Τα επίσημα αμερικανικά εγχειρίδια του αμερικανικού Υπουργείου Άμυνας και της αμερικανικής Ακτοφυλακής υιοθετούν τις τουρκικές θέσεις σε ότι αφορά την άσκηση αρμοδιοτήτων στο Αιγαίο (έρευνα και διάσωση) αλλά τις καθημερινές παραβιάσεις της ελληνικής κυριαρχίας με τις πτήσεις των τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών (εναέριο χώρο).
Στο εγχειρίδιο της Αμερικανικής Ακτοφυλακής που παρουσιάζονται οι Ζώνες ευθύνης για Έρευνα και Διάσωση σε όλο τον κόσμο, περιλαμβάνεται και ένας κατάλογος με χάρτες για τις «επικαλύψεις» που υπάρχουν σε διάφορες περιοχές και προβληματίζουν ιδιαίτερα οι «επικαλύψεις» στο Αιγαίο όπως τις παρουσιάζει επισήμως το αμερικανικό κράτος.
Διότι τα επίσημα εγχειρίδια επίσημων κρατικών φορέων απηχούν και την επίσημη άποψη του κράτους που τα εκδίδει και αυτό θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο στην Αθήνα που πάντα θέλει να πιστεύει ότι θα βρει «έξω» την υποστήριξη που αναζητάει έναντι της Άγκυρας.
Όταν αυτές οι επικαλύψεις αφορούν ανοικτές θάλασσες πιθανόν είναι μικρή η σημασία τους. Όμως η Αμερικανική Ακτοφυλακή προβάλει ως επικαλυπτόμενες τις Ζώνες SAR Ελλάδας και Τουρκίας που στον σχετικό χάρτη εμφανίζουν όλα τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και τα Δωδεκάνησα να εγκλωβίζονται σε αυτή την ζώνη αρμοδιοτήτων που διεκδικεί για λογαριασμό της η Τουρκία.
Μια ζώνη την οποία η Τουρκία «χαράσσει» μέχρι το μέσο του Αιγαίου στο πλαίσιο της γνωστής διεκδίκησης της για επιχειρησιακή διχοτόμηση του Αιγαίου.
Στην ουσία από την στιγμή που οι ΗΠΑ παρουσιάζουν την περιοχή αυτή ως «επικαλυπτόμενη» αναγνωρίζουν πως η Άγκυρα έχει «δίκιο»!
Με αυτό τον τρόπο «θολώνουν» ποιος έχει το δικαίωμα και την αρμοδιότητα για Έρευνα και Διάσωση μέχρι το μέσο του Αιγαίου ακόμη και δυτικά των ελληνικών νησιών …
Προβληματικές είναι όμως και οι αναφορές στο επίσημο εγχειρίδιο του Αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού στο κεφάλαιο για τις θαλάσσιες διαφορές ( Us Navy Judge Advocate General’s Corps- Maritime Claims Reference Manual).
Στο εγχειρίδιο αυτό γίνεται καταγραφή των χωρικών υδάτων όλων των χωρών, οι ζώνες που έχουν θεσπίσει, οι συμφωνίες που διέπουν αυτά τα θαλάσσια σύνορα και τέλος καταγράφεται και το ποιες χώρες τελικά είναι συμβαλλόμενα μέρη στην Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας.
Στο Εγχειρίδιο αυτό υπάρχουν ιδιαίτερα προβληματικές αναφορές για την Ελλάδα.
Αφού αναφέρεται ότι η Ελλάδα με το Προεδρικό Διάταγμα του 1931 έχει Εθνικό Εναέριο Χώρο 10 ν.μ. και με νόμο του 1936 χωρικά ύδατα 6 ν.μ., υπάρχει η εξής επεξηγηματική σημείωση :
«Οι ΗΠΑ δεν αναγνωρίζουν αξιώσεις για εθνικό εναέριο χώρο ο οποίος υπερβαίνει την αξίωση σε θαλάσσια χωρικά ύδατα».
Οι ΗΠΑ διαμαρτυρήθηκαν το 1983, το 1984 και το 1985 αμφισβητώντας επιχειρησιακά τον Εθνικό Εναέριο Χώρο με την πραγματοποίηση υπερπτήσεων το 1983 και 1984.
Η αμερικανική στάση φυσικά παραβλέπει το γεγονός ότι για δεκαετίες δεν αμφισβητήθηκε το εύρος του ελληνικού εναέριου χώρου, και το δικαίωμα της χώρας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα έως στα 12 ν.μ που έτσι θα καλύπτει και με το παραπάνω αυτή την αναντιστοιχία που υπάρχει σήμερα.
Στο κεφάλαιο επίσης για τα Θαλάσσια Σύνορα της Ελλάδας το αμερικανικό εγχειρίδιο αναφέρει μόνον την συμφωνία του 1980 μεταξύ της Ελλάδας και της Ιταλίας.