Με αυτό δεν θέλω να πω οι πρέπει να καταργήσουμε τις Ένοπλες Δυνάμεις που μας εγγυώνται την ασφάλεια μας.
Θέλω να πω ότι το κράτος που εκδίδει το δικό του χρήμα, είναι πράγματι ανεξάρτητο όταν μπορεί να επιδιώκει και να υλοποιεί εσωτερικούς στόχους, ανεξάρτητα από οποιεσδήποτε εξωτερικές επιρροές. Από εδώ ξεκινάμε, όλα τα άλλα έπονται.
Α) Οι στόχοι του σύγχρονου Κράτους
Η κρατική υπόσταση που εκδίδει το νόμισμα της έχει τις παρακάτω θεμελιώδεις υποχρεώσεις:
1. Η Κυβέρνηση θα πρέπει να διατηρεί το επίπεδο της εθνικής δαπάνης-ζήτησης έως ότου επιτύχει την πλήρη απασχόληση του εργατικού δυναμικού και πόρων.
2. Η Κυβέρνηση πρέπει να διατηρεί τα επιτόκια σε αυτό το ύψος που να καθιστούν τις επενδύσεις εφικτές με άλλα λογια να προμηθεύει με αποθεματικά τις Τράπεζες.
3. Κάνοντας αυτά η Κυβέρνηση θα πρέπει να αδιαφορεί για το αν ο προϋπολογισμός της είναι ελλειμματικός, όσο και αν είναι μεγάλο το έλλειμμα. Αν πάλι χρειαστεί να είναι πλεονασματικός, αυτό πάλι μπορεί να το κάνει. Ας δούμε τα κύρια μέσα που διαθέτει ένα σύγχρονο κράτος να επιτελέσει αυτούς τους στόχους.
Β)Τα μέσα του κράτους για την επίτευξη των στόχων του
Φορολογία
Αφού το κράτος εκδίδει το νόμισμα του προφανώς δεν χρειάζεται λεφτά των πολιτών του για να δαπανήσει.
Τότε γιατί φορολογεί;
Αυτή είναι μια καλή ερώτηση.
Το Κράτος που εκδίδει το νόμισμα του και το οποίο φορολογεί για τέσσερες βασικούς λόγους, και προπαντός όχι για να χρηματοδοτηθεί.
Ο πρώτος λόγος που φορολογεί το Κράτος είναι για να δημιουργήσει επαρκή ζήτηση για το νόμισμα του, έτσι ώστε το νόμισμα να γίνει αποδεκτό από τους πολίτες (το ζητούν να πληρώσουν φόρους, τέχνασμα αιώνων τώρα και να αποταμιεύουν), και για να είναι όλες οι συναλλαγές στην οικονομία ασφαλείς.
Ο δεύτερος, λίαν σημαντικός λόγος που φορολογεί το Κράτος, είναι για να προστατεύει την αξία του νομίσματος. Μέσω της φορολογίας το Κράτος, αφαιρει την δυνατότητα δαπάνης των πολιτών που προκαλεί πληθωρισμό, και έτσι η αξία του νομίσματος παραμένει σταθερή, αλλά αφήνει και αρκετό χώρο το Κράτος να δαπανά, χωρίς να προκαλεί πληθωρισμό. (Αυτό αν από τον λαϊκισμό μιας Κυβέρνησης, οι αυξήσεις των μισθών να ξεπερνούν την παραγωγικότητα της οικονομίας).
Ο τρίτος λόγος που το Κράτος φορολογεί είναι για να επιτύχει αναδιανομή του εισοδήματος. Φορολογεί πιο πολύ τους πλούσιους, λιγότερο ή καθόλου αυτούς με χαμηλά εισοδήματα.
Ο τέταρτος λόγος που φορολογεί το Κράτος είναι για να διοχετεύει ή να αναδιανέμει την ενεργό ζήτηση πιο αποτελεσματικά στην οικονομία.
Δηλαδή, να αναπτύξει κλάδους της οικονομίας που είναι σύγχρονοι, να προστατεύει την ντόπια παραγωγή σε σχέση με εισαγόμενα προϊόντα, να προστατεύει την υγεία του πληθυσμού (φόρος στα τσιγάρα, ας πούμε, για να ενισχύσει τον αθλητισμό), να προστατεύει το περιβάλλον, να διαδίδει τον πολιτισμό, να συμμετέχουν όλοι, ανάλογα με τις δυνατότητες τους, στην χρήση κοινών αγαθών, υγείας, πρόνοιας, δημοσίων έργων, παιδείας κτλ.
Νομίζω ότι πια έγινε ξεκάθαρο ότι το κράτος δεν έχει καμία εξάρτηση για τις δαπάνες του, ασχέτως του πόσα χρήματα μπορεί να μαζέψει από την φορολογία. Η φορολογία εξυπηρετεί άλλους σκοπούς εκτός από το να χρηματοδοτεί τις δαπάνες του Κράτους.
Κατά συνέπεια ο ρόλος της φορολογίας, σε ένα σύγχρονο κράτος που εκδίδει το δικό του νόμισμα παραμένει ο ίδιος, όπως ας πούμε στην αρχαία Αθήνα, δηλαδή δεν είναι ένας χρηματοδοτικός μηχανισμός, άλλα ένας μηχανισμός αναδιανομής πραγματικών πόρων.
Ο φορολογικός μηχανισμός είναι από τους πλέον ισχυρούς μηχανισμούς στην δημιουργία μιας κρατικής οντότητας. Ας μην ξεχνάμε ότι όλη η αποικιοκρατία στηρίχτηκε στη φορολογία.
Όταν οι Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, Ισπανοί, Γερμανοί, Βέλγοι ως αποικιοκράτες βρεθήκαν στην Αφρική, με πολύ λίγες δυνάμεις την κατέλαβαν. Απλά επέβαλαν φορολογία στους ντόπιους, και τους ανάγκασαν έτσι να δουλεύουν για αυτούς, εξάγοντας τον πλούτο στις μητροπόλεις, φυσικά με μισθούς που έφταναν ίσα ίσα να πληρωθούν οι φόροι.
Όταν οι χώρες αυτές απηλλάγησαν από τους αποικιοκράτες, το πρώτο που έκαναν ήταν να δημιουργήσουν δικό τους χρήμα, αλλάζοντας το αποικιοκρατικό, για να μπορούν να υπάρξουν ως ανεξάρτητες κρατικές οντότητες.
Γ) Όροι έκδοσης του νομίσματος.
Άλλα τα παραπάνω δεν αρκούν για να καταστήσουν ένα κράτος ανεξάρτητο και τον λαό ελεύθερο.
Εκείνο που έχει κυρίαρχη σημασία είναι υπό ποιους όρους εκδίδεται ένα νόμισμα και η σχέση της αξίας του νομίσματος με τα υπόλοιπα νομίσματα όλου του κόσμου.
Θα σας δώσω ένα ιστορικό παράδειγμα για να κατανοήσετε τα παραπάνω.
Η Ινδία υπήρξε αποικία της Μεγάλης Βρετανίας, ένας χώρος που περιελάμβανε τότε και το σημερινό Πακιστάν. Οι Ινδοί απαίτησαν από του Βρετανούς, το 1862, πλήρη νομισματική επικυριαρχία, και πράγματι οι Βρετανοί συναίνεσαν και έτσι εκείνη την χρονιά εκδόθηκε η καινούργια ρουπία (rupee, στη γλώσσα Χίντι), το νόμισμα των Ινδιών.
Η ρουπία όμως αμέσως συνδέθηκε με την λίρα της Αγγλίας με ένα πολύ σκληρό τρόπο, που λέγεται currency boards, κατά τον οποίο, μια επιτροπή όριζε την αξία της ρουπίας σε σχέση με την λίρα της Αγγλίας, άλλα καθόριζε επίσης ότι η πρόσφορα της ρουπίας θα είναι ανάλογη με την ποσότητα των λιρών Αγγλίας που θα διακατείχαν οι Ινδίες.
Με άλλα λογία, η κάθε ρουπία με την εμφάνιση της σε κάποια τράπεζα των Ινδιών, αμέσως θα μπορούσε να μετατραπεί σε λίρα Αγγλίας, αφού οι λίρες Αγγλίας ήσαν εκεί, αλλιώς δεν θα είχε εκδοθεί η ρουπία.
Κατά συνέπεια, αν οι Ινδίες επιθυμούσαν να αυξήσουν την ποσότητα του χρήματος για την ανάπτυξη της χώρας, θα έπρεπε να εξάγουν προϊόντα και υπηρεσίες στην Μητρόπολη Αγγλία, συνεχώς να δανείζονται και διαρκώς να φορολογούν.
Με την μέθοδο αυτή, γίνεται φανερό, πως συνεχιζόταν η χυδαία εκμετάλλευση των Ινδιών από του Άγγλους και την καθεστηκυία τάξη των Ινδιών (προδότες παράγει κάθε χώρα), οι όποιες Ινδίες εξηρτώντο πια από την νομισματική πολιτική της Αγγλίας.
Άρα, καίτοι οι Ινδίες είχαν δικό τους νόμισμα, φορολογικούς νομούς, δεν μπορούσαν να ασκήσουν ανεξάρτητη δημοσιονομική και νομισματική πολιτική αφού είχαν υποσχεθεί την άμεση μετατροπή της ρουπίας σε λίρα Αγγλίας.
Έτσι, με 15.000 στρατό και γραφειοκράτες οι Άγγλοι, άλλα με κυρίαρχο όπλο την νομισματική πολιτική, αποίκησαν και κυβέρνησαν τις Ινδίες μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1940, οπότε οι Ινδίες έγιναν ανεξάρτητο κράτος. (Η ιστορία αυτή είναι άκρως διαφωτιστική για να εξηγηθεί το Brexit. Οι Βρετανοί, που έχουν νικήσει του Γερμανούς σε δυο πολέμους, δεν θα επέτρεπαν ποτέ στους Γερμανούς να τους κατακτήσουν με κόλπα που αυτοί πρώτοι έχουν διδάξει και εφαρμόσει, που αφορούν στην νομισματική πολιτική).
Για την ιστορία να αναφέρω εδώ ότι το ίδιο αποπειράθηκαν να κάνουν οι Άγγλοι, και με άλλα μέσα, κυρίως την παραχάραξη των νομισμάτων, στον Καναδά, στην Αμερική και στην Αυστραλία, άλλα απέτυχαν.
Δ) Καθεστώτα Συναλλαγματικών Ισοτιμιών
Στη σημερινή εποχή τα καθεστώτα των νομισμάτων σε συνδυασμό με τον πόσο χώρο αφήνουν για την άσκηση ανεξάρτητης νομισματικής και δημοσιονομικής πολίτικης έχουν ως εξής:
-
Ανεξάρτητη Νομισματική Πολιτική, Ελεύθερη Διακίνηση Κεφαλαίων και Ελεύθερη Διακύμανση Νομίσματος που δεν είναι μετατρέψιμο σε άλλο Ξένο Νόμισμα ή Χρυσό..
Το καθεστώς αυτό προσφέρει την μεγαλύτερη ελευθερία σε κάθε Κυβέρνηση να επιτύχει τους εσωτερικούς της στόχους. Με άλλα λόγια η κάθε Κυβέρνηση που δρα με ελεύθερο διακυμαινόμενο νόμισμα, μπορεί να θέσει ως στόχο την ανάπτυξη, την πλήρη απασχόληση και την σταθερότητα των τιμών, χωρίς να επηρεάζεται από οποιονδήποτε εξωτερικό παράγοντα. Αν η Κυβέρνηση δαπανήσει παρά πολύ, μπορεί να προκαλέσει πληθωρισμό και αιφνίδια μείωση της αξίας του νομίσματος, άλλα έχει κάθε όπλο να αναχαιτίσει μια τέτοια κατάσταση.
-
Ανεξάρτητη Νομισματική Πολιτική, Σταθερό Νόμισμα ή Διακυμαινόμενο εντός Προκαθορισμένων Ορίων άλλα μη μετατρέψιμο σε άλλο Ξένο Νόμισμα ή Χρυσό, Περιορισμός στην Διακίνηση Κεφαλαίων.
Ο έλεγχος διακίνησης κεφαλαίων αποτρέπει τους κερδοσκόπους να ασκήσουν πίεση στην αξία του νομίσματος, ενώ η ανεξάρτητη νομισματική πολιτική μπορεί να θέτει τα επιτόκια στο ύψος εκείνο, που να καθιστά την πλήρη απασχόληση πόρων και ανθρώπων εφικτή, ή αλλιώς να μειώνει τα επιτόκια όταν χτυπήσει την χώρα ύφεση ή να αυξάνει τα επιτόκια όταν η χώρα αντιμετωπίζει πληθωρισμό. Η χώρα είναι στην οδό της ανάπτυξης. Το κόστος είναι ότι απαγορεύεται η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων. Όχι των παραγωγικών κεφαλαίων, αλλά των κεφαλαίων ακρίδα, των κερδοσκοπικών.
-
Σταθερή Συναλλαγματική Ισοτιμία, Μετατρέψιμο Νόμισμα σε άλλο Ξένο Νόμισμα ή Χρυσό, Ελεύθερη Διακίνηση Κεφαλαίων, Εξηρτημένη Νομισματική Πολιτική.
Επί της ουσίας το καθεστώς αυτό είναι όπως το καθεστώς του χρυσού, που η Ελλάδα πτώχευσε 6 φορές στην ιστορία της, ή το καθεστώς που επέβαλαν οι Άγγλοι στις Ινδίες, που είναι το ίδιο με αυτό που είχε επιβληθεί στην Αργεντινή από το ΔΝΤ το 1992-2002. Ίδιο είναι και το καθεστώς του ευρώ στο οποίο η Ελλάδα πτώχευσε το 2010.
Επί της ουσίας οι χώρες αυτές έχουν παραδώσει σε Τραπεζικά Κέντρα τη νομισματική πολιτική της χώρας τους, καθώς και την δημοσιονομική πολιτική. Πως λειτούργει εδώ το σύστημα.
Οι χώρες πριν δαπανήσουν θα πρέπει να αποκτήσουν το ευρώ με δανεισμό, φορολογία, εξαγωγές, σε αντίθεση με τις χώρες που εκδίδουν το νόμισμα τους που μπορούν να δαπανήσουν χωρίς κανένα περιορισμό.
Οι εξαγωγές εδώ παίζουν καθοριστικό ρολό, και το πλεόνασμα του εξωτερικού ισοζυγίου πληρωμών καθίσταται ο πρωταρχικός στόχος κάθε Κυβέρνησης της Ευρωζώνης.
Αλλά αυτό συνεπάγεται χαμηλές αμοιβές, για να είναι ανταγωνιστικά τα προϊόντα στο εξωτερικό, αν και εφ όσον μπορεί η χώρα να παράγει διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα.
Αν το κράτος βρεθεί στη θέση, οι εισαγωγές του να είναι μεγαλύτερες από τι εξαγωγές του, θα απολέσει τα αποθεματικά του και θα αναγκαστεί να δανείζεται, να αυξήσει την φορολογία για να έχει έσοδα και να μειώσει τις δαπάνες του.
Αυτό το τελευταίο έχει δυο αντιφατικές επιδράσεις στην οικονομία που παρεμποδίζουν την Κυβέρνηση να επιτύχει εσωτερικούς στόχους.
Η χώρα μπαίνει σε ένα άθλιο κύκλο Ponzi, σύμφωνα με τον οποίο, αντιμετωπίζει αυξημένο κόστος δανεισμού με αποτέλεσμα το χρέος της να αυξάνεται και μακροχρονίως να είναι αδύνατη η αποπληρωμή του χρέους.
Η χώρα τελικά κατακτάται από τους δανειστές της, όπως σήμερα η Ελλάδα, από μια άθλια απόφαση της καθεστηκυίας τάξης της να εισέλθει σε μια νομισματική ένωση (ΕΖ) που δεν έχει πολιτικά χαρακτηριστικά, άλλα είναι ζούγκλα.
Βέβαια η απάντηση της ΕΕ είναι να γίνει χώρα εξαγωγική. Φυσικά αυτό δεν είναι πάντα εφικτό και αν καταστεί εφικτό είναι μη διατηρήσιμο μακροχρονίως. Αλλά η πρόταση της ΕΖ δεν μπορεί να αποτελεί καθολική λύση, αφού όταν μια χώρα είναι εξαγωγική μια άλλη χώρα ή πολλές άλλες, θα είναι εισαγωγικές και ελλειμματικές. Παράδειγμα η Γερμάνια.
Ε) Επίλογος
Το συμπέρασμα είναι ότι στην Οικονομία δεν υπάρχουν αναγκαιότητες και μονόδρομοι όπως οι Νεοφιλελεύθεροι ισχυρίζονται, που μέσα από μεθόδους φόβου μας έχουν επιβαλει αυτή την αντίληψη για να ωφελούνται οι Τραπεζίτες και τα τσιράκια τους πολιτικοί.
Η οικονομία λειτούργει με βάση τις ανθρώπινες επιθυμίες και η λογική είναι ο μέγας συμπαραστάτης αυτής της επιστήμης.
Σήμερα, 28 Οκτώβριου 2017, η μεγαλύτερη προσβολή στην Μνήμη των Ηρώων του 1940 από πλευράς μας, δεν θα είναι ότι δεν θα μπορέσουμε ίσως να αμυνθούμε σε επίθεση ενός εχθρού, άλλα ότι απολέσαμε τον Λόγο, που γεννήθηκε σε αυτό τον τόπο, και έτσι χωρίς να έχει έρθει η Βέρμαχτ, μας έχει κατακτήσει η Γερμανία, και μας διοικεί με νέους Τσολακογλου, που στο κάτω κάτω ήταν ένας νικητής Στρατηγός στο Αλβανικό Μέτωπο.
Νέα Υόρκη 28η Οκτωβρίου 2017
