Η αντιδημοκρατική και φιλοϊμπεριαλιστική κατρακύλα του ΣΥΡΙΖΑ

Η κα­τη­φό­ρα σύ­ντο­μα απο­δει­κνύ­ε­ται κα­τρα­κύ­λα στην αντι­δρα­στι­κή πο­λι­τι­κή εφ’ όλης της ύλης, που φτά­νει στον πλήρη αυ­ταρ­χι­σμό, στην ταύ­τι­ση με τον ιμπε­ρια­λι­σμό, στη συμ­φι­λί­ω­ση ακόμα και με τον πό­λε­μο.
Η κα­λύ­τε­ρη από­δει­ξη γι’ αυτά είναι η εξέ­λι­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Ας στα­θού­με μόνο στα πα­ρα­δείγ­μα­τα της πρό­σφα­της επι­και­ρό­τη­τας:
Η από­φα­ση της Δι­καιο­σύ­νης για τη φυ­λά­κι­ση της Ηριάν­νας Β.Λ. είναι μια γυμνή πρό­κλη­ση απέ­να­ντι σε όλο το δη­μο­κρα­τι­κό κόσμο. Η κυ­βέρ­νη­ση (προ­αι­σθα­νό­με­νη μια ακόμα απει­λή απο­συ­σπεί­ρω­σης της βάσης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ) έκανε μια απί­στευ­τα υπο­κρι­τι­κή προ­σπά­θεια να απο­σεί­σει τις ευ­θύ­νες της. Το Μέ­γα­ρο Μα­ξί­μου δή­λω­σε ότι η από­φα­ση για την Ηριάν­να κα­τα­γρά­φε­ται στο «μαύρο βι­βλίο» της δι­καιο­σύ­νης…
Όμως, πόσο στον αέρα βρί­σκε­ται αυτό το «μαύρο βι­βλίο»; Δυό­μι­σι χρό­νια μετά το Γε­νά­ρη του 2015, ποιος έχει την ευ­θύ­νη για το γε­γο­νός ότι το σύ­στη­μα μπο­ρεί ακόμα να παίρ­νει τόσο προ­κλη­τι­κές απο­φά­σεις; Ποιος έχει την ευ­θύ­νη για το γε­γο­νός ότι έχουν μεί­νει άθι­κτοι οι νόμοι και τα «δί­κτυα επιρ­ρο­ής» μέσα στο δι­κα­στι­κό σώμα που επι­τρέ­πουν βάρ­βα­ρες κα­τα­δί­κες όπως της Ηριάν­νας ή του Τ. Θε­ο­φί­λου;
Δυ­στυ­χώς, όμως, τα πράγ­μα­τα είναι ακόμα χει­ρό­τε­ρα. Σε άλ­λους το­μείς –που εν­διέ­φε­ραν ιδιαι­τέ­ρως το κα­θε­στώς συ­νο­λι­κά– η κυ­βέρ­νη­ση έχει απο­δεί­ξει πλού­σιες δυ­να­τό­τη­τες να επη­ρε­ά­ζει την, τάχα, «ανε­ξάρ­τη­τη Δι­καιο­σύ­νη»: Μόλις πρό­σφα­τα, ο Άρειος Πάγος απο­φά­σι­σε ότι η μη κα­τα­βο­λή του μι­σθού, ακόμα και μα­κρο­χρό­νια, δεν απο­τε­λεί πα­ρά­πτω­μα των ερ­γο­δο­τών. Όταν πρό­κει­ται για την ομαλή συ­νέ­χεια της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής απο­δεί­χθη­κε ότι υπάρ­χουν τρό­ποι για να βγαί­νει η «σωστή» από­φα­ση, ακόμα και όταν πρό­κει­ται για οφθαλ­μο­φα­νή πα­ρα­βί­α­ση της απλής λο­γι­κής, ακόμα και όταν πρό­κει­ται για το κο­ρυ­φαίο «σώμα» της Δι­καιο­σύ­νης.
Άν­θρω­ποι σαν τον Τζα­να­κό­που­λο και τον Κο­ντο­νή, που κά­πο­τε έγρα­φαν «μαρ­ξι­στι­κές» δια­τρι­βές για το Δί­καιο, σή­με­ρα –ομο­λο­γώ­ντας την πλήρη απο­τυ­χία τους να προ­φυ­λά­ξουν την κοι­νω­νία από απο­φά­σεις σαν τη σχε­τι­κή με την Ηριάν­να– θα όφει­λαν είτε να πα­ραι­τη­θούν, είτε να ψά­ξουν τρύπα να κρυ­φτούν από τη ντρο­πή.
Όμως αυτή η στοι­χειώ­δης αί­σθη­ση συ­νέ­πειας –που ο απλός κό­σμος έχει μάθει να απαι­τεί με τη φράση: τα στερ­νά τι­μούν τα πρώτα– έχει χαθεί στους προη­γού­με­νους «γύ­ρους» των μνη­μο­νια­κών εξυ­πη­ρε­τή­σε­ων. Όταν τάχα μου ρι­ζο­σπά­στες-αρι­στε­ροί με­τα­τρέ­πο­νταν σε «υπουρ­γά­ρες» του Με­λισ­σα­νί­δη, όταν άν­θρω­ποι με πο­λυ­ε­τή προ­ϋ­πη­ρε­σία με­τα­τρέ­πο­νταν σε τα­χυ­δρό­μους με­τα­ξύ Μα­ρι­νά­κη–Σαβ­βί­δη, όταν μια ολό­κλη­ρη κυ­βέρ­νη­ση βυ­θι­ζό­ταν στο βούρ­κο των αντα­γω­νι­σμών με­τα­ξύ κα­πι­τα­λι­στι­κών ομί­λων για το με­γά­λο πλιά­τσι­κο των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων…
Πολ­λοί άν­θρω­ποι πί­στε­ψαν ότι η κα­τά­πτυ­στη φω­το­γρά­φι­ση των στε­λε­χών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μαζί με τους χρυ­σαυ­γί­τες στα Δω­δε­κά­νη­σα απο­τε­λού­σε ένα ατυ­χές συμ­βάν. Ότι οι φι­λο­πό­λε­μες «ατά­κες» του Καμ­μέ­νου και οι προ­τά­σεις του για μια νέα με­γά­λη να­τοϊ­κή βάση στην Κάρ­πα­θο ήταν οι αντι­δρα­στι­κές βλα­κεί­ες ενός συμ­μά­χου, που ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ υπο­χρε­ώ­νε­ται να απο­δε­χθεί ως «ανα­γκαίο κακό». Σή­με­ρα που ο ίδιος ο Τσί­πρας δη­λώ­νει έτοι­μος να παί­ξει στο Αι­γαίο το ρόλο του κακού σκυ­λιού («που δεν γα­βγί­ζει, αλλά δα­γκώ­νει»), απο­δει­κνύ­ε­ται ότι τα πράγ­μα­τα δεν είναι έτσι: Η κυ­βέρ­νη­ση που ψή­φι­σε το 3ο μνη­μό­νιο και την ιμπε­ρια­λι­στι­κή επι­τρο­πεία μέχρι το… 2060, είναι απο­λύ­τως έρ­μαιο στα χέρια των ιμπε­ρια­λι­στών όχι μόνο της ΕΕ, αλλά και των ΗΠΑ.
Οι πυ­κνές κοι­νές «ασκή­σεις» με τις ένο­πλες δυ­νά­μεις του Ισ­ρα­ήλ και η απο­στο­λή πο­λε­μι­κών σκα­φών στα ανοι­χτά της Κύ­πρου είναι «πρω­το­βου­λί­ες» κλι­μά­κω­σης του ελ­λη­νο­τουρ­κι­κού αντα­γω­νι­σμού, είναι βή­μα­τα προς την πι­θα­νό­τη­τα ενός πο­λέ­μου που καμιά άλλη κυ­βέρ­νη­ση, από τη με­τα­πο­λί­τευ­ση μέχρι σή­με­ρα, δεν είχε τολ­μή­σει να κάνει. Δυ­στυ­χώς, είναι η ώρα να συ­νει­δη­το­ποι­ή­σουν όσοι πα­ρα­μέ­νουν μέσα ή γύρω από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ότι ο Καμ­μέ­νος και ο Κο­τζιάς, ότι ο Ρου­μπά­της και ο Πα­παγ­γε­λό­που­λος, δεν είναι «ποι­κι­λί­ες» μέσα σε μια κυ­βέρ­νη­ση-τσίρ­κο. Αντί­θε­τα είναι τα απα­ραί­τη­τα ερ­γα­λεία του «κέ­ντρου» της κυ­βέρ­νη­σης, γιατί απλού­στα­τα ο αυ­ταρ­χι­σμός και η δια­σύν­δε­ση με τον ιμπε­ρια­λι­σμό είναι η άλλη όψη του νο­μί­σμα­τος της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής. Και αυτά τα «ερ­γα­λεία» θα γί­νο­νται όλο και ισχυ­ρό­τε­ρα, όσο προ­χω­ρά­νε τα έργα και οι ημέ­ρες αυτής της κυ­βέρ­νη­σης. Που, αν δεν ανα­τρα­πεί από τα κάτω και από αρι­στε­ρά, δεί­χνει πρό­θυ­μη να κα­τα­φύ­γει ακόμα και στις πιο άθλιες και επι­κίν­δυ­νες πο­λι­τι­κές προ­κει­μέ­νου να πα­ρα­μεί­νει στην εξου­σία.
*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από το φύλλο Νο 388 της “Ερ­γα­τι­κής Αρι­στε­ράς”