Είναι γενική η παραδοχή ότι η κυβέρνηση απέτυχε στην αντιμετώπιση του δεύτερου κύματος του κορονοϊού. Αυτό καταγράφεται και στα ευρήματα των δημοσκοπήσεων που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, με την όποια εγκυρότητα μπορεί να έχουν αυτά. Μπροστά στη δύσκολη κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, μέσα στη μουντάδα των ημερών είναι φανερό το άγχος του πρωθυπουργού και των κυβερνητικών στελεχών να παρουσιάσουν κάτι καλό, να ανοίξουν μια χαραμάδα ελπίδας. Μεταφέρουν έτσι ψεύτικες προσδοκίες στους πολίτες, οι οποίοι βρίσκονται σε αβεβαιότητα και δεν ξέρουν, στην κυριολεξία, τι τους ξημερώνει αύριο.
Ήδη από τη δεύτερη εβδομάδα της απαγόρευσης τα φιλικά Μ.Μ.Ε. σε καθημερινή βάση έγραφαν για τον οδικό χάρτη εξόδου της χώρας από την καραντίνα και απαριθμούσαν τα βήματα με τα οποία θα επανέλθουμε στην κανονικότητα. Εν συνεχεία, ο υπουργός Υγείας προσπάθησε να δημιουργήσει κλίμα ετοιμότητας και ασφάλειας, ενώ ο ιός θέριζε, μιλώντας για τον εμβολιασμό, ο οποίος θα γίνει σε 1018 σημεία σε όλη τη χώρα και για τον σχεδιασμό που έχει κάνει το υπουργείο του. Ο χορός των δηλώσεων συνεχίστηκε με τον κ. Γεωργιάδη που πανηγύριζε γιατί δε γίναμε Βέλγιο, την ώρα που στη χώρα μας καταγράφονται καθημερινά περίπου 100 νεκροί και πάνω από 600 διασωληνωμένοι. Ο κορυφαίος, ασφαλώς, κυνισμός ήρθε από τον κ. Γεραπετρίτη, που είπε πως, αν είχαμε 5000 ΜΕΘ, θα υπήρχαν περισσότεροι νεκροί!! Τον κύκλο έκλεισε ο πρωθυπουργός, ο οποίος, για να ρετουσάρει τη στραπατσαρισμένη εικόνα της κυβέρνησής του, ανακοίνωσε ότι θα προσλάβει όλους τους συμβασιούχους που εργάζονται στο Ε.Σ.Υ.
Η κυβέρνηση, λοιπόν, αφού άφησε να περάσουν μήνες χωρίς να προγραμματίσει το παραμικρό και αφού επιχείρησε να μεταφέρει δικές της ευθύνες στους πολίτες, έρχεται τώρα να δείξει ανακλαστικά και να δημιουργήσει πλασματικές εικόνες. Όμως, οι καταγγελίες που γίνονται από γιατρούς και νοσηλευτές για ελλείψεις δεν προέρχονται από αντιπολιτευτική διάθεση, αλλά ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και τα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα. Γιατί δεν οργάνωσε εγκαίρως τα νοσοκομεία και δε δημιούργησε από το καλοκαίρι νέες Μ.Ε.Θ., όταν όλα τα δεδομένα οδηγούσαν στο ξέσπασμα της δεύτερης πανδημίας; Ποιος ευθύνεται που δεν προσελήφθη το απαραίτητο εξειδικευμένο προσωπικό και δεν έγιναν οι απαραίτητοι έλεγχοι για τον κορονοϊό σε ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού; Γιατί καθυστέρησε η επίταξη κλινικών και η ανακοίνωση των μέτρων για τη Θεσσαλονίκη και τις άλλες περιοχές της Βόρειας Ελλάδας;
Ενώ η κυβέρνηση αναζητά αγωνιωδώς την επιτυχία που της έχει λείψει και τα φιλικά Μέσα εξηγούν στους ιθαγενείς τι είναι και πώς θα γίνεται το click away, δηλαδή η παραγγελία για το σπίτι, και διοχετεύουν αντιφατικές πληροφορίες για το ποιος θα ανοίξει πρώτος και ποιος δεύτερος, δημιουργώντας μεγαλύτερη σύγχυση, έρχονται οι λοιμωξιολόγοι και βάζουν τα πράγματα στη θέση τους, τονίζοντας ότι η μείωση των κρουσμάτων δεν ήταν η αναμενόμενη και ότι χρειάζεται να περιμένουμε ακόμη. Κάπως έτσι πήρε παράταση η απομόνωση μας για μια τουλάχιστον εβδομάδα. Ο κ. Μητσοτάκης και οι υπουργοί του φαίνεται να μην αντιλαμβάνονται ότι έσπασε το ψυχολογικό φράγμα της αντοχής του κόσμου. Σκηνές με νοσοκομεία εκστρατείας που στήνονται σε πάρκινγκ, με ασθενείς σε βαριά κατάσταση που περιφέρονται από πόλη σε πόλη για να βρουν κρεβάτι ή μεταφέρονται διασωληνωμένοι με C 130 σε νοσοκομεία της Αθήνας δύσκολα θα ξεχαστούν. Αν ο πρωθυπουργός υιοθετούσε εγκαίρως, στο ελάχιστο, τις προτάσεις των ανθρώπων της Υγείας, η κατάσταση θα ήταν τελείως διαφορετική.
Όμως, απ’ ό,τι φαίνεται έχει άλλες προτεραιότητες και γι’ αυτό εκμεταλλεύτηκε την πανδημία, για να προωθήσει μέτρα συντηρητικού προσανατολισμού. Ούτε η ενίσχυση του Ε.Σ.Υ., που απαιτεί κονδύλια, ούτε η αποφασιστική αντιμετώπιση της τουρκικής προκλητικότητας, η οποία έφτασε 6,8 μίλια έξω από τη Στρογγύλη, είναι στις άμεσες επιλογές του. Το ζοφερό μέλλον που περιμένει τους πολίτες και τους νέους μετά την απομόνωση ακούει στο όνομα «προτάσεις Πισσαρίδη». Γι’ αυτό οι πολίτες, όταν θα βγάλουν τις μάσκες, χρειάζεται να του στείλουν (στα αγγλικά, αφού τα προτιμά η πρωθυπουργική παρέα) ένα βροντερό μήνυμα: go away, πριν είναι αργά για τον τόπο.
Του Γιάννη Ανδρουλιδάκη
εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας
