Είναι αρχικά οι σκέψεις που βαραίνουν, από το θάνατο 90 ανθρώπων και μεταξύ αυτών παιδιών (ο ακριβής αριθμός των θυμάτων δεν έχει ακόμη αποσαφηνιστεί) και μετά, όταν αντικρίζεις μια πρωτοφανή καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος από την ανεξέλεγκτη μανία της φωτιάς, τότε, η επίσκεψη, την επομένη της συφοριασμένης μέρας σε Ραφήνα, ΜΑΤΙ, Άγιο Ανδρέα και Μαραθώνα, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί οδοιπορικό, αλλά προσκύνημα στο τόπο του Μαρτυρίου.
Ξεκίνημα , πρωι-πρωί, από το ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ της Ραφήνας. Διαπίστωσα ότι, υπάρχει οργάνωση, ευγενικοί, αν και κατάκοποι, οι υπάλληλοι και οι εθελοντές, προσπαθούν να χαμογελούν και να εξυπηρετούν τους πυρόπληκτους πολίτες. Αρκετοί, από τους Δημοτικούς υπαλλήλους, είναι και οι ίδιοι πυρόπληκτοι και αντιμετωπίζουν τα δικά τους σοβαρά προβλήματα.
Ένας πυρόπληκτος κάτοικος ο Αναστάσιος Προμπονάς (60 ετών), μόλις κατάθεσε τα σχετικά δικαιολογητικά για να πάρει το επίδομα από τον Δήμο, μου είπε: «αιφνιδιαστήκαμε από την ταχύτητα μετάδοσης της φωτιάς. Επικράτησε ΧΑΟΣ και δεν υπήρχε ένα οργανωμένο σχέδιο διαφυγής, γνωστό στους κατοίκους. Μας άφησαν στην τύχη μας και ο σώζων εαυτόν σωθήτω! Καθώς έφευγα με το μηχανάκι για να σωθώ, είδα ανθρώπους μέσα στα αυτοκίνητα να καίγονται σαν λαμπάδες»
Μετά τη Ραφήνα, επομένη στάση στον οικισμό ΜΑΤΙ, που το θέαμα είναι δυσπερίγραπτο, καταθλιπτικό και εντελώς αποκαρδιωτικό. Μια καταστροφή που «μιλά» από μόνη της. Οσμή από καμμένες σάρκες, «ζωντανεύουν» εφιαλτικές εικόνες απελπισμένων και εγκλωβισμένων ανθρώπων που αγκαλιάστηκαν καθώς πλησίαζε η καυτή ανάσα του θανάτου, παντού μαυρίλα, καρβουνιασμένα δένδρα και αυτοκίνητα, ερείπια που καπνίζουν, στάχτη, καταχνιά, κατάθλιψη, θάνατος, θρήνος, οργή και πολλά αναπάντητα ΓΙΑΤΙ.
Αυταπόδεικτες οι παραλείψεις, οι ανεπάρκειες και οι αδυναμίες του κρατικού μηχανισμού. Απόντες, την κρίσιμη ώρα, οι εντεταλμένοι κρατικοί και αυτοδιοικητικοί φορείς, για την προστασία των πολιτών και του φυσικού περιβάλλοντος. Ανοχύρωτη πόλη, έρμαιο των «ορέξεων» της αδηφάγου πύρινης λαίλαπας. Ανέφικτη, η εφαρμογή ενός στοιχειώδους σχεδίου πυρασφάλειας και εκκένωσης του οικισμού ΜΑΤΙ, σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, κυρίως λόγω πολεοδομικών παραβάσεων και αντι-οικολογικών παρεμβάσεων.
Σε μια περιοδεία του στο ΜΑΤΙ ο ΥΠΕΘΑ Π. Καμμένος, δέχτηκε τα εντονότατα παραπόνα των πυρόπληκτων κατοίκων. Κατηγορούσαν (δικαιολογημένα), για αδράνεια τον κρατικό μηχανισμό. «Μας αφήσατε αβοήθητους, ανυπεράσπιστους και καήκαμε… Δεν υπήρχε κάποιος αρμόδιος, να μας κατευθύνει, σε κάποιος ασφαλές μέρος» είπαν οι κάτοικοι.
Οι άνθρωποι αυτοί, θρηνούν για το χαμό των δικών τους ανθρώπων, την καταστροφή της περιουσίας τους και ο πόνος είναι πολύ βαρύς , ασήκωτος και προσπαθούν, να σταθούν όρθιοι στα αποκαΐδια και στα ερείπια. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος τις κραυγές, τη φρίκη και την εφιαλτική αγωνία των εγκλωβισμένων, που ένοιωθαν το θανάσιμο σφιχταγκάλιασμα της φωτιάς.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο εκπρόσωπος της Κυβερνητικής Εξουσίας , ο Υπουργός , ο Δήμαρχος, ο βουλευτής, ΟΛΟΙ οι κρατικοί παράγοντες, δεν αντιδικούν με τους χαροκαμένους πολίτες, αλλά ακούν σιωπηλοί και με σκυμμένο το κεφάλι, τις σπαρακτικές κραυγές των πολιτών, αφουγκράζονται την οργή και την απόγνωση εκείνων, που βιώνουν μια ανείπωτη προσωπική τραγωδία…
Κοίταζα τις χρυσαφένιες ακτές αυτής της περιοχής, περιμετρικά στο Κόκκινο Λιμανάκι. Υπέροχα προκλητικές και σήμερα οι παραλίες, αλλά παραλίες φραγμένες, οι περισσότερες με συρματοπλέγματα και από αυλές σπιτιών, παραλίες κλειστές με μαντρότοιχους πολυτελών κατοικιών, παραλίες σχεδόν ιδιωτικές, άρα δύσκολα προσβάσιμες στους μη μυημένους. Δρόμοι στενοί να χωράνε ένα μόνο αυτοκίνητο, που εύκολα εγκλωβίζεσαι. Δάσος σπαρμένο με αυθαίρετα σπίτια αρχικά, αλλά που κατά παράδοση νομιμοποιούνται στις προεκλογικές περιόδους, όπως άλλωστε συμβαίνει και σε πλείστες άλλες παραθαλάσσιες περιοχές της χώρας μας. Ένα οικολογικό έγκλημα με την σύμπραξη διεφθαρμένων πολιτικών, που έχουμε διαπράξει ή ανεχτήκαμε , εμείς οι πολίτες. Και αυτή η παράμετρος θα πρέπει, μεταξύ άλλων, να αξιολογηθεί! Ο όλεθρος της Ραφήνας είναι το μετρήσιμο αποτέλεσμα πολλών αρνητικών παραμέτρων μεταξύ αυτών και οι ακραίες καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν στη Ραφήνα ( καταγεγραμμένη ένταση ανέμων 12 μποφόρ), η διάσπαση των δυνάμεων πυρόσβεσης λόγω των ταυτόχρονων πυρκαγιών σε Κινέττα, Πεντέλη και Κάλαμο, οι πολεοδομικές αυθαιρεσίες και το βασικότερο, η απουσία ενός οργανωμένου σχεδίου εκκένωσης της περιοχής.
Μετά το ΜΑΤΙ σειρά έχει ο Άγιος Ανδρέας. Σε κοντινή απόσταση σχεδόν δίπλα στο ΜΑΤΙ είναι η παραθαλάσσια περιοχή του Αγίου Ανδρέα. Εκεί είναι οι κατασκηνώσεις του Δήμου της Αθήνας και οι παραθεριστικές κατοικίες του Στρατού. Ίδια εικόνα καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος, αλλά με μια ουσιώδη διαφορά. Εκεί, σε αυτές τις εγκαταστάσεις, στον Δήμο και στο Στρατό, υπάρχει σχέδιο πυροπροστασίας και πυρασφάλειας και εκκένωσης της περιοχής. Ένα σχέδιο, ρεαλιστικό, που είχε δοκιμαστεί σε ασκήσεις και που εφαρμόστηκε με απόλυτη επιτυχία την κρίσιμη ώρα. Από τις κατασκηνώσεις του ΔΗΜΟΥ της Αθήνας, απομακρύνθηκαν με ασφάλεια 650 παιδάκια! ΜΠΡΑΒΟ στους υπεύθυνους. Ειδικότερα στα ΚΑΑΥ του Αγίου Ανδρέα, στο θέρετρο των στελεχών του Στρατού, απομακρύνθηκαν σε χρονικό διάστημα 50 λεπτών της ώρα και ενώ εμαίνετο η φωτιά, 1850 άτομα, οι οικογένειες και οι φιλοξενούμενοι των παραθεριστών στρατιωτικών, με απόλυτη τάξη και ασφάλεια. Το σχέδιο πυρασφάλειας είχε δοκιμαστεί δυο φορές. Μετά την απομάκρυνση των παραθεριστών, το στρατιωτικό προσωπικό του ΚΑΑΥ ρίχτηκε στη μάχη με στόχο να σταματήσει την επέκταση της φωτιάς, που ήδη ήταν μέσα και κατέκαιε κατοικίες και πεύκα. Ο Δήμαρχος Ραφήνας ο κ. Μπουρνούς δήλωσε , πως αν δεν ήταν ο στρατός να σταματήσει τη φωτιά στα ΚΑΑΥ του Αγίου Ανδρέα, η φωτιά θα είχε κατακάψει όλη την περιοχή, η καταστροφή θα ήταν ολοκληρωτική και τα θύματα πολλαπλάσια. Μάλιστα σε κάποια στιγμή γκρέμισαν και τμήμα από έναν φράχτη του Στρατοπέδου και μπήκαν μέσα 20 αυτοκίνητα και περίπου 100 αλλόφρονες πολίτες κυνηγημένοι από τη φωτιά και με τη βοήθεια του στρατιωτικού προσωπικού σώθηκαν. Περπάτησα ολόκληρη την περιοχή, μαζί με τον Διοικητή του ΚΑΑΥ Συνταγματάρχη Γ. Κορδάτο και διαπίστωσα, ότι πράγματι, πρέπει το στρατιωτικό προσωπικό (στρατιώτες θητείας, καταδρομείς και μόνιμα στελέχη) να έδωσε μεγάλη μάχη για να σταματήσει η φωτιά και τα κατάφεραν. Κάποια στιγμή που είπα στον Διοικητή του ΚΑΑΥ ότι υπάρχουν και διάφορα επικριτικά σχόλια (σε site και εφημερίδες) σε βάρος του για ολιγωρία, «μου έρχεται να βάλω τα κλάματα (!!!) για την αδικία και την κακοήθεια» ήταν η απάντησή του …
Τελευταίος σταθμός το Δημαρχείο στον Μαραθώνα. Και εδώ οι δημοτικοί υπάλληλοι και οι εθελοντές , διαχειρίζονται με αξιοπρέπεια τον βουβό πόνο των πυρόπληκτων κατοίκων και είναι πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν, να βοηθήσουν, να απαλύνουν τον πόνο τους. Στα πηγαδάκια «ακούς» ιδιαίτερα επικριτικά σχόλια για τον Δήμαρχο του Μαραθώνα. Και γενικά υπήρχε στην ατμόσφαιρα για εκρηκτική σιωπή… Κατέβηκα στην παραλία του Μαραθώνα. Η θάλασσα ήταν γαληνεμένη… και μια γιαγιά έκανε μπάνιο με τα δυο εγγονάκια της και μια μαμά με το μωρό της και πιο διπλά 5,6 μοναχικοί απολάμβαναν τις βουτιές τους στη θάλασσα. Τους κοίταξα σκεπτικός για ώρα… ανάμικτα συναισθήματα… η ζωή συνεχίζεται και φαίνεται ότι είναι ωραία και ανθίζει ακόμη και μέσα στις στάχτες και τα αποκαΐδια. Και όπου υπάρχει Ζωή, υπάρχει και ελπίδα. Τι άλλο να υποθέσω; Αρκεί να μην ξεχάσουμε! Να μην ξεχάσουμε τα θύματα, τους υπεύθυνους της τραγωδίας που επιβάλλεται να εντοπιστούν και να λογοδοτήσουν, να αναζητήσουμε τα πραγματικά αίτια της πυρκαγιάς και να επουλώσουμε, το συντομότερο, το βαρύτατα τραυματισμένο φυσικό περιβάλλον.
