[Ούτε η απροσχημάτιστη αλληλεγγύη των Βρυξελλών στον Ραχόϊ, ούτε η συνέργεια του Steven Paddock, σφαγέα του Λας Βέγκας (θα μπορούσε να ήταν βαλτός) στην επιχείρηση ειδησεογραφικής επικάλυψης του αιματηρού οργίου καταστολής στην Βαρκελώνη, κατόρθωσαν να σβήσουν τις φλόγες κάτω από το καζάνι της Ε.Ε. που άναψαν τα γεγονότα της Κυριακής στην Καταλωνία –φωτίζοντας έντονα αποκρουστικές ρυτίδες και στίγματα στο πρόσωπο της «Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης».
Το κατωτέρω αντιπροσωπευτικό άρθρο Αμερικανού σχολιαστή -πολυγραφότατου και για τα πάθη της Ελλάδος- γράφτηκε το βράδυ της Κυριακής, αλλά μένει αντιπροσωπευτικό. ΄Εκτοτε σημειώθηκαν τα εξής, που παραλείπει ή ακρωτηριάζει η καθεστωτική «πληροφόρηση».
–Οι τραυματίες της αστυνομικής επιχείρησης δεν ήταν οι ανακοινωθέντες την Κυριακή 38, αλλά 893 !. Και σε πείσμα του οργίου της βίας, ψήφισαν 2,3 εκατομμύρια Καταλανοί, κατά 89% υπέρ της ανεξαρτησίας.
–Το αμερικανικό δελτίο Zero Hedge δημοσίευσε εικόνες Βίντεο που παρουσιάζουν Καταλανούς αστυνομικούς σε μέτωπο προστασίας των ψηφοφόρων και συμπλεκόμενους με τους εισβολείς της Γκουάρντια Σιβίλ.
– Το ίδιο δελτίο μετέδωσε τα αποτελέσματα δημοσκόπησης έγκυρου ισπανικού οργανισμού, που είχε προηγηθεί της ψηφοφορίας και παρουσίαζε τεράστια νίκη 80% του Ναι στην ανεξαρτησία. Τίτλος του δημοσιεύματος: «Να τι εξηγεί τον πανικό του Ραχόϊ».
– Ο Ραχόϊ με δηλώσεις του το βράδυ της Κυριακής αρνήθηκε το γεγονός του δημοψηφίσματος, ανήγγειλε διώξεις των «υποκινητών» και εξήρε το έργο της αστυνομίας για την προστασία του νόμου και των δημοκρατικών δικαιωμάτων των πολιτών!
– Μόνο ο επικεφαλής της βρετανικής εργατικής Αντιπολίτευσης Τζέρεμυ Κόρμπυν και η πρωθυπουργός της Σκωτίας Νικόλα Στάρτζεον καταδίκασαν έντονα την αστυνομική βία. Ο Αμερικανός Πρόεδρος Τραμπ και η ευρωπαϊκή Κομισιόν χαρακτήρισαν το δημοψήφισμα παράνομο και κηρύχθηκαν αλληλέγγυοι με τον Ραχόϊ. Ακολούθησε σήμερα και ο πρίγκιπας Φελίπε της Ισπανίας.
-Την Τρίτη η Καταλωνία παρέλυσε με την γενική απεργία στην οποία κάλεσαν τους εργαζομένους 40 συνδικάτα –και των εργοδοτών! Διαδηλώσεις στους δρόμους συγκέντρωσαν 500.000 πολίτες κατά τις τοπικές πηγές, τις διεθνείς ιστοσελίδες και το ρωσικό κανάλι Ρ.Τ. ή «δεκάδες χιλιάδες» κατά το Γιουρονιούς και τα γαλλικά κανάλια. Ο πρωθυπουργός της Καταλωνίας Puigdemont ανακοίνωσε ότι η κήρυξη της ανεξαρτησίας θα γίνει τις προσεχείς ημέρες και το πρακτορείο Μπλούμπεργκ ανέφερε πως θα γίνει στις 6 Οκτωβρίου, ακριβώς 83 χρόνια από τότε που ο προκάτοχός του Lluis Companys είχε κηρύξει την ανεξαρτησία της επαρχίας, για να εκτελεστεί αργότερα από τον Φράνκο.
Για το σχολιασμό ακολουθεί η έξωθεν μαρτυρία –πάντοτε πιο ευπρόσδεκτη, ως εισαγωγής!:]
Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού
Είδα πολλά βίντεο και φωτογραφίες από την απόπειρα των Καταλανών να ψηφίσουν στο δημοψήφισμα και αυτό που μου έκανε την ισχυρότερη εντύπωση –εκτός από την αναίσθητη βία με την οποία φαίνονταν να ενεργούν οι αστυνομικές δυνάμεις-ήταν η απουσία βίαιης αντίδρασης από την πλευρά των διαμαρτυρομένων.
΄Ετσι όταν ο υπουργός των Εσωτερικών ισχυρίζεται πως τραυματίστηκαν 11 αστυνομικοί είναι δύσκολο να τον πάρει κανείς στα σοβαρά. Η εικόνα αστυνομικών να χτυπάνε ηλικιωμένες γυναίκες μέχρι αίματος είναι συγκλονιστική και είμαστε όλοι συγκλονισμένοι. Πολλοί θα είναι επίσης κατάπληκτοι, αλλά δεν θα έπρεπε να είναι. Η Ισπανία είναι ακόμη η γη του Φράνκο και οι οπαδοί του εξακολουθούν να ασκούν μεγάλη επιρροή στην πολιτική, στην αστυνομία και στο στράτευμα. Και δεν είναι μόνο αυτοί, ένα βίντεο από την Μαδρίτη έδειχνε πολίτες να τραγουδούν φασιστικόν ύμνο από την εποχή του Φράνκο.
Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά με τα οποία η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση δέχθηκε, εν γνώσει της, ως μέλος της την Ισπανία και αυτά τα χαρακτηριστικά δεν άλλαξαν ουσιαστικά από τότε. Η αντίδραση των Βρυξελλών και όλων των πρωτευουσών της ΕΕ μιλά εύγλωττα. Ο Βέλγος πρωθυπουργός Σαρλ Μισέλ δήλωσε πως δεν θέλει να μιλήσει για την πολιτική άλλων χωρών και αυτό είναι το μόνο που άκουσα από οποιονδήποτε άλλον. Και πρόκειται φυσικά για μια χοντρή ανόητη έκφραση δειλίας, τόσο η δήλωση του Μισέλ όσο και η σιωπή των άλλων.
Επειδή αυτό το γεγονός αφορά καίρια την Ε.Ε. Όπως έγραφε το μήνυμα του Τζούλιαν ΄Ασσανζ στο Τουίτερ: « Αγαπητέ Γιούνκερ της ΕΕ, αυτός είναι ο σεβασμός της ελευθερίας και της Δημοκρατίας; Θέσε σε εφαρμογή το Άρθρο7 και ανάστειλε την συμμετοχή της Ισπανίας στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση για την ξεκάθαρη παραβίαση του άρθρου 2 της Ευρωπαϊκής Συνθήκης.» (Άρθρο 7 της Ευρωπαϊκής Συνθήκης: «Αναστολή κάθε χώρας μέλους που χρησιμοποιεί στρατιωτική δύναμη εναντίον του πληθυσμού της χώρας.»)
Τυπικά βέβαια η Γκουάρντια Σιβίλ (ΜΑΤ) δεν είναι στρατός, αλλά θα επιχειρήσει να κρυφτεί πίσω απ’ αυτό ο Γιούνκερ, ο Μισέλ και προπάντων η Μέρκελ;
Δεύτερο μήνυμα του Άσσανζ στο Τουίτερ αργότερα ανέφερε: «Πηγή σε επαφή με την κυβέρνηση του Ισημερινού μεταδίδει ότι σχεδιάζουν να διώξουν τον Τζούλιαν ΄Ασσανζ από την πρεσβεία τους στο Λονδίνο και αναμένουν να ακολουθήσει η σύλληψή του, επειδή μετέδωσα για την ισπανική λογοκρισία και τις συλλήψεις στην Καταλωνία. Βρώμικες δουλειές.»
Αλλά ούτε αυτό πρέπει να προκαλεί κατάπληξη. Ξέρουμε από το παράδειγμα της Ελλάδας και την αντιμετώπιση του προβλήματος των προσφύγων ποια είναι η ηθική ποιότητα των Ευρωπαίων «ηγετών».
Δεν είναι όμως γι’ αυτό που οι λαοί ήθελαν να γίνουν μέλη της Ε.Ε. ΄Ετσι, εάν δεν υπάρξουν δριμείες δηλώσεις και από πολλές πρωτεύουσες και πολύ σύντομα, η ΕΕ ως σύνολο θα βρεθεί σε τόσο βαθιά κρίση ώστε θα πρέπει να μαζεύει τις βαλίτσες της και να γυρίζει στο σπίτι. Οπουδήποτε μπορεί να είναι «σπίτι» γι’ αυτούς τους επαγγελματίες πολιτικάντηδες.
Όταν είσαι άμοιρος κάθε ίχνους ηθικής και ενδοιασμών, όπως κραυγαλέα διακηρύσσει αυτή η σιωπή, τότε δεν μπορείς να διεκδικείς κανένα εντελώς δικαίωμα να αποφασίζεις για οποιονδήποτε. Αυτό ισχύει για τον Ραχόϊ και το κόμμα του, αλλά εξ ίσου και για όλους τους άλλους νεκρικά αμίλητους Ευρωπαίους «ηγέτες».
Και αυτό δεν τελείωσε, σε καμία περίπτωση. Δεν άρχισε καν. Η φιλόσοφος Anna M. Hennessey, η οποία έζησε στην Ισπανία και στην Καταλωνία, το έθεσε ως εξής:
«Ο Φράνκο νίκησε, δεν έχασε τον πόλεμό του όπως ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα έπρεπε να επιτρέψουμε στην τοξική ιδεολογική υποδομή του δικτάτορα να συνεχιστεί πάρα πέρα στον 21ο Αιώνα. Η υποστήριξη της Καταλωνίας είναι ένα σημαντικό βήμα για να θέσουμε τέρμα στον φασισμό στην Ευρώπη.
Ο κόσμος στις ΗΠΑ, ιδίως εκείνοι που γεννήθηκαν μετά το 1980, ξέρουν ελάχιστα για τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο (1936-1939) και για την δικτατορία που ακολούθησε. Και αυτή η γνώση είναι απαραίτητη για την κατανόηση της σημερινής κατάστασης στην Ισπανία και στην Καταλωνία.
Για παράδειγμα, ο δικαστής (Ισμαήλ Μορένο), που θα δικάσει τους κατηγορουμένους για στάση Καταλάνους ακτιβιστές που κάλεσαν στο δημοψήφισμα της 1ης Οκτωβρίου, έχει ρίζες που συνδέονται στενά με τον Φρανσίσκο Φράνκο (1892-1975), που ξεκίνησε τον εμφύλιο πόλεμο, τον κέρδισε και στη συνέχεια κυβέρνησε ως δικτάτορας την Ισπανία επί 40 χρόνια.
Ο Φράνκο είναι μια μεγάλη φιγούρα του φασισμού του 20ού Αιώνα στην Ευρώπη. Εκκαθάριση των κυβερνητικών αξιωματούχων του Φρανκισμού ουδέποτε έγινε μετά το τέλος της δικτατορίας στην δεκαετία του ’70 και αυτή η ηγεσία έχει μεγάλη επιρροή στην λήψη των κυβερνητικών αποφάσεων της Ισπανίας για την Καταλωνία – μιαν επαρχία που υπέστη βαθιά τραύματα κατά και μετά τον εμφύλιο πόλεμο, λόγω της αντίστασής της στον Φράνκο. Οι επιζώσες επιδράσεις της κληρονομιάς του Φράνκο είναι καλά τεκμηριωμένες και θα πρέπει ν’ απασχολήσουν την συζήτηση γύρω από αυτό που άρχισε να ξηλώνεται γρήγορα στην Βαρκελώνη.
[…] Όπως η ισπανική κυβέρνηση, η ισπανική αστυνομία ουδέποτε εκκαθαρίστηκε από τους Φρανκικούς δεσμούς της, μετά το τέλος της δικτατορίας. Είναι ένας βαθύτατα διεφθαρμένος οργανισμός [….] Ο Μανουέλ Φράγκα Ιριμπάρνε, ένας από τους υπουργούς του Φράνκο κατά την δικτατορία, ίδρυσε το Λαϊκό Κόμμα του πρωθυπουργού Μαριάνο Ραχόϊ. Το κόμμα αυτό είναι τώρα μπλεγμένο σε σκάνδαλο. Η βασιλική οικογένεια της Ισπανίας είναι επίσης συνδεδεμένη με το καθεστώς του Φράνκο και έχει προσαχθεί σε δίκη με κατηγορίες για σκάνδαλα που βαρύνουν και αυτήν. Είναι αδύνατο να αγνοηθεί το φασιστικό θεμέλιο πάνω στο οποίο είχε στηθεί η σύγχρονη Ισπανία ή να αγνοηθεί πως η πραγματικότητα τέτοιας θεμελίωσης έχει σχέση με τον τρόπο που η Ισπανία μεταχειρίζεται σήμερα την Καταλωνία.»
Και έτσι μπορούμε να παρακολουθήσουμε τώρα τον θάνατο του ονείρου μιας Ενωμένης Ευρώπης. Τουλάχιστον μιας Ευρώπης μέσα στην οποία θα μπορούν οι λαοί να αισθάνονται άνετα. Και εάν δεν μπορεί αυτό να επιτευχθεί, τότε ποιος ο λόγος της ένωσης; Η δημοκρατία στην Ευρώπη πεθαίνει στις Βρυξέλλες, πεθαίνει στην Ελλάδα και στην Μεσόγειο και πέθανε την Κυριακή στους δρόμους της Βαρκελώνης και άλλων τόπων της Καταλωνίας.
΄Ολοι οι άλλοι Ευρωπαίοι θα καθίσουν απλώς να κοιτάνε και να περιμένουν να πεθάνει η Δημοκρατία και εκεί όπου ζουν οι ίδιοι; Στοιχηματίζω πως αυτό θα κάνουν, μέχρις ότου πάψουν να βλέπουν οικονομική ωφέλεια από την συμμετοχή στην Ε.Ε. Αλλά από σήμερα τα οικονομικά της Καταλωνίας δεν θα είναι η μοναδική πηγή προβληματισμού. Επειδή η Ισπανία δεν θα αποβληθεί, ούτε καν θα τεθεί σε αναστολή η συμμετοχή της. Θα υπάρξει πλήθος ηχηρής κενολογίας. Αλλά δεν είναι όλοι οι Ευρωπαίοι τόσο ηλίθιοι.
Η Δήμαρχος της Βαρκελώνης κάλεσε τον Ραχόϊ να παραιτηθεί, αλλά, ήξερε όπως όλοι πως αυτό δεν αρκεί και δεν θ’ αλλάξει τίποτα. Ο Ραχόϊ είναι απλά ένας εκπρόσωπος ενός φασιστικού συστήματος στα σπλάχνα της Ισπανίας, που περιμένει την ευκαιρία να υψώσει το αποκρουστικό κεφάλι του. Βρήκε την ευκαιρία την Κυριακή και όλος ο κόσμος σιωπά. Δηλαδή οι «ηγέτες»…
Πηγή: Raul Ilargi Meijer, Zero Hedge
