Μεταξύ των πολλών προαπαιτούμενων που αποδέχθηκε η κυβέρνηση για την τρέχουσα τρίτη αξιολόγηση του μνημονιακού προγράμματος, είναι και η ουσιαστική κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας στις Πρωτοβάθμιες Οργανώσεις αφού, για να ληφθεί απόφαση, θα πρέπει εφεξής να ψηφίζει θετικά το 50% +1 των ταμειακώς ενήμερων μελών.
Ειδικότερα σύμφωνα με το σχετικό εδάφιο (σελ. 25) της από 3/12/2017 συμφωνίας της κυβέρνησης με τους δανειστές («Supplemental Memorandum of Understanding: Greece, Third Review of the ESM Programme): «ii.As a prior action, the authorities will analyse and adopt legislation to increase the quorum for first-degree unions to vote on a strike to 50 percent.», δηλαδή «ii.Ως προηγούμενη δράση, οι αρχές θα αναλύσουν και θα υιοθετήσουν νομοθεσία για να αυξήσουν την απαρτία στα συνδικάτα πρώτου βαθμού να ψηφίζουν σε μια απεργία στο 50%.».
Προ ημερών αυτό επιχειρήθηκε να νομοθετηθεί με μεταμεσονύχτια τροπολογία η οποία αποσύρθηκε κάτω από την κατακραυγή των κομμάτων αλλά πρόκειται να επανέλθει σύντομα. Κατ’ουσίαν η άσκηση του δικαιώματος της απεργίας, με δεδομένη τη σημερινή απο-μαζικοποίηση των Συνδικάτων, καθίσταται σχεδόν αδύνατη.
Η συνδικαλιστική πυκνότητα καταρρέει γιατί οι εργαζόμενοι έχασαν την εμπιστοσύνη τους στην αποτελεσματικότητα των Συνδικάτων αλλά και γιατί η κατασυκοφάντησή τους, κατά τη μνημονιακή περίοδο, ξεπέρασε κάθε όριο! Έτσι δεν υπερβαίνει το 15% του συνόλου των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Αλλά και πολλά από τα εγγεγραμμένα μέλη αδυνατούν να καταβάλουν τη συνδρομή τους λόγω μείωσης των αμοιβών τους.
Οι δανειστές, που «δούλεψαν» με πολλές κυβερνήσεις στη μέχρι τώρα οκτάχρονη μνημονιακή διακυβέρνηση, γνωρίζουν πολύ καλά ότι, υπό άλλες πολιτικές συνθήκες, θα ήταν δύσκολο έως αδύνατο να περάσει μια τέτοια ρύθμιση. Γι’αυτό και επισπεύδουν τη ρύθμιση σήμερα, που υπάρχει μια κυβέρνηση ο κύριος κορμός της οποίας εξελέγη στο όνομα της Αριστεράς, ώστε κάθε προοδευτική κίνηση να δυσφημιστεί για το αόριστο μέλλον στα μάτια της ελληνικής και ευρωπαϊκής Εργατικής Τάξης αφού θα διακηρύσσεται προς πάσα κατεύθυνση ότι η «Αριστερά» είναι αυτή που κατήργησε το δικαίωμα της απεργίας.
Τώρα που το Συνδικαλιστικό Κίνημα είναι παντελώς άνευρο, ΑΠΟμαζικοποιημένο και απογοητευμένο από την κυβέρνηση που ανέδειξε για να περιφρουρήσει -αν όχι και να διευρύνει- τα δικαιώματά του, είναι βέβαιο ότι όλο σχεδόν το μνημονιακό πολιτικό τόξο θα ψηφίσει υπέρ του καταργητικού αυτού μέτρου. Έτσι το πιο σημαντικό όπλο της συλλογικής ταξικής (κοινωνικής) πάλης αποδυναμώνεται και ανισχυροποιείται. Γιατί η συνδικαλιστική ζύμωση, η δημοκρατία του Δρώντος Λαού γίνεται και αναπτύσσεται στις συνελεύσεις των Πρωτοβάθμιων Σωματείων και όχι στις άλλες βαθμίδες της συνδικαλιστικής ιεραρχίας, που, όταν προκηρύσσουν απεργία, συνήθως δεν βρίσκουν ανταπόκριση στους εγγεγραμμένους ή μη εργαζομένους και ανέργους. Με άλλα λόγια, καταργείται η ζύμωση και η κινητικότητα στη βάση των Συνδικάτων.
Είχαν προηγηθεί οι διατάξεις του συμπληρωματικού Μνημονίου (ν. 4472/2017) και του εφαρμοστικού ν. 4475/2017, που ανέστειλαν τη λειτουργία των ΣΣΕ, «πάγωσαν» τις αρχές της ευνοϊκότερης ρύθμισης και της επεκτασιμότητας των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων, συρρίκνωσαν τις διευκολύνσεις της συνδικαλιστικής δράσης και την προστασία από απόλυση των επικεφαλής των Συνδικάτων, απελευθέρωσαν πλήρως τις ομαδικές απολύσεις και επέτρεψαν το μισθολογικό «lock–out», τη δυνατότητα δηλαδή του εργοδότη να μην πληρώνει όσους επιθυμούν να εργαστούν όταν το επιχειρησιακό Σωματείο απεργεί!
Ήταν νομοτελειακό να υπάρξει και η τελευταία αυτή δυσάρεστη εξέλιξη αφού οι δανειστές ξαναέγραψαν κατ’ουσίαν το Ελληνικό Εργατικό Δίκαιο και έδωσαν εντολή να κωδικοποιηθεί η μνημονιακή Εργατική Νομοθεσία (βλ. την από 12/12/2017 ανακοίνωσή μας) ώστε, όχι μόνο να δυσκολευτεί η μελλοντική τροποποίησή του από μια ανεξάρτητη και πατριωτική κυβέρνηση, αλλά και για να διασφαλίσουν την πορεία τής διαρκούς μετάπτωσης της χώρας (αφού το όλο πλέγμα των μνημονιακών νόμων θα είναι σε διαρκή ισχύ) σε δευτερεύουσα-συμπληρωματική κοινωνία και οικονομία σε σχέση με τις κεντροευρωπαϊκές από τις τυχόν αντιδράσεις ενός αναγεννημένου Κινήματος. Κι αυτό, παρά το ότι οι μνημονιακές εργασιακές και ασφαλιστικές ρυθμίσεις, οι περισσότερες τουλάχιστον, αντιβαίνουν όχι μόνο στο προηγούμενο Εθνικό-Συνταγματικό Δίκαιο, αλλά και στο υπερεθνικό Δίκαιο και τις Διεθνείς Συμβάσεις Εργασίας.
Έτσι ολοκληρώνεται η στοχευμένη επίθεση της μνημονιακής υπεροπλίας των δανειστών εναντίον του εθνικού Συνταγματικού, Συνδικαλιστικού και Εργατικού Δικαίου που, παρά τις ελλείψεις και τις ατέλειές του, προστάτευε για αρκετές δεκαετίες (κυρίως από τη Μεταπολίτευση και εντεύθεν) την ασθενή πλευρά της μισθωτής εργασίας που είναι ο εργαζόμενος.
Η αποικιοκρατική αυτή επιβολή του μνημονιακού Εργατικού Δικαίου δεν οφείλεται μόνο στη μνημονιακή προπαγάνδα αλλά και στην απροθυμία ή αδυναμία της ηγεσίας του Σ/Κ και της συνόλης Αριστεράς να αντιταχθούν στον αντιδημοκρατικό αυτό κατήφορο. Όλοι μαζί βύθισαν τη συλλογική δράση σε ανυποληψία και αναποτελεσματικότητα κι έδωσαν τη δυνατότητα στους μνημονιακούς ρήτορες και κονδυλοφόρους να παρουσιάζουν τη συνδικαλιστική δράση ως αντικοινωνικό και αντεθνικό …εγχείρημα!!
Η ακραία αυτή νεοφιλελεύθερη επιλογή τής ουσιαστικής κατάργησης του απεργιακού δικαιώματος, εκεί όπου η δημοκρατία της βάσης μπορούσε να προμηνύσει μια μαζικότερη έκφραση και δομή, θα αποθρασύνει ακόμη περισσότερο τις σκληρές μνημονιακές δυνάμεις για να εξαπολύσουν και άλλες ασύμμετρες προσβολές και διωγμούς εναντίον των λίγων συνδικαλιστών που είναι ακόμη «ζωντανοί».
Όμως μια φτωχοποιημένη, καθημαγμένη και παραιτημένη κοινωνία, με τον ανθό της νιότης της στον δρόμο της διαρκούς μετανάστευσης, δεν μπορεί να αποτρέψει την επερχόμενη ΑΠΟνομιμοποίηση της συλλογικής δράσης.
Η περιφρούρηση τής μνημονιακής μετάπτωσης και της μόνιμης ρήτρας τής ανταγωνιστικής υποτίμησης όλων των μεγεθών και των στοιχείων τής πατρίδας μας θα είναι εφεξής το κύριο μέλημα των επικυρίαρχων δανειστών.
Και όσες Οργανώσεις (πολιτικές, κοινωνικές, συνδικαλιστικές) παραμένουν ακόμη όρθιες, θα διεξαγάγουν την αυτοποιητική επαναστατική τους …γυμναστική εντελώς συμβολικά και «για την τιμή των όπλων», αφού έπονται και περαιτέρω «τεχνικές» ρυθμίσεις τού απεργιακού δικαιώματος που δυστυχώς προβλέπεται ότι, στη μνημονιακή Ελλάδα, γρήγορα θα αποτελέσει παρελθόν.
Επομένως, αν δεν συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι βαδίζουμε ολοταχώς προς τη ραγδαία ΑΠΟσυλλογικοποίηση του κοινωνικού βίου…, αν αποδεχθούμε την πατρίδα μας ως «without union area»…, τότε θα ζήσουμε έναν διαρκή ιστορικό αταβισμό προς την προδημοκρατική εποχή.-
Για την ΕΝΥΠΕΚΚ – Ο Πρόεδρος
Αλέξης Π. Μητρόπουλος