Στη Βάρνα μεταφέρεται σήμερα το επίκεντρο του ενδιαφέροντος, σε μια συνάντηση κορυφής με πολλαπλές αναγνώσεις, με διαφορετικές αφετηρίες εκκίνησης και με διαμετρικά αντίθετες όσο και αμφιλεγόμενες προσδοκίες. Κυρίως όμως με έκδηλη την αδυναμία πρόβλεψης, αναφορικά με την πραγματική αξιολογική κατάταξη στη λίστα των πρωταγωνιστών…
Η ίδια η πραγματοποίηση αυτής της συνάντησης, και βεβαίως η παρουσία του Ερντογάν σε αυτήν, θεωρείται στρατηγική νίκη του ιδίου. Κι αυτό διότι ανεξαρτήτως αποτελέσματος, η ντε φάκτο παρουσία του, σηματοδοτεί πως ουδείς τόλμησε να του αμφισβητήσει το «δικαίωμα» να οδηγεί τους διεθνείς κανόνες σε κατάρρευση, το Διεθνές Δίκαιο στο καλάθι των αχρήστων, και τις προκλητικές στρατηγικές του ιεραρχήσεις, στην Ημερήσια Διάταξη των Διεθνών Οργανισμών.
Η ταυτότητα της συνάντησης, έχει καταφανή δισυπόστατα χαρακτηριστικά, και αυτό συνιστά μια επικίνδυνη εξέλιξη, αφού προϊδεάζει για το βαρύτατο τίμημα που θα κληθούν να πληρώσουν οι λαοί της Ευρώπης και πρωτίστως η έτσι κι αλλιώς ασταθής γεωπολιτική ισορροπία της Βαλκανικής.
- Για την Ευρωπαϊκή ελίτ, η ίδια η συνάντηση επιχειρείται να αντιμετωπιστεί στη λογική μιας προχειροσχεδιασμένης Ευρωτουρκικής μπίζνας.
- Για την Τουρκική εξωτερική πολιτική ωστόσο, είναι ένα ακόμη βήμα σχεδιασμένης στρατηγικής επιθετικότητας, με πολύ συγκεκριμένα ζητούμενα και απολύτως εναρμονισμένη με τον πολυεπίπεδο εισοδισμό που επιχειρεί με στόχο ΚΑΙ τα Βαλκάνια αλλά ΚΑΙ την Ευρωπαϊκή Ήπειρο στο σύνολό της.
Κυρίως όμως επιχειρείται να μετατραπεί αυτή η σύνοδος κορυφής, σε ένα γεωστρατηγικό ορόσημο, μέσω του οποίου και με εργαλείο τη στρατηγική ρηχότητα των Ευρωπαίων ηγετών, η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας προσβλέπει να θεμελιώσει και τυπικά, την αναγνώριση του ισχυρού περιφερειακού της ρόλου.
Το δεύτερο χαρακτηριστικό αυτής της συνάντησης – κυρίως για όσους επιχειρούν να της προσδώσουν χαρακτήρα διαπραγμάτευσης – είναι η σικέ φυσιογνωμία της.
- Η Ευρωπαϊκή ελίτ προσέρχεται σε μια συνάντηση με το σουλτάνο, με καταφανώς άσφαιρα πυρά, πελαγοδρομώντας κάπου ανάμεσα στο Δικαιωματισμό, τη Δημοκρατία, και το ανέκδοτο περί της Ευρωπαϊκής προοπτικής…
- Ενώ η Τουρκική εξωτερική πολιτική, προσέρχεται με πολύ συγκεκριμένη, επιθετική ατζέντα, ΚΑΙ στο επίπεδο της διπλωματίας, αλλά ΚΑΙ στο επίπεδο το επιχειρησιακό. Πιο συγκεκριμένα…
Η Τουρκική εξωτερική πολιτική προσέρχεται σε αυτή τη συνάντηση, έχοντας αναγκάσει την Ευρωπαϊκή φούσκα, να αποδεχτεί ως μέρος της «Ευρωπαϊκής κανονικότητας» το να καθίσει, να συζητήσει και εν τέλει να διαπραγματευτεί κανόνες συνύπαρξης με τον εισβολέα στην Αφρίν…
- Προσέρχεται έχοντας επιβάλει στην Ευρωπαϊκή αθλιότητα, να καθίσει και να διαπραγματευτεί κανόνες συνύπαρξης, με ένα τσούρμο μακελάρηδες που μόλις προχθές δήλωσαν δημοσίως δια του επικεφαλής τους, ότι δε θα διστάσουν να σκοτώσουν, προκειμένου να επιβάλουν την πλήρη ανατροπή των Διεθνών κανόνων Δικαίου, και την ντε φάκτο οριοθέτηση των συνόρων των ονείρων τους…
- Προσέρχεται έχοντας ταπεινώσει την Ευρωπαϊκή καρικατούρα, με την επιχείρηση εκδίωξης του γεωτρύπανου της ΕΝΙ από την Κυπριακή ΑΟΖ…
- Προσέρχεται έχοντας προειδοποιήσει πως θα κηρύξει πόλεμο ουσιαστικά σε δύο τουλάχιστον χώρες της Ε.Ε (την Ελλάδα και την Κύπρο), έχοντας έτσι επιβάλει εν πολλοίς και ρόλο επικυρίαρχου κατά τη διάρκεια αυτής της συνάντησης, αλλά και στη μεταγενέστερη ιστορική εποχή…
- Προσέρχεται έχοντας προεξοφλήσει τη διχοτόμηση της Κύπρου, αναλαμβάνοντας την μητριαρχική υπεράσπιση των «δικαιωμάτων» των τουρκοκυπρίων πάνω στα ενεργειακά. Δηλώνοντας δηλαδή πως ενσωματώνει ντε φάκτο στην Τουρκική επικράτεια τους Τουρκοκυπρίους ( δηλαδή πολίτες μιας άλλης χώρας που είναι και Ευρωπαϊκή) με πρόσχημα το δικαίωμά τους στη νομή των κερδών από τους υδρογονάνθρακες…
Εν κατακλείδι, σε αυτή τη συνάντηση – παρωδία, ο κ. Ερντογάν προσέρχεται με τον αέρα του επικυρίαρχου…
- Έχοντας γελοιοποιήσει το σύνολο της Ευρωπαϊκής ελίτ…
- Έχοντας απαξιώσει πλήρως την Ελληνική αλλά και την Κυπριακή κυβέρνηση ως οργανικό τμήμα αυτής της Ευρωπαϊκής καρικατούρας…
- Έχοντας πειθαναγκάσει τους πάντες, να αντιμετωπίζουν ανέξοδα για τον ίδιο, τις Ευρωτουρκικές σχέσεις ως κάτι που εξαντλείται σε ένα ενδιαφέρον τμήμα των λογιστικών τους καρτελών. Και…
Διατηρώντας για λογαριασμό του, το ρόλο του γεωστρατηγικού πρωταγωνιστή, που απαιτεί, υπαγορεύει και εν τέλει επιβάλει κανόνες, που υπηρετούν ύψιστες γεωστρατηγικές στοχεύσεις.
Μόνο που αυτή τη φορά… Σε αντίθεση με κάθε προηγούμενη φορά στο παρελθόν… Οι όροι αυτής της αντιπαράθεσης, είναι από την άποψη της ποιότητας, δραματικά τροποποιημένοι.
Η Τουρκία δεν είναι η περιθωριακή δύναμη που παζαρεύει την έξοδό της στην Ευρώπη, με δέλεαρ το μέγεθος της καταναλωτικής της αγοράς.
Είναι η ισχυρή περιφερειακή δύναμη που βγαίνει με συγκεκριμένο σχέδιο και σοβαρές στρατηγικές επιδιώξεις στην γεωπολιτική πιάτσα της Ευρασίας, και αυτό δεν μπορεί να υποτιμηθεί, ούτε φυσικά να αντιμετωπιστεί με τις κλασικές «αγκαλίτσες» και τα παιχνιδίσματα του κ. Γιούνγκερ.
Η Ελλάδα, δεν είναι απλά ένα κομμάτι της Ευρώπης των 27. Είναι η χώρα που αυτή τη στιγμή έχει δυο στρατιωτικούς αιχμαλώτους στις Τουρκικές φυλακές… Είναι η χώρα της οποίας το δικαίωμα άσκησης κυριαρχίας αμφισβητείται ευθέως από την Τουρκική εξωτερική πολιτική… Είναι η χώρα – αποδέκτης των καθαρών πολεμικών Τουρκικών απειλών, με ότι μπορεί αυτό να σημαίνει για την επόμενη μέρα.
Η Ελλάδα και η Κύπρος, είναι οι χώρες των οποίων το πολιτικό προσωπικό, αντί να αναλογιστεί τις ιστορικές του ευθύνες, πανηγυρίζει και εμφανίζει εν πολλοίς ως διπλωματικό «θρίαμβο» το ανακοινωθέν που «μαλώνει» τον Ερντογάν.
Η Ελλάδα και η Κύπρος, είναι οι χώρες που αντί να απαιτήσουν την ακύρωση της σημερινής συνόδου κορυφής με την Τουρκία, επέλεξαν να συρθούν γι ακόμη μια φορά ως γεωπολιτικές Ιφιγένειες, προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι αυταπάτες της Ευρωπαϊκής ελίτ για την ευρωτουρκική μπίζνα, και επιλέγουν να αρκεστούν σε φτηνούς πανηγυρισμούς, με τους οποίους γελούν ακόμη και τα πόμολα της Βάρνας γι αυτή την κατάντια.
Το βράδυ της Δευτέρας, ο κ. Ερντογάν θα αναχωρήσει για το ταξίδι της επιστροφής. Το πραγματικό δράμα για την Ελλάδα και την Κύπρο, ξεκινά τις επόμενες μέρες…
