Ένα ερώτημα ήρθε στα χείλη όσων παρακολουθούσαν τον σαουδάραβα μονάρχη Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν να προσφέρει στην πακιστανική πολιτική ηγεσία το ασυνήθιστο δώρο του, ένα χρυσό όπλο(!), κατά την πρόσφατη διήμερη επίσκεψή του στην Ισλαμαμπάντ: Εναντίον τίνος θα στραφεί;
Και δε χρειάστηκαν παρά λίγες ημέρες για να απαντηθεί το ερώτημα: εναντίον της Ινδίας.
Τυπικά όλα ξεκίνησαν την Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου όταν η αεροπορία του Πακιστάν, σύμφωνα με δήλωσή της, κατέρριψε δύο μαχητικά αεροσκάφη της Ινδίας τα οποία επιχειρούσαν στα πακιστανικά εδάφη. Η παραβίαση των πακιστανικών συνόρων στόχο είχε τον βομβαρδισμό των στρατοπέδων εκπαίδευσης της μουσουλμανικής εξτρεμιστικής οργάνωσης Τζαΐς ε Μοχάμεντ (JeM) που ανέλαβε την ευθύνη για την βομβιστική επίθεση της 14ης Φεβρουαρίου, όταν στο ινδικό κομμάτι του Κασμίρ έχασαν τη ζωή τους 42 Ινδοί αστυνομικοί και προσωπικό ασφαλείας.
Τη διαμάχη γύρω από το Κασμίρ μεταξύ Πακιστάν και Ινδίας κληροδότησε η βρετανική αποικιοκρατία, ως μια ανοιχτή πληγή και μόνιμη αιτία έχθρας και πολέμου μεταξύ των δύο κρατών. Κι επίσης, ως μια διαρκή αφορμή παρεμβάσεων του διεθνούς παράγοντα. Συγκεκριμένα, μετά το διαχωρισμό των αχανών αποικιακών εδαφών της Αγγλίας το 1947 σε μια (κυρίως) ινδουιστική Ινδία κι ένα μουσουλμανικό Πακιστάν το μουσουλμανικό Κασμίρ που διοικούταν από Ινδό μονάρχη αφέθηκε να αποφασίσει για την τύχη του στο απροσδιόριστο μέλλον. Η λύση δόθηκε στα χαρακώματα, καθώς ο πρώτος πόλεμος για το Κασμίρ ξεκίνησε την ίδια χρονιά για να λήξει το 1949, με τα Ηνωμένα Έθνη να χαράσσουν μια γραμμή που χωρίζει στα δύο το Κασμίρ, μεταξύ Πακιστάν και Ινδίας. Οριστική λύση δεν έδωσε ούτε ο δεύτερος πόλεμος για το Κασμίρ, που ξέσπασε το 1965, ούτε και ο τρίτος που διεξήχθη μεταξύ 1999 και 2000, όσο κι αν οι μεγάλες διεθνείς δυνάμεις άσκησαν όση επιρροή που διέθεταν υπό το φόβο χρήσης του πυρηνικού οπλοστασίου που έχουν στη διάθεσή τους και οι δύο χώρες. Πιστεύεται ότι κάθε μία από τις δύο χώρες έχει υπό την κατοχή της περισσότερες από 100 πυρηνικές κεφαλές και τον δέοντα αριθμό πυραύλων ικανών να φέρουν πυρηνικές κεφαλές. Το Πακιστάν μάλιστα έχει αρνηθεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο του πρώτου πυρηνικού πλήγματος εναντίον της Ινδίας. Αυτός ο λόγος είναι που ακόμη και τώρα έκανε τη διεθνή κοινότητα να στρέψει το βλέμμα της με προσοχή στο ορεινό Κασμίρ.
Η αλήθεια είναι πώς και η Ινδία είχε σοβαρότατους λόγους για να ρίξει λάδι τώρα σε μια φωτιά, που σιγοκαίει παραπάνω από μισόν αιώνα. Η αιτία είναι οι εκλογές που διεξάγονται σε λίγες εβδομάδες. Η κυβέρνηση του Ναρέντρα Μόντι, που ηγείται του εθνικιστικού κόμματος Μπαρατίγια Τζανάτα, όφειλε να απολογηθεί για τις απελπιστικές επιδόσεις στη οικονομία, κι αυτό ήταν εμφανές σε όλες τις δημοσκοπήσεις που ναι μεν αναδείκνυαν τον συνασπισμό γύρω από το σημερινό πρωθυπουργό πρώτο κόμμα, χωρίς όμως την απαραίτητη πλειοψηφία που θα αναδείκνυε μια αυτοδύναμη κυβέρνηση. Ο βομβαρδισμός επομένως των στρατοπέδων εκπαίδευσης των τζιχαντιστών εντός του Πακιστάν που ανέλαβαν την ευθύνη για την επίθεση στο Κασμίρ εξαφάνισε από την προεκλογική πολιτική ατζέντα κάθε άλλο θέμα και προσέφερε εκείνη την ενότητα που λειτουργεί πάντα προς όφελος των κυβερνήσεων σε καιρό πολέμου ή προετοιμασίας πολέμου.
Όσο ωστόσο κι αν η Ινδία δεν μπορεί να αντιπροσωπεύσει τις αθώες δυνάμεις του καλού στο δίπολο Ινδίας – Πακιστάν, ο έτερος πόλος της διαμάχης εκφράζει μετά βεβαιότητας τις δυνάμεις του κακού. Κατ’ αρχήν, αναπαράγοντας τις αιτιάσεις του Νέου Δελχί, είναι πολύ δύσκολο να πιστέψουμε ότι η Ισλαμαμπάντ δεν γνώριζε για τις ενέργειες των τρομοκρατών που εκπαιδεύονται στα εδάφη της και μιλούν στο όνομα της προσάρτησης του Κασμίρ στο Πακιστάν. Η πρώτη κίνηση άλλωστε στην τρέχουσα κλιμάκωση έγινε με ευθύνη της οργάνωσης Τζαΐς ε Μοχάμεντ, που θυμίζει τα έργα και τις ημέρες των χρηματοδοτούμενων από τη Σαουδική Αραβία τζιχαντιστών στη Συρία. Το Πακιστάν επομένως οφείλει να απολογηθεί για τη δράση της.
Παραπέρα ένας πόλεμος μεταξύ των δύο χωρών θα ταράξει τις ισορροπίες που έχουν ήδη διαμορφωθεί στην περιοχή και κλίνουν υπέρ της …Κίνας, που για τις ΗΠΑ αποτελεί το νούμερο έναν κίνδυνο κι εχθρό. Σε τέτοιο βαθμό ώστε ο στρατηγικός νους πίσω από τον Ντόναλντ Τραμπ και τα τμήματα της οικονομικής ελίτ που τον στηρίζουν, ο Στιβ Μπανόν, να προκρίνει το κλείσιμο κάθε άλλου μετώπου, από τη Μέση Ανατολή μέχρι τη Ρωσία, και την επικέντρωση του αμερικανικού ενδιαφέροντος στην Κίνα.
Μέχρι τώρα η Κίνα παρότι έχει ισχυρότατους παραδοσιακούς οικονομικούς δασμούς με την Ινδία εσχάτως έχει στραφεί προς το Πακιστάν, με εργαλείο τα μυθικά ποσά που δαπανά για την οικονομική ολοκλήρωση της Ασίας και την παρέμβασή της σε Αφρική και Ευρώπη, στο πλαίσιο του νέου Δρόμου του Μεταξιού. Η επιλογή του σαουδάραβα πρίγκηπα Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν, που ακόμη δεν έχει αποδείξει ότι δε γνώριζε τίποτε για την αποτρόπαια δολοφονία του δημοσιογράφου Τζαμάλ Κασόγκι στο σαουδαραβικό προξενείο της Κωνσταντινούπολης, να ξεκινήσει το ταξίδι του από το Πακιστάν και πολύ περισσότερο η απόφασή του να επενδύσει 20 δισ. δολ. στη χώρα, περισσότερο παραπέμπουν σε έναν πλειοδοτικό διαγωνισμό. Έπαθλό του θα είναι να αποσπαστεί το Πακιστάν από την Κίνα και να επιστρέψει εκεί που ανήκε από την εποχή ακόμη του Ψυχρού Πολέμου: στις ΗΠΑ. Σε αυτό τον πόλεμο η σαουδάραβας μονάρχης λειτούργησε όπως σταθερά κάνει την τελευταία διετία, ως το μακρύ χέρι του Ντόναλντ Τραμπ πυροδοτώντας εντάσεις που θα λειτουργήσουν προς όφελος της αμερικανικής αυτοκρατορίας.
Πηγή: Νέα Σελίδα
