Mία μόλις μέρα πριν τις εθνικές εκλογές και για πρώτη, ίσως, φορά στη νεοελληνική πολιτική ιστορία ελάχιστα είναι αυτά που θυμίζουν ότι πράγματι βαδίζουμε προς μία πολιτική αναμέτρηση από την οποία κρίνεται το ποια θα είναι η αυριανή κυβέρνηση και ποιος ο συνολικός συσχετισμός πολιτικών δυνάμεων στη χώρα.
Καθόλου παράδοξο, καθώς, ίσως και πάλι για πρώτη φορά, είναι τόσο ξεκάθαρο το ποια θα είναι αυτή η κυβέρνηση και ποιος θα είναι, σε γενικές γραμμές, ο συσχετισμός που θα προκύψει από τις κάλπες.
Εντούτοις, δεν είναι αυτός ο κύριος λόγος για τον οποίο η τεράστια πλειονότητα του ελληνικού λαού δεν εκδηλώνει και τόσο ενδιαφέρον για τις εξελίξεις, με κίνδυνο η αποχή να ξεπεράσει το 43% των πρόσφατων ευρωεκλογών.
Η κύρια και καθοριστική αιτία αυτής της αποστασιοποίησης δεν μπορεί παρά να εντοπιστεί στα όσα έχουν συμβεί σ’ αυτόν τον τόπο, από το καλοκαίρι του 2015, μετά την πολιτική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ και τη διάψευση της ελπίδας ότι θα μπορούσε να υπάρξει μια άλλη προοπτική, πέρα και ενάντια στην εφιαλτική μνημονιακή πραγματικότητα.
Ήταν ακριβώς αυτή η διάψευση που έκανε δυνατή την κυριαρχία της ιδεολογίας του «ΤΙΝΑ». Της αδυναμίας διεκδίκησης εναλλακτικής διεξόδου, καθώς τέτοια διέξοδος δεν υπήρχε, όπως διακήρυττε σε όλους τους τόνους ο κυβερνητικός προπαγανδιστικός μηχανισμός, αρχικά για να δικαιολογήσει το ξεπούλημα των λαϊκών αντιμνημονιακών αγώνων και το αποκορύφωμά τους: Το ιστορικό ΟΧΙ της 5ης Ιουλίου 2015. Και στη συνέχεια, για να διαμορφωθεί το κατάλληλο ιδεολογικό κλίμα για την αποριζοσπαστικοποίηση εκείνων των λαϊκών κοινωνικών δυνάμεων που βρέθηκαν στο ιστορικό προσκήνιο με τους αγώνες της πενταετίας 2010-15.
Πάνω σ’ αυτή την αποριζοσπαστικοποίηση ήταν που θεμελιώθηκε η συντηρητική αναδίπλωση μεγάλου μέρους του λαού μας, με κύρια εκδήλωση τον επιβιωτισμό: Μιας και δεν υπάρχει καμία ελπίδα διεξόδου, δεν μένει παρά η προσπάθεια επιβίωσης με τους όρους που διαμόρφωσαν οι μνημονιακές πολιτικές. Νέα εκτεταμένη φτώχεια, ελαστικές σχέσεις εργασίας, ανεργία, μετανάστευση εκατοντάδων χιλιάδων, κυρίως μορφωμένων νέων, υποβάθμιση της δημόσιας υγείας και της παιδείας κ.λπ.
Στις συνθήκες αυτές δεν είναι παράδοξη η εκ νέου ανάδυση της Ν.Δ., με τη συσπείρωση εκείνου του συντηρητικού κόσμου που νιώθει να επιβεβαιώνεται η πάγια αντίληψή του ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική». Το «ΤΙΝΑ», η ιδεολογική σημαία του ΣΥΡΙΖΑ της περιόδου μετά το 2015, αποτέλεσε και τη βάση για την επανασυσπείρωση αυτού του κόσμου στη Ν.Δ. Στην αυθεντική παραδοσιακή πολιτική έκφραση του «ΤΙΝΑ».
Η αποστασιοποίηση μεγάλου μέρους του λαού από τα πολιτικά τεκταινόμενα εκδηλώνεται ολοφάνερα με την περιρρέουσα τάση αποχής: αφού δεν υπάρχει εναλλακτική, προς τι η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία;
Εντούτοις, έκφραση της αποστασιοποίησης είναι και η συμμετοχή με την υπερψήφιση ετούτου ή του άλλου χθεσινού ή αυριανού διαχειριστή της μνημονιακής πραγματικότητας. Η ασημαντότητα των διαφορών μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ ως προς την πολιτική διαχείρισης, που καθορίζεται από την ιδεολογία του «δεν υπάρχει εναλλακτική», είναι που κάνει τόσο άνευρες αυτές τις εκλογές. Με ένα μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος να ψηφίζει ετούτο ή το άλλο μνημονιακό κόμμα εξουσίας, όχι γιατί καλύπτεται πολιτικά απ’ αυτό, αλλά γιατί το θεωρεί το «μικρότερο κακό».
Στις κάθε άλλο παρά ευνοϊκές αυτές συνθήκες δίνουν την εκλογική μάχη οι δυνάμεις της Αριστεράς και της Αντίστασης, που επιμένουν πως υπάρχει διέξοδος, πως δεν είναι μοιραίο να ζει ο λαός μας με όρους θλιβερού επιβιωτισμού.
Και στη μάχη αυτή η συμμετοχή της Λαϊκής Ενότητας σηματοδοτεί την πεποίθηση των αγωνιστών και αγωνιστριών που συσπειρώνονται στις γραμμές της και γύρω της, ότι όχι μόνο υπάρχει εναλλακτική διέξοδος, αλλά η διέξοδος αυτή είναι και εφικτή.
Σταθερά προσανατολισμένη στον αγώνα κατά της εφιαλτικής μνημονιακής πραγματικότητας και των περιορισμών στην εθνική και λαϊκή κυριαρχία που έχουν βαθύνει όλ’ αυτά τα χρόνια με την ενίσχυση της υποταγής σε Ε.Ε. και ΝΑΤΟ, η ΛΑΕ επιμένει στον συνδυασμό των καθημερινών κοινωνικών αγώνων με μια πολιτική συνεργασίας και ενότητας των δυνάμεων της Αντίστασης. Ακριβώς γιατί έχει την πεποίθηση πως εναλλακτική διέξοδος υπάρχει. Και δεν είναι άλλη από την ανάπτυξη αυτών των κοινωνικών λαϊκών αγώνων και από την παράλληλη διαδικασία συνεργασίας και ενότητας των αριστερών αντιμνημονιακών δημοκρατικών και αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Για την αναγέννηση της ελπίδας στη δοκιμαζόμενη λαϊκή πλειονότητα, στην προοπτική της αναγέννησης της ίδιας μας της χώρας. Ακριβώς επειδή το μέλλον αυτού του τόπου δεν μπορεί να καθοριστεί από τη μοιρολατρία του παραλυτικού «ΤΙΝΑ».
Είναι ακριβώς αυτός ο ιδιαίτερος πολιτικός της λόγος, η επιμονή της στον συνδυασμό κοινωνικών αγώνων και πολιτικής συνεργασίας και ενότητας για την εναλλακτική διέξοδο, που την καθιστά αναγκαία πολιτική δύναμη. Καθιστώντας την ψήφο προς τη ΛΑΕ μια ψήφο εξαιρετικά χρήσιμη για το παρόν και το μέλλον της Αριστεράς, των κινημάτων, του λαού και του τόπου μας.
