Το κόμμα του Brexit του υπερσυντηρητικού και ακροδεξιού Farage, σαρώνει, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, εν’ όψη των ευρωεκλογών, συγκεντρώνοντας περίπου 37%, ενώ οι Εργατικοί με 13%! και οι Συντηρητικοί 7% έχουν κυριολεκτικά καταρρεύσει και το άθροισμα τους είναι μόλις λίγο μεγαλύτερο από το ποσοστό του Farage.
Ουδέποτε στην ιστορία της η Βρετανία είχε δει ένα τόσο μεγάλο πολιτικό σεισμό που ρίχνει στα τάρταρα τα δυο ιστορικά της κόμματα.
Αυτός ο πολιτικός σεισμός έχει δυο μεγάλες εστίες: Από τη μια την οριστική έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ, που αντιπροσωπεύει για την τελευταία σχεδόν θανάσιμο πλήγμα και από την άλλη την υπερσυντηρητική στροφή της Βρετανικής κοινωνίας, σύμπτωμα των καιρών σε όλη σχεδόν την Ευρώπη.
Για την ριζοσπαστική Αριστερά στην χώρα αυτή, βέβαια, ούτε λόγος…
Η Αριστερά σε όλη την Ευρώπη και αναφέρομαι, στις δυνάμεις πέραν της σοσιαλδημοκρατίας , αφού η τελευταία έχει καταντήσει πιο σύστημα από το σύστημα, οφείλει να βγάλει επαναστατικά συμπεράσματα για τον εαυτό της.
Μονολεκτικά, μια επανεμφάνιση της Αριστεράς στο προσκήνιο με υπολογίσιμους πολιτικούς και κοινωνικούς όρους απαιτεί πλέον να ανατρέψει η ίδια η Αριστερά, τον εαυτό της, έως επαναθεμελίωσης της.
Και όταν μιλάμε για επαναθεμελίωση το εννοούμε.
Μιλάμε πρώτα απ’ όλα για επαναθεμελίωση εκ βάθρων της οικονομικής στρατηγικής της Αριστεράς με στόχο να αναδείξει ένα νέο παραγωγικό, καινοτόμο, αποδοτικό και πρωτοποριακό οικονομικό υπόδειγμα που θα μπορέσει να συνδυάσει την πιο προωθημένη παραγωγικότητα με τις αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης και θα κατορθώσει να απαντήσει στην πράξη και όχι με εκθέσεις ιδεών, στο κρίσιμο ερώτημα του πως θα καταστεί ανταγωνιστική, αντιγραφειοκρατική και με υψηλές αποδόσεις, εφάμιλλες τουλάχιστον του ιδιωτικού τομέα και χωρίς τα μειονεκτήματα του τελευταίου, μια δημόσια επιχείρηση που συχνά πνίγεται στην αναξιοκρατία και την στασιμότητα.
Τέλος, αν και όλα τούτα είναι αρχή και δεν έχουν εύκολο τέλος, μια επαναθεμελίωση της Αριστεράς στην οικονομία απαιτεί από την τελευταία μια νέα ιδεολογική επανάσταση στις αντιλήψεις της ώστε να καταστούν επίκαιρες και ικανές να αναλύσουν τις σύγχρονες οινονομικοκοινωνικές εξελίξεις, ώστε να συμβάλλουν στην αλλαγή τους.
Τα παλιά εφόδια της Αριστεράς δεν αρκούν, τα νέα δεν υπάρχουν ακόμα. Το κακό είναι ότι δεν το συνειδητοποιούμε κιόλας!
