Δεν χωράει αμφιβολία ότι η τουρκική οικονομία οδεύει στις εκλογές, αντιμετωπίζοντας ένα σκληρό πόλεμο από τις διεθνείς αγορές, ο οποίος οφείλεται όχι τόσο σε οικονομικούς αλλά κυρίως σε πολιτικούς λόγους.
Είναι σαφές ότι ΗΠΑ και ΕΕ δεν νοιώθουν ιδιαίτερα ευχάριστα με τις τάσεις αυτονομίας που εμφανίζει έναντι των ευρωατλαντικών στρατηγικών η πολιτική Ερντογάν και φυσικά δεν θα ήθελαν με κανένα τρόπο να δουν μια αυτοκρατορική επικράτηση του σημερινού Προέδρου της Τουρκίας στις ερχόμενες εκλογές.
ΗΠΑ και Βρυξέλλες φυσικά δεν επιθυμούν με κανένα τρόπο, ιδιαίτερα αυτές τις ώρες μια πολιτική ρήξη με την Άγκυρα, την οποία έχουν ανάγκη να τη διατηρήσουν σε τροχιά επαφής μαζί τους στο πολιτικοστρατιωτικό πεδίο. Μάλιστα, ΗΠΑ και Βρυξέλλες δεν πρόκειται να προβούν σε καμιά περίπτωση και σε κανένα μέτρο που να στηρίζει στην πράξη την Ελλάδα έναντι των επιβουλών της Τουρκίας. Η Ελλάδα είναι αναλώσιμο είδος μπροστά στην συμμαχία με την Τουρκία.
Η αντίθεση της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών στην πολιτική Ερντογάν δεν οφείλεται, βεβαίως, στο ότι η Άγκυρα του ισλαμικού προσανατολισμού ακολουθεί μια αντιιμπεριαλιστική πολιτική, η οποία από δημοκρατικές θέσεις αρχών και αξιών υπερασπίζεται την απαλλαγή της περιοχής από την αμερικανική και δυτική ηγεμονία, στο όνομα της απεξάρτησης λαών και χωρών και βεβαίως της Τουρκίας, από την αμερικανο-δυτική επικυριαρχία.
Η ενόχληση Ουάσιγκτον – Βρυξελλών με την τουρκική πορεία έγκειται στο γεγονός ότι ο “σουλτάνος” Ερντογάν προωθεί την Τουρκία ως ηγεμονική περιφερειακή δύναμη με επεκτατικές φιλοδοξίες και αναθεωρητικές βλέψεις σε όλο σχεδόν τον άξονα των εξωτερικών συνόρων της, βλέψεις, συμμαχίες και κινήσεις οι οποίες δεν είναι συμβατές με τις δυτικές ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις στην περιοχή. ΗΠΑ και γερμανική ΕΕ δεν ενοχλούνται τόσο για τον επεκτατισμό και τις στρατιωτικές επεμβάσεις του Ερντογάν στις γύρω χώρες, όσο κυρίως γιατί αυτές οι επεκτατικές διαθέσεις δεν εντάσσονται στους δικούς τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην περιοχή.
Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες επειδή δεν θέλουν να χρησιμοποιήσουν για ευνόητους λόγους, μερικούς εκ των οποίων υπαινιχθήκαμε, πολιτικοστρατιωτικά μέσα και μέτρα πίεσης για την ευθυγράμμιση της Τουρκίας, μέσα και μέτρα αμφιβόλου, άλλωστε, αποτελεσματικότητας σε μια συγκυρία φθίνουσας δύναμης και ικανότητας των δύο δυτικών κέντρων, καταφεύγουν σε ένα μέσο που θεωρούν ότι είναι πιο προσφιλές και πιο αποτελεσματικό σε αυτήν την περίοδο: τον οικονομικό πόλεμο και την οικονομική τρομοκρατία.
Ας μην έχουμε καμιά αμφιβολία ότι οι λεγόμενες αγορές, αν και εφ’ όσον το επιθυμεί η ιμπεριαλιστική Δύση, επιτίθενται σε μια χώρα όχι τόσο για οικονομικούς λόγους και γιατί τα θεμελιώδη οικονομικά δεδομένα της εμφανίζουν προβληματική θέση, αλλά κυρίως για πολιτικούς λόγους χειραγώγησης της. Αυτό γίνεται τώρα σε βάρος της Τουρκίας του Ερντογάν.
Η τουρκική λίρα υποχωρεί κατά 23% έναντι του ευρώ από την αρχή τους έτους, ο πληθωρισμός κινείται σε διψήφια επίπεδα, ενώ κάποιοι αναλυτές κινδυνολογούν ακόμα και για την επιβολή capital control στην Τουρκία. Η αύξηση των επιτοκίων της Κεντρικής Τράπεζας της Τουρκίας από 13,5% στο 16,5% (!) τόνωσαν προσωρινά την τουρκική λίρα αλλά αυτή η ανάκαμψη δεν απεδείχθη διατηρήσιμη.
Αν και ο δυτικός τύπος σύσσωμος κινδυνολογεί ασύστολα και μιλάει με μεγάλη ευκολία για την κατάρρευση της τουρκικής οικονομίας, ίσως αυτή η τρομοκρατική φιλολογία να αποδειχθεί υπερβολική και πιθανόν εκτός τόπου και χρόνου.
Πολλοί λένε ότι, αν ο Ερντογάν κρατήσει τον έλεγχο και τελικά επικρατήσει στις εκλογές, τότε, ίσως, μια νέα πραγματικότητα σε όφελος της Τουρκίας και θα λέγαμε οδυνηρή για την Ελλάδα, να επικρατήσει στην περιοχή.
Η Ελλάδα διαπράττει στρατηγικό έγκλημα όταν επιχειρεί να απαντήσει στις προκλήσεις και την επιθετικότητα του τουρκικού καθεστώτος, ακολουθώντας όλο και πιο δουλικά και δορυφορικά τις ΗΠΑ και τα γεράκια του Ισραήλ στην περιοχή.
Η Ελλάδα μπορεί έτσι να αποδειχθεί ο μεγάλος χαμένος και μάλιστα άνευ μάχης, της περίεργης Τουρκο-Δυτικής διένεξης, η οποία μπορεί να εξελιχθεί σε μετεκλογικά εξίσου αβέβαιη “λυκοφιλία” με πρώτο θύμα την χώρα μας.
Ν.Ζ
