Είναι προφανές, πως αν δεν θέλουμε να παραμείνει και ο φετινός γιορτασμός της εργατικής πρωτομαγιάς, στα μυαλά των ανθρώπων ως μια «υποχρέωση» η οποία θα πρέπει απλώς να διεκπεραιωθεί…
Του Κ.ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Τότε θα πρέπει να μην παραμείνουμε προσκολλημένοι – και αυτή τη φορά – στο φρεσκάρισμα της μνήμης για όλα αυτά που έκαναν οι προηγούμενοι, ούτε βεβαίως σε μια γενική αφοριστική καταγγελία για το σύστημα της εκμετάλλευσης που πρέπει με τον αγώνα των λαών να ανατραπεί.
Οι μεγάλες αλήθειες, δεν μπορεί να αφυδατώνονται από το ουσιαστικό τους περιεχόμενο, μέσα από στείρες και άγονες φραστικές επαναλήψεις που δεν οδηγούν πουθενά.
Οι εργατοϋπάλληλοι της Ελλάδας, κάνοντας τον αναγκαίο απολογισμό μετά από οκτώ χρόνια μνημονίων, δεν μπορούν απλά να φρεσκάρουν τη μνήμη τους ανακαλώντας σε αυτήν τους νεκρούς του Σικάγου, του αγώνες των καπνεργατών και τους εκτελεσμένους της Καισαριανής.
Οφείλουν να προκληθούν και να καταγράψουν τουλάχιστον, όλα αυτά που αισθάνονται να τους έλειψαν, όλα αυτά που έλειψαν και δεν τους ενέπνευσαν, όλα εκείνα που έλειψαν και δεν τους συσπείρωσαν, όλα όσα έλειψαν και γι’ αυτό δεν συνέβαλαν τελικά στην πολιτική τους εξέγερση, έτσι ώστε να αποτυπωθεί το ανεξίτηλο σημάδι του επικαιροποιημένου πολιτικού και κοινωνικού αγώνα τους, στον τρόπο με τον οποίο γράφονται οι σελίδες της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας του τόπου.
Ανάλογος προβληματισμός, είναι απαραίτητο να υπάρξει και για τους εργατοϋπάλληλους της Ευρώπης αλλά και για τον πλανήτη ολόκληρο που σύρεται στον κοινωνικό Καιάδα, χωρίς να είναι προς το παρόν τουλάχιστον ορατά τα όποια σημάδια ανακοπής αυτής της ολέθριας πορείας.
Το να καταγράφεται απλά πως το εργατικό κίνημα βρίσκεται διεθνώς σε φάση υποχώρησης, δεν αρκεί. Για όλες τις κοινωνικές διεργασίες, υπάρχουν πρωταγωνιστές των οποίων ο ρόλος εναλλάσσεται… Υπάρχουν αποτελέσματα τα οποία δεν αρκεί να καταγράφονται, πρέπει και να ερμηνευτούν… Υπάρχουν βεβαίως και αιτίες, και θέλει τόλμη να τις κοιτάξουμε κατάματα.
Σε διαφορετική περίπτωση, χρόνο με το χρόνο θα φωτοτυπούμε απλώς περί διαγραμμάτων εκτιμήσεις, που ούτε στο κυρίαρχο θα απαντούν, ούτε την κατεύθυνση της λύσης θα μπορούν να φωτίσουν.
Η Πρωτομαγιά του 2018 επομένως, δεν βρίσκει απλώς στη χώρα μας το εργατικό κίνημα να βρίσκεται σε φάση εκτεταμένης υποχώρησης.
Το βρίσκει πριν απ’ όλα με κλονισμένη την αυτοπεποίθησή του, γιατί τα στελέχη του επιμένουν να μετρούν αναμνήσεις, ενώ οι εργαζόμενοι καταγράφουν μονάχα απώλειες, και δόξες από προγενέστερους αγώνες των οποίων όμως τα «κέρδη» εξανεμίστηκαν «εν μία νυκτί» μέσα στο συγκεκριμένο γεωπολιτικό χρόνο.
- Ερώτημα πρώτον: Φταίει μονάχα το γεγονός πως η «επίθεση» που δέχτηκε το εργατικό κίνημα ήταν οξύτατη, και δεν κατάφερε λόγω εγγενών αδυναμιών να αντεπιτεθεί ελπιδοφόρα;;;
Όχι… Προφανώς και όχι. Στην ιστορία του εργατικού κινήματος έχουν υπάρξει επιθέσεις πολύ πιο σφοδρές, αλλά σε αυτές δεν υπέκυψε, ούτε το εργατικό κίνημα ούτε φυσικά και η ιστορία.
Φταίει πριν απ’ όλα το γεγονός, ότι αυτή η επίθεση δεν ταυτοποιήθηκε σωστά από τους ηγέτες του γι’ αυτό και το κίνημα δεν εμπνεύστηκε… γι’ αυτό και δεν οργάνωσε σωστά και στοχευμένα την πάλη για την αντιμετώπιση και την ανακοπή της.
Χαρακτηρίστηκε ως επίθεση ενάντια στο μεροκάματο και στα δικαιώματα, ενώ ήταν πρωτίστως μια επίθεση σε βάρος της ίδιας του της πατρίδας.
Έτσι.. Η ώρα των δικαιωμάτων μοιραία θα έφτανε, αφού η οικονομική – παραγωγική διαδικασία, είναι μέρος του γεωπολιτικού πλιάτσικου που έχει συντελεστεί.
- Το πρώτο πράγμα λοιπόν το οποίο δεν έκαναν τα στελέχη του εργατικού κινήματος, ήταν η υποχρέωσή τους να προσδιορίσουν με σαφήνεια τον χαρακτήρα της επίθεσης την οποία δέχτηκε η χώρα.
- Γι’ αυτό και το δεύτερο πράγμα το οποίο δεν προσπάθησαν, ήταν να εμπνεύσουν το ίδιο το κίνημα, προσδίδοντας τη σωστή ταυτότητα στο χαρακτήρα της πάλης του.
Η αναντιστοιχία λοιπόν, ανάμεσα σε αυτό που καταγράφει το αυθεντικό λαϊκό αισθητήριο και στο πλαίσιο το οποίο αποτυπώνεται στο περιεχόμενο των στόχων της οργανωμένης πάλης, υπήρξε πασιφανής, και τις τραγικές συνέπειες αυτής της ανακολουθίας τις βιώνουμε σήμερα, καταγράφοντας απώλειες.
Ο χορογράφος αυτής της επίθεσης, δεν είναι αήττητος. Αήττητη αποδείχτηκε προς το παρόν η απροθυμία των πρωταγωνιστών, να δουν τα χαρακτηριστικά αυτής της επίθεσης, έτσι όπως είναι πραγματικά, και όχι έτσι όπως θα ήθελαν να είναι.
- Ερώτημα δεύτερον: Προσπάθησε η Ελληνική κοινωνία να «δραπετεύσει» από αυτή την ιδιότυπη φυλακή των εμμονών, που η ύπαρξή τους δεν διευκόλυνε την αποτελεσματική δράση της;;;
Με όρους κινήματος όχι. Διότι ουδείς την καθοδήγησε να το πράξει οργανωμένα, σχεδιασμένα, στοχευμένα και με συνέχεια.
Το επεχείρησε αυτενεργώντας… Το επεχείρησε υποτασσόμενη στο «αυθόρμητο». Επένδυσε σε αυτό τις ελπίδες της, σαγηνεμένη από τη λαγνεία των συνθημάτων, αφού η ίδια δεν είχε την υποχρέωση να γνωρίζει πως τα όμορφα συνθήματα… όμορφα καίγονται, αν δεν υποστηριχτούν από καλά σχεδιασμένο και επιμελημένα καθοδηγημένο πολιτικό και κοινωνικό αγώνα.
Οι μεγάλοι πολιτικοί αγώνες όμως, ειδικότερα αυτοί των οποίων το αποτύπωμα προσλαμβάνει χαρακτήρα εθνικό, δεν κερδίζονται με τη λαγνεία των συνθημάτων και μόνο. Απαιτούν σχέδιο, συγκεκριμένη κλιμάκωση, συγκεκριμένη πολιτική στόχευση, σωστή διαχείριση δυνάμεων, πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών κλπ.
Απαιτούν δηλαδή επιτελείο… Μπροστάρηδες… Ικανούς πολιτικούς καθοδηγητές.
Αυτό ακριβώς είναι που δεν είχαν οι «αγανακτισμένοι», γι’ αυτό και αντί να παράξουν γενικότερες πολιτικές ανατροπές, χρησιμοποιήθηκαν ως «βολικό περιβάλλον» μέσα στο οποίο πλασαρίστηκε η νέα γενιά των πολιτικών ανδρεικέλων…
Αυτό ακριβώς είναι που δεν είχαν τα μεγάλα «συλλαλητήρια», γι αυτό και ο κάθε έμπειρος πολιτικά, ήξερε πως στην πράξη θα λειτουργήσουν σαν «one day show», χωρίς πολιτική συνέχεια, χωρίς πολιτική ωρίμανση αιτημάτων, χωρίς πολιτική διάταξη για ευρύτερες πολιτικές ανατροπές.
Αυτή λοιπόν η καθοδηγητική ανεπάρκεια, η ύπαρξη της οποίας δεν διευκόλυνε την αντιστοίχιση της οργής με σωστά καθοδηγημένη δράση, πότε θα καταγραφεί ως μελανό σημείο στην ιστορία του εργατικού κινήματος;;;
Η καταστροφική δύναμη της συνήθειας, εκείνη δηλαδή που υπαγορεύει πως «υπαρκτό είναι μονάχα αυτό που μάθαμε να αντιλαμβανόμαστε και όλα τα υπόλοιπα απλά τα προσπερνούμε», πότε επιτέλους θα εγκαταλειφθεί ως κατάφορα επικίνδυνη και καταστροφική επιλογή, που μετατρέπει τους «ηγέτες» σε ουραγούς και της κοινωνίας και των εξελίξεων;;;
Επίλογος…
Πολλά θα μπορούσε να καταγράψει κανείς, αλλά αυτό δεν είναι ένα κεφάλαιο που μπορεί να εξαντληθεί, στο πλαίσιο ενός άρθρου. Σημασία έχει να κατανοήσουμε ότι…
- Πρώτον: Η επίθεση σε βάρος των λαών, έχει προσλάβει στην εποχή μας καινούρια χαρακτηριστικά και οφείλουμε όλοι μας να τολμήσουμε να τα κοιτάξουμε κατάματα. Και…
- Δεύτερον: Το περιβάλλον στο οποίο κλιμακώνεται αυτή η επίθεση, είναι γεωστρατηγικά πάρα πολύ φορτισμένο.
Πρόκειται επομένως για μια διαδικασία σύνθετη… Πρόκειται για μια διεργασία που δεν μπορεί να προσεγγίζεται με ταξική μονομέρεια, που θα προσπερνά με τρόπο αυθαίρετο τα εθνικά της χαρακτηριστικά… Συνιστά στην ουσία της μια μακρόπνοη στόχευση, που προσβλέπει συνδυασμένα και στην ευρύτατη ανασύνταξη της ίδιας της δομής των κοινωνιών, αλλά και σε αντιστοίχου εύρους αναδιάταξη των γεωστρατηγικών συμμαχιών, προσεταιρισμών και λοιπών παραμέτρων.
Όταν το αισθητήριο των κοινωνιών αυτό το αντιλαμβάνεται, και η συνήθεια των πρωταγωνιστών απλά το προσπερνά, τότε η διαπίστωση για την υποχώρηση του κινήματος, δεν μπορεί να αποσυνδέεται από τις κατονομαζόμενες ευθύνες όλων αυτών, που αποδείχτηκαν στην πράξη πεισματικά απρόθυμοι και σε κάθε περίπτωση ανεπαρκείς να ανακόψουν αυτή τη δραματική εξέλιξη.
