Μιλάει ο Πολάκης, βρέχει βατράχια. Μιλάει ο Καμμένος, βρέχει σαύρες. Μιλάει ο Γεωργιάδης, βρέχει φίδια. Κι ύστερα μαζευόμαστε στα σπίτια μας για βραδινό…
Αυτό θα μπορούσε να ’ναι το χρονικό των ημερών, διότι τέτοια συμβαίνουν όλη μέρα. Όμως έχει ξεχειλώσει τόσο η κατάσταση, ώστε οποιαδήποτε στιγμή κάτι το γελοίον μπορεί να εκτρέψει τη ρουτίνα της γελοιότητος προς το γελοιωδέστερο. Έχετε ξανακούσει ποτέ στην ιστορίαπρωθυπουργό να κάνει έκκληση στους υπουργούς του να μην υπερψηφίσουν πρόταση εναντίου κόμματος (!) ή, τέλος πάντων, να μην τον ρίξουν; Μπορεί στην (επίσης) ρουτίνα της τρέχουσας ανάλυσης (στα πασοκιστί, διότι όλοι ΠΑΣΟΚ είμεθα) όλο αυτό να σημαίνει ότι «ο Τσίπρας έστειλε μήνυμα στον Καμμένο» και τα συναφή, πλην όμως και ο τρόπος και το περιεχόμενο της έκκλησης Τσίπρα παραμένουν πρωτοφανή.
Αυτήν τη φορά η κρίση που προκαλεί στην ελληνική κυβέρνηση η κρίση στα Σκόπια πέτυχε τον κατεπάνω καπετάνιο σύντροφο Κοτζιά. Τα μυστικά του βάλτου βάλτωσαν, έπεσαν ορισμένα τροχειοδεικτικά προς τον Καμμένο, αλλά ο γάμος Τσίπρα – Καμμένου αποδείχθηκε σταθερός κι έτσι τη… νύφη την πλήρωσε ο Κοτζιάς. Δεν ξέρω πώς θα το αντέξει το σύμπαν, αλλά ο Κοτζιάς έπεσε θύμα των εντολών που εκτέλεσε, διότι δεν τις εκτέλεσε καλά. Δεν συμβαίνει πρώτη φορά, συμβαίνει όμως πρώτη φορά στον Κοτζιά. Φρίξον, ήλιε!
Πάντως, αυτή η συγκινητική ιστορία μάς φανερώνει (αν θέλουμε να τη δούμε) μια διδακτικήιστορία. Που περιγράφει πώς δουλεύει το σύστημα. Κάπου στις ΗΠΑ, ίσως πολλά χρόνια πριν, εκεί που σχεδιάζεται η ιμπεριαλιστική πολιτική της Υπερδύναμης (όχι στη βάση κάποιαςστρατηγικής, αλλά στη βάση επιλογών), ορισμένοι εντεταλμένοι γραφειοκράτες ανέλαβαν να χαράξουν πιθανές εκδοχές της αμερικανικής πολιτικής στα Βαλκάνια. Οι εν λόγω γραφειοκράτες (χωρίς, ως συνήθως, να σταθούν ιδιαιτέρως στις τοπικές ιδιαιτερότητες και ιδιομορφίες) εκπόνησαν εναλλακτικές πολιτικές εν σχέσει με τις τυχόν επιλογές, και κάποια στιγμή στρατηγοί και πολιτικοί (της Υπερδύναμης και των ιθαγενών συμμάχων) εκλήθησαν να πραγματοποιήσουν την όποια προκριθείσα επιλογή αναλόγως της συγκυρίας. Παντί μέσω, παντί τρόπω. Κι έτσιΤσίπρας – Ζάεφ βρέθηκαν σαν δύο βόδια στον ίδιο ζυγό, προκειμένου οι Αμερικανοί να ολοκληρώσουν την αντιμετώπιση της (φοβερής! και τρομερής!) ρωσικής επιρροής στα Βαλκάνια – στην πραγματικότητα προκειμένου να επιτύχουν την αραγή περικύκλωση της ρωσικής αρκούδας.
Το πρόβλημα για τους γραφειοκράτες σχεδιαστές (στα Βαλκάνια) είναι το ίδιο με το πρόβλημα των γραφειοκρατών που γέμισαν «μαύρες τρύπες» χάους τη γεωγραφία απ’ το Αφγανιστάν έως τη Λιβύη. Βεβαίως η γραφειοκρατία που αναγάγει τις επιλογές σε στρατηγική δεν κάνει του κεφαλιού της. Εκτελεί τις εντολές εκείνων που θεωρούν την Υψιλή Στρατηγική μιας Δύναμης, υπόθεση σύνθεσης επιλογών (ή ευκαιριών, αν πρόκειται για οπορτουνιστές). Πράγμα που με πικρία διαπιστώνει ακόμα και ο Κίσινγκερ, όταν διατείνεται ότι οι σύγχρονες πολιτικές ηγεσίες είναι κυρίως αφιλοσόφητες.
Όσο για τις μαριονέτες (Ζάεφ, Τσίπρας, Κοτζιάς, Καμμένος) που συχνά μετατρέπονται σεθύματα της πολιτικής που αναλαμβάνουν να διεκπεραιώσουν, υποθέτω πως δεν ανήκουν καν στην κατηγορία των αφιλοσόφητων που επισημαίνει ο κυρ-Κίσινγκερ, ούτε καν των δοκησίσοφων, αλλά απλώς των αναλώσιμων.
Ώς χθες, ο Κοτζιάς ήταν ένα ιερό πρόσωπο. Ώς το εγγύς αύριο θα είναι και ο Τσίπρας. Μετά;…
*Πηγή: topontiki.gr
