι η χώρα του Προέδρου Πούτιν προσπαθεί να χτίζει γέφυρες (κυριολεκτικά και μεταφορικά) και να ενώνει, αντί να διχάζει τις τυχόν αντιμαχόμενες πλευρές. Η Ουκρανία, αντιθέτως, είτε μόνη της είτε με την αγαστή στήριξη των Δυτικών της «συμμάχων» κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της, ώστε να γκρεμίζει οποιεσδήποτε γέφυρες επικοινωνίας και συνεννόησης, παραδομένη σε μια δίνη βλακώδους αντιρωσικού μένους και με ταπεινό κίνητρο λίγα χρήματα παραπάνω από τους Δυτικούς «συμμάχους», όχι φυσικά για την ανάπτυξη της οικονομίας της χώρας, αλλά για την… διεύρυνση της τσέπης του, ούτως ή άλλως, ζάπλουτου πολιτικού και οικονομικού της κατεστημένου…
ΥΓ: Γράψαμε πιο πάνω για την δυσφορία αρκετών πολιτικών παραγόντων της Δύσης για την ουκρανική πραξικοπηματική ηγεσία και την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά της. Το παρακάτω γεγονός, όμως, προκάλεσε όχι απλώς δυσφορία, αλλά σκάνδαλο πρώτου μεγέθους, το οποίο, βεβαίως, τα οικεία συστημικά ΜΜΕ ούτε καν τα απασχόλησε…
Ο λόγος γίνεται για τον Ουκρανό διπλωμάτη (πρόξενο της χώρας στο Αμβούργο) Vasyl’ Marushchinets (Βασίλ Μαρουσίνετς), ο οποίος στην προσωπική του σελίδα στο Facebook κάνει, μεταξύ άλλων, ανοιχτή προπαγάνδα υπέρ του ναζισμού, αρνείται το Ολοκαύτωμα των Εβραίων και υποστηρίζει την επέκταση του ουκρανικού κράτους έως τα εδάφη της σημερινής Γερμανίας, αλλά και της… Ελλάδας και της Μικράς Ασίας (σημερινής δυτικής Τουρκίας)!
Το θέμα αποκάλυψε μέσω του καναλιού του στο YouTube, ο δημοφιλέστατος στη χώρα του (αλλά και έξω από αυτήν) αυτοεξόριστος, για πολιτικούς λόγους, Ουκρανός δημοσιογράφος Anatoliy Shariy (Ανατόλι Σαρίι), ο οποίος μέσα σε ένα δεκάλεπτο βιντεάκι κατέδειξε όλη την… «ευαγή» δραστηριότητα του εν λόγω διπλωμάτη. Το βιντεάκι αυτό μπορείτε να παρακολουθήσετε εδώ (με αγγλικούς υπότιτλους).
Και βέβαια, η ανοιχτή υποστήριξη των ναζιστικών ιδεών στη σημερινή Ουκρανία δεν προκαλεί, πλέον, έκπληξη. Ωστόσο, με δεδομένο ότι στην Γερμανία απαγορεύεται δια νόμου τόσο η ναζιστική προπαγάνδα, όσο και η άρνηση του Ολοκαυτώματος των Εβραίων, ο σάλος που προκλήθηκε μετά την αποκάλυψη της δραστηριότητας του «κυρίου» Marushchinets ήταν δεδομένος. Έκπληξη, εδώ, προκαλεί η επίσημη στάση του Υπουργείου Εξωτερικών της Ουκρανίας και του ίδιου του Υπουργού Pavlo Klimkin (Παβλό Κλίμκιν), ο οποίος ουσιαστικά κάλυψε τον συμπατριώτη του διπλωμάτη με ανάρτησή του στο Facebook, αντί να απαιτήσει την άμεση παραίτησή του. Η επίσημη σελίδα του Ουκρανού Υπουργού βρίσκεται εδώ (απαιτείται, βεβαίως, η γνώση Ουκρανικών και Ρωσικών ή η… ελπίδα ότι ο αυτόματος μεταφραστής θα κάνει όσο το δυνατόν λιγότερα λάθη!!!).
Μερικά ακόμη ανάλογα περιστατικά που θα ξεπερνούν τα όρια, είναι ικανά να αλλάξουν άρδην την στάση τουλάχιστον των ισχυρών χωρών της Δυτικής Ευρώπης προς την Ουκρανία και να αφήσουν ως μοναδικό σύμμαχο της ηγεσίας του Ποροσένκο τον – ανάλογου φυράματος – Ντόναλντ Τραμπ και τους ακολούθους του…
*Ο Βασίλης Μακρίδης είναι δημοσιογράφος και μεταφραστής ρωσικής γλώσσας, απόφοιτος του Πανεπιστημίου του Ροστόβ-να-Ντονού (Ρωσία) και μέλος του Τμήματος Εξωτερικής Πολιτικής της ΛΑ.Ε.
