Συνεχώς προβάλλεται από κυβερνητικά χείλη, μνημονιακά κόμματα και κυρίαρχα «media», η ανάγκη να κλείσει οπωσδήποτε η β’ αξιολόγηση, ώστε να εξασφαλίσουμε νέα δόση από το «πρόγραμμα» (Γ’ Μνημόνιο), να ανοίξει ο δρόμος στην «ποσοτική χαλάρωση», να περάσουμε στην ανάπτυξη, να φύγει οριστικά ο εφιάλτης του Grexit και να διασφαλιστεί η παραμονή μας στο ευρώ. Αυτή είναι η νέα «μεγάλη ιδέα» που εμφανίζεται ως «εθνικός στόχος», ως όραμα για τον ελληνικό λαό από τις κυρίαρχες δυνάμεις του συστήματος. Όσον αφορά τις κοκορομαχίες Τσίπρα-Μητσοτάκη στη Βουλή, το έργο είναι «remake». Έχει παιχθεί πολλές φορές στο παρελθόν αλλά με άλλους ηθοποιούς.!
Προαπαιτούμενα της β’ αξιολόγησης
Τι ακριβώς σημαίνει β’ αξιολόγηση για τον ελληνικό λαό; Σηματοδοτεί άραγε μια ελπιδοφόρα προοπτική ή συνέχιση επ’ αόριστον του ίδιου μνημονιακού Γολγοθά; Μετά τη συμφωνία Σόϊμπλε-Λαγκάρντ (ευρωζώνης-ΔΝΤ) τα πράγματα έχουν γίνει πλέον πολύ καθαρά. Πρώτον, δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει β’ αξιολόγηση αν δεν τηρηθούν τα προαπαιτούμενα και δεύτερον, το ΔΝΤ πρέπει απαραίτητα κατά το Σόϊμπλε να συμμετάσχει με κονδύλια στο «πρόγραμμα» και όχι απλώς με «τεχνογνωσία». Διαφορετικά σταματάει κάθε «χρηματοδότηση» του προγράμματος από την ευρωζώνη.!
Η «καυτή πατάτα» πλέον περνάει στα χέρια της κυβέρνησης, η οποία προσπαθεί με θεατρινισμούς περί «κόκκινων γραμμών», να εμφανιστεί ότι δίνει τη μάχη των «σκληρών διαπραγματεύσεων», κάνοντας σημαία δύο σαθρά και κουτοπόνηρα συνθήματα. «Δεν θα δεχτούμε παράλογες απαιτήσεις» και ότι θα επιδιώξουμε έναν «έντιμο συμβιβασμό».!!
Ποια ακριβώς είναι τα προαπαιτούμενα που θέτουν «ευρωζώνη-ΔΝΤ» ή καλύτερα η «Σκύλα» και η «Χάρυβδη»; Πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ κάθε χρόνο (γύρω στα 7 δις) από το 2018 και σε βάθος δεκαετίας, κάλυψη δημοσιονομικού κενού για το 2018 (περίπου 1 δις), εφαρμογή αυτόματου «κόφτη» δαπανών (κυρίως μισθών, συντάξεων, επιδομάτων, κοινωνικών δαπανών, κά) πέραν του 2017. Επίσης εφαρμογή «μεταρρυθμίσεων» στα εργασιακά (συλλογικές συμβάσεις, απελευθέρωση απολύσεων, ουσιαστική κατάργηση απεργιών, κά), εκκαθάριση «κόκκινων δανείων» και ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί, ρευστοποίηση δημόσιας περιουσίας και των ΔΕΚΟ που έχουν ενταχθεί στο υπερ-Ταμείο, κά. Δηλαδή συστηματική λεηλασία του ελληνικού λαού και της χώρας, σε όλο της το μεγαλείο.!
Ειδικότερα για να επιτευχθεί «πλεόνασμα» 3,5% (στην ουσία πλεόνασμα φτώχειας και εξαθλίωσης), σημαίνει μείωση έκπτωσης φόρου 25% (από 1.900 σε 1.450) και περικοπή αφορολόγητου 50% σε μισθωτούς-συνταξιούχους (από 8.636 λιγότερο από 4.500), καθώς και νέα περικοπή συντάξεων («προσωπική διαφορά», κά). Έτσι αν για το πλεόνασμα του 0,5% το 2016 ο λαός υπέφερε, δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τι σημαίνει 7πλάσιο «πλεόνασμα» από του χρόνου και σε βάθος δεκαετίας.!!
Αξίζει να σημειωθεί ότι στην έκθεση του ΔΝΤ για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους – η οποία θα παρουσιαστεί στις 6 Φλεβάρη ’17 – αναφέρει ότι το χρέος είναι «εξαιρετικά μη βιώσιμο» και χρειάζεται μεγάλη μείωση του, πράγμα που δεν θέλει να ακούσει ο Σόϊμπλε. Από την άλλη το ΔΝΤ θεωρεί το στόχο για πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ εντελώς εξωπραγματικό. Παρ’ όλα αυτά τον προτείνει ως προϋπόθεση εξυπηρέτησης του χρέους. Μάλιστα ομολογεί ότι από δείγμα 55 χωρών στα τελευταία 200 χρόνια, τα πρωτογενή πλεονάσματα σε καμιά χώρα δεν ξεπέρασαν 2% του ΑΕΠ σε διάρκεια πενταετίας και θεωρεί αμφίβολο κατά πόσο η Ελλάδα μπορεί να πετύχει το «ιστορικό ρεκόρ» για πλεόνασμα 3,5% και μάλιστα σε βάθος δεκαετίας.! Μετά από αυτά προβάλλει το ερώτημα αν διαφαίνεται ελπιδοφόρα προοπτική για τη χώρα;
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ….κολλημένη στην εξουσία
Θα περίμενε κανείς ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα έβγαζε κάποια συμπεράσματα από τα αδιέξοδα των επιλογών της. Ωστόσο όλες οι ενέργειες της δείχνουν ότι παρανομαστής των κινήσεων της, είναι η παραμονή στην εξουσία, αδιαφορώντας για τις συνέπειες των μέτρων στον ελληνικό λαό. Προσπαθεί μάλιστα να αξιοποιήσει τη θεωρία του «χειρότερου κακού», ότι τάχα είναι πιο καλύτερη κυβέρνηση από κάποια άλλη που θα υλοποιούσε τα ίδια μέτρα. Όμως το πραγματικό δίλημμα για το λαό δεν είναι η επιλογή «βασανιστή». Ούτε η δημιουργία μιας νέας μνημονιακής κυβέρνησης (πχ. ΝΔ) με την προσφυγή ή μη σε εκλογές, αλλά η αλλαγή πολιτικής, με αναστολή πληρωμής χρέους, εθνικό νόμισμα, ανατροπή λιτότητας κά. Όσο η κυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένη να αλλάξει πολιτική, το πραγματικό ζητούμενο για το λαό είναι η οργάνωση των αντιστάσεων που θα αλλάξουν τους πολιτικούς συσχετισμούς για την ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής.
Δυστυχώς ο Α.Τσίπρας, χλευάζοντας ουσιαστικά τον ελληνικό λαό και τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ, εμμένει από τη μια στην πολιτική «πάση θυσία» παραμονής στο ευρώ, ενώ από την άλλη δηλώνει δημαγωγικά «ούτε ένα ευρώ για νέα μέτρα». Ωστόσο αυτοαναιρείται από κυβερνητικά στελέχη που δηλώνουν (Ε.Τσακαλώτος) την αποδοχή 3,5% πλεονάσματος από το 2018, αλλά το 1% για «ανάπτυξη». Επίσης η κυβέρνηση συζητάει με τους «θεσμούς» την ιδέα του τπλεονάσματος 3,5% για πέντε χρόνια και άλλα πέντε 3%, με αποτέλεσμα το σωρευτικό ύψος των «πλεονασμάτων» να φθάνει για μια δεκαετία τα 57-60 δις.!
Και όλα αυτά στο όνομα της παραμονής «πάση θυσία» στην ευρωζώνη για να σωθεί η χώρα ….από τον «κίνδυνο» της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα. Είναι να απορεί κανείς με τέτοια «ευρωλαγνεία», τη στιγμή που το ευρωζωνικό οικοδόμημα βρίσκεται υπό διάλυση (στη Ιταλία και Γαλλία συζητούν ανοιχτά την αποδέσμευση) και στην Ελλάδα από παντού ακούγονται φωνές ακόμα κι από στελέχη της κυβέρνησης (Ξυδάκης και όχι μόνο), ότι η μετάβαση στο εθνικό νόμισμα και η ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας, αποτελεί αναγκαίο βήμα για την ανάκτηση των μοχλών ελέγχου της οικονομικής πολιτικής και εν δυνάμει της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας και της εφαρμογής προγράμματος φιλολαϊκής εξόδου από την κρίση.
Όσοι μιλούν για εθνικό νόμισμα είναι …με το Σόϊμπλε
Η ανάγκη αποδέσμευσης από την φυλακή της ευρωζώνης είναι λογικό να προβάλλει ως εφιάλτης για την οικονομική ολιγαρχία και τα μνημονιακά κομματα. Πίσω από την εμμονή της «πάση θυσία» παραμονής στο ευρώ, βρίσκεται η ταξική επιλογή της κυρίαρχης τάξης για θεσμική λεηλασία μισθών και συντάξεων, συντριβή εργασιακών δικαιωμάτων, συρρίκνωση κοινωνικών δαπανών, ένταση εκμετάλλευσης εργαζόμενων, ανισοκατανομή εισοδήματος, διατήρηση προνομίων ολιγαρχίας, καθώς και υπερεθνική στήριξη της πολιτικής της κυριαρχίας. Γιαυτό και οι κραυγές καταδίκης από τους εκπροσώπους του ετερόκλητου μπλοκ των μνημονιακών δυνάμεων (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων κά), σε κάθε φωνή αμφισβήτησης του «εθνικού στόχου» (παραμονής στο ευρώ), επισείοντας τον μπαμπούλα της καταστροφής από …..«λοιμούς, λιμούς, καταποντισμούς» που θα ενσκύψουν με τη μετάβαση στο εθνικό νόμισμα.
Για να απαξιώσουν μάλιστα την ιδέα εξόδου από το ευρώ, καταφεύγουν στο κουτοπόνηρο ισχυρισμό ότι κάτι τέτοιο επιδιώκει και ο Σόϊμπλε. Πρόκειται για το γνωστό σόφισμα: «το μπουζούκι είναι όργανο, ο χωροφύλακας είναι όργανο, άρα ο χωροφύλακας ….είναι μπουζούκι».!! Το τι ακριβώς επιδιώκει ο Σόϊμπλε και οι κυρίαρχες ελίτ Βρυξελών και Βερολίνου είναι λίγο-πολύ γνωστό σε όλους, όπως κι αυτοί που κάνουν «κωλοτούμπες» στις απαιτήσεις τους. Το ζήτημα είναι να αλλάξουμε τις συντεταγμένες της ασκούμενης πολιτικής που φτωχοποιούν το λαό και καταστρέφουν τη χώρα.
Η πορεία της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, είναι πορεία καθόδου προς τα τάρταρα εξ αιτίας των Μνημονίων. Η αναστροφή της πορείας προβάλλει με αναγκαιότητα φυσικού νόμου. Η πρόταση της ΛΑΕ για την ανατροπή των κυρίαρχων πολιτικών και την εφαρμογή προγράμματος προοδευτικής εξόδου από την κρίση, με πρωταγωνιστές τον ίδιο το λαό και επικεφαλής μια γνήσια λαϊκή κυβέρνηση που θα υπηρετεί τα συμφέροντα του, αποτελεί τη μόνη ρεαλιστική, φερέγγυα και ελπιδοφόρα προοπτική.
*Ο Γιάννης Τόλιος είναι Διδάκτωρ Οικονομικών, μέλος του Π.Σ της ΛΑ.Ε
