Για την Ε.Ε.: Τουλάχιστον δύο πράγματα μπορεί να προεξοφλήσει κανείς για την 27η Μαΐου, την επομένη των ευρωεκλογών:
Το πρώτο είναι, ότι οι πολίτες θα «μαυρίσουν» την Ε.Ε., θα έχουμε δηλαδή μεγάλη άνοδο του ευρωσκεπτικιστικού ρεύματος σε όλη την Ήπειρο, σε συνδυασμό με αποχή, που θα σηματοδοτεί απόρριψη της Ε.Ε.
Το δεύτερο είναι, ότι αυτό το ρεύμα θα εκφραστεί βασικά μέσω της «νέας» δεξιάς, ενώ η αριστερά και η τέως σοσιαλδημοκρατία, θα καταποντιστούν.
Στη Γαλλία με άνεση μάλλον θα κερδίσει την πρωτιά η Λεπέν, παρά το κίνημα των κίτρινων γιλέκων, ενώ η αριστερά είναι πολυδιασπασμένη. Όπως φαίνεται, το άστρο του Μελανσόν, δεν αρκεί από μόνο του.
Το ίδιο και στη Γερμανία, η αριστερά «είναι στην πραγματικότητα στα δύο» και θα βρεθεί πολύ πίσω από την ακροδεξιά, ενώ οι σοσιαλδημοκράτες θα είναι το πολύ τρίτοι, πίσω από τους πράσινους.
Στην Ιταλία η κυβέρνηση ξεπερνάει (σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις) το 60%, άνω του 35% ο Σαλβίνι, άνω του 25% οι «πεντάστεροι». Στη χώρα του Γκράμσι και του Μαλατέστα, των Ιταλών Παρτιζάνων και του ισχυρότερου Κ.Κ. της Ευρώπης, εκεί που ο Μάης κράτησε όλη τη δεκαετία του 70, η Αριστερά θα είναι ανύπαρκτη. Να είναι καλά ο «ευρωκομμουνισμός»…
Ένα μεγάλο κομμάτι παλαιών ψηφοφόρων της σοσιαλδημοκρατίας και της Αριστεράς, θα κάτσει σπίτι του, μην έχοντας όντως επιλογές.
Στις 27 Μαΐου, το μήνυμα όμως, ο δυτικός άνεμος στην Ελλάδα, θα είναι ο πουνέντες μιας ισχυρής αμφισβήτησης της Ε.Ε., μόνο που δυστυχώς δεν θα εκφράζεται από την Αριστερά.
Ας είμαστε όμως ειλικρινείς και ας δούμε την πραγματικότητα, (ελπίζω να μην παρεξηγηθούμε). Είναι οι δυνάμεις της «νέας» δεξιάς που βάζουν πιο καλά τα ερωτήματα. Η συνεχής πτώση του βιοτικού επιπέδου των λαϊκών στρωμάτων, η πόλωση εντός αλλά και ανάμεσα στα (τέως) εθνικά κράτη που διαμορφώνει η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, οι επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης στην φτωχοποίηση, ο ολοκληρωτισμός της Ε.Ε. που καταργεί την εθνική και λαϊκή κυριαρχία και κάθε έννοια δημοκρατίας.
Στοχοποιούν συγχρόνως τους μετανάστες ως πρόβλημα και απειλή, (πατώντας σε στρώματα που φτωχοποιούνται και «φοβούνται» για το μέλλον τους) για το κοινωνικό κράτος, τον «πολιτισμό» και τρόπο ζωής των ευρωπαϊκών λαών, αναπτύσσοντας τον ρατσισμό, δίνοντας εδώ την λάθος απάντηση, ανοίγοντας επικίνδυνα μονοπάτια.
Όμως στα άλλα ζητήματα, αυτά του ολοκληρωτισμού της Ε.Ε., της πόλωσης, και της παγκοσμιοποίησης, παρά τις θολές και χωρίς λαϊκό και ταξικό πρόσημο απαντήσεις, είναι πολύ πιο κοντά στην αλήθεια, έχουν κάποια πρόταση, σε σχέση με την Αριστερά και για αυτό βρίσκονται σε άνοδο, ενώ η ευρωπαϊκή Αριστερά σε συνεχή καθίζηση. Άρα να σημειώσουμε ρητά, ότι οι «αντι-ακροδεξιές» «συμμαχίες» και κορώνες τύπου ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουν νόημα, αλλά αντίθετα ενισχύουν τις υπάρχουσες πολιτικές τάσεις. Το υπάρχον ρεύμα μπορεί να αντιστραφεί, μόνο με προγραμματικές και καθαρές απαντήσεις που θα υπερβούν αυτές της «νέας» δεξιάς και θα δώσουν ελπίδα και διέξοδο στον λαϊκό παράγοντα.
Για τις ευρωεκλογές στην χώρα μας: Όχι στην αποχή, στήριξη της ΛΑ.Ε και γιατί:
Δυστυχώς ο «αντιμνημονιακός» χώρος δεν κατάφερε μια ευρύτερη συμπαράταξη. Στον χώρο της αριστεράς, την μικρότερη ευθύνη έχει η ΛΑ.Ε.
Σε πολιτικό επίπεδο ανάμεσα στις δυνάμεις της Αριστεράς, και όχι μόνο, η ΛΑ.Ε, έχει συγκεκριμένες θέσεις για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, τις οποίες τις συνδυάζει με μια άμεση λύση για την έξοδο από την κρίση της πατρίδας μας έχοντας παρακαταθήκη και την διαρκή αντίθεσή της, στην μετατροπή της χώρας μας, σε οικόπεδο των Αμερικανών. Αυτά δημιουργούν μια μεγάλη και θετική πολιτική διαφοροποίηση και είναι τα κύρια σημεία.
Θα είναι επίσης πραγματικά κρίμα, μετά από την πλήρη μετάλλαξη του μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ, να δούμε την πολιτική δύναμη που εντός του αντιτάχθηκε, να μην σπάει για 2η φορά μετά τις εθνικές εκλογές το κρίσιμο φράγμα του 3%, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ να κινείται περί το 20%. Συγχρόνως, να μην το σπάει και κανένας άλλος από τις αντιμνημονιακές δυνάμεις. Ο πολιτικός συμβολισμός -και με ευρωπαϊκούς παραλήπτες- θα είναι εξαιρετικά αρνητικός: «οι Έλληνες υποτάσσονται στην μνημονιακή μοίρα τους, στην φτώχεια και στο γερμανικό παιδομάζωμα των νέων επιστημόνων τους».
Καθώς διαπιστώνεται ότι μεγάλο τμήμα των παλαιών ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ενεργών αριστερών πολιτών τείνουν προς την αποχή, θα πρέπει να κατανοηθεί, ότι αυτή η στάση είναι φυγή από την πραγματικότητα. Μπορεί η ΛΑ.Ε να μην είναι «αυτό που θέλουμε», ή «αυτό που θέλουμε» να μην έχει δημιουργηθεί, αλλά το μην παίρνει κανείς θέση σε τόσο κρίσιμες εκλογές και να απέχει, μάλλον επιδεινώνει την όποια δυνατότητα λύσης.
Η επόμενη μέρα στην Ελλάδα: Όπως είπαμε και παραπάνω, ο δυτικός άνεμος θα δείχνει μια Ε.Ε. που τρεκλίζει, που παραπαίει, που οι φυγόκεντρες και διαλυτικές δυνάμεις θα ισχυροποιούνται. Η Ελλάδα συγχρόνως, χρειάζεται άμεση κατάκτηση της εθνικής της ανεξαρτησίας και της λαϊκής της κυριαρχίας, ώστε να μπορεί να εφαρμόσει αυτοδύναμα, ένα οικονομικό πρόγραμμα σωτηρίας, απλά για να επιβιώσει. Κάτι που συνεπάγεται την αλλαγή των ευρωπαϊκών της συντεταγμένων, με επιστροφή σε εθνικό νόμισμα και στάση πληρωμών για το δημόσιο χρέος, δηλαδή απελευθέρωση, από την θηλιά των δανειστών και της Ε.Ε..
Ακόμη και αν έχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, μια έκπληξη για την ΛΑ.Ε, αυτή θα παραμείνει καταγεγραμμένη ως μία από τις αριστερές δυνάμεις. Η ΛΑ.Ε όμως, ούτε και το σύνολο εκείνης της Αριστεράς (άλλωστε είναι μειοψηφικό αυτή την στιγμή και εντός της Αριστεράς) που επιδιώκει άμεση έξοδο από την κρίση, «φτάνει», για να γίνει η μαγιά για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας. Ακόμη και αν και το ΚΚΕ συμπαρατάσσονταν σε μια τέτοια υπόθεση, πάλι δεν θα έβγαινε ο λογαριασμός. Κάτι τέτοιο χρειάζεται την απόλυτη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Απαιτείται, λοιπόν την επομένη, να συγκροτηθεί ένα τέτοιο Μέτωπο Εθνικής Ανεξαρτησίας που θα βάλει μπροστά μια μίνιμουμ συμφωνία ενός επιτυχημένου Grexit και μετά, ας διαλέξει ο λαός μέχρι πού θα το πάει και τι ιδιαίτερο πρόγραμμα θα ακολουθήσει, αφού πρώτα αποτινάξει τα δεσμά της αποικιοκρατίας.
Συμπερασματικά, όσοι καταλαβαίνουν ότι το βήμα της κατάκτησης της εθνικής ανεξαρτησίας προτάσσεται έναντι όλων και ότι είναι από μόνο του τεράστιο ζήτημα να πάψει η Ελλάδα να είναι προτεκτοράτο, αλλά και προϋπόθεση οποιαδήποτε άλλου βήματος, πρέπει στις 27 του Μάη να ενωθούν σε αυτήν την κατεύθυνση. Να αφήσουν πέρα, όλες τις επιμέρους διαφορές τους, διατηρώντας αυτοτελώς -ως αποκλειστικά δεύτερο βήμα– τα ιδιαίτερα προγράμματά τους, διαμορφώνοντας, ένα απελευθερωτικό μέτωπο που θα λειτουργεί με άμεση δημοκρατία, ανοίγοντας τις πόρτες στους κατεστραμμένους Έλληνες.
