Η “κανονικότητα” των ανθρώπων είναι να πνίγονται στον Έβρο και το Αιγαίο και να σκοτώνονται στο Αφρίν. Η κανονικότητα ενός καθεστώτος είναι να σκοτώνει στο Αφρίν και να πνίγει στο Αιγαίο και τον Έβρο.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι ένας από τους δεκάδες συμβούλους του Ερντογάν, κατά σύμπτωση αυτός που προ ετών έλεγε ότι ξένες δυνάμεις κάνουν μάγια στον μεγάλο ηγέτη της Τουρκίας, ισχυρίζεται ότι οι Αμερικανοί βάζουν την Ελλάδα να επιτεθεί στην Τουρκία. Ούτε ότι αυτός ο τηλεπανελίστας θεωρεί μύγα την χώρα μας και γίγαντα την δική του.
Το πρόβλημα είναι μόλις πριν από λίγες ημέρες ένα σωρό “ειδικοί” και ακόμη περισσότεροι πολιτικάντηδες ντύθηκαν μακεδονομάχοι και έλεγαν το μακρύ και το κοντό τους για τα Σκόπια, σαν η χώρα μας και η FYROM να είναι μόνες τους στον κόσμο και όλα να εξαρτώνται από εμάς και από αυτούς, χωρίς ποτέ να υπεισέρχονται άλλοι παράγοντες, όπως λόγου χάριν η Τουρκία.
Το πρόβλημα είναι επίσης ότι τις όποιες διεθνείς ειδήσεις και εξελίξεις, εδώ, τις περισσότερες φορές τις αποφεύγουμε όπως ο διάβολος το λιβάνι, ίσως γιατί όλες -η καθεμιά με τον τρόπο της- μας υπενθυμίζουν ότι δεν είμαστε ο ομφαλός της γης. Η Τουρκία για παράδειγμα, εισβάλλοντας στη Συρία και επιτιθέμενη στο Αφρίν, επιχειρεί ακόμα μια φορά να εμποδίσει τους Κούρδους να αποκτήσουν μια αυτόνομη εδαφική βάση πλάι στα υπό τουρκική κατοχή εδάφη τους.
Εμείς όμως, πεισμένοι ότι μόνο η μικροκαθημερινότητά μας έχει σημασία και ότι είμαστε αν όχι το κέντρο του κόσμου κάτι… παραπλήσιο, δεν δώσαμε καμιά σημασία σε όλα αυτά. Δεν θελήσαμε καν να αξιολογήσουμε την εν εξελίξει προφανή διάσταση ΗΠΑ-Ερντογάν που θέτει διαρκώς υπό αμφισβήτηση τον Τούρκο πρόεδρο, ο οποίος όμως και για αυτό το λόγο επανατοποθετείται σε όλα τα μέτωπα της περιοχής.
Σε αυτό το πλαίσιο μιας αστήρικτης βεβαιότητας ότι αν υπάρξει πρόβλημα θα επέμβουν οι πέραν του Ατλαντικού φίλοι μας και θα καθαρίσουν για λογαριασμό μας, αν και δεν το έκαναν ποτέ τις προηγούμενες δεκαετίες, αναγορεύσαμε σε εξωτερική πολιτική πρώτα τα ζεϊμπέκικα, μετά τις κουμπαριές και τέλος τις λεκτικές ασκήσεις επί χάρτου και τα α λα ΥΕΝΕΔ τηλεοπτικά σόου. Και μετά, με τον Ζάεφ στην Άγκυρα και τα τουρκικά σκάφη στα Ίμια, αρχίσαμε και πάλι να ξεβολευόμαστε.
Κι όμως τα πράγματα είναι πασιφανή, για όσους δεν κρύβουν το κεφάλι τους στην άμμο. Μόλις χτες, για παράδειγμα, μια μάνα και τα δυο της παιδιά έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να περάσουν τον Έβρο για να ζήσουν. Γιατί η μάνα αλλά και ο πατέρας και πιθανώς όλο τους το σόι ήταν απολυμένοι ως “πραξικοπηματίες” και δεν υπήρχε περίπτωση να ξαναβρούν δουλειά στην Τουρκία του Ερντογάν.
Αλλά μια τέτοια χώρα, που “εκτελεί” με τέτοιους τρόπους τους πολίτες της, δεν είναι κανονική χώρα. Και μια μη κανονική χώρα δεν μπορεί να έχει “κανονική” εξωτερική πολιτική, ούτε “κανονικές” σχέσεις γειτονίας. Και ουδείς μπορεί να περιμένει από αυτήν “κανονική” αντιμετώπιση και “κανονικό” σεβασμό σε συμφωνίες και συνθήκες.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι Διευθυντής Σύνταξης στο Έθνος
**Πηγή: news247.gr
Το πρόβλημα είναι επίσης ότι τις όποιες διεθνείς ειδήσεις και εξελίξεις, εδώ, τις περισσότερες φορές τις αποφεύγουμε όπως ο διάβολος το λιβάνι, ίσως γιατί όλες -η καθεμιά με τον τρόπο της- μας υπενθυμίζουν ότι δεν είμαστε ο ομφαλός της γης. Η Τουρκία για παράδειγμα, εισβάλλοντας στη Συρία και επιτιθέμενη στο Αφρίν, επιχειρεί ακόμα μια φορά να εμποδίσει τους Κούρδους να αποκτήσουν μια αυτόνομη εδαφική βάση πλάι στα υπό τουρκική κατοχή εδάφη τους.
Εμείς όμως, πεισμένοι ότι μόνο η μικροκαθημερινότητά μας έχει σημασία και ότι είμαστε αν όχι το κέντρο του κόσμου κάτι… παραπλήσιο, δεν δώσαμε καμιά σημασία σε όλα αυτά. Δεν θελήσαμε καν να αξιολογήσουμε την εν εξελίξει προφανή διάσταση ΗΠΑ-Ερντογάν που θέτει διαρκώς υπό αμφισβήτηση τον Τούρκο πρόεδρο, ο οποίος όμως και για αυτό το λόγο επανατοποθετείται σε όλα τα μέτωπα της περιοχής.
Σε αυτό το πλαίσιο μιας αστήρικτης βεβαιότητας ότι αν υπάρξει πρόβλημα θα επέμβουν οι πέραν του Ατλαντικού φίλοι μας και θα καθαρίσουν για λογαριασμό μας, αν και δεν το έκαναν ποτέ τις προηγούμενες δεκαετίες, αναγορεύσαμε σε εξωτερική πολιτική πρώτα τα ζεϊμπέκικα, μετά τις κουμπαριές και τέλος τις λεκτικές ασκήσεις επί χάρτου και τα α λα ΥΕΝΕΔ τηλεοπτικά σόου. Και μετά, με τον Ζάεφ στην Άγκυρα και τα τουρκικά σκάφη στα Ίμια, αρχίσαμε και πάλι να ξεβολευόμαστε.
Κι όμως τα πράγματα είναι πασιφανή, για όσους δεν κρύβουν το κεφάλι τους στην άμμο. Μόλις χτες, για παράδειγμα, μια μάνα και τα δυο της παιδιά έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να περάσουν τον Έβρο για να ζήσουν. Γιατί η μάνα αλλά και ο πατέρας και πιθανώς όλο τους το σόι ήταν απολυμένοι ως “πραξικοπηματίες” και δεν υπήρχε περίπτωση να ξαναβρούν δουλειά στην Τουρκία του Ερντογάν.
Αλλά μια τέτοια χώρα, που “εκτελεί” με τέτοιους τρόπους τους πολίτες της, δεν είναι κανονική χώρα. Και μια μη κανονική χώρα δεν μπορεί να έχει “κανονική” εξωτερική πολιτική, ούτε “κανονικές” σχέσεις γειτονίας. Και ουδείς μπορεί να περιμένει από αυτήν “κανονική” αντιμετώπιση και “κανονικό” σεβασμό σε συμφωνίες και συνθήκες.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι Διευθυντής Σύνταξης στο Έθνος
**Πηγή: news247.gr
