Παράγοντες της Ιταλικής κυβέρνησης διακηρύσσουν σε όλους τους τόνους ότι η Ιταλία δεν θα γίνει Ελλάδα και ότι αν επιχειρηθεί κάτι τέτοιο θα υπάρξει παγκόσμια οικονομική καταστροφή.
Ταυτόχρονα, η Ιταλική κυβέρνηση επιθυμεί διάλογο με την Κομισιόν, δηλώνει ότι ΔΕΝ διαθέτει σχέδιο Β (!) και ότι θα εκπληρώσει κανονικά τις υποχρεώσεις της στους πιστωτές.
Πολύ φοβούμεθα ότι η κυβέρνηση της Ιταλίας κάνει τα ίδια λάθη με την κυβέρνηση Τσίπρα.
Διότι οι λεονταρισμοί, όπως του Αλ. Τσίπρα πριν το δημοψήφισμα, για μονομερείς επιλογές, χωρίς εναλλακτικά σχέδια, οδηγούν συνεπώς σε άτακτες υποχωρήσεις.
Μια Ιταλική κυβέρνηση που επιλέγει το διάλογο με την Κομισιόν, χωρίς να διαθέτει σχέδιο εξόδου από την ευρωζώνη (έξοδος που στην περίπτωση της Ιταλίας θα σημάνει και διάλυση του ευρώ) και χωρίς να διεκδικεί την βαθιά διαγραφή του υπέρογκου και μη βιώσιμου ιταλικού χρέους, που δεν μπορεί να αποπληρωθεί, είναι, μάλλον, εκ των προτέρων παραδομένη και ηττημένη.
Εκτός και αν για σειρά από άλλους λόγους οι Βρυξέλλες θελήσουν να συμβιβασθούν με την Ρώμη σε κάτι ενδιάμεσο μεταξύ του ελλείμματος στον Ιταλικό προϋπολογισμό που προτείνει η Κομισιόν και του 2,4% που διεκδικεί η Ιταλική κυβέρνηση.
Αλλά και τότε με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να θεωρηθεί αυτό επιτυχία της Ιταλικής κυβέρνησης.
Οι κυβερνήσεις που θέλουν να κρατήσουν δυο καρπούζια στην ίδια μασχάλη και να κάνουν ομελέτα χωρίς να σπάσουν αυγά, είναι εκ των προτέρων παραδομένες, όσους φραστικούς λεονταρισμούς και αν επιχειρούν.
Ίδωμεν τη συνέχεια…
Αυτό, πάντως, που διακαώς επιθυμούμε ως Iskra είναι να ηττηθεί, καλύτερα να συντριβεί, το ευρωιερατείο των Βρυξελλών και της Γερμανικής ευρωζώνης, μαζί με τη νεοφιλελεύθερη μονεταριστική ορθοδοξία του, έστω και αν αυτή η ήττα προέλθει από μια κυβέρνηση του Ιταλικού αστισμού με ξενοφοβικές τάσεις στο εσωτερικό της.
“Μεγάλη αναταραχή , θαυμάσια κατάσταση,” έλεγε ο Μάο.
Καλύτερα η “αναμπουμπούλα, παρά το τέλμα, η ακινησία και “το τίποτα δεν αλλάζει“.
Το θέμα είναι ότι “αναμπουμπούλα” δύσκολα μπορεί να υπάρξει όταν κυριαρχούν μεγάλες αυταπάτες που μπορεί να τις διαδεχθούν ακόμα μεγαλύτερες διαψεύσεις.
Και πάλι ίδωμεν…
Κ.Τ.
Υ.Γ.: Το δράμα είναι ότι η Ιταλική Αριστερά, σχεδόν, στο σύνολό της, είναι κολλημένη σε έναν αδιέξοδο “ευρωπαϊσμό“, ο οποίος συνιστά και ταφόπετρα για την επιρροή της.
Γενικότερα όλη ευρωπαϊκή Αριστερά, με κάποιες εξαιρέσεις, μοιάζει ως η αριστερή πτέρυγα των Βρυξελλών και όχι ως δύναμη ανατροπής του ευρωιερατείου και της Γερμανικής ευρωζώνης και ΕΕ, πράγμα που αφήνει τεράστιο χώρο στην ακροδεξιά δημαγωγία.
Πέραν αυτού, αν η Αριστερά της Ευρώπης ευρύτερα και στην συνολική στρατηγική της δεν επιχειρήσει να επαναθεμελιωθεί εκ βάθρων στις μορφές και το περιεχόμενο της για να αποκτήσει νέο ριζοσπαστισμό, φρεσκάδα, ζωντάνια, διεισδυτικότητα και πειστικότητα στις επιλογές της και παραμείνει καθηλωμένη σε παλιά στερεότυπα και έναν απεχθή ευρωκεντρισμό, τότε δεν θα έχει κανένα μέλλον και φυσικά θα γνωρίζει απογοητεύσεις στο παρόν.
Κ.Τ.
