Παραθέτουμε την παρέμβαση Παπαδημητρίου στη Πρωτοβουλία των 1-1-4
«Το να σέβεσαι τον τόπο σου σημαίνει να δίνεις και στους άλλους το δικαίωμα να σέβονται τον δικό τους». Αυτή τη φράση έγραψε στα ημερολόγιά της η Ρέητσελ Κόρι, η νεαρή αμερικανοεβραία ακτιβίστρια που δολοφονήθηκε στη Λωρίδα της Γάζας το 2003 απο μία ισραηλινή στρατιωτική μπουλντόζα ενώ υπερασπιζόταν με το σώμα της ένα παλαιστινιακό σπίτι από μια ακόμα τιμωρητική κατεδάφιση.
Ήταν μία πολίτης της ισχυρότερης ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης, των ΗΠΑ, που τόλμησε να αναζητήσει την αλήθεια της «άλλης» πλευράς. Όντας η ίδια Εβραία, είδε το δίκιο του Παλαιστινιακού λαού κι υπεράσπισε με τη ζωή της την άποψη της ότι ο πραγματικός πατριωτισμός είναι και βαθιά διεθνισμός. Αυτή την άποψη μοιράζομαι κι εγώ.
Όταν ανεβάσαμε για πρώτη φορά σε έργο τα ημερολόγια της από την Αμερική και την Παλαιστίνη, η πραγματικότητα της κατάστασης όπως την είχε αποτυπώσει η ίδια μου φαινόταν αδιανόητη. Σήμερα όμως μπορώ να πω πως την καταλαβαίνω πολύ καλύτερα.
Σήμερα και η δική μου χώρα βρίσκεται στα πρόθυρα μιας καταστροφής σε μεγάλο βαθμό ανεπίστρεπτης. Σε κάθε τομέα – κοινωνικό, οικονομικό, ανθρωπιστικό, πολιτισμικό και πολιτιστικό.
Χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα κατάματα και να μην κάνουμε πως δεν βλέπουμε.Χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε πως έχουμε το δικαίωμα να αντισταθούμε ξανά ως πολίτες, μετά το σοκ του 2015 ,κι όχι μόνο σε σχέση με τους οικονομικούς δείκτες για μια αξιοπρεπή ζωή.
Πέρα απ’ την οικονομική εξαθλίωση, και κάτι άλλο πολύ κακό έγινε σ’ αυτόν τον τόπο
όλα αυτά τα χρόνια.
Δημιουργήθηκε, χάρη στη μνημονιακή μπουλντόζα και τις επιδρομές πλιάτσικου των δανειστών, αλλά και με την παρουσία φασιστικών και ναζιστικών εγκληματικών οργανώσεων, ακόμα και εντός της Ελληνικής Βουλής, με την οικειοποίηση και κατάχρηση από αυτούς των εθνικών μας συμβόλων, μια τεράστια αισθητική «παρεξήγηση». Κατά την γνώμη μου, η παρεξήγηση αυτή δεν έγινε τυχαία, αλλά μέσω μιας εσκεμμένης και συστηματικής διαδικασίας που στόχο είχε ακριβώς αυτή τη σύγχυση στα μυαλά των ανθρώπων, πριν απ’ όλα των νέων
Απεμπολήσαμε το δικαίωμά μας να υποστηρίζουμε τα σύμβολά μας, από τον φόβο μην μας ταυτίσουν με τον εθνικισμό και, ακόμα χειρότερα, με τον νεοναζιστικό εσμό. Πάψαμε να μιλάμε για ό τι αγαπάμε. Πάψαμε, γιατί μ’ αυτά και μ’ αυτά μας έκαναν να πάψουμε να νιώθουμε περήφανοι για τον τόπο που μας γέννησε.
Αυτός ο τόπος ωστόσο έχει επίσης το δικαίωμα να κρατήσει την ιστορία του, τον πολιτισμό του, τα σύμβολά του ακέραια και ζωντανά, μακριά από το φόβητρο της υπαρκτής πατριδολατρείας και της πατριδολαγνείας, προστατεύοντας αυτόν τον πολιτισμό, την ιστορία και τα εδάφη μας από τους εθνικισμούς και την πατριδοκαπηλεία των «άλλων».
Υπογράφω αυτό το κείμενο συνεργασίας μεταξύ ανθρώπων της ριζοσπαστικής αριστεράς και ανθρώπων και ευρύτερων συλλογικοτήτων, που πιστεύουν στη δημοκρατία και δεσμεύονται να παλέψουν με κάθε τρόπο για την κατάκτηση της λαϊκής και κρατικής κυριαρχίας, για το δικαίωμα των πολιτών να πάρουν οι ίδιοι στα χέρια τους και ν’ αγωνιστούν για μια κοινωνικά ουσιαστική ανεξαρτησία της πατρίδας τους και την προσωπική τους αξιοπρέπειά σε σύνδεση με την αξιοπρέπεια του λαού μας. Θα υποστηρίξω κι ότι μετωπικό ήθελε προκύψει σ’ αυτή την κατεύθυνση, αν η σημερινή μας πρωτοβουλία επιβραβευτεί με χιλιάδες υπογραφές.
Το αίτημα είναι πέρα από πολιτικό, οντολογικό και υπαρξιακό.
Γιατί από το 2010 βρίσκεται σ’ εξέλιξη δια μέσου των μνημονίων και της Τρόικας, η πιο επιθετική εισβολή του – έτσι κι αλλιώς κυρίαρχου – διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και υπερεθνικών συμφερόντων στον τόπο μας χέρι χέρι με την ελληνική ολογαρχία. Σήμερα, που τ’ αποτελέσματα αυτής της εισβολής παγιώνονται σ’ ένα εφιαλτικό μεταμνημονιακό καθεστώς, απαιτείται συνένωση όλων εκείνων των δυνάμεων που αναγνωρίζουν την κατάσταση τους.
Αντιστρέφοντας τη ρήση της Ρέητσελ, μπορούμε να πούμε:
Το να σέβεσαι τους τόπους των άλλων, σημαίνει ότι δίνεις το δικαίωμα και στον εαυτό σου να κάνει το ίδιο και για τον δικό σου.
Αυτά τα χρόνια είδα γραμμένο σε τοίχους στη γειτονιά μου στο κέντρο τις Αθήνας πολλές φορές το παράδοξο σύνθημα « Κάτω ο πολιτισμός». Αν υπάρχουν σήμερα νέοι που θέλουν να στρέφονται εναντίον της έννοιας πολιτισμός και τη συνδέουν στους τοίχους με το «κάτω», κάτι πρέπει να κάνουμε γι αυτό.
Ο Σεφέρης έγραψε στον Τελευταίο Σταθμό: « Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά».
Εμείς δεν είμαστε ήρωες, γι αυτό και δεν μπορούμε να πούμε πως βαδίζουμε στα σκοτεινά. Είμαστε πολίτες που είδαν και κατάλαβαν, που βρέθηκαν πολύ κοντά στα γεγονότα που συνέβησαν τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας – και άρα δεν δικαιούμαστε να κάνουμε ότι δεν γνωρίζουμε πια ή ότι δε γνωρίζουμε ξανά.
Υπάρχουν όμως πολλά αναπάντητα ερωτηματικά. Πολλά «γιατί» που αιωρούνται γύρω μας. Γιατί τα πράγματα έγιναν έτσι κι όχι αλλιώς; Πως τα όχι έγιναν ναι;
Αυτά τα γιατί που μένουν αναπάντητα είναι ο λόγος που προχωράμε στην προσπάθεια ενοποίησης εκείνων των δυνάμεων που έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό:
Δεν αποποιούνται, αλλά αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους.
Δεν λένε τη φράση «δεν γνώριζα γιατί δεν είχα γεννηθεί», αλλά θεωρούν ότι οφείλουν να γνωρίζουν και να ερευνούν και όσα συνέβησαν επί των ημερών τους και όσα συνέβησαν σ’ αυτόν τον τόπο δεκαετίες πριν – την ιστορία του. Για να μπορούν να ξακαθαρίσουν τι γίνεται σήμερα.
Χρειάζεται να μην κάνουν τα ίδια λάθη σήμερα: Για να στηρίξουν την πιθανότητα μιας πραγματικά εναλλακτικής λύσης, μιας ουσιαστικής ανόρθωσης της ζωής και της προοπτικής των εργαζόμενων και οχι μονο των εργαζομενων πριν απ’ όλα των νέων αλλα οχι μονο των νεων .Για τον τόπο, για τον λαό μας και για τον πολιτισμό αυτής της χώρας. Συνεργαζόμενοι και βαθιά αλληλέγγυοι με κάθε λαό, της Ευρώπης και του κόσμου, που παλεύει για τον ίδιο σκοπό.
