Υπερχρεωμένες χώρες που έχουν υποβληθεί σε «σταθεροποιητικά προγράμματα» είναι: η Ιρλανδία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Κύπρος και η Ελλάδα. Η Ελλάδα κατέγραψε σωρευτική απώλεια εθνικού εισοδήματος 31%, ενώ – αντιθέτως – η Ιρλανδία το αύξησε κατά 31%, η Ισπανία κατά 3,8%, η Πορτογαλία κατά 3,4% και η Κύπρος ανέκαμψε και έχει εισέλθει σε θετικούς ρυθμούς. Γιατί άραγε η Χώρα μας υπέστη αυτό το σοκ;
Η αλήθεια και τα ψεύδη
Αυτό που συνέβη και συμβαίνει στην Ελλάδα έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με την κοινή λογική, την ιστορική εμπειρία και κάθε οικονομική θεωρία. Τι δηλαδή;
Οι παθογένειες της οικονομίας και το δανεικό βιοτικό επίπεδο, που ξεπερνούσε τις δυνατότητες της Χώρας, δεν θεραπεύονται με κατεδάφιση της εσωτερικής ζήτησης. Κάθε «εξυγίανση», που επιχειρείται σε υφεσιακές συνθήκες, είναι καταστροφική και καταλήγει σε «Βατερλώ» για την πραγματική οικονομία.
Οι ελληνικές Κυβερνήσεις, που συγκροτούνταν από τυχάρπαστα και μίζερα ανθρωπάκια, κατώτερα των περιστάσεων, αποδείχτηκαν πανίσχυρες στη διαφθορά, στην ατίμωση του ονόματος των Ελλήνων, στο βόλεμα των ιδίων και κομματικών παρασίτων. Δόλιες και περιδεείς απέναντι στους Δανειστές και συναίνεσαν και συνυπέγραψαν στην εφαρμογή του ενάρετου υποδείγματος της Γερμανίας και στην εκδικητική πρωτοφανή εσωτερική υποτίμηση των μισθών και των συντάξεων και έκτοτε η Ελλάδα βολοδέρνει στα αδιέξοδα των Μνημονίων. Η Ελληνική κοινωνία κατακερματισμένη, φοβική και κατατονική, υφίσταται τις συνέπειες της ήττας ενός πολέμου, που χάθηκε, πριν ξεκινήσει.
Ο Γερμανός επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας Κλάους Ρέγκλινγκ και οι όμοιοί του ψεύδονται ασύστολα, όταν ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα πληρώνει για την ανεπαρκή τήρηση των Συμφωνιών από μέρους των Κυβερνήσεών της. Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα, σε αντίθεση με τις άλλες χώρες που ήταν σε… «δημοσιονομική εξυγίανση», καταστράφηκε, γιατί τις εφάρμοσε πιστά.
Η γλώσσα των αριθμών
Έκθεση της Ε.Κ.Τ. (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) διαπιστώνει ότι τα «Προγράμματα προσαρμογής» κατά την περίοδο 2010-2014 είχαν ως άμεση συνέπεια τη δραματική περικοπή της Ελληνικής εσωτερικής ζήτησης κατά 40%, όταν στην Ιρλανδία, Ισπανία, Πορτογαλία η συρρίκνωση ήταν μόνον 10%. Ακόμη, σημειώνεται για την Ελλάδα ότι «ουδέποτε σε καιρό ειρήνης έλαβε χώρα τέτοια αναπροσαρμογή προς τα κάτω στο βιοτικό επίπεδο μίας Χώρας σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα». Ακόμα και οι βαρύτερες συρρικνώσεις εσωτερικής αγοράς στην παγκόσμια ιστορία, ουδέποτε είχαν ξεπεράσει το 7% με 10%.
Στην Ελλάδα κατά την επίμαχη επταετία οι μισθοί και οι συντάξεις περικόπηκαν κατά 50%, όταν στις ομοιοπαθείς χώρες είτε αυξήθηκαν, όπως στην Ισπανία, είτε μειώθηκαν από 10% έως 15%.
Στους μάρτυρες κατηγορίας όλων αυτών, που ξεδιάντροπα επαίρονται ότι έπραξαν το εθνικό τους καθήκον, είναι ακόμη οι μεγαλύτεροι οικονομολόγοι παγκόσμιας εμβέλειας που ομολογούν, αυτό που παραδέχθηκε στην έκθεσή του ο Ολιβιέ Μπλανσάρ, μέχρι πρότινος Διευθυντής μελετών του Δ.Ν.Τ. ότι «η βαθιά ύφεση της ελληνικής οικονομίας δεν οφείλεται στην υπερχρέωση της ελληνικής οικονομίας όσο στα σκληρά μέτρα λιτότητας των Μνημονίων με τις βαριές υφεσιακές επιπτώσεις». Άλλωστε, η Ελλάδα το 2010 αντιπροσώπευε μόλις το 2,6% του μεγέθους της οικονομίας της Ευρωζώνης και το χρέος της (338 δις) το 4% του συνολικού χρέους της Ευρωζώνης.
Είναι, επίσης, ο απελθών από την Προεδρία του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ, ο οποίος λίγο πριν παραδώσει ομολόγησε ότι «κάναμε λάθη και αυτοσχεδιάσαμε» σε βάρος του ελληνικού λαού, ότι «είχαμε τραπεζική κρίση, δημοσιονομική κρίση και χρησιμοποιήσαμε πολλά από τα χρήματα των φορολογουμένων πολιτών με λάθος τρόπο. Κατά τη γνώμη μου για να σώσουμε τις Τράπεζες…».
Το αδιέξοδο των Μνημονίων
Είναι, πάνω από όλους και όλα, η οικονομία του ελληνικού νοικοκυριού και η εφιαλτική καθημερινότητα που επιβεβαιώνουν, με τον πιο αδιάψευστο τρόπο ότι τα Μνημόνια συνιστούν έγκλημα κατά του ελληνικού λαού.
Όλες οι έρευνες για το 2017, παλιότερα της ΓΕΣΕΒΕ και τελευταία του Ινστιτούτου Εργασίας της Γ.Σ.Ε.Ε. δείχνουν το μέγεθος της καταστροφής που έχει επισυμβεί.
Ιδού ο δεκάλογος του αίσχους, για τον οποίο η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ (και οι προκάτοχές της), έχει αποσπάσει τους επαίνους και τα «ζήτω» των εταίρων της:
- Ένα στα δύο νοικοκυριά έχει ως κύρια πηγή εισοδημάτων μία σύνταξη.
- Το 72,3% των νέων από 18 έως 34 ετών αναζητεί εργασία στο εξωτερικό.
- Η πραγματική ανεργία βρίσκεται στο 27,5%, επειδή η αποκλιμάκωσή της συνδέεται με επισφαλείς, κακοπληρωμένες και μερικής απασχόλησης θέσεις εργασίας.
Οι προσλήψεις πλήρους απασχόλησης υποχώρησαν από 79% το 2009 στο 45% το 2017 και οι προσλήψεις με ευέλικτες μορφές απασχόλησης αυξήθηκαν από το 21% το 2009 στο 54,9% το 2017.
- Οι τρεις στους τέσσερις ανέργους είναι μακροχρόνιοι.
- Το 38% είτε δουλεύει ανασφάλιστο είτε ασφαλίζεται για τις μισές από τις ώρες που δουλεύει.
- Οι συνθήκες της υπερχρέωσης και της αδυναμίας πληρωμών των νοικοκυριών παγιώνονται.
- Ο δείχτης φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού από 27,6% το 2009 είναι στο 40% περίπου και η οικονομική στενότητα των νοικοκυριών μεγαλώνει σε όλες τις κατηγορίες καταναλωτικών αναγκών.
- Τα υψηλά ποσοστά ανισότητας της Ελλάδας στις εποχές της ευμάρειας, με τα Μνημόνια και τις πολιτικές της λιτότητας έγιναν υψηλότερα και ουσιαστικά έχουμε κοινωνία των δυο τάξεων.
- Οι προσδοκίες των νοικοκυριών για το 2018 παραμένουν αρνητικές σε ποσοστό 73,5%.
10 Οι επενδύσεις παραμένουν καθηλωμένες σ’ ένα ιδιαίτερα χαμηλό επίπεδο. Η ανάπτυξη και το μέλλον που έχει σχεδιαστεί για τους Έλληνες, περιγράφεται σε γελοιογραφία του γνωστού Αρκά, στην οποία ο εικονιζόμενος Έλληνας πολίτης μονολογεί: «Κάποιοι λένε ότι σύντομα θα γίνουμε τριτοκοσμική χώρα. Προσωπικά αμφιβάλλω, αν μπορεί να υπάρξει τέτοια βελτίωση».
Μπορούν να κάνουν το ελάχιστο;
Δ.Ν.Τ., Ε.Κ.Τ., Ε.Ε., Μηχανισμός Σταθερότητας, σε κρίσεις ειλικρίνειας και αυτοκριτικής έχουν προβεί σε σωστές διαπιστώσεις για το ελληνικό πρόβλημα. Το γεγονός, όμως, ότι επιμένουν στις δηλητηριώδεις και θανατηφόρες συνταγές τους αποδεικνύει ότι μόνον η σωτηρία της Ελλάδας δεν είναι στις προθέσεις τους. Αποδεικνύει ότι η διαχείριση της ελληνικής κρίσης από το 2010 μέχρι σήμερα είναι υπαιτίως λανθασμένη, ώστε η Χώρα βυθισμένη σ’ αυτήν, να μην μπορεί ν’ αντισταθεί στη βάρβαρη λεηλασία του πλούτου της – ιδιωτικού και δημοσίου.
Οι σημερινοί κυβερνητικοί γιάπηδες, που υποδύονται αξιοθρήνητους ρόλους αριστερών, μπορούν να κάνουν το ελάχιστο; Να σταματήσουν περαιτέρω συρρίκνωση των μισθών και συντάξεων, αρνούμενοι να εφαρμόσουν τη μείωση του αφορολογήτου και τη νέα μείωση των συντάξεων; Μπορούν να δείξουν ότι δεν είναι τυχοδιώκτες, που προσπαθούν να κρατηθούν στην εξουσία και μόνον και αντί της μικροπολιτικής των παροχών, να εμπεδώσουν αίσθημα ασφάλειας και προοπτικής, με θεσμικές παρεμβάσεις που θα αφορούν το σύνολο των νοικοκυριών;
Υπάρχει το προηγούμενο της Πορτογαλίας, που η σοσιαλδημοκρατική Κυβέρνησή της, στηριζόμενη από το Κομμουνιστικό κόμμα, τη Ριζοσπαστική Αριστερά και τους Πράσινους, με την έξοδό της από το Μνημόνιο πήγε κόντρα στις νόρμες και συνταγές λιτότητας και αύξησε μισθούς και συντάξεις, μείωσε φόρους, επανέφερε τις συλλογικές συμβάσεις και αποκατέστησε τις εργασιακές σχέσεις.
*Πηγή: Εφημερίδα «Χριστιανική», φ. 1007 (5/4//2018).
**Ο Ηρακλής Κανακάκης είναι στέλεχος της «Χριστιανικής Δημοκρατίας».
